Θάνατος Τζωρτζίνας: Στα πόσα επεισόδια μπαίνει κάμερα για να σωθεί ένα παιδί;

Η Τζωρτζίνα Δασκαλάκη είναι ίσως η πιο τραγική φιγούρα του δράματος που ξετυλίγεται στην Πάτρα και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Είναι το παιδί που έζησε έναν κανονικό Γολγοθά, που τον κοίταξε κατάματα, που «έφυγε» με την ψυχή του «μαυρισμένη» όπως οι ζωγραφιές του. Είναι το παιδί που κανείς δεν θα ξεχάσει. Είναι όμως και το παιδί που κανείς δεν έσωσε. Αν και μπορούσε. Γιατί μπορούσε.

Και πρώτα από όλα οι ίδιοι ο γιατροί και οι νοσηλευτές, οι οποίοι είδαν, υποπτεύθηκαν, έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου.

Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: «Δεν μερίμνησαν οι γιατροί, ή μήπως η μέριμνά τους έπεσε στον κάλαθο της κρατικής δυσκινησίας, της γραφειοκρατικής στασιμότητας και της ακατανόητης ατολμίας του νόμου ή του γράμματός του;».

Γιατί τελικά πέθανε ένα παιδί που επί ένα χρόνο όλοι υποπτεύονταν ότι μπορεί να ήταν θύμα της ίδιας του της μάνας και αυτό συνέβη εν έτει 2022 (και όχι την εποχή του χαλκού) σε ένα- κατά τα φαινόμενα- σύγχρονο κράτος του ευρωπαϊκού τόξου;

Η ελληνική Πολιτεία οφείλει να δώσει απαντήσεις πάνω και πρώτα από όλα, σε αυτό το ερώτημα καθώς σε μια σύγχρονη κοινωνία δεν αρκούν, ή δεν πρέπει να αρκούν, οι συλλήψεις, όσο δραματικές και αν είναι αυτές. Μια κοινωνία σέβεται τον εαυτό της όταν προλαβαίνει τους τάφους και όχι όταν ανοίγει κελιά.

Στην περίπτωση της Πάτρας ακούσαμε πολλές μαρτυρίες από την πλευρά των ανθρώπων των νοσοκομείων που σήκωσαν το βάρος της νοσηλείας της Τζωρτζίνας την οποία κανείς μας δεν θα ξεχάσει αλλά και το ψυχολογικό βάρος που συνεπάγεται για κάθε άνθρωπο με συναισθήματα, για κάθε γιατρό, το να βλέπει να «σβήνει» στα χέρια του ένα παιδί.

Από το Καραμανδάνειο, με βάση τις μαρτυρίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ακούσαμε ότι οι υποψίες είχαν οδηγήσει στη σκέψη της τοποθέτησης κάμερας στο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η Τζωρτζίνα. Όμως κάμερες δεν τοποθετήθηκαν. Ακολούθως, στο Νοσοκομείο του Ρίου  συνέβησαν πολλά.  Η μυστήρια συμπεριφορά της Ρούλας Πισπιρίγκου έγινε αντιληπτή από τους πάντες. Ακόμη και από τους… τοίχους. Η φερόμενη ως δολοφόνος της κόρης της, σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες είχε εντοπιστεί ακόμη και να κρυφακούει τις συνομιλίες των γιατρών στο γραφείο τους, ενώ το δεδομένο ότι το παιδί πάθαινε κρίσεις μόνο εντός της ΜΕΘ ήταν το θέμα συζήτησης σε όλο το νοσοκομείο και αυτό που «χτύπησε» το καμπανάκι για να ξεκινήσει μια διαδικασία κρούσης του κώδωνα του κινδύνου προς τις αρχές.

Οι  πληροφορίες του thebest.gr αναφέρουν ότι πέραν της κλήσης στο «Χαμόγελο του Παιδιού», το οποίο επίσης προσέκρουσε πάνω σε νομικό τοίχο, υπήρξε -και μάλιστα πολύ σοβαρή- παρέμβαση και από γιατρούς του Νοσοκομείου Ρίου προς τις αρμόδιες αρχές, πριν χάσει τη ζωή του το παιδί και ενώ υπήρχαν ακόμη περιθώρια διάσωσής του, τουλάχιστον από μια δολοφονική ενέργεια εντός των νοσοκομείων. Το παιδί πέραν του Καραμανδανείου και του Ρίου νοσηλεύτηκε και σε άλλα τρία νοσοκομεία. Στο Ωνάσειο, το Αγλαΐα Κυριακού και στο Παίδων. Πέντε  νοσοκομεία, δεκάδες απορημένοι γιατροί, γεμάτοι ερωτηματικά, δεκάδες απορίες για το σύστημα ελέγχου και πρόληψης.

Που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη των γιατρών και που αρχίζει και που τελειώνει η ευθύνη των αστυνομικών και ελεγκτικών αρχών;

Πότε το ίδιο το κράτος και οι μηχανισμοί του γίνονται συνένοχοι σε ένα έγκλημα που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί; Και ποιος, πότε θα απολογηθεί για αυτή τη εν τέλει εγκληματική δυσκινησία;

Αληθεύει ότι γιατρός του νοσοκομείου Ρίου απευθύνθηκε εγκαίρως και πριν πεθάνει  η Τζωρτζίνα, σε ανώτατη ελεγκτική αρχή προκειμένου να προλάβει το κακό που τελικά δεν απεφεύχθη;

Αληθεύει ότι κλήθηκε να υποδείξει και την ουσία που υποπτευόταν, αν υποπτευόταν κάποια ουσία ή μέθοδο με την οποία υποψιαζόταν ότι γίνεται κακό στο παιδί από την ίδια του τη μητέρα;

Αληθεύει ότι το θέμα πάγωσε καθώς δεν στοιχειοθετήθηκε ιατρικώς ο τρόπος με τον οποίο επηρεαζόταν η υγεία του παιδιού, η υπόθεση πάγωσε  και για άλλη μια φορά δεν μπήκε κάμερα στο δωμάτιο που νοσηλευόταν, όπως δεν μπήκε στο δωμάτιο κανενός νοσοκομείου;

Αν όλα αυτά και άλλα πολλά που δεν είναι της παρούσης αληθεύουν, τότε είναι εύλογη η παρακάτω ερώτηση. Τι χρειάζεται πια ένα κράτος που έχει γεμίσει κάμερες τη ζωή μας χωρίς για να άγχεται και τόσο για τα προσωπικά μας δεδομένα, για να βάλει μια κάμερα σε ένα δωμάτιο ενός παιδιού που κινδυνεύει να πεθάνει;

Και ποιος νόμος μας προστατεύει από τον νόμο που βάζει τα προσωπικά δεδομένα πάνω από το δικαίωμα ενός παιδιού στη ζωή;

Τι χρειάζεται η αστυνομία και  η εισαγγελία για να δώσουν την άδεια να ελεγχθεί μια τέτοια υπόθεση σαν αυτή που συγκλόνισε την Πάτρα και να μην κινδυνεύουν με μηνύσεις οι γιατροί, οι άνθρωποι δηλαδή που χτυπάνε «καμπανάκια» ότι κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους;

Ποιοι θα απολογηθούν για αυτή την απίστευτη βραδυπορία; Και πότε;

Διότι το έγκλημα κατά της Τζωρτζίνας έχει πολλούς «κωφούς» και άλλους τόσους «ανήξερους».