Πώς το νομικό πλαίσιο αφήνει «ακάλυπτους» γιατρούς στις περιπτώσεις που κινδυνεύουν παιδιά

Ακάλυπτους αφήνει ιατρούς και νοσηλευτές το ισχύον νομικό πλαίσιο στην περίπτωση που υποπτεύονται ότι κάποιος ασθενείς, ενήλικας, ηλικιωμένος ή παιδί δέχεται κακοποίηση από το περιβάλλον του.

Ενδείξεις και υποψίες για εγκληματική ενέργεια δεν αρκούν ενώ ένας γιατρός θα πρέπει να έχει απτές αποδείξεις για να καταφύγει στον εισαγγελέα και να μην κατηγορηθεί για συκοφαντική δυσφήμηση. Την ίδια στιγμή ένα παιδί μπορεί να κινδυνεύει ή και να οδηγείται στο θάνατο.

Όπως αναφέρει μιλώντας στο thebest.gr η πρόεδρος του ιατρικού Συλλόγου Πάτρας, Άννα Μαστοράκου, «ισχύει για του γιατρούς και τους νοσηλευτές ότι ισχύει και για όλους. Αν κάποιος πει κάτι το οποίο τελικά δεν αποδειχθεί, μπορεί να κατηγορηθεί για συκοφάντηση. Δεν εξαιρείται ένας γιατρός που υποψιάζεται κάτι από έναν πολίτη που επίσης κάτι υποψιάζεται. Η μόνη περίπτωση που ένας γιατρός μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά είναι όταν διαπιστωθεί κάτι αντικειμενικά.

Για παράδειγμα για να κάνει λόγο για κακοποίηση ενός παιδιού θα πρέπει να αποδεικνύεται από κάποιες εξετάσεις. Θα πρέπει να υπάρχει ένα αντικειμενικό εύρημα για να έχει το δικαίωμα να πάει στον εισαγγελέα και να γνωστοποιήσει το θέμα. Ακόμα και για τους ενήλικες ή τους ηλικιωμένους, αν διαπιστωθεί ότι υπάρχουν μώλωπες και σημεία κακοποίησης, έχει δικαίωμα να το θέσει υπόψιν της δικαιοσύνης. Θα πρέπει όμως να υπάρχουν αποδείξεις, δεν μπορεί να κάνει κάτι με ενδείξεις ή υποψίες. Χρειάζονται αντικειμενικά ευρήματα, σημάδια κακοποίησης ή μία αποδεικτική- υποστηρικτική διαδικασία που θα τεκμηριώνει κακοποίηση, κακούργημα ή εγκληματική ενέργεια» καταλήγει η κα Μαστοράκου.