Η συγγραφέας Χρύσα Λυκούδη στο thebest.gr: "Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από την πεντάχρονη ζωή μου στη Λυκούρια"

Η Αχαιή συγγραφέας Χρύσα Λυκούδη μας πρωτοσυστήθηκε με το βιβλίο “Τη μέρα που στέρεψε ο Λάδωνας-Η Ψυχοκόρη” που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 από τις εκδόσεις Ωκεανός και τώρα τρία χρόνια αργότερα μας παρουσίασε το νέο της μυθιστόρημα με τον ωραίο και αινιγματικό τίτλο «Το Τρόπαιο» που βγήκε από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και ήδη έχει αρχίσει να ξεχωρίζει.

Κεντρικό πρόσωπο στο «Τρόπαιο» όπως και στο πρώτο βιβλίο είναι η Αιμιλία, μία κοπέλα από τη Λυκούρια των Καλαβρύτων με τη Χρύσα Λυκούδη να αφηγείται συναρπαστικά τη ζωή της ηρωίδας της από την περίοδο που τελειώνει το δημοτικό σχολείο μέχρι τα πενήντα της περίπου χρόνια. Μπορεί να μοιάζει με συνέχεια μιας και βασικός χαρακτήρας στην ιστορία είναι ξανά η Αιμιλία ωστόσο όπως μας διευκρίνισε η ιδιαίτερα ευγενής συγγραφέας Χρύσα Λυκούδη που μίλησε στο thebest.gr για το «Τρόπαιο», θεωρεί το νέο της βιβλίο αυτόνομο με το δικό του ύφος και τη δική του προσωπικότητα.

Η Χρύσα Λυκούδη που έχει εργαστεί για πολλά χρόνια στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών, ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα χρόνια του γυμνασίου, κατόπιν έγραψε κι ένα πεζογράφημα ωστόσο έμελλε να φτάσει στα χρόνια της σύνταξης για να πάρει την απόφαση να γράψει το πρώτο της βιβλίο που άρεσε στο αναγνωστικό κοινό. Όπως χαρακτηριστικά μας είπε, «η κόρη μου με προέτρεψε όλες αυτές τις ιστορίες για τη Λυκούρια που τις διηγούμουν σε κάθε ευκαιρία, να καθίσω να τις καταγράψω σε ένα βιβλίο και από την στιγμή που ξεκίνησα άλλαξε η ζωή μου».

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον όσο και συγκινητικό είναι και το στοιχείο και η εξήγηση που μας έδωσε για το περίφημο «Τρόπαιο» του τίτλου του βιβλίου. Όπως λοιπόν μας είπε, «τρόπαιο είναι το λάφυρο μετά από μια νικηφόρο μάχη. Οι μάχες συνήθως, είναι επώδυνες, αφήνουν σημάδια, πληγές. Η Αιμιλία, η ηρωίδα μου έδινε τις μάχες της με την μητέρα της που δεν της επέτρεπε να σπουδάσει γιατρός. Σε έναν τέτοιο καυγά τους η μητέρα της την πλήγωσε βαθιά στο πρόσωπο με το ψαλίδι. Η Αιμιλία αγωνίστηκε, πέτυχε το στόχο της, έγινε γιατρός, αλλά η πληγή στο πρόσωπο ποτέ δεν εξαλείφθηκε. Την έλεγε “το τρόπαιό μου”. Αγγίζοντάς την σε δύσκολες στιγμές έπαιρνε δύναμη να συνεχίσει να αγωνίζεται».

Ολόκληρη η συνέντευξη της Χρύσας Λυκούδη στο thebest.gr έχει ως εξής: 

-Κυρία Λυκούδη, η ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας σας, η γραφική Λυκούρια Καλαβρύτων αποτέλεσε και πάλι την έμπνευση για το νέο σας βιβλίο. Είναι θα λέγαμε μία συνέχεια του προηγούμενου σας, “Τη μέρα που στέρεψε ο Λάδωνας – Η Ψυχοκόρη” (εκδόσεις Ωκεανός) ή είναι ουσιαστικά μία καινούρια, αυτόνομη ιστορία;

«”Το Τρόπαιο” αναφέρεται στη ζωή της Αιμιλίας, ηρωίδα του πρώτου βιβλίου μου, από την ώρα που έφυγε από την Λυκούρια, τελειώνοντας το Δημοτικό, μέχρι τα πενήντα της περίπου χρόνια. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου περιγράφεται η ζωή της μέχρι που χωρίζει από τον άντρα της. Στο δεύτερο μέρος πηγαίνει στη Λυκούρια, στο ποτάμι, να συναντήσει τον Ορφέα, τον παιδικό της έρωτα για να λύσει τα μυστήρια που την βασανίζουν χρόνια. Το θεωρώ αυτόνομο με το δικό του ύφος και τη δική του προσωπικότητα. Όταν αναφέρονται πρόσωπα που συμμετείχαν στην παιδική της ηλικία, γίνονται οι κατάλληλες περιγραφές για να τους γνωρίσει ο αναγνώστης που δεν έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο”.

-Είστε Αχαιή και επί πολλά χρόνια εργαστήκατε στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών. Πως αλήθεια προέκυψε η συγγραφική δραστηριότητα; Γράφατε από μικρή;

“Ξεκίνησα να γράφω ποιήματα κάπου εκεί στην Δευτέρα Τάξη Γυμνασίου. Στην πορεία έγραψα κι ένα πεζογράφημα, κάπου διακόσια φύλλα τετραδίου, και κάποια μικρά διηγήματα. Όταν ήρθαν δουλειά, γάμος, παιδιά δεν είχα χρόνο να γράψω τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν. Βγαίνοντας στη σύνταξη, πριν από αρκετά χρόνια, η κόρη μου με προέτρεψε όλες αυτές τις ιστορίες για τη Λυκούρια που τις διηγούμουν σε κάθε ευκαιρία να καθίσω να τις καταγράψω σε ένα βιβλίο. Από την στιγμή που ξεκίνησα άλλαξε η ζωή μου. Αφοσιώθηκα σε αυτό. Μέσα από το γράψιμο αισθάνομαι συνοδοιπόρος των ηρώων μου και συμπάσχω μαζί τους”.

- Την Τετάρτη 8 Ιουνίου 2022 το απόγευμα στην αίθουσα εκδηλώσεων του Επιμελητηρίου Αχαΐας, οργανώθηκε από τη «Γωνιά του Βιβλίου» εκδήλωση για το βιβλίο, πώς ήταν η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό.

«Ήταν μια όμορφη εκδήλωση σε μια αίθουσα κατάμεστη από αγαπημένους φίλους, αλλά και ανθρώπους που με τίμησαν και που έβλεπα για πρώτη φορά. Τους ευχαριστώ από καρδιάς όλους για την παρουσία τους και την αγάπη τους. Είχα και εκπλήξεις που πραγματικά με συγκίνησαν. Με τίμησαν με την παρουσία τους καθηγητές από το Πανεπιστήμιό μας καθώς και ο Πρύτανης κ. Χρίστος Μπούρας με την σύζυγό του, φίλοι από την Αθήνα που ήρθαν αποκλειστικά για την παρουσίαση και η εμφάνιση του μεγάλου Αχαιού μουσικοσυνθέτη Σάκη Παπαδημητρίου με τη σύζυγό του, τη συγγραφέα Μαρία Παναγιωτακοπούλου που πραγματικά δεν τους περίμενα. Άνοιξε την εκδήλωση με ένα δικό του τραγούδι που ερμήνευσε η λατρεμένη μου Άννη Ονουφρίου».

-Γράφετε βιωματικά, εννοώντας πως οι ιστορίες που μας αφηγείστε, τις έχετε ακούσει ή ίσως ζήσει μικρή ή είναι συνδυασμός πραγματικών συμβάντων και φανταστικών γεγονότων;

«Το πρώτο μου βιβλίο “Τη μέρα που στέρεψε ο Λάδωνας-Η Ψυχοκόρη” έχει αρκετά αληθινά γεγονότα από την παιδική μου ζωή, από τους συγγενείς μου και από τη ζωή των συγχωριανών μου στη Λυκούρια Καλαβρύτων. Τις ιστορίες για τους προγόνους μου τις διηγούταν πολύ παραστατικά η γιαγιά μου. Όλα τα γεγονότα όμως είναι διανθισμένα με μυθοπλασία γιατί σκοπός μου ήταν να γράψω μυθιστόρημα και όχι αυτοβιογραφία. Η μεγάλη μου αγάπη για τον Λάδωνα, το ποτάμι που πηγάζει από την Λυκούρια με ώθησε να τον κάνω συμπρωταγωνιστή με την Αιμιλία και τον Ορφέα. Στο δεύτερο βιβλίο, “Το Τρόπαιο”, η γυναίκα Αιμιλία είναι μια αξιαγάπητη γιατρός που έπλασε το μυαλό μου, αλλά μέσα της συμπορεύονται εμπειρίες και χαρακτήρες πραγματικοί. Στη ζωή της θα βιώσει γεγονότα που είναι πράγματι αληθινά. Είναι ιστορίες που μου εμπιστεύτηκαν ή που τυχαία έμαθα. Η αγάπη της και οι περιγραφές της Αιμιλίας για τη Λυκούρια και η λατρεία της για το Λάδωνα πηγάζουν από την καρδιά μου. Η ιστορία που θα βιώσει με τον Ορφέα είναι εν μέρει αληθινή».

-Τι είναι για εσάς η Αχαΐα και η ορεινή επαρχία Καλαβρύτων. Έχετε κάποιες χαρακτηριστικές αναμνήσεις;

«Έφυγα μικρή από χωριό του κάμπου της Αχαΐας, από τον πολιτισμό, την συχνή συγκοινωνία, την ηλεκτροδότηση και εγκαταστάθηκα σε θείους μου σε ένα ορεινό χωριό, την Λυκούρια, που δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, διάβαζα με το λυχνάρι, δεν είχε κανένα αυτοκίνητο, αποχωρητήρια, νερό στο σπίτι και τα απαραίτητα στην κουζίνα. Είχε όμως τον Λάδωνα, τους ανοικτούς και ζεστούς ανθρώπους της, τα γλέντια τους, τις παραδόσεις τους, τις ιστορίες τους. Είχε ένα διώροφο μεγάλο σχολείο, τριθέσιο με εκατό πενήντα μαθητές. Μεγαλείο για μένα. Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από την πεντάχρονη ζωή μου εκεί. Δεν θα ξεχάσω την αγάπη που είχα από όλους και από τους δασκάλους μου. Παίζαμε αγόρια και κορίτσια στο σχολείο και στις αλάνες. Δεν ξεχνώ τα χρόνια που κρατούσαν εβδομάδες και τον χιονοπόλεμο που παίζαμε στο αλώνι του Ντετόρου. Τη γιορτή του Προφήτη Ηλία που πηγαίναμε με τα πόδια ή τα μουλάρια στο διάσελο κοντά στην κορυφή  του βουνού Σαϊτά, σύσσωμο το χωριό, και μετά πανηγύρι με όργανα στο καφενείο. Θυμάμαι έντονα τη μέρα που πραγματικά στέρεψε ο Λάδωνας και τρομάξαμε όλοι. Επανήλθε σχεδόν μετά από ένα μήνα».

-Τι άλλο θα θέλατε να γράψετε στο μέλλον.

«Έχω αρχίσει να γράφω μια ιστορία που ξεκινάει από την εποχή της ανόδου και της πτώσης του σταφιδεμπορίου στην Πάτρα. Είναι η ζωή των προγόνων της ηρωίδας των δυο βιβλίων μου, της Αιμιλίας, από την πλευρά του πατέρα της. Θέλω μέσα από την πολυτάραχη ζωή των πλούσιων ηρώων μου να εκφράσω την εκμετάλλευση των πάμπτωχων ανθρώπων που κατέβηκαν από τα ορεινά χωριά τους για να δουλέψουν στους αμπελώνες για ένα κομμάτι ψωμί».

-Υπάρχουν αγαπημένοι συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι και αν ναι ποιοι.

«Άρχισα να διαβάζω βιβλία από μικρή. Δανειζόμουν από τις βιβλιοθήκες των εκάστοτε σχολείων. Έχω λατρέψει πολλούς συγγραφείς. Ο συγγραφέας που με συγκλόνισε πραγματικά ήταν ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες με το βιβλίο του “Εκατό χρόνια μοναξιά” το οποίο έχω διαβάσει τρεις φορές. Τρεις φορές επίσης έχω διαβάσει το “Έγκλημα και τιμωρία” του Λέοντος Τολστόι που τον θεωρώ από τους κορυφαίους. Σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς έχω αρκετούς αγαπημένους, αλλά θα αναφέρω μόνο δυο από τους παλιούς μας, τον λατρεμένο μου Μενέλαο Λουντέμη και τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».

-Το «Τρόπαιο» της ιστορίας σας τι συμβολίζει και τι σημαίνει, άραγε μία νίκη, μία επιβράβευση, μία χαμένη ευκαιρία;

«Τρόπαιο είναι το λάφυρο μετά από μια νικηφόρο μάχη. Οι μάχες συνήθως, είναι επώδυνες, αφήνουν σημάδια, πληγές. Η Αιμιλία έδινε τις μάχες της με την μητέρα της που δεν τις επέτρεπε να σπουδάσει γιατρός. Σε έναν τέτοιο καυγά τους η μητέρα της την πλήγωσε βαθιά στο πρόσωπο με το ψαλίδι. Η Αιμιλία αγωνίστηκε, πέτυχε το στόχο της, έγινε γιατρός, αλλά η πληγή στο πρόσωπο ποτέ δεν εξαλείφθηκε. Την έλεγε “το τρόπαιό μου”. Αγγίζοντάς την σε δύσκολες στιγμές έπαιρνε δύναμη να συνεχίσει να αγωνίζεται. 

Κλείνοντας, κ. Μαρτάτο, θέλω να σας ευχαριστήσω από καρδιάς που μου δώσατε την ευκαιρία να εκφραστώ για το νέο μου βιβλίο, καθώς και τις εκδόσεις Υδροπλάνο και το βιβλιοπωλείο "Γωνιά του Βιβλίου" που βοήθησαν να φτάσει "Το Τρόπαιο" στους αναγνώστες του».