Εκπαίδευση και… τηλεκπαίδευση

Η Ελληνική κοινωνία τα  δύο τελευταία  χρόνια βρίσκεται στο έλεος της πανδημίας και η εκπαίδευση και ο κόσμος της  είναι ένα από τα κομμάτια της που το βιώνει έντονα. Προσπερνώντας το αρχικό διάστημα που όλοι πιάστηκαν απροετοίμαστοι και ανέτοιμοι, στο άμεσο επόμενο  η τηλεκπαίδευση χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται  από το Υπουργείο Παιδείας ως πανάκεια για τη θεραπεία κάθε παθογένειας της εκπαίδευσης. Εσχάτως δε, χρησιμοποιήθηκε και σε άλλες περιπτώσεις όπως οι καιρικές συνθήκες, σεισμοί, θεομηνίες κλπ. Προβλέπω ότι το επόμενο διάστημα τα μικρά νησιά και οι ακριτικές περιοχές θα εξυπηρετούνται μέσω τηλεκπαίδευσης γιατί για ποιο λόγο άραγε να διορίζονται καθηγητές ή δάσκαλοι εκεί!!! Το έχει επισημάνει και ο ΟΟΣΑ αυτό.

Το περίεργο της ιστορίας όμως είναι ότι τη μια στιγμή η Πολιτεία υπερθεματίζει για τη σημασία της τηλεκπαίδευσης και την επόμενη τη ρίχνει στο ανάθεμα  καταπώς βολεύει επικοινωνιακά τη συγκυρία , πολιτική , οικονομική κλπ. Και για να αντιμετωπίσουμε και τη γκρίνια των εκπαιδευτικών , χορηγούμε και ένα voucher 200 ευρώ ”για αγορά εξοπλισμού» από αυτούς,  που όταν δεν είναι «τεμπέληδες» είναι «συγκινητική η προσπάθειά τους» και στηρίζουν το οικοδόμημα της εκπαίδευσης. Στο μεταξύ στα σχολεία ο εξοπλισμός , η σύνδεση , οι παροχές καθιστούν βασανιστική τη δουλειά τους. Στην εύλογη επισήμανση  κάποιων καλοπροαίρετων ότι η η τηλεκπαίδευση μπορεί να γίνει και από το σπίτι, η απάντηση είναι ότι ο φυσικός μας χώρος είναι το σχολείο και αυτό μάθαμε να υπηρετούμε.

Είναι ώρα να τελειώνουμε με την προβολή μιας  επικοινωνιακής εικονικής πραγματικότητας που στηρίζεται στο «όλα λειτουργούν καλά», να σταματήσει η απαξίωση των εκπαιδευτικών και της δουλειάς τους και «λόγω και έργω» να αναγνωρίσουμε ότι η εκπαίδευση είναι κυρίως επένδυση για τη χώρα.