Πλησιάσαμε τον Αλμπέρ Καμύ με τη σφραγίδα του Τσέζαρις Γκραουζίνις, σε μια πρεμιέρα για ανήσυχους θεατρόφιλους
Μετά τον Κάφκα, Καμύ με τη σφραγίδα του Τσέζαρις Γκραουζίνις: Πρεμιέρα το περασμένο σαββατόβραδο στο Λιθογραφείον- όπου συνεχίζεται η ανάδειξη ενός πιο εκλεκτικού ρεπερτορίου με δύσκολα και δυσπρόσιτα έργα- αυτή τη φορά μας δίνει την ευκαιρία να βυθιστούμε στον κόσμο του «καταραμένου» νομπελίστα της γαλλικής διανόησης Αλμπέρ Καμύ. Στον «Καλιγούλα» του Καμύ μην περιμένετε βέβαια την γραφική αναπαράσταση του παράφρονα, σαδιστή και εμπρηστή αυτοκράτορα της αρχαίας Ρώμης, που μάθαμε σε ιστορικά κινηματογραφικά έπη. Η μορφή του, η σκέψη του και η «τρέλα» του «υφαίνονται» επί σκηνής από τους ανθρώπους του περίγυρού του, που αφηγούνται περιστατικά και ζωντανεύουν διαλόγους μαζί του. Το έργο είναι άλλωστε διασκευασμένο ως μινιμαλιστική, σαρκαστική περφόρμανς, σε μια ιδιαίτερη απόδοση και διασκευή του διακεκριμένου Λιθουανού σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού επικεφαλής του Λιθογραφείον. Κάτι σαν stand up comedy από την ανάποδη. «Κόντρα» after dark show δηλαδή. Τέσσερα πρόσωπα με σκούρα κοστούμια σε ισάριθμες καρέκλες καλούνται να περιγράψουν το παρανοικό «τέρας» στους θεατές, σαν να συνομιλούν μαζί τους. Και κοροιδεύουν, αστειεύονται, ειρωνεύονται ευθαρσώς με τα θλιβερά συμβάντα.
Οι ηθοποιοί Φάνης Δίπλας, Ελένη Γεωργακοπούλου, Αλέξανδρος Τσίτσος, Αλέξανδρος Κουκιάς υποδύονται τους πολιτικούς αντιπάλους και συνωμότες, τη σύζυγο, τους πολίτες και το νεαρό ποιητή που διασώθηκε τις τελευταίες μέρες του Καλιγούλα, όταν ο θάνατος της αδελφής του και ερωμένης του τον οδήγησαν σε παροξυσμό και φυγή. Η ιστορία του τέλους του και η αναφορά στα περιβόητα εγκλήματά του (μαζικές εκτελέσεις, αναγκαστική εκπόρνευση, δήμευση περιουσιών κ.α.) είναι όμως μόνο η αφορμή για να σκεφτούμε γενικότερα τους εφιάλτες της ζωής μας που δεν περιορίζονται σε τυραννικά καθεστώτα και απολυταρχικές μορφές εξουσίας (πόλεμος, ναζισμός, δικτατορίες) αλλά στο βαθύτερο είναι μας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγγίξει την ευτυχία, καθώς θα πεθάνει έτσι κι αλλιώς. Ο ίδιος ο παραλογισμός της μοίρας του υπονομεύει αυτόματα τα ιδανικά της ευημερίας, της ελευθερίας και του έρωτα, με παροδική «ανάσα» την τέχνη. Ο Καλιγούλας και η φρίκη που άφησε πίσω του, εκφράζει λοιπόν το σκοτάδι, το μίσος, την απελπισία και γενικότερα το κακό που έχουμε μέσα μας. Γιατί έτσι είμαστε φτιαγμένοι και δεν υπάρχει γυρισμός. Η σκιά του πάντως βαραίνει το όλο θέαμα αποτελώντας τελικά μια πρόφαση, ένα σύμβολο για να αναλογιστούμε όλα τα επίγεια και ενδόμυχα τέρατα, πέραν του πολιτικού προσκηνίου.
Η παράσταση είναι αναμφίβολα σοφιστικέ και καλοπαιγμένη, καθώς ο θίασος επιστρατεύει όλα τα εκφραστικά του μέσα με άνεση, ερμηνεύοντας από ένα ως περισσότερα πρόσωπα αλλά και τον ίδιο τον Καλιγούλα. Ειδικά ο Φάνης Δίπλας βρίσκεται απολαυστικά στο στοιχείο του, ενώ η υπόλοιπη τριάδα ρισκάρει συνεχείς εναλλαγές ύφους. Το αισθητικό μέρος είχε σαφώς περισσότερα περιθώρια ώστε να απογειωθεί το κείμενο και η όλη ατμόσφαιρα. (Θυμίζουμε πως πριν πέντε χρόνια το εν λόγω έργο είχε μεγάλη επιτυχία και είχε πολυσυζητηθεί στην Αθήνα με πρωταγωνιστή το Γιάννη Στάνκογλου). Αν δεν σας πτοεί η πεσιμιστική διάσταση του κειμένου και σας αρέσει η πιο εναλλακτική αυλαία σπεύστε.
*Παραγωγή: Βιομηχανική. Σκηνοθεσία – Διασκευή: Τσέζαρις Γκραουζίνις. Σκηνικό – Κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν. Πρωτότυπη μουσική: Χάρης Πεγιάζης. Φωτισμοί: Ευσταθία Δρακονταειδή. Διεύθυνση παραγωγής: Μαρία Λάτα
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
