"Το καθήκον μας ως διασώστες αλλά και ως άνθρωποι, είναι να συνεχίζουμε σα να μην υπάρχουν όρια στις δυνατότητές μας"

Η ζωή δε μας ρωτά τι θέλουμε. Μας παρουσιάζει μονάχα τις επιλογές που έχουμε, και μας υποχρεώνει να κατανοήσουμε ότι το μέλλον αγοράζεται ακριβά από το παρόν. Και ότι επιβάλλεται να απολαμβάνουμε το σήμερα. Ποιος ξέρει άραγε αν θα υπάρχουμε αύριο; «Το να βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες, θα σου διαβρώσει ανεπανόρθωτα την ψυχή. Κάθε μας ημέρα είναι διαφορετική, κουβαλά στους ώμους της ένα μικρό ή μεγάλο θαύμα», επισημαίνει ήδη από την αρχή της κουβέντας ο Τάκης Μικές.

Ο πάντοτε σε ετοιμότητα κι υποδειγματική εγρήγορση Πατρινός δικυκλιστής – διασώστης και πιστοποιημένος εκπαιδευτής του ΕΚΑΒ, γνωρίζει καλά λόγω της δουλειάς του ότι ο φόβος δεν είναι παρά αντίδραση, μα το θάρρος απόφαση, και ότι όπου δεν υπάρχουν δρόμοι, άνθρωποι είναι εκείνοι που τους ανοίγουν.

Σήμερα, στη διάρκεια της βάρδιάς του, και ανάμεσα στα σήματα που λαμβάνει, μοιράστηκε μαζί μου σκέψεις, όνειρα, στόχους και ανησυχίες του. Είναι ένας επαγγελματίας στο είδος του, όπου σε κάθε περιστατικό λειτουργεί σα να είναι αδύνατο να αποτύχει. Και δίκιο έχει.

Γιατί επεκτείνει τα όριά του όποιος τα υπερβαίνει.

Τον ρωτάω πώς η πόλη απέκτησε τους δικούς της ήρωες δικυκλιστές – διασώστες που εκμηδενίζουν χρόνο, αποστάσεις κι αντοχές, και αυτός πηγαίνει ορισμένα χρόνια πίσω, σφίγγει στη γροθιά του με ευσυνειδησία τον ασύρματο, και δηλώνει πως πρόκειται για πρωτοβουλία δική του. Παραδέχεται ωστόσο, πως υπήρξαν αντιδράσεις κι ενδοιασμοί αρχικώς, που όμως έβαλε στόχο να υπερκεράσει με οποιοδήποτε κόστος. «Δε δίστασα, Η κεντρική Διοίκηση υπήρξε στο πλευρό μου. Το τμήμα μας έκανε το δοκιμαστικό του ντεμπούτο το 2004 σε όλη την Ελλάδα, και για λίγο μόνο στην Πάτρα. Ερχόμενος ως εκπαιδευτής εδώ, αντιμετώπισα όλων των ειδών τις δυσχέρειες ως και το 2018, και χτύπησα ουκ ολίγες πόρτες. Για καλή μου τύχη, μία άνοιξε κι έτσι η Μεταφορική «Αφοί Πλέσσας» δώρισε την πρώτη ειδικώς εξοπλισμένη μοτοσικλέτα. Θα θυμάμαι για μια ζωή την 27η Φεβρουαρίου 202ο που πρωτοβγήκε η μηχανή στο δρόμο μαζί με τον αξιέπαινο συνάδελφο Χρύσανθο Φωτακόπουλο. Η δεύτερη μηχανή είναι ευγενική δωρεά του Λεωνίδα Ευστρατιάδη, τον οποίον ευχαριστώ ολόψυχα. Θα σας πω μιαν αλήθεια: δρόμος χωρίς εμπόδια, πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά. Όμως όσα από αυτά κι αν υπάρχουν, η ηθική ικανοποίηση κι η ψυχική ανάταση που συνοδεύει κάθε διάσωση είναι για μένα το παν.»

Όταν η συζήτηση φτάνει στη διάσωση που τον στιγμάτισε κι ίσως τον άλλαξε τρόπον τινά ως άνθρωπο, ο κ. Μικές, συνεχίζει: «Αυτό που με γονατίζει είναι όταν δεν καταφέρνουμε να κρατηθεί κάποιος στη ζωή. Θα σας αναφέρω δύο χαρακτηριστικές ανατάξεις ανακοπής, τη μία στις 16/01/2021 και την άλλη στις 24/08/2021. Εκεί σκέφτηκα ότι τίποτα δεν έχει πιο μεγάλη σημασία από την παρούσα στιγμή κι έδωσα αντανακλαστικά όλο μου τον εαυτό στη διάσωση. Όσα παίρνω κάθε φορά που συναντώ τους δύο αυτούς ανθρώπους και με περιβάλλουν με την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους, είναι απείρως περισσότερα από όσα τους έδωσα. Ανάλογες στιγμές με αυτές, πέρα από το καθήκον μου ως διασώστη, θυμάμαι πως μια καλή άσκηση για τη δική μου την καρδιά, είναι να σκύβει και να βοηθά κάποιον να σηκωθεί.»

Κι όταν τον ρωτώ τι είναι αυτό που αγαπά πιο πολύ και τι εκείνο που σκέφτεται κάθε που γίνεται το χέρι του Θεού σώζοντας μια ζωή, απάντά δίχως περιστροφές: «Στη θέση ενός ατόμου σε κίνδυνο, θα μπορούσε πολύ άνετα να βρεθεί κι ένα δικό μου αγαπημένο πρόσωπο. Η κόρη μου είναι το απόλυτο κι αδιαπραγμάτευτο Α και Ω στη ζωή μου. Συγκινούμαι όταν μιλώ για το παιδί μου. Είναι η δεύτερη καρδιά που χτυπά έξω από το στήθος μου.»

Η σημερινή βάρδια ομολογεί πως κυλά ήρεμα. «Μπορεί να λάβω από ένα εώς 7 σήματα ημερησίως. Δε χωρούν προβλέψεις στη δουλειά μας». Ενώ στον ελεύθερό του χρόνο, φροντίζει να ξεκουράζεται. «Εκτός υπηρεσίας, οι βαθιές, ουσιαστικές συζητήσεις με όσους εμπιστεύομαι, με αποφορτίζουν. Επίσης, μου αρέσει να κάνω εργασίες στο πατρικό μου σπίτι. Εκεί νιώθω την αόρατη, ανιδιοτελή και προστατευτική αγκαλιά των γονιών μου. Με την κόρη μου, πάντως θα ήθελα να περνώ ακόμα περισσότερο χρόνο, καθώς πιστεύω ότι κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα πει ζωή, κόσμος και συναισθήματα, μέχρι να αποκτήσει ένα παιδί και να το αγαπάει.»

Όσον αφορά στα σχέδιά του για το μέλλον, επιθυμεί την επέκταση του τμήματος καθώς και τη διατήρηση της υψηλής ποιότητας στη φροντίδα του πάσχοντος. «Ελπίζω να εξελιχθεί κι άλλο το «πνευματικό» μου παιδί από τους διαδόχους μου. Δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο και η πραγματική μου ευτυχία πηγάζει από τη χαρά να κάνω κάτι καλά, από τον άσβηστο ζήλο να δημιουργώ νέα πράγματα. Βλέπετε, οι πρωταθλητές δε δημιουργούνται στα γυμναστήρια.

Οι πρωταθλητές γεννιούνται από κάτι που υπάρχει μέσα στην ψυχή τους. Από μιαν επιθυμία, από ένα όραμα.»

Η προσωπική του ελπίδα κι ευτυχία στο τέλος της συνομιλίας είναι λιτά αυθεντική: «Να είναι οι άνθρωποί μου καλά, να μη στερηθώ το χαμόγελό τους. Γι' αυτά προσεύχομαι. Κι όταν ο Θεός το θελήσει, να φύγω όρθιος.»

Αναστασία Δημητροπούλου

Συγγραφέας - Μεταφράστρια