Από το Σαίξπηρ … στο όνειρο…

Της Σταυρούλας  Τσιάμη

Να ψάξουμε μέσα μας να βρούμε πότε ερωτευτήκαμε, μαγευτήκαμε… παίξαμε, πληγωθήκαμε

Τι να πει κανείς για το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας; Μπορούμε να μιλάμε ώρες για αυτό. Ο Σαίξπηρ καταπιάνεται σε αυτό με τόσα ζητήματα και το κάνει και με τρόπο αριστουργηματικό. Να μιλήσουμε για την ομάδα των εργατών, που μόνο από αγάπη και όρεξη, χτίζουν μια ολόκληρη παράσταση μόνοι τους και την παρουσιάζουν στον Δούκα με κίνδυνο να χάσουν το κεφάλι τους, αν δεν πάει καλά; Ή για τους νέους Αθηναίους, που ανακαλύπτουν για πρώτη φορά τον έρωτα και τα πάθη του; Ή για τα ξωτικά του δάσους, που τα προβλήματά τους είναι τόσο κοινά με τα δικά μας; Ή, μήπως, για το πώς ο Σαίξπηρ βαφτίζει “μαγεία” όλα εκείνα που εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε; Και όλα αυτά αποτυπώνονται με την απαραίτητη δόση χιούμορ, κάτι που φέρνει το έργο ακόμα πιο κοντά μας.

Στα τρία χρόνια της σχολής δεν προλάβαμε να καταπιαστούμε με το έργο του Σαίξπηρ σε κάποιο μάθημα υποκριτικής. Είναι πολλοί οι μεγάλοι δραματουργοί και τα έργα τους, που αναπόφευκτα κάποιοι θα έμεναν “εκτός ύλης”. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο νιώθω τρομερή ευγνωμοσύνη που μπόρεσα στην πρώτη μου επαγγελματική δουλειά να διαβάσω και να μελετήσω τον Σαίξπηρ, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό κυρίως επίπεδο. Το γράψιμό του έχει τόσο βάθος, που ακόμα και μετά από σχεδόν τριάντα παραστάσεις ανακαλύπτουμε καινούργια πράγματα. Κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε σκηνή έχει νόημα. Τίποτα δεν υπάρχει τυχαία στο έργο. Και αυτή η ανακάλυψη είναι κάτι μαγικό κάθε φορά που συμβαίνει.

Η διαδικασία των προβών ήταν μία διαδικασία σταδιακή, αποτελούμενη από πολλές δοκιμές, με σκοπό σιγά σιγά να ξεκλειδώσουμε το έργο από μέσα και να το κάνουμε δικό μας. Να προσπαθήσουμε, δηλαδή, να συνδεθούμε προσωπικά με τους ήρωες και τα θέματα που τους απασχολούν. Να ψάξουμε μέσα μας να βρούμε πότε εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας ερωτευτήκαμε, μαγευτήκαμε, φτάσαμε στα άκρα, παίξαμε, πληγωθήκαμε, και με αυτόν τον τρόπο να μπορέσουμε να καταλάβουμε τα κίνητρα των ηρώων και το θέμα του έργου.

Πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων. Γνώριμος χώρος για εμένα, καθώς εκεί παρουσιάσαμε τις διπλωματικές μας παραστάσεις με την Δραματική Σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας μόλις λίγους μήνες πριν. Οικείο περιβάλλον γεμάτο οικεία πρόσωπα. Επιστρέφω ως επαγγελματίας ηθοποιός και όχι ως τελειόφοιτη σπουδάστρια της σχολής. Άγχος. Γνώριμο και αυτό. Θα πάνε όλα καλά; Θα μπορέσουμε να αποδώσουμε όλα αυτά που έχουμε ανακαλύψει στις πρόβες πάνω στην σκηνή; Θα νιώσει το κοινό πράγματα; Θα γελάσει; Θα συγκινηθεί; Μετά τα πρώτα λεπτά στην σκηνή, το άγχος εξαφανίζεται και παρασύρομαι στην ροή του έργου. Ελπίζω να παρασύρθηκε και το κοινό μαζί μας. 

Η περιοδεία με το Άρμα Θέσπιδος είναι κάτι μοναδικό. Κάθε μέρα στον δρόμο, ανακαλύπτω γειτονιές της Πάτρας που δεν γνώριζα, παρόλο που μένω δώδεκα χρόνια στην πόλη, κοντινά αλλά και πιο μακρινά χωριά της Περιφέρειας. Οι άνθρωποι παντού ζεστοί. Μας περιμένουν με μια ανοιχτή αγκαλιά, ενθουσιασμένοι που θα παιχτεί θέατρο στην περιοχή τους. Κάτι που οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων θεωρούν αυτονόητο, σε πολλά μέρη της Ελλάδας είναι κάτι που το προσμένουν όλον τον χρόνο. Απίστευτα συγκινητική η υποδοχή που μας επιφυλάσσεται σε κάθε μέρος που βρισκόμαστε.

Κάθε χώρος διεξαγωγής της παράστασης ξεχωριστός. Μπορεί την μια μέρα να βρεθούμε σε ένα ολοκαίνουργιο κλειστό θέατρο στα Καλάβρυτα, την επόμενη σε ένα προαύλιο δημοτικού σχολείου σε κάποιο προάστιο της Πάτρας, σε ένα Κ.Α.Π.Η., σε ένα Κ.Δ.Α.Π. Μ.Ε.Α., ή σε έναν ανοιχτό χώρο μέσα στην φύση σε κάποιο μακρινό χωριό. Το κοινό διαφορετικό κάθε μέρα και εμείς σε ετοιμότητα να προσαρμόσουμε την παράσταση ανάλογα με το πού βρισκόμαστε. Τρομερή εμπειρία με τόσα να κρατήσει κανείς.

Θα κρατήσω την ζεστασιά των ανθρώπων που μας περιμένουν με ενθουσιασμό σε κάθε μέρος, θα κρατήσω τις πολλές ώρες στον δρόμο που μας δένουν με τους ανθρώπους που μας συνοδεύουν στα ταξίδια, θα κρατήσω το αναπάντεχο της κάθε ημέρας, τα σκηνικά που μπορεί να πέσουν λόγω του αέρα την ώρα της παράστασης, τα ρούχα μας που μπορεί να σκιστούν πάνω στην σκηνή, τα προβλήματα στον ήχο ή στα φώτα, τα μεταμεσονύχτια ταξίδια και όλα αυτά που μπορεί να φαντάζουν ως “προβλήματα”, αλλά είναι αυτά που κάνουν το Άρμα Θέσπιδος μια εμπειρία τόσο μοναδική για έναν ηθοποιό γεμάτη μαθήματα και πράγματα που θα κρατάει για πάντα. Εγώ ξέρω ότι θα τα κρατήσω.

Ονομάζομαι Σταυρούλα Τσιάμη. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Τρίπολη. Τελειώνοντας το Λύκειο βρέθηκα στην Πάτρα για να σπουδάσω στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Στα φοιτητικά μου χρόνια ανακάλυψα το θέατρο μέσα από την θεατρική ομάδα των Πολιτιστικών Ομάδων Φοιτητών Πανεπιστημίου Πατρών. Μετά από κάποια χρόνια ενασχόλησής μου με αυτό σε ερασιτεχνικό επίπεδο, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις και να φοιτήσω στην Δραματική Σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας. Τελείωσα τις σπουδές μου τον χειμώνα του 2021 και το Άρμα Θέσπιδος είναι η πρώτη επαγγελματική δουλειά μου στο θέατρο.