Πάτρα: Πήγαμε στον "Γυάλινο Κόσμο" - Μία παράσταση με συναίσθημα, μελαγχολία και εξαιρετικές ερμηνείες

Μπορεί το θέμα του έργου και το ύφος της παράστασης ίσως να ταίριαζαν περισσότερο σ’ έναν κλειστό χώρο, ωστόσο όταν το έργο είναι τόσο σπουδαίο και διαχρονικό, η σκηνοθεσία το σέβεται βγάζοντας όλη την ευαισθησία και προβληματισμό του και οι ηθοποιοί του είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο, τότε και ο χώρος δεν έχει σημασία αν δεν είναι ο ιδανικός. Αναφερόμαστε στην εξαιρετική παράσταση σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη «Γυάλινος Κόσμος», στο θαυμάσιο αυτό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς που περισσότεροι από 1000 θεατές χειροκρότησαν το βράδυ της Τετάρτης με την πανσέληνο, 13 Ιουλίου 2022 στο θερινό Δημοτικό Θέατρο που έστησε φέτος ο Δήμος Πατρέων επί της Γιάννη Ρίτσου στο πλάι του Παμπελοποννησιακού.

Η διάρκειας 2 ωρών παράσταση άρεσε στον κόσμο και οι ηθοποιοί έκαναν στο τέλος τουλάχιστον τέσσερις φορές αυλαία. Λιτή παράσταση, όχι φορτωμένη με πολύ ταιριαστή μουσική από τον Θοδωρή Οικονόμου που προκαλούσε συναισθήματα και με εξίσου υπέροχους φωτισμούς που είχε επιμεληθεί ο ίδιος ο Γιώργος Νανούρης. Το βασικό σκηνικό στοιχείο με τα γυάλινα μικρά αντικείμενα που φωτίζονταν, ο γυάλινος κόσμος της νεαρής Λόρα ήταν ευρηματικό ενώ ίσως η ωραιότερη σκηνή της παράστασης που χειροκρότησε και ο κόσμος ήταν εκεί που η Λόρα και ο Τζιμ Ο’ Κόνορ ανταλλάσσουν δύο φιλιά γονατιστοί στο πάτωμα με τις φωτοσκιάσεις τους να προβάλλονται υπέροχα σε ένα λευκό φόντο στο πλάι. Ήταν θα λέγαμε κι ένα από τα κινηματογραφικής επιρροής στοιχεία της παράστασης όπως επίσης και κάποια επίσης ευρηματικά voice over κυρίως της Αμάντα (Κάτια Δανδουλάκη) αλλά και του Τομ (Κωνσταντίνος Μπιμπής).

Έργα όπως αυτά παραμένουν αξεπέραστα και αξίζει να τα δει ένας νέος θεατής και φυσικά να τα ανακαλύψει εκ νέου ένας μεγαλύτερος σε ηλικία. Ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τένεσι Ουίλιαμς για μία οικογένεια της μεταπολεμικής Αμερικής όπου η εγκαταλελειμμένη από το σύζυγο της, Αμάντα έχει μεγαλώσει τα δύο της παιδιά, τον Τομ και την Αμάντα που έχει μία μικρή αναπηρία στο πόδι και είναι ντροπαλή και ανασφαλής, δεν χαρίζεται στον θεατή. Περιγράφει την δυσλειτουργική οικογένεια σε όλο της το "μεγαλείο" κι εκεί που νομίζεις πως ίσως υπάρξει ένα χάπι εντ, ιδίως με την άφιξη του γοητευτικού Ιρλανδού συνάδελφου του Τομ στην αποθήκη, του Τζιμ ο οποίος ξανασυναντά μετά τα χρόνια του σχολείου, την Λόρα και ανταλλάσσουν λόγια αλληλοϋποστήριξης (όμορφη η σκηνή όπου ο Τζιμ ενθαρρύνει τη Λόρα να χορέψουν ή έστω να κάνουν κάποιες χορευτικές φιγούρες), εκεί λοιπόν ο Τένεσι Ουίλιαμς ξαναβυθίζει τα πάντα στην τραγική, χωρίς ελπίδα πραγματικότητα. Λες και οι ήρωες έχουν δεχθεί την μοίρα τους και είναι δεμένοι και σχεδόν ανίκανοι να αντιδράσουν.

Μεγάλο έργο σε νοήματα που ιδιαίτερα προς το φινάλε μέσα από την σκηνική ανάγνωση του Γιώργου Νανούρη, σε έκανε και να δακρύσεις. Γι’ αυτό και το ζεστό χειροκρότημα του κοινού στους τέσσερις ηθοποιούς με την βετεράνο πια Κάτια Δανδουλάκη να κερδίζει τις εντυπώσεις ως Αμάντα που παλεύει να «σπρώξει» τα παιδιά της προς την ευτυχία έστω και με λάθος τρόπο και προσέγγιση, τη Λένα Παπαληγούρα να πλάθει υπέροχα την εύθραυστη Λόρα, τον πολύ καλό Κωνσταντίνο Μπιμπή ως Τομ με τον οποίο ανοίγει και κλείνει η παράσταση και τον Γιάννη Κουκουράκη να ακολουθεί ως Τζιμ, ο νεαρός άνδρας που προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα του και να παλέψει να κερδίσει το πολυπόθητο αμερικάνικο όνειρο.

Μεταξύ των θεατών που παρακολούθησαν και χειροκρότησαν την παράσταση ενώ κατόπιν συνεχάρη τους ηθοποιούς ήταν η πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων, Κατερίνα Γεροπαναγιώτη.

Η παράσταση θα είναι ξανά στα μέρη μας, σύμφωνα με το πρόγραμμα της περιοδείας το Σάββατο 16/7/2022 στις 21:30 στο γειτονικό Αίγιο, στο υπαίθριο Θέατρο «Γ. Παππάς».

*Όσο για τις εντυπώσεις μας από το χώρο του νέου αυτού θερινού δημοτικού θεάτρου στο Παμπελοποννησιακό, χωροταξικά θα λέγαμε πως έχει γίνει καλή δουλειά από τους ανθρώπους του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας ενώ και το σημείο έχει τη σχετική άπλα του χωρίς ιδιαίτερους εξωτερικούς θορύβους. Ωστόσο η αίσθηση ότι παρακολουθείς μία παράσταση όχι με την δεδομένη άνεση είναι αυτή που κυριαρχεί. Τα καθίσματα είναι πλαστικές καρέκλες καλύτερης απλά ποιότητας και στο πίσω μέρος βρίσκονται οι κερκίδες με ενσωματωμένες θέσεις.

Παρόντες είναι καθ’όλη τη διάρκεια μίας παράστασης οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού για παν ενδεχόμενο και γενικά το συγκεκριμένο θέατρο είναι ακριβώς αυτό για το οποίο έγινε, μία λύση ανάγκης και τίποτε περισσότερο και η Δημοτική αρχή οφείλει μελλοντικά να δημιουργήσει ένα υπαίθριο θέατρο που να μείνει στις επόμενες γενιές.