Πήγαμε Belfast:«Λιώσαμε» στη γλύκα της παιδικής ματιάς και το τραγούδι του Τζέιμι Ντόρναν

Εχουμε ξαναδεί τρυφερά, αυτοβιογραφικά φιλμ σκηνοθετών που ζωντανεύουν την παιδική τους ηλικία, φορτισμένα με συγκίνηση και ρετρό μελαγχολία. Θυμηθείτε το αξεπέραστο «Σινεμά ο Παράδεισος» του Τορνατόρε και το πιο πρόσφατο «Roma» του Κουαρόν. Το «Belfast» του Κένεθ Μπράνα, το οποίο ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή στα Odeon Veso Mare  είναι κάτι αντίστοιχο, συγκεντρώνει από μέτριες έως διθυραμβικές κριτικές ειδημόνων αλλά αδιαμφισβήτητα αγγίζει βαθιά τους θεατές. Ποντάρει κατευθείαν στο συναίσθημα. Αλλωστε, κέρδισε το πολυπόθητο Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Τορόντο, διάκριση που εγγυάται πορεία προς τα Οσκαρ. Ο Μπράνα που έχει συνδέσει το όνομά του με το Σαίξπηρ και την Αγκάθα Κρίστι παραδίδει μια ασπρόμαυρη ταινία βιωμάτων, που κατά τους βρετανικούς Times είναι «αριστούργημα και κατάθεση ψυχής». Μας μεταφέρει σε μια εργατική φτωχογειτονιά του Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, το καλοκαίρι του 1969, όπου ο μικρός 9χρονος Μπάντι είναι ο εαυτός του στην αντίστοιχη ακριβώς περίοδο. Με τα μάτια αυτού του αγοριού με τα ξανθά μαλλιά, τη συμπαθητική φατσούλα και το άχαρο βάδισμα, περιηγούμαστε στους γραφικούς δρόμους όπου οι κάτοικοι είναι μια οικογένεια και τα παιδιά παίζουν εκεί σαν προέκταση του σπιτιού τους. Όμως οι θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ καθολικών και προτεσταντών καταστρέφουν το όνειρο της γαλήνιας συνοικίας και της αγαπημένης οικογένειας. Βίαια επεισόδια, διχάζουν τον κόσμο αναγκάζοντάς τον είτε να «στρατευθεί» στον αγώνα, είτε να εγκαταλείψει το Μπέλφαστ. Με τον ωραίο και στοργικό μπαμπά της φαμίλιας να εργάζεται στην Αγγλία και την ψιλόλιγνη, κούκλα μαμά να αγωνιά διαρκώς για την εξόφληση των δανείων, ο μικρός ήρωας βρίσκει διέξοδο στην υπέροχη σχέση του με τους παππούδες, έναν μαθητικό έρωτα αλλά και στην μεγάλη λατρεία του, τον κινηματογράφο.