Από το βιβλίο "Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα" της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου (το δόντι, ΣΚΕΑΝΑ)
Διηγείται ο Ανδρέας Γκαδόλος
«Ο πατέρας μου ο Γιάννης άνοιξε το μαγαζί το 1932 στην ίδια περιοχή που έγινε αργότερα γνωστό, στο Ρίο. Είχε κτήματα δικά του ο παππούς μου εκεί και ένα από αυτά είχε την πρόσοψη στη θάλασσα. Τότε ήτανε μια μικρή ψαροταβέρνα και λειτουργούσε μόνο τα καλοκαίρια. Οι πελάτες οι πρώτοι ήταν οι ψαράδες, μερικοί πολυτεχνίτες που κάνανε δουλειές και κάποιοι λίγοι παραθεριστές που πήγαιναν να πιούν ένα κρασί. Δρόμος δεν υπήρχε από το κάστρο και πέρα. Ο κόσμος ερχότανε από Πάτρα με το τρένο που πήγαινε στην Αθήνα, κατέβαινε στο σταθμό στα Βερναδέικα και μετά με τα πόδια μέσα από ένα δρομάκι έφτανε στο μαγαζί. Κάθονταν σχεδόν όλη μέρα και μετά με τον ίδιο τρόπο επέστρεφαν.
Ο δρόμος να φανταστείς άνοιξε το 1949 και αυτό όταν ήρθε η Texaco.
Στην αρχή, δεν είχαμε ούτε ρεύμα. Είχαμε ένα ξύλινο ψυγείο με πάγο από το Σωτηρόπουλο στη Ρήγα φεραίου.
Ο πρώτος διευθυντής της Texaco μας έφερε γραμμή από τις εγκαταστάσεις της. Ηλεκτρικό ψυγείο πήραμε μετά το ’60. Θυμάμαι ότι το ρεύμα δεν ήτανε πολύ δυνατό και επειδή είχαμε φτιάξει και μια αψίδα με πολλές λάμπες, έπεφτε και το ψυγείο κόλαγε και δεν μπορούσε να ξεκινήσει.
Κατά το ΄50 άρχισαν να γίνονται μερικά δρομολόγια λεωφορείων. Λέγανε “πάμε περιοχή Γκαδόλου”. Ο πατέρας μου ήταν γραμματέας της κοινότητας από το 1927 έως το 1962 και ήταν πολύ γνωστός στην περιοχή. Υπάρχει και δρόμος στο όνομά του, ο πρώτος παράλληλος στον παραλιακό: οδός Ιωάννου Χρήστου Γκαδόλου. Μετά ανέλαβα εγώ. Όταν χάθηκε οριστικά η υπόθεση του τραμ και αποφασίστηκε ότι δεν πρόκειται να ξαναλειτουργήσει, με τις ράγες που έβγαλαν από τους δρόμους, ο πατέρας μου έφτιαξε μια εξέδρα μπροστά από το μαγαζί προς τη θάλασσα, που ακόμη συντηρείται. Τις μετέφερε τις ράγες με τα διπλόκαρα στην παραλία.
Ο Ιωάννης Γκαδόλος (αρχείο Γκαδόλου).
Καφεζυθεστιατιατόριον Ακταίον στα 1950- Η ολιγομελής ορχήστρα στη μεγάλη αυλή (αρχείο Γκαδόλου).
Εκδρομή των υποδυματοποιών στα 1946. Στη μέση (ο ψηλός με το μουστάκι) ο Γιάννης Γκαδόλος. Προτελευταίος από δεξιά ο Ανδρέας Γκαδόλος και δίπλα του τρίτος απο το τέλος ο αδελφός του Χρήστος (αρχείο Γκαδόλου).
Δεκαετία ‘50. Ψαράδες απλώνουν τα δίχτυα τους στο τραπέζι στην εξέδρα παρουσία θαμώνων- παρατηρητών (αρχείο Γκαδόλου).
Μετά ήρθε η Κατοχή. Είχαν στρατοπεδεύσει οι Γερμανοί εκεί που είναι τα καύσιμα. Πηγαίναμε με τα κατσαρολάκια να πάρουμε φαί. Μια μέρα, θα΄μουνα 8 χρονών, ένας Γερμανός μου έβαλε φαί και του λέω με νοήματα “είναι λίγο”. Moυ κάνει νόημα “φέρτο πάλι” και του ξαναλέω “είναι πάλι λίγο” και το παίρνει και μου το αδειάζει. Τους θυμάμαι τους Γερμανούς να έρχονται στο μαγαζί και να παίρνουνε κρασί. Στο τέλος πήρανε τα πάντα από τις αποθήκες, τις ανοίξανε και δεν άφησαν τίποτα. Τους θυμάμαι τους τελευταίους να φεύγουνε μπροστά από την παραλία με ένα πλοίο.
Το 1946 ήρθε το πρώτο φέρι μποτ Ρίο- Αντίρριο, το πρώην αποβατικό του πολέμου «Σωκράτης Ιασεμίδης». Ήτανε και η «Καλυδώνα» που μετέφερε βαγόνια στο Κρυονέρι Αιτωλοακαρνανίας και το «Ρόδος» που μετέφερε βαγόνια στο Αντίρριο.
Τότε άρχισε να αναπτύσσεται πολύ η περιοχή. Ήρθε τελωνείο και λιμεναρχείο.
Το μαγαζί μετά την απελευθέρωση και τον εμφύλιο πήρε τα πάνω του. Το 1951 άρχισε και ερχότανε πολύς κόσμος το καλοκαίρι. Βάλαμε τότε και ζωντανή μουσική, σε μια πίστα θεόρατη που ήταν ένα προαύλιο με λεύκες και ιτιές. Σε αυτό το προαύλιο έρχονταν εκδρομή και τα γυμνάσια, τόσο ωραίο ήταν. Οι μουσικοί έπαιζαν και δημοτικά, όπως ο Άγγελος ο Δροσόπουλος από το Πλατάνι και η Αργυρούλα, και αργότερα πιο ελαφριά μουσική, όπως ο Νίκος ο Βουτσινάς. Το έδαφος κάτω ήταν χώμα μόνο η πίστα ήταν τσιμεντένια για να χορεύουνε.
To ’60 άρχισε να αυξάνεται η κίνηση στο Ρίο, έγινε και ο Μαραλέτος στη άλλη πλευρά που βοήθησε πολύ σε αυτό. Η παραλία ήταν γεμάτη, όπως και το μαγαζί που εξακολουθούσε να έχει ψάρι. Λειτουργούσε και το χειμώνα τότε, αλλά ήταν πολύ περιορισμένα τα πράγματα. Το παλιό μαγαζί πάνω από το δρόμο ήταν 50 τ.μ. Το νέο κτίριο ήταν 180 τμ.
Εκτός από την ψαροταβέρνα κάναμε και εμπόριο με κρασιά και τα πουλάγαμε στην Πάτρα από το 1960 έως το 1975 με δικό μας αυτοκίνητο. Είχαμε και μια μεγάλη ταμπέλα στο μαγαζί από το 1962 που έλεγε “πίνετε μοσχούδι παραγωγής μας”. Τότε, το ΄60, το ψάρι ήταν στο φόρτε του. Δίναμε και εκατό κιλά ψάρια σε ένα Σαββατοκύριακο. Κυριακή βράδυ δεν έπεφτε καρφίτσα και ξαφνικά στις 11 που ήταν το τελευταίο λεωφορείο, άδειαζε.
Μαγείρευαν και ο πατέρας μου και η μητέρα μου η Αναστασία. Σπεσιαλιτέ ήταν η τσιπούρα από το Μεσολλόγγι, η σφυρίδα, ο γαλέος, και το κοκκινιστό κοτόπουλο με τηγανητές πατάτες. Τα τραπέζια ήταν στρωμένα με άσπρο τραπεζομάντηλο και οι σερβιτόροι φορούσαν ποδιές, άσπρες μπλούζες, γραβάτα ή παπιγιόν.
1950: η αυλή του μαγαζιού πάνω από το δρόμο. Στο βάθος το τζουκ μποξ (αρχείο Γκαδόλου).
Η εξέδρα και η θέα μπροστά απο το μαγαζί (αρχείο Γκαδόλου).
Εγώ ανέλαβα το μαγαζί από το 1971 έως το 1975 και μετά το πήρε ο αδελφός μου ο Χρήστος έως το 1996.
Πέρασαν από εκεί, όλα αυτά τα χρόνια όσοι μπορείς να φανταστείς... Βέτσος, Γκολφινόπουλος, Άννινος, Λαδόπουλος, Σαρμάς, Κρεμμύδης, Σινιγάλιας, Γεωργαντάς, ο Καϊάφας με το βιβλιοπωλείο που μια φορά το χρόνο κάθε άνοιξη έκανε τη συνεστίασή του σε εμάς, σταφιδέμποροι, βιομήχανοι, ο Χάχαλης που επίσης έκανε εκεί τα τραπέζια του, ο Χλιάπας ο ξυλέμπορος. ακόμη και ο Γεώργιος Παπανδρέου έχει περάσει.
Ήτανε τότε ένας άλλος κόσμος, πολύ πιο απλός, πολύ πιο ανθρώπινος»
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
