Ακόμα μια φορά δυστυχώς αναρρωτηθήκαμε που πάει η γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενη επίσημη αυλαία της πόλης…
Γνωρίζοντας και επικροτώντας το ότι η δημοτική αρχή είναι η πλέον γενναιόδωρη οικονομικά προς το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας (συγκριτικά με τη χρηματοδότηση όλων των υπόλοιπων της επικράτειας) και με αφορμή την παράσταση «Εκκλησιάζουσες» που μόλις είδαμε, θεωρούμε πως θα πρέπει να ανοίξει άμεσα ένας διάλογος για το θέατρο που θέλουμε στην επίσημη αυλαία της πόλης. Και το λέμε όχι καταγγελτικά, αλλά με τις καλύτερες προθέσεις. Υποτίθεται πως επιθυμούμε να παρακολουθούμε τέχνη με την ουσιαστική σημασία της λέξης και με αξιοκρατικά κριτήρια, που αντικατοπτρίζει τις κουίντες του σήμερα και με εκλεκτό δυναμικό επαγγελματιών. Καλλιτέχνες που έχουν δείγμα γραφής στις θεατρικές εξελίξεις. Να προσελκυθούν αλλά και να γαλουχηθούν έτσι πραγματικοί θεατρόφιλοι, όχι κόσμος που ανταποκρίνεται επειδή θα δει τον «σύντροφο», το γιο, τον ξάδελφο- άλλωστε η πόλη διαθέτει χώρους με προτάσεις αξιέπαινων ερασιτεχνικών projects διαρκώς.
Γιατί να υπολειπόμαστε απέναντι σε θεάματα της Αθήνας ή του εξωτερικού, εφόσον το κεφάλαιο προσφέρεται από όλους εμάς απλόχερα για να παρακολουθούμε ό,τι καλύτερο; Γιατί ακόμα να αναπολούμε τις μεγάλες στιγμές της Λυμπεροπούλου, του Λιβαθηνού, του Παπαβασιλείου στην πανέμορφη, ιστορική σκηνή του «Απόλλων»; Η άποψή μας είναι πως το αδηφάγο σύστημα της συναλλαγής πάει το ΔΗΠΕΘΕ πίσω και το μετατρέπει σε ένα… ευαγές ίδρυμα για ομοϊδεάτες, συνεργάτες, φίλους και συγγενείς. Αλλοι ενδεχομένως αυτό το βλέπουν ως δημιουργική «κυψέλη», άλλοι όμως ως απόστημα. Πίσω από τη φθαρμένη πρόσοψη του εμβληματικού κτιρίου του Τσίλερ έχει φθαρεί και η δική μας ματιά, ενώ ανασαίνουμε παθητικά εδώ και χρόνια πλέον τη σκόνη του αναχρονισμού…
Στις «Εκκλησιάζουσες» ανακαλύψαμε μια ετερόκλητη παραγωγή, δίχως συνοχή και ομοιογενή κατεύθυνση. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πρωταγωνιστών – καθώς Χαλκίδη, Κόκκαλης, Νίκας, Κιτσαντά διαθέτουν άνεση και αριστοφανική στόφα μαζί με σύγχρονη αντίληψη των εκφραστικών τους μέσων και το απέδειξαν- τα πανάρχαια και τόσο επίκαιρα μηνύματα της σάτιρας «χάθηκαν» μέσα σε ατέλειωτα χορευτικά νούμερα και τραγούδια που θύμιζαν εποχή Δαλιανίδη. Οι ηθοποιοί ήταν το διάλλειμα και όχι ο πυρήνας. Και ναι μεν ευχαριστηθήκαμε αποσπασματικά κάποιους καλούς χορευτές, μουσικούς και ωραίες φωνές με θαυμάσια μουσική διδασκαλία, όμως το «δέσιμο» του συνόλου και το ενιαίο κλίμα δεν υπήρχαν. Θα μου πείτε μιλάμε για μια πολυπληθή παράσταση που επιτεύχθηκε με ομαδικό κόπο. Και πάντα κάνει «τζιζ» να κριτικάρεις δικούς σου ανθρώπους παθιασμένους με το σανίδι, ειδικά στις μέρες μας που οι πάντες αποθεώνονται μεμιάς στα social media. Δεν άξιζε όμως σε όλους αυτούς μια υπόδειξη που να μην αποφέρει άνευρο, μετέωρο και ανέμπνευστο ημι-ερασιτεχνικό αποτέλεσμα; Η επαναλαμβανόμενη περιφορά των δυο ημίγυμνων καλλίγραμμων χορευτών που παρέπεμπε σε λαϊκή επιθεώρηση του χθες, οι πρόχειρες κουρτίνες, οι ερωτικοί στίχοι «αλά παλαιά» τύπου Γιάννη Βογιατζή, η σχολικού τύπου στοίχιση προς το φινάλε των χορωδών μπροστά μας αιφνιδίασαν. Α, είχαμε και στην έναρξη χορευτικό «ορατόριο» με βωμό για τον Καμπανέλλη. Αχταρμάς ακατανόητος άνευ προηγούμενου. Και επειδή οι «Εκκλησιάζουσες» εντάσσονται στο φετινό Πατρινό Καρναβάλι, θα υπογραμμίσουμε πως ακόμα και ο άτακτος «Βασιλιάς» έχει δικαίωμα στην ποιότητα, την ποίηση και στην εικαστική αντίληψη των πραγμάτων.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
