«Η Λιολιώ μας έκανε καλύτερους ανθρώπους»

Την έβλεπα κάθε χρόνο στο stage του Pink the City να λάμπει….  κάθε φορά πιο πολύ !!!! Ένα λουλούδι που αντί να μαραίνεται με τον καιρό, άνθιζε, κάθε φορά περισσότερο και πιο όμορφα από πριν…  Φωτιά και λάμψη… σε μια περίεργη αντιστροφή του χρόνου που μόνο πάνω της συντελούνταν.

Μας «σύστησε» ο καρκίνος του μαστού, που συνέβη και στις δυο μας με διαφορά 4,5 χρόνων. Την πρωτοάκουσα στο τηλέφωνο….με πήρε για μια γνωριμία με το νέο μέλος, αφού είχα μόλις εγγραφεί στον Σύλλογο, στον οποίο εκείνη, τότε, ήταν Γραμματέας και Ιδρυτικό μέλος. Άκουσα μια βαριά, κουρασμένη και σκοτεινή φωνή, που, αρχικά, με απώθησε… Ήταν μεγάλη η έκπληξη μου όταν την συνάντησα…γιατί, αντίθετα από την αρχική μου εντύπωση, είδα μια Γυναίκα-Φως  μέσα στο χρώμα, μια ύπαρξη πληθωρική που μονοπωλούσε θετικά τον χώρο….

Σύντομα μεταπήδησε στην θέση της Πρόεδρου του ΔΣ, τίτλο που κράτησε επάξια για 18 ολόκληρα χρόνια και εγώ ξεκίνησα να είμαι πιο ενεργό μέλος στον σύλλογο, ενώ ελάχιστα χρόνια αργότερα συμμετείχα και στο ΔΣ.

Με εντυπωσίαζε η απλότητα της, η ντομπροσύνη της, ο αυθορμητισμός της.…. Ήταν εντελώς ανεπιτήδευτη και είχε μια αυθάδικη ειλικρίνεια να λέει ακριβώς αυτό που σκεφτόταν, μιλούσε πάντα μέσα από την καρδιά της χωρίς ωραιοποιήσεις και αυτό, αρχικά, με ξένιζε, μια και δεν υπόκειτο στους συνηθισμένους κοινωνικούς κανόνες…. Αργότερα έμαθα να το σέβομαι, αλλά και να το θαυμάζω… Είχε το χάρισμα να ξεκλειδώνει, να ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων και να θρονιάζεται εκεί για πάντα…

Κάποιες φορές μου φαινόταν ανεπίτρεπτα παρορμητική και αυστηρή με τους γύρω της και τους συνεργάτες της, γεγονός, που δημιουργούσε αντιπάλους, άδικα, γιατί η ίδια είχε πάντα θετικά συναισθήματα απέναντι σε όλους. Αρκετά αργότερα κατάλαβα ότι ήταν ο δικός της τρόπος αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας.

Φαινόταν να γνωρίζει ολόκληρη την πόλη, καθώς όλοι την αποκαλούσαν με το μικρό της όνομα: ΛΙΟΛΙΩ. Περπατούσες δίπλα της στο κέντρο της πόλης και άκουγες συνέχεια δεξιά-αριστερά να την χαιρετούν και εκείνη σταματούσε και μιλούσε με όλους…. Μια καλημέρα….ένα αστείο… ένα πείραγμα… σε όλους… Μια διαδρομή 5 λεπτών, μπορούσε να κρατήσει, κυριολεκτικά, ώρες….

Εν τω μεταξύ, όπου και να βρισκόταν, ήταν επίκεντρο της προσοχής. Βρισκόταν με τους ελάχιστους άγνωστους της ανθρώπους και σε 5 λεπτά γινόταν η ψυχή της παρέας

Συγκρουστήκαμε πολύ και κάποιες φορές ακραία, στις συναντήσεις του ΔΣ του Συλλόγου μια και είχαμε μια εντελώς διαφορετική θεώρηση κάποιων πραγμάτων.  Όμως αυτές οι συγκρούσεις αντί να μας απομακρύνουν και να μας αποξενώνουν, μας έφερναν κάθε φορά πιο κοντά στην κατανόηση και την αποδοχή η μία της άλλης. Έτσι ξεκίνησε μια σημαντική συνεργασία βασισμένη στην αλληλοεκτίμηση και στον αλληλοσεβασμό.

Εκτιμούσα την επιμονή της, την επιμέλεια της, την συνέπεια της, το πείσμα της. Ήταν χαρισματική και γεμάτη εκπλήξεις….

Γνώρισα έναν άνθρωπο δοτικό, γενναιόδωρο, αξιοπρεπή, γενναίο, καταδεκτικό  με όλους, μια γυναίκα που γινόταν λέαινα και απόλυτα διεκδικητική για τις γυναίκες που νοσούσαν και για όποιον ζητούσε την στήριξη και την βοήθεια της,  μια γυναίκα που μπορούσε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, να μιλήσει σε όποιον χρειαζόταν, να παρακαλέσει και τελικά να είναι απόλυτα αποτελεσματική… Μια γυναίκα δυνατή, που είχε καταφέρει να ξεπεράσει ήδη 2 καρκίνους και να σταθεί όρθια και δίπλα στις γυναίκες που νοσούσαν.

Την ένιωθα να προχωρά σε ένα μοναχικό μονοπάτι, μια και είχε μεγάλη έγνοια για τον σύλλογο και τις γυναίκες. Άρχισα να την συντροφεύω δειλά-δειλά και καλά έκανα γιατί ήταν μεγάλο σχολείο, μια μέντορας  για μένα, που ήμουν ένα άτομο με πλούσιες, αλλά θεωρητικές γνώσεις. Με έκανε κοινωνό και συνοδοιπόρο στο όραμα της. Με έβαλε μέσα σε ένα μαγικό κόσμο, τον κόσμο της, τον κόσμο των απλών βιοπαλαιστών, των απλών, καθημερινών ανθρώπων, μου δίδαξε τον δρόμο της προσφοράς στον συνάνθρωπο….

Από την άλλη εκείνη ρουφούσε με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον, και αφομοίωνε όλη την γνώση και τις πληροφορίες που εγώ διέθετα σε τελείως διαφορετικά  γνωστικά αντικείμενα, καθώς και όλα αυτά που ανακαλύπταμε μαζί. Έκανε σαν μικρό παιδί σε κάθε καινούργιο ερέθισμα. Είχε μια απόλυτη προσήλωση και ήταν «ανοιχτή» σε κάθε τι νέο, που ξανοιγόταν μπροστά της.

Γίναμε ένα καλό δίδυμο για τον Σύλλογο, σύντομα όμως η σχέση μας τον ξεπέρασε και εξελίχθηκε σε κοινωνικό επίπεδο, γίναμε φίλες και «αυτοκόλλητες». Παντού μαζί…. Κοντά της έμαθα  ότι την ζωή και την κάθε στιγμή αξίζει να την ρουφάς μέχρι το μεδούλι… Εκείνη πάντα αυτό έκανε…

Το 2020 πήρε, με κόπο και ενθουσιασμό, το πτυχίο της στον Ελληνικό Πολιτισμό από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Μου εξομολογήθηκε ότι το χρωστούσε σε μένα, μια και η επαφή της μαζί μου την παρότρυνε να ακολουθήσει ένα παλιό της όνειρο, που είχε εγκαταλείψει λόγω του θανάτου του πατέρα της και τις ανάγκες βιοπορισμού της οικογένειας: να σπουδάσει… Κατά την άποψή μου, δεν το χρειαζόταν γιατί εκείνη είχε βγάλει με άριστα το Μεγάλο Πανεπιστήμιο της ζωής.

Η Λιολιώ δεν έζησε ποτέ μια εύκολη ζωή. Ξεκίνησε δύσκολα από τις γειτονιές του Αι-Γιάννη, εκεί που κάθε χρόνο πλημμύριζε το ποτάμι και ορφάνεψε μικρή από πατέρα. Ωστόσο με τον αγώνα της, τον ποταμό της αγάπης της, την χαρά της ζωής, την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής της, την ανθρωπιά, την περηφάνεια, τη θετικότητα, τη ζεστή καρδιά, την βαθιά ενσυναίσθηση αλλά και με εκείνο το μοναδικό εσωτερικό φως που την περιέλουζε, ήρθε και έγινε αρχόντισσα τούτης της πόλης, αυτόφωτη.  Ήταν μια θαυμάσια σύζυγος, μια ακόμα πιο υπέροχη μάνα, μια στοργική αδελφή, μια ξεχωριστή φίλη….

Δεν είχε τα πάντα στην ζωή της γι αυτό ήξερε να εκτιμάει και να αφουγκράζεται, να συμπάσχει και να προσφέρει…

Και ξαφνικά, το 2015,  μου προέκυψε μια μετάσταση…….. εκείνη ήταν εκεί για μένα…..Ήδη φίλη καρδιάς πια.  Ήταν εκεί, παντού και πάντα, με απόλυτη κατανόηση, χωρίς να λογαριάσει οποιοδήποτε προσωπικό ή οικογενειακό κόστος.

Ήταν ο άνθρωπος μου να στηριχτώ και να με βοηθήσει στα πάντα. Φίλη, σύντροφος και συνοδοιπόρος και συναγωνιστής με όλη την σημασία της λέξης.

Δεν ήμουν μόνη πια, αισθανόμουν ότι μπορούσα να της μιλήσω για όλα, να μοιραστώ μαζί της τις αγωνίες, τους φόβους, τις ελπίδες μου, μπορούσα να στηριχτώ επάνω της για όλα. Δεν βρήκα οίκτο αλλά μια απόφαση: «Δεν είναι το καλύτερο αυτό που έτυχε αλλά ΠΑΜΕ….». Αυτό ζητούσα. Έμαθε να κάνει ενέσεις επάνω μου, έλυνε κάθε πρακτικό ζήτημα που ανέκυπτε, ήταν πάντα μαζί μου στο νοσοκομείο, έτρεχε και φρόντιζε για όλα. Ήταν  πάντα δίπλα μου σε όλες τις διαγνωστικές εξετάσεις και επεμβάσεις, στα ταξίδια για ιατρικά ραντεβού που χρειάστηκε να γίνουν σε άλλες πόλεις. Ήταν εκεί για να συζητήσουμε και να  αποφασίσουμε μαζί την πορεία της θεραπείας που θα ακολουθούσα.  Ήταν εκεί όταν η ανημπόρια των χημειοθεραπειών και τα δίχτυα της κατάθλιψης απλώνονταν πάνω μου και ολούθε γύρω, για να με σηκώσει από το κρεβάτι να πάμε έναν περίπατο ή σε κάποια κοινωνική εκδήλωση,  να με παρακινήσει και να επιμείνει να με ξεκουνήσει να βγω από το σπίτι….Της χρωστάω πολλά, ίσως και τα πάντα, για το πως βίωσα και πως βγήκα μέσα από αυτήν την κατάσταση. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Ήταν κυριολεκτικά Θεού δώρο στην ζωή μου.

3 χρόνια μετά προέκυψε για εκείνη ένας νέος καρκίνος…..Φυσικά ήμουν δίπλα της από την πρώτη στιγμή όχι για να ανταποδώσω αυτό που μου εκείνη απλόχερα μου είχε προσφέρει, αλλά γιατί ήταν απλώς αυτονόητο και φυσική ροή. Προσπάθησα να είμαι δίπλα της όσο το δυνατόν περισσότερο, να την στηρίζω όσο μπορώ, πήρα ακόμα και αποφάσεις που εκείνη δίσταζε να πάρει. Έμαθα και εγώ να κάνω ενέσεις πάνω της, ήμουν πάντα δίπλα της στις επισκέψεις στους γιατρούς, θυμάμαι, ακόμα και σήμερα, όλα τα φάρμακα που έπαιρνε, καθώς και τα ραντεβού και τα αποτελέσματα των διαγνωστικών της εξετάσεων, απέξω. Ήμουν ακόμα ο νομικός της σύμβουλος και διεκδίκησα για εκείνη ό,τι δικαιούταν (δηλ. τα αυτονόητα στο ελληνικό Σύστημα Υγείας).  Ήμουν εκεί στην αναγγελία του αποτελέσματος της διάγνωσης αλλά και της πρώτης εντελώς καθαρής εξέτασης που ήταν μια σημαντική στιγμή χαράς, μια νίκη.  Ίσως να μην χρειάστηκε να ασχοληθώ με πρακτικά ζητήματα (ψώνια, καθάρισμα, μαγειρέματα) αφού η οικογένεια από πίσω στήριζε, όσο μπορούσε (όπως και στην δική μου περίπτωση), αλλά προσπάθησα να είμαι δίπλα σε ό,τι άλλο.

Η ίδια, παρά τις δυσκολίες της θεραπείας, δεν αποσύρθηκε, δεν παραιτήθηκε, δεν απέφυγε και δεν σταμάτησε στιγμή να εκτελεί τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του ρόλου της στον Σύλλογο. Η πρόσκληση από τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, για να εκπροσωπήσει τις γυναίκες που νοσούν από καρκίνο του μαστού ήρθε στο απόγειο μιας λαμπρής πορείας, σαν προσωπική δικαίωση της πολύχρονης αφοσίωσης της στις ανάγκες των γυναικών αυτών

Νοιώθω τυχερή και ευλογημένη, που συνάντησα στην ζωή μου έναν τόσο σημαντικό και πολύ ΟΜΟΡΦΟ άνθρωπο, την επιτομή του νοήματος της λέξης ΟΜΟΡΦΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…. Μέσα της και έξω της…. Από αυτούς που κανείς συναντά σπάνια στην ζωή του…

Ήταν για μένα η μάνα, η αδελφή, η φίλη, η σύντροφος, η συνεργάτης, η συνοδοιπόρος που καθένας ονειρεύεται να έχει στην ζωή του….. και εγώ την είχα… Ήταν η «κολλητή» μου και η ηρωίδα μου… και αυτή θα μείνει για πάντα !!

Αν και απόλυτα αντίθετες ως χαρακτήρες, για 12 χρόνια ήταν το alter ego μου και ήμουν το δικό της και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε από διαφορετικές διαστάσεις τώρα πια…. μέχρι να ανταμώσουμε ξανά… στο επέκεινα…

*της Κλαίρης Τζιομάκη Κοινωνική Λειτουργός MSc. Ψυχοθεραπεύτρια, Επιστημονικά Υπεύθυνη στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν. ΑΧΑΙΑΣ, Συνεργάτης της Λιολιώς Κολυπέρα

Γνώρισα τη Λιολιώ Κολυπέρα το 2006 όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν. ΑΧΑΙΑΣ. Ήταν μια μεταβατική φάση τότε για το Παράρτημα του Συλλόγου καθώς καλούνταν να ξεκινήσει μια δική του πορεία κάτω από τις φτερούγες του Πανελληνίου Συλλόγου ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ.

Ανήσυχη σε εκείνη τη φάση η Λιολιώ συνδέθηκε με τη δική μου αγωνία καθώς ξεκινούσα την επαγγελματική μου πορεία στον χώρο της ογκολογίας. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εμπνευστώ από τη δυναμική της και το όραμα της για τη γυναίκα με καρκίνο μαστού της περιοχής.

Η 15ετής συνεργασία μας ήταν γεμάτη προσκλήσεις, προχωρήματα, δυσκολίες καθώς τα χρόνια δεν ήταν εύκολα για τη χώρα μας αλλά και πολλές επιτυχίες, παρόλες τις εξωτερικές αντιξοότητες που επέφερε η οικονομική κρίση στην χώρα.

Η Λιολιώ ήθελε το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν. Αχαΐας να έχει τη δική του δυναμική στην περιοχή μας, ήθελε να γίνει το στήριγμα της κάθε γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού, ήθελε καμιά γυναίκα να μην νιώθει μόνη, να έχει στήριγμα από ειδικούς επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Ήθελε ο καρκίνος του μαστού να παραπέμπει στο ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ και γι αυτό πάλεψε με όλη της την ψυχή, εκείνη και η ομάδα των γυναικών που αποτέλεσαν το ΔΣ και το προσωπικό του Συλλόγου επί της Προεδρίας της.  Ήθελε την επιστημονική κοινότητα δίπλα στον Σύλλογο και γι’ αυτό εργάστηκε πολύ προσεκτικά. Και τέλος ήθελε την κοινότητα δίπλα στον Σύλλογο και αυτό ήταν μια μεγάλη επιτυχία που της ανήκει.

Στην καθημερινότητα της συνεργασίας μας η Λιολιώ ήταν απαιτητική, στοχοπροσηλωμένη και ιδιαίτερα δοτική. Αν κάτι δεν το είχε υπολογίσει σωστά, σήκωνε το χέρι και έλεγε έκανα λάθος και έπαιρνε την ευθύνη. Άλλοτε εκρηκτική κι άλλοτε με μια ανοιχτή αγκαλιά, δεν σταματούσε να διεκδικεί τα καλύτερα για το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Ν. ΑΧΑΙΑΣ. «Ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει», ήταν το δικό της μότο.

Από την συνεργασία μας κρατώ πολλές αναμνήσεις, ίσως οι πιο έντονες αφορούν την μεγάλη διοργάνωση ενημέρωσης ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού Pink the City. Στις οργανωτικές επιτροπές ξεχείλιζαν οι ιδέες, η δημιουργικότητα, νέοι στόχοι που πολλές φορές έμοιαζαν απίθανοι. Εκεί η Λιολιώ ως καλή καπετάνισσα αφουγκράζονταν με μεγάλη προσοχή τη δυναμική της ομάδας και δεν σταματούσε να μας εμπνέει. Έβαζε μεγάλους στόχους, έβαζε στοίχημα ότι θα τα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε δυσκολίες, έψαχνε τρόπους, άνοιγε δρόμους και κυρίως κατάφερνε να πείσει τους συνεργάτες και τους συνοδοιπόρους του Συλλόγου ότι αξίζει τον κόπο να εμπιστευτούν τις προτάσεις μας. Η Λιολιώ πορεύονταν με την αλήθεια και πάντα εύρισκε τις πόρτες ανοιχτές γιατί σε αυτό που υπόσχονταν ότι θα συμβεί, δεν υπήρχε ποτέ διάψευση.

Η Λιολιώ μου έμαθε να είμαι πιο τρυφερή με τις ασθενείς. Παρατηρώντας την, έμαθα  να λέω στις γυναίκες με καρκίνο μαστού που επρόκειτο να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία με αποτέλεσμα να χάσουν τα μαλλιά τους:  «τι σας είπε ο γιατρός θα πέσει το μαλλάκι;», από το πιο τυπικό «θα χρειαστείτε περούκα, τι σας είπε ο γιατρός σας;». Ήταν η δική της τρυφερότητα απέναντι στις γυναίκες που μας δίδασκε και μας βοήθησε να απωλέσουμε κάθε φόβο για τον καρκίνο. Δεν ήθελε να βλέπει τις γυναίκες να υποφέρουν στη ζωή τους. Όχι μόνο από τις ασθένειες, από την καταπίεση, από τις κακές σχέσεις. Ήθελε να τις βλέπει να ελευθερώνονται από όσα τις κάνουν δυστυχισμένες. Κάποιες φορές θύμωνε, δεν της άρεσε να ακούει  δικαιολογίες που εμποδίζουν το προχώρημα της γυναίκας. Τις προέτρεπε να προσπαθούν για το καλύτερο, να πάρουν βοήθεια, τις καλούσε να αφήσουν πίσω βαρίδια και αγκυλώσεις και να μάθουν να ευχαριστούνται και να δέχονται τα δώρα της ζωής. Ίσως κι αυτή ήταν η δική της προσωπική διαδρομή προς το φως γιατί η Λιολιώ με τον χρόνο δεν γερνούσε αλλά άνθιζε ακόμη περισσότερο.

Από το 2003 ως το 2021 που υπήρξε Πρόεδρος του ΔΣ υπήρξε μια πολλή μεγάλη ανάπτυξη του Συλλόγου. Αύξηση του αριθμού των μελών, αύξηση του προσωπικού, ανάπτυξη προγραμμάτων υποστήριξης, ανάπτυξη δράσεων σε όλη την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης με φορείς και συνεργάτες, συνεργασίες και καινοτόμα προγράμματα, συνεργασίες με φορείς στο εξωτερικό και πολλά άλλα. Η Λιολιώ ήταν ακούραστη παρότι σωματικά πονεμένη, δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Πολλές φορές μετά από θεραπείες και δύσκολες εξετάσεις, ερχόταν στον Σύλλογο να συμμετάσχει αγόγγυστα στο ΔΣ ή σε κάποια επιτροπή. Το τηλέφωνο της δεν σταματούσε ποτέ να χτυπά. Σε εκείνο όμως που πραγματικά δίνονταν ολόψυχα είναι όταν λάμβανε μηνύματα από ανθρώπους που βρίσκονταν σε κάποιο σωματικό ή ψυχικό πόνο και ένιωθαν την ανάγκη να της απευθυνθούν. Λάμβανε μηνύματα καθημερινά από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Πολλές φορές οι άνθρωποι που της έστελναν δεν την γνώριζαν και μπορεί να βρίσκονταν έξω από κάποιο χειρουργείο ή από κάποια μονάδα εντατικής θεραπείας. Απαντούσε σε όλους, γίνονταν ελπίδα και δύναμη δίνοντας κουράγιο και παρηγοριά.

Δεν ξέρω πως ήταν πριν νοσήσει με καρκίνο η Λιολιώ, ωστόσο έζησα κοντά της τις περιπέτειες της με τη νόσο. Με τρεις καρκίνους πάλεψε και κατάφερνε να τους αντιμετωπίζει με τόλμη, θάρρος, σεβασμό και πάντα κατάφερνε να μετριάζει τον φόβο με την ελπίδα και τη δίψα για ζωή.  Φαίνεται πως η απειλητική αυτή ασθένεια για τη ζωή της, αφύπνισε μέσα της, κάθε δύναμη ενάντια στο σκοτάδι και τον θάνατο και κάθε δυνατότητα για πάλη υπέρ μιας γεμάτης ζωής, μιας ζωής που να αξίζει την κάθε στιγμή. Μιας ζωής που δικαιούσαι να χαίρεσαι σαν παιδί, να χορεύεις με περηφάνια και να χαμογελάς πλατιά ανοίγοντας μια ζεστή αγκαλιά που να χωράει όλο τον κόσμο και τον «ντουνιά».

Αυτό είναι που κρατώ από εκείνη περισσότερο, πέρα από όλα τ άλλα. Η ζωή έχει ζόρια, η ζωή φέρνει δυσκολίες δεν είναι μια ευθεία γραμμή στρωμένη με ροδοπέταλα, ωστόσο η θέση που παίρνει κανείς μας απέναντι στα δύσκολα είναι που κάνει τη διαφορά. Η μιζέρια, η κλάψα και το σκυμμένο κεφάλι ίσως να ήταν γνώριμα στη Λιολιώ, ίσως κάποτε να συναντήθηκε και αναμετρήθηκε μαζί τους αλλά στο τέλος όλα τούτα μετουσιώθηκαν σε δύναμη, ζωντάνια, ελπίδα και δίψα. Δίψα για ζωή, δίψα για κέφι, δίψα για δημιουργία και όραμα και μόλις συντονιστεί κανείς με αυτή την πλευρά της ζωής, γεμίζει με φως που διαχέεται και είναι ικανό να φωτίσει κι άλλες πονεμένες ψυχές. Αυτό είναι η Λιολώ για μένα και σίγουρα όχι μόνο για μένα! Θα της είμαι ευγνώμων πάντα.

Ο πρώτος άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω όταν πρωτοάνοιξα τα μάτια μου ήταν η μητέρα μου. Όμορφη, ξανθιά κυρία, κομψή και χαμογελαστή. Έντονη μα δίκαιη. Αυτές οι πρώτες θύμησες, μαζί με την μυρωδιά της, είναι ακόμα στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι το σπίτι την έβλεπε λίγο, υπερκινητική και ατίθαση σαν και τον πατέρα μου. Εύθραυστη μα και αλύγιστη. Της άρεσε να μιλάει στα λουλούδια και να τους βάζει μουσική. Αγαπούσε τα ρεμπέτικα, ήταν μποέμ μα και σαλονάτη την ίδια στιγμή. Πραγματικός χαμαιλέοντας της ζωής, μπορούσε να μιλήσει με τον οποιονδήποτε, να κάτσει ευθυτενώς σε οποιοδήποτε τραπέζι. Αγαπούσε να βλέπει τους άλλους γύρω της χαρούμενους και για αυτό τον λόγο το σπίτι της ήταν πάντα ανοιχτό, όπως και το τηλέφωνο της, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. 

“Ας ήμαστε ρεαλιστές, ας κυνηγήσουμε το αδύνατο”. Μια μέρα μας κάλεσε εμένα και τον αδερφό μου στο δωμάτιο. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, το όμορφο βλέμμα της ήταν σκοτεινιασμένο. Μας μίλησε για τον καρκίνο, για την προοπτική του θανάτου, της φυγής. Ήθελε να λέει τα πράγματα με το όνομα τους, απέφευγε να λέει η παλιαρρώστια. Όταν κάποιος χρησιμοποιούσε αυτή την λέξη, μας διόρθωνε. Ήθελε, η αλήθεια να αντιμετωπίζεται ατόφια, αναλλοίωτη, χωρίς make up. Χρόνια σκληρά και δύσκολα, καθώς ακολούθησαν και άλλοι καρκίνοι, μεταστάσεις, για πάνω από 20 χρόνια. Σκληρό καρύδι. Σκληρή κατάσταση για όλους μα πιο πολύ για εκείνη που έπρεπε να κάνει θεραπεία, να χάσει τα μαλλιά και το στήθος της, την ομορφιά της. Πως να ήξερα ότι αυτή θα ήταν μια νέα αρχή για εκείνη, μια ρωγμή που θα άφηνε άπλετο φως να διαχυθεί? Παρότι, η καθημερινότητα ήταν απαιτητική (δεν είναι εύκολο να ζεις με κάποιον άρρωστο), εκείνη το έκανε εύκολο για όλους μας με την αγάπη της για ζωή και για τις υπόλοιπες γυναίκες που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Θα ακουστεί περίεργο, αλλά ο καρκίνος την έκανε καλύτερο άνθρωπο, την έκανε να αναθεωρήσει, να δει την ουσία, να ζει την κάθε μέρα ξεχωριστά, να ξυπνά και να βλέπει τον ήλιο να βγαίνει κάθε πρωί. Έκανε το δικό της άλμα. Και κάπως έτσι η Λιολιώ αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον σύλλογο και τους σκοπούς του. Τότε κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο η μαμά του αδερφού μου, του Νικόλα, και η δικιά μου.

“Το χαστούκι”. Ακόμα θυμάμαι το μοναδικό χαστούκι που μου έδωσε. Ήμασταν στον αγαπημένο μας Λόγγο. Περιτριγυριζόταν από γυναίκες κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα θαλάσσης. Μιλούσαν για τις γυναίκες, για τις δομές στήριξης. Εγώ μικρός και ατίθασος προσπάθησα να κάνω έλξεις στο δημοτικό ντουζ με αποτέλεσμα να το χαλάσω. Παρότι καταβεβλημένη, σηκώθηκε με δυσκολία, και μου άστραψε μια. Δεν μου είπε τίποτα, απλά με κοίταξε στα μάτια σαν να μου λέει, ξέρεις εσύ. Και ήξερα. Ήταν το πιο γλυκό χαστούκι της ζωής μου. Την επόμενη μέρα το ντουζ ήταν καινούργιο. Εκείνο το χαστούκι με μεγάλωσε, με ωρίμασε, με έμαθε τις αποστάσεις, το σωστό από το λάθος. 

“The Wimbleddon hat” - Χρόνια αργότερα, ταξίδεψε στην Σκωτία με τον πατέρα για την ορκωμοσία μου. Φορούσε ένα υπέροχο τεράστιο καπέλο γεμάτο χρώματα. Οι καθηγητές μου μιλούσαν για εκείνη, την κομψότητα της, την σκιά της, το ύφος της. Ο μέντορας μου σχολίασε το υπέροχο Wimbledon hat της. Ήταν ιδιαίτερη, εκθαμβωτική αν και εμφανώς κουρασμένη, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Τότε μου είπε πρώτη φορά πως θέλει και εκείνη να σπουδάσει. “Ρε Δημήτρη το έχω καημό” μου είπε. Και αυτό το κατάφερε, με πείσμα και επιμονή! Η ορκωμοσία της νομίζω ότι ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της οικογένειας μας. Ένα τεράστιο φωτεινό παράδειγμα. Ακόμα και σήμερα, αδυνατώ πολλές φορές να καταλάβω πως τα κατάφερνε.

“Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ’ αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου, το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας, απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας” – Τα τελευταία χρόνια της ζωής της αφιερώθηκε πλήρως στο σύλλογο, οι καθημερινές δυσκολίες των καρκινοπαθών ασθενών έγιναν βίωμα, αγωνία και αγώνας της. Θυμάμαι να της γκρινιάζω μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι δεν μιλάμε συχνά πια. Ότι πιο πολύ την βλέπει ο Σύλλογος παρά το σπίτι της. Αλλά μέσα μου ήξερα ότι ο Σύλλογος είναι το σπίτι της. Στενοχωρήθηκε, και από τότε με έπαιρνε τηλέφωνο σίγουρα κάθε 13 του μήνα (όπως και τα γενέθλια μου) να με ακούσει και να μου πει τα νέα της. Όταν τελικά έφυγε, τα τηλεφωνήματα συνεχίστηκαν, όχι βέβαια από εκείνη, αλλά από τις αδερφές και συνοδοιπόρους της σε όλο αυτό τον αγώνα, την Αγγέλα, την Στεφανάκη, τωρινή πρόεδρο του Συλλόγου Άλμα Ζωής νομού Αχαΐας και την Κλαίρη Τζομάκη, θεραπεύτρια του συλλόγου και όλων μας.   

“ο χαμένος τα παίρνει όλα” -

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω

Έλεγα περνούν τα χρόνια θα συμμορφωθώ

Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα

Τζάμπα κρατάς λογαριασμό, τζάμπα σωστός με το στανιό

Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου

Μέσα σ' αυτό το σπίτι, πριγκηπέσα μου

Το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας

Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω, κι έφτασα ως εδώ

Λάθη στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό

Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά

Πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου

Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1997 (ήταν μόνο 44 ετών) όταν με επέλεξε για θεράποντα γιατρό της με μοιραίο «μεσάζοντα» την ασθένεια της. Με επέλεξε συνειδητά, χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως μου ομολόγησε αργότερα, τότε που μου άνοιξε μια μεγάλη αγκαλιά, παρ’ολο που την είχα υποβάλλει σε ένα επώδυνο ακρωτηριασμό.

‘Ήμουν από τους εκείνους που την ενθάρρυναν να γίνει ενεργό μέλος το 2001 του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο μαστού ‘ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ’ και ιδρυτικό μέλος του Παραρτήματος Νομού Αχαΐας. Μια  απόφαση που ανέδειξε την γενναιότητα της Λιολιώς να κονταροχτυπηθεί κόντρα στις κοινωνικές προκαταλήψεις για την γυναίκα με καρκίνο στο μαστό που ζούσε απομονωμένη και αποκομμένη στο σπίτι της με τον φόβο της επόμενης μέρας.

Είχα την ευκαιρία είτε ως θεράπων είτε ως μέλος της επιστημονικής επιτροπής του ΑΛΜΑΤΟΣ ΖΩΗΣ να διαπιστώσω το άπλωμα του χεριού της ως σανίδα Σωτηρίας σε τόσες πάσχουσες γυναίκες που κυριολεκτικά της κράτησε στη ζωή.

Τι να θυμηθώ, ότι αρνήθηκε να ζει με τη σκέψη του θανάτου, ότι συμμάχησε με την ασθένεια της, ότι προσπαθούσε να μεταφέρει τις εμπειρίες της και να τις μοιρασθεί με όσες την είχαν ανάγκη. Να θυμηθώ τη νέα περιπέτεια με την υγεία της λέγοντας μου αφού φάγαμε το θηρίο το μυρμήγκι θα φοβηθώ?  Να θυμηθώ ότι ήταν η χαρά της ζωής και πάντα μου άρεσε να την ακολουθώ σε όλες τις εκδηλώσεις της για να κλέψω αγάπη από αυτή τη γυναίκα που έγινε η ΕΛΠΙΔΑ και ο ΦΑΡΟΣ για χιλιάδες γυναίκες.

Τα συναισθήματα για αυτή τη μεγάλη Κυρία θα είναι πάντα κλεισμένα μέσα μου.

Σ’ ευχαριστώ Λιολιώ που με έμαθες και έγινα Καλύτερος άνθρωπος.