Κανονικοποιώντας το «τέρας» με τα... τσιφτετέλια του

Η κοινωνία, συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ, ή και καθοδηγούμενη από αυτά, έχει μια τάση τα τελευταία χρόνια να κανονικοποιεί το «τέρας». Να το κάνει να μοιάζει λιγότερο απεχθές, αν και εκ πρώτης δίνει την εντύπωση ότι το καταγγέλλει μετ΄επιτάσεως. Αναμασώντας κάθε λεπτομέρεια της ζωής του, μπαίνοντας μέσα από κλειδαρότρυπες στο χώρο του, μαθαίνοντας ακόμη και το χρώμα από τα σεντόνια του, βλέποντάς το να τρώει, να χορεύει, να ερωτοτροπεί, να κάνει διακοπές, να αυθαιρετεί, μαθαίνοντας για τους υπαρκτούς και τους μη υπαρκτούς δεσμούς του, πλάθοντας μύθους γύρω από αυτό και κατασκευάζοντας ιστορίες προς εντυπωσιασμό ή προς «πώληση».

Κάπως έτσι το «τέρας», γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, κάθεται δίπλα μας στο τραπέζι το μεσημέρι, μας μιλάει για τα γούστα του, μας συστήνει την περσόνα του σε όλες τις εκδοχές, μετατρέπεται σε  εμμονή και σιγά σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αρχίζει και μας γίνεται οικείο, ακόμη και μέσα από το μίσος ή την αποστροφή που μας προκαλεί, το ίδιο ή το περιβάλλον του. Γίνεται τόσο γνωστό και τόσο κοντινό, που κάποια στιγμή παύει να μοιάζει με το «τέρας», και η πράξη του, μέσα από την φθορά  και την κόπωση της υπερκατανάλωσης και του «βομβαρδισμού» της ζωής μας, δεν φαντάζει πλέον τόσο τερατώδης όσο πραγματικά είναι. Κανονικοποιείται και αυτή, γίνεται κάτι… συνηθισμένο.

Πηγαίνεις από μια στιγμή και έπειτα στο καφενείο, στο κομμωτήριο, στο γήπεδο, στην κηδεία και συζητούν όλοι για αυτό. Μόνο που πλέον δεν μιλούν για το προφανές. Μιλούν για τη ζωή του «τέρατος» σαν να μιλούν για τον κολλητό τους. Πιο πολύ αναφέρονται στις ερωτικές του ανησυχίες παρά στην πράξη του την αποτρόπαια. Πιο πολύ μιλάνε για τις αναζητήσεις του στον καφέ και τα χαρτιά, παρά για την αγριότητα και τα θύματά του. Το «τέρας» γίνεται κάτι σαν life style. Και κάπως έτσι κανονικοποιείται ύπουλα και υπόγεια και η τραγωδία που προκάλεσε. Κανονικοποιείται το έγκλημα. Από ακραία υπόθεση αρχίζει να μοιάζει με κάτι που «μπορεί και να συμβεί βρε αδελφέ!».

Η επιμονή πλέον των ΜΜΕ και των social να ξεσκονίζουν το Βίο και την Πολιτεία του, να ανακινούν τους χορούς και τα γλέντια του, τις ερωτικές εμμονές και τις ιδιοτροπίες του, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη νοσηρότητα.

Όχι, δεν είναι κάτι συνηθισμένο το «τέρας». Είναι νοσηρό. Και δεν μας ενδιαφέρει πώς χορεύει τσιφτετέλι ούτε τι χρώμα βάφει το δωμάτιό του.

Το "τέρας" είναι η δολοφονία, είναι η αφαίρεση της ζωής, είναι η παιδοκτονία, η αναισθησία, η ανευθυνότητα, ο παραλογισμός, ο ωχαδελφισμός, η αδιαφορία, ο ακρωτηριασμός των συναισθημάτων. Αυτό είναι το "τέρας". Και δεν μας νοιάζει ούτε τι τρώει, ούτε πώς λικνίζεται.

(σ.σ. Τα ζήσαμε και στην υπόθεση του πιλότου, τα ζούμε και στην υπόθεση Πισπιρίγκου αυτά. Σημειώνουμε απλά την επιδημία γυναικοκτονιών που καταγράφηκε μετά την υπόθεση της Αλοννήσου, μήπως και κατανοήσει κανείς τον κίνδυνο της όλης  κατάστασης).