Κάτια Δανδουλάκη στο thebest: «Νιώθω ότι μόλις τελείωσα το Λύκειο»- «οι Άγριες μέλισσες άνοιξαν μεγάλη πόρτα»

Ποιες είναι οι εντυπώσεις που έχετε από την Πάτρα;

Με την Πάτρα έχω τη σχέση αγάπης που υπάρχει όταν έρχομαι στο πλαίσιο περιοδείας με έργα που αγαπάω.  Είναι ένα εξαιρετικό κοινό με παιδεία, έξυπνο και ευαίσθητο. Η πόλη μου αρέσει πολύ αλλά δεν έχω μείνει ποτέ. Οι εντυπώσεις μου μου όμως είναι ενός επιπέδου και πάνω.

Πώς πήρατε την απόφαση να κάνετε περιοδεία με τον «Γυάλινο κόσμο»;

Δεν είχα σκοπό να συμμετέχω σε κάποια παράσταση το καλοκαίρι καθώς έτρεχαν και άλλες υποχρεώσεις και ο χρόνος είναι ελάχιστος, αλλά είναι ένα έργο που λατρεύω ενώ τρέφω μεγάλη εκτίμηση στους συνεργάτες που είμαστε μαζί σε αυτή τη δουλειά. Και ο ρόλος είναι γοητευτικός, αν δεν πίεζε ο χρόνος θα έλεγα «ναι» την ίδια στιγμή. Μπήκα τελικά σε αυτή τη συναρπαστική διαδικασία. Μελέτησα εξοντωτικά. Δεν θεώρησα ότι έχω να κάνω κάτι εύκολο, άλλωστε τίποτα για εμένα δεν είναι, γίνονται όλα μετά από πολλή δουλειά.

Με τον Γιώργο Νανούρη προσπαθούσαμε να δουλέψουμε εδώ και χρόνια. Είχα δει όλες τους τις παραστάσεις και είχα καταλάβει πόσο «κοντά» είμαστε. Έχει ένα μεγάλο χάρισμα, προκαλεί συναισθήματα με τα φώτα και την οπτική των πραγμάτων. Η εικαστική άποψη του Γιώργου που έχει να κάνει με τον φωτισμό, τον «σημαδεύει».

Με τη Λένα Παπαληγούρα έχουμε μία πολύ ζεστή σχέση. Θεωρώ ότι είναι από τα νέα πρόσωπα που θα απασχολήσουν για πολλά χρόνια. Έχει σπουδαίες βάσεις, μία γοητεία. Ο ψυχισμός της είναι έτσι οργανωμένος για να αποδώσει μεγάλους ρόλους. Την έχω παρακολουθήσει με αγάπη και θαυμασμό σε πολλές δουλειές της.

Την άκουσα να μιλάει για ένα χάρισμα που έχετε… την μακρόχρονη πορεία σας στο θέατρο και την πείρα σας στο θέατρο την συνδυάζετε με μία πιο σύγχρονη ματιά για τα πράγματα και αυτό κάνει τους συνομιλητές να αισθάνονται ότι ακολουθείτε την ηλικία τους…

Νιώθω ότι μόλις τελείωσα το Λύκειο. Είναι γελοίο να το λέω αυτό όταν πλέον είμαι τόσο μεγάλη. Δεν μπορώ όμως να μην πω ότι έτσι νιώθω. Περνάω πολύ καλύτερα με νεότερους ανθρώπους παρά με ανθρώπους που είναι παραιτημένοι από τη ζωή. Τη ρουφάω τη ζωή στην κυριολεξία. Αυτή η νεανικότητα που φέρω μέσα μου με χαρακτηρίζει από τότε που γεννήθηκα. Στη ψυχή μου δε φαίνεται αυτό το πέρασμα των ηλικιών το οποίο στην πραγματικότητα φυσικά και υπάρχει.

Τελικά ο χρόνος έγινε φίλος σας;

Δεν μάχομαι το χρόνο. Το μεγάλο στοίχημα για εμένα είναι να αποδεχθείς… αν είσαι ψηλός, αν είσαι παχουλός κ.λπ. Αποδέχομαι λοιπόν ότι όπως μεγαλώνει όλος ο κόσμος, μεγαλώνω και εγώ. Το θέμα είναι να μεγαλώνεις όμορφα, όταν έχεις συμφιλιωθεί με τον εαυτό σου, με το χρόνο με την πραγματικότητα. Δεν γίνεται να μάχεσαι κάτι που είναι αναπόφευκτο.  Είναι από τη μία η φιλοσοφημένη μου στάση απέναντι στον εαυτό μου και τη ζωή, είναι και η λαιμαργία μου να ζήσω και να κάνω πράγματα που είναι πολύ μεγάλη. Παρόλα αυτά τη δαμάζω.

Είστε αυστηρή με τον εαυτό σας ;

Είναι ένα πολύ πειθαρχημένο άτομο και αυτό το χρωστάω κατά βάση στη μητέρα μου που ήταν μια δασκάλα. Έχω την αίσθηση του πόσο καλή μπορεί να είμαι σε ένα ρόλο, πόσο κακή και να το αποδεχθώ για να προσπαθήσω να γίνω καλύτερη. Ποτέ δε θεώρησα ότι κάνω κάτι τέλεια. Αυτό με έχει σώσει από πάρα πολλά. Μπορώ να βαθμολογήσω τον εαυτό μου πολύ πιο αυστηρά από τον κόσμο. Δεν θα πω ποτέ ότι ήμουν πολύ καλή αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν κατάλαβε ή ήταν λάθος στιγμή. Μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου ως θεατής. Από την άλλη μπορώ να τον αγκαλιάσω και να τον αγαπήσω. Δεν τα έχω βάλει ποτέ με τον εαυτό μου και δεν έχω απωθημένα. Έχω αγαπήσει και τις αδυναμίες και τα ελαττώματα μου και αυτό νομίζω ότι είναι που δίνει και στον άλλον την εκκίνηση ενός νεανικού συναισθήματος που πηγάζει από μέσα μου. 

Έχετε αφιερώσει μία ολόκληρη ζωή στο θέατρο. Έχετε σκεφτεί αν μπει σε αυτό ένα τέρμα;

Ανάγκη από ξεκούραση είχα πάντα. Τα δύο χρόνια που αναγκαστήκαμε να ξεκουραστούμε λόγω της πανδημίας, ρους δύο πρώτους μήνες αναπλήρωσα τον ύπνο που μου έλειπε, μετά όμως άρχισα να αναρωτιέμαι πότε θα οδηγηθώ προς τη δημιουργικότητα. Αυτό που θα μπορούσε να με κάνει να αρνηθώ τώρα πια μία δουλειά είναι ένα προγραμματισμένο ταξίδι. Φέτος έτυχε να μη θέλω να ταξιδέψω μέσα σε ένα τόσο ρευστό καλοκαίρι σε επίπεδο κορωνοιού. Μπορεί να έχω να κάνω τρία- τέσσερα πράγματα παράλληλα και αυτό μόνο παράλογο μοιάζει. Όμως όλα παράλογα μου ήρθαν στο θέατρο. Μέσα σε έναν παραλογισμό ζούμε άλλωστε γιατί τίποτα δεν έρχεται τακτοποιημένο στη ζωή.

Σας αγάπησε πολύ και η τηλεόραση…

Κι εγώ πάρα πολύ. Η τελευταία δουλειά στην οποία συμμετείχα, οι «Άγριες μέλισσες», έγραψαν ιστορία και άνοιξαν μεγάλη πόρτα. Μου δίνει χαρά να ξέρω ότι η μυθοπλασία μπήκε ξανά στην ελληνική τηλεόραση, έχουμε κάνει θαύματα στο παρελθόν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο. Έχουμε τρομερά ταλέντα σε όλους τους τομείς, πλήθος ατόμων που μπορούν να μας δώσουν ουσιαστικές επιτυχίες.

Μέσα από το θέατρο έχετε δώσει ευκαιρίες σε τέτοια ταλέντα…Μάθαμε και για τον τρόπο που λειτουργείτε απέναντι στο συνεργάτες σας μέσα από ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα περιστατικό που γνωστοποίησε η Λένα Δροσάκη όταν ξέσπασε το κίνημα “Me too”…

Από την αρχή, δεν μιλάω γι’ αυτά τα πράγματα. Μόνο κάνω. Μετά από δύο χρόνια αυτό που έκανα λοιπόν, έτυχε να ακουστεί. Όταν μιλάμε μπερδεύονται πολλά και κάποια στιγμή υπεισέρχονται και πράγματα που θολώνουν την κρίση του άλλου. Αυτό που έγινε και βγήκε στην επιφάνεια, αυτό το κίνημα, έκανε ένα μεγάλο καλό και ενεργοποίησε τους ανθρώπους που για κάποιο λόγο υφίστανται μία καταπίεση, να έχουν το κουράγιο και τη δύναμη να βγουν και να την καταγγείλουν, να μη φοβηθούν καμία κατακραυγή. Το κακό είναι πως όταν δίνουμε λόγο σε όλα τα συμβάντα, μικρότερα- μεγαλύτερα, τραγικά, αποτρόπαια ή ασήμαντα, αρχίζει το πρόβλημα και αποκτά μία θολούρα. Πάνω σε αυτή την πολύ σοβαρή και ουσιαστική συζήτηση θολώνει το τοπίο και χάνουμε το μέγεθος της σοβαρότητας του πράγματος. Όποιος έχει να πει κάτι ουσιαστικό και τον αφορά το θέμα, να πάει να το καταγγείλει και να μιλήσουν αυτοί που πρέπει να μιλήσουν. Όταν αρχίζουμε και δίνουμε το λόγο σε όλο τον κόσμο, γίνεται κομφούζιο. Δεν χρειαζόμαστε τη γνώμη κάποιου για ένα συμβάν και από εκεί και πέρα υπάρχει η δικαιοσύνη που θα κρίνει. Είμαι με το μέρος του κάθε ανθρώπου που έχει υποστεί άσχημη συμπεριφορά αλλά πρέπει να λέμε όσα έχουμε δει, όσα ξέρουμε εκεί που πρέπει. Και εγώ ότι είχα να πω, το έκανα.

Πώς ένας άνθρωπος, μία γυναίκα κατάφερε να έχει μία τόσο μεγάλη καλλιτεχνική διαδρομή καταφέρνοντας παράλληλα να σταθεί μέσα σε αυτό το χώρο και επιχειρηματικά; Δεν είναι μόνο η τέχνη που είχατε να αντιμετωπίσετε…. 

Το οφείλω νομίζω στο χαρακτήρα μου. Είμαι άνθρωπος των μαθηματικών, όσο κι αν φανεί περίεργο. Είμαι πρακτική, απίστευτα ρεαλίστρια και την ίδια στιγμή απίστευτα αιθεροβάμων, λόγω επαγγέλματος. Μπορεί να ξέρω ότι αυτό που κάνω έχει ρίσκο και από την άλλη η ψυχή μου να πετάει μέσα στο όνειρο της δημιουργίας, του εφήμερου της τέχνης. Ξέρω όμως ότι σε αυτό που κάνω και είναι τόσο εφήμερο, δουλεύουν άνθρωποι που πρέπει να πληρωθούν και ΄που δε χρωστούν να δουλεύουν για τα δικά μου όνειρα χωρίς να πληρώνονται. Είχα απόλυτη επίγνωση της τρέλας μου. Ήρθε η στιγμή που είπα ότι θα δουλέψω μία ζωή για να βγάλω τα χαμένα χρήματα. Έλεγα για παράδειγμα τώρα θα δουλέψω 10 χρόνια για να αποπληρωθούν δάνεια- οφειλές. Δεν είχα περιουσία, δε με ενδιέφερε κιόλας κάτι τέτοιο. Αυτή τη στιγμή, μετά από 50 χρόνια, έχω καταφέρει τα 10 τελευταία χρόνια να μη χρωστάω πουθενά. Σημασία έχει ότι πέρασα πάρα πολύ όμορφα και έκανα  αυτά που ήθελα. Έζησα με τον τρόπο που ήθελα να ζήσω, όμως ήξερα ότι αν έχω όνειρα, θα πρέπει να τα πληρώσω. Δεν  μου οφείλει κανείς να υποκλίνεται στο ταλέντο μου, κανείς δεν οφείλει να υποκλίνεται πουθενά παρά μόνο εκεί που η ψυχή του οφείλει ευγνωμοσύνη. Δεν έχω καμία μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου ενώ είμαι και πολύ εργατική και μελετηρή. Αυτό έκανα από παιδάκι. Το τετράδιο που έχω με το κείμενο του «Γυάλινου κόσμου» το έχω γεμίσει με αυτοκόλλητα για παράδειγμα, πάνω στη διαδικασία μίας μαθησιακής κατάστασης. Μπορεί να φαίνεται αστείο, αλλά δε ντρέπομαι να το πω.

Στην προσωπική σας ζωή ήσασταν από τους τυχερούς που έζησαν το απόλυτο…

Ναι. Ο Μάριος λείπει από τη ζωή μου εδώ και 16 χρόνια και «μιλάω» μαζί του. Δεν μου έλειψε η «επικοινωνία». Η καθημερινότητα μας ναι, όμως είναι μέσα μου. Πιστεύω στον έρωτα. Πιστεύω ότι είναι κάτι σπάνιο όμως έχω δει ανθρώπους που είναι για μία ζωή χέρι- χέρι. Αυτό μου δίνει ανακούφιση στην ψυχή. Είμαι άνθρωπος του «πάντα» και όχι του εφήμερου, κι ας κάνω μία εφήμερη δουλειά. Περίεργο είναι.

Έχετε και πολλούς φίλους, όμως πως είναι να επιλέγει κανείς να ζει πλέον μόνος, έχοντας χάσει το σύντροφο της ζωής του;

Φίλους ζωής. Δεν είμαι αντικοινωνικός άνθρωπος, όμως δεν είμαι κοσμική. Όταν στην προσωπική σου ζωή έχεις περάσει μία ευτυχισμένη συμβίωση, το να είσαι με έναν άνθρωπο απλώς για να υπάρχει ένας άνθρωπο στο πλάι σου, με πλήττει αφόρητα. Νομίζω ότι έτσι κάνω κακό στον άλλο, δε θέλω να κάνω κακό σε κανέναν. Με τον εαυτό μου δεν πλήττω ποτέ. Όταν είμαι με άνθρωπο που δεν έχω την απόλυτη επικοινωνία, υποφέρω. Από μικρή, έπρεπε να ερωτευτώ, δεν ήμουν από μικρή ο άνθρωπος που θα έκανε μία σχέση, για να έχει μία σχέση…

«Γυάλινος Κόσμος»

«Ο Τομ θυμάται στιγμές  της οικογενειακής του ζωής.  Η πληκτική δουλειά του σε μια αποθήκη υποδηματοποιίας, έχει συνθλίψει τα  όνειρά του.

Η Λόρα, η αδερφή του,  αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από  γυάλινα ζωάκια. Η  Αμάντα, η μητέρα τους, ελπίζει πως τα παιδιά της θα ζήσουν όπως η ίδια δεν κατάφερε ποτέ. Ο Τζίμ, ένας επισκέπτης στον οποίο στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους,  θα τους απογοητεύσει…».

Η Λένα Παπαληγούρα, και ο Κωνσταντίνος Μπιμπής συνεχίζουν την επιτυχημένη τους πορεία στους πρωταγωνιστικούς τους ρόλους. Στην καινούργια διανομή  ο Γιάννης Κουκουράκης   ζωντανεύει τον ρόλο του Τζιμ. Την εμβληματική φιγούρα της Αμάντα σε ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, ενσαρκώνει η Κάτια Δανδουλάκη.

 Tαυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Στέλιος Βαφέας

Σκηνοθεσία-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: DeuxHommes

Βοηθός ενδυματολόγων: Δέσποινα Ιγνάτογλου

Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

 Διανομή

Κάτια Δανδουλάκη: η μητέρα Αμάντα Ουίνγκφιλντ

Λένα Παπαληγούρα: η κόρη, Λώρα Ουίνγκφιλντ

Κωνσταντίνος Μπιμπής: ο γιος Τομ Ουίνγκφιλντ

Γιάννης Κουκουράκης: ο επισκέπτης, Τζιμ Οκόνορ

 Tιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 20€ κανονικό

Μειωμένο 15 € (ΑΜΕΑ,άνεργοι, άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών και φοιτητές)

 Προπωληση: viva.gr, Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων», Βιβλιοπωλείο Discover (Βούρβαχη 3), Γωνιά του Βιβλίου ( Αγ. Νικολάου 32) και στο ταμείο του νέου «Θερινού Δημοτικού Θεάτρου του Δήμου) στο Παμπελοποννησιακό.