Ένας πρωθυπουργός-influencer και δυο μνηστήρες σε σκυλοκαβγά

Αυτό μου έμεινε από το τριήμερο της συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης της ΝΔ. Πάμε με τη σειρά.

Ο πρωθυπουργός, δεν απάντησε σχεδόν σε τίποτα από όσα του καταλογίστηκαν. Άφησε να πλανιέται ένα “η ομάδα μου αναζητά τα στοιχεία και θα απαντήσουμε σε ένα-ένα” από όσα του είπε ο Τσίπρας και κατόπιν, αναλώθηκε στο να παρουσιάζει μια εικόνα την οποία εμείς δεν βλέπουμε, κρύβεται πιθανόν πίσω από την πραγματική που βλέπουμε κάθε μέρα.

Τα πάμε καλά στην πανδημία, τα πάμε καλά στην οικονομία, η ανεργία είναι η μικρότερη που έχει καταγραφεί από το 2010, κάναμε κάποια λάθη στις κακοκαιρίες, αλλά θα τα φτιάξουμε κι αυτά. Αυτό ήταν το επιμύθιο.

Τι κι αν εδώ και μέρες έχουμε περισσότερους νεκρούς -σε απόλυτα νούμερα μάλιστα!!- από χώρες με πολλαπλάσιους από εμάς πληθυσμούς, τι κι αν η αγοραστική δύναμη μας είναι χαμηλότερη από ότι ήταν την πιο σκληρή μνημονιακή περίοδο. Εντάξει, στην κακοκαιρία έγιναν κάποια λαθάκια, αλλά θα τα φτιάξουν κι αυτά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, φαίνεται πως έχει πειστεί από το επικοινωνιακό επιτελείο του, πως πρέπει να παριστάνει τον influencer: ποτέ τίποτα αρνητικό, μόνο θετικές αναφορές. Γι αυτό ο λόγος του, πέρα από τσιτάτα και κακής ποιότητας χιουμοράκι, επικεντρώνεται στο να εμφανίζει το θετικό σε κάθε τι, ακόμα και αν μιλάει για καταστροφή. Πράγματι, αν δεν ήξερα αριθμητική θα με έπειθε ότι πληρώνοντας 128 ρεύμα έναντι τον Δεκέμβρη, πλήρωσα λιγότερα από τα 62 που είχα πληρώσει πέρυσι.

Πάμε στα παρακάτω.

Τσίπρας και Ανδρουλάκης, μου θυμίζουν σκυλιά που, την ώρα που ο κλέφτης είναι στην αυλή, τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα του κόψει μεγαλύτερο κομμάτι, με αποτέλεσμα να μένει ανενόχλητος να μπει στο σπίτι. (Η αναφορά είναι σχηματική, μην παρεξηγηθώ).

Στη Βουλή ο Τσίπρας δεν ήταν κακός. Ακόμα και το δύσκολο θέμα Φουρθιώτη το χειρίστηκε μαεστρικά, βάζοντας την πραγματική πολιτική διάσταση που πρέπει να απαντηθεί. Τόσο μαεστρικά που ανάγκασε τον Μητσοτάκη σε τσιτάτα και ένα άτεχνο -δήθεν- σαρδάμ, στο οποίο ο πρωθυπουργός προσπάθησε να μας πείσει πως δεν έχει ξανακούσει το όνομα Φουρθιώτης.

Ο Ανδρουλάκης μοιραία ήταν απών, αλλά ήταν κακός ο αντ’ αυτού, Μιχάλης Κατρίνης. Άνευρος και χωρίς τίποτα ιδιαίτερο να πει.

Η έλευση Ανδρουλάκη έχει προκαλέσει νευρικότητα και σε Τσίπρα και σε Μητσοτάκη. Και δικαίως μάλλον, γιατί παρότι ακόμα δεν δικαιώνει τη δυναμική του, κλέβει κόσμο και από τους δύο.

Ο πανικός του Τσίπρα είναι εμφανής, από το ανέβασμα του επιπέδου της αντιπολίτευσης, ενώ του Μητσοτάκη φαίνεται κάθε φορά που απευθύνεται στον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, οπότε και γίνεται ιδιαίτερα φιλικός, προσπαθώντας να προσεγγίσει. 

Ο Ανδρουλάκης, που δεν είναι χαζός, λογικά αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία με τη Δεξιά -και ειδικά αυτή τη Δεξιά- ενώ γνωρίζει πως δύσκολα θα επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας με τον ίδιο να προσεγγίζει σε απόσταση αναπνοής τον Τσίπρα. Αλλά ακόμα και να επαληθευτούν, δεν κερδίζει τον Μητσοτάκη από μόνος του.

Τσίπρας και Ανδρουλάκης παίζουν ένα άτεχνο παιχνίδι κυριαρχίας στον πολιτικό τους χώρο, το οποίο καταλήγει να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου, αντί να δαγκώνουν απέναντι, εκεί δηλαδή που έχει πολύ “ψωμί” και είναι όλο ωφέλιμο.

Η πρόταση μομφής, ήταν -μάλλον- η καλύτερη κίνηση που έχει κάνει ο Τσίπρας ως αντιπολίτευση: επιθετική και άψογα χρονισμένη, έφερε τον Μητσοτάκη στη Βουλή να εκτεθεί, την στιγμή που η γνωστή …μαντινάδα έχει χτυπήσει “κόκκινο”. Τη ζημιά που είχε να του κάνει, του την έκανε. Ήταν όμως και μια κίνηση η οποία είχε σαφή στόχο και τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, καθώς τον έβγαλε εκτός κάδρου, μεταφέροντας τη μάχη, εκεί που ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να παίξει.

Ο Ανδρουλάκης, από την άλλη, φρόντισε και μέσα από την ομιλία του στην ΚΟ το πρωί της Κυριακής, αλλά και μέσα από τις ομιλίες των βουλευτών του, να κατευθυνθούν τα βέλη ισομερώς, σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ.

Το κατά πόσο είναι και για τους δύο πρόσφορο να πολεμούν ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, το αξιολογούν μάλλον καλύτερα από εμένα, ωστόσο δεν παύει να φαίνεται πιο εύκολο το άλλο σενάριο. Κι αυτό, διότι ο βασικός αντίπαλος, προέρχεται πολιτικά από απέναντι και έτσι έχει στην ουσία, έναν εχθρό: τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκουν και όχι τον κάθε έναν τους ξεχωριστά.

Τσίπρας και Ανδρουλάκης, που χρειάζονται ο ένας τον άλλον και το ξέρουν, μάλλον πρέπει να σταματήσουν τον σκυλοκαβγά και να δουν, τι άλλα τέτοια χτυπήματα -σαν την πρόταση δυσπιστίας- έχουν τη δυνατότητα να καταφέρουν. Στον Μητσοτάκη, όχι ο ένας στον άλλο.