Με αφορμή τα 8 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Βαρδή
Ο πατρινός στιχουργός Βασίλης Γιαννόπουλος και ο Αντώνης Βαρδής ήταν κάτι παραπάνω από δύο ανθρώπους που συναντήθηκαν, συνεργάστηκαν και χάρισαν στην ελληνική μουσική μερικά από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια.
Η γνωριμία τους εξελίχθηκε σε μία δυνατή φιλία από εκείνες που γράφουν ξεχωριστές ιστορίες, που δε σβήνουν ποτέ. «Ο ήχος της φωνής του βρίσκεται ακόμα στ’ αυτιά μου, μαζί με κείνο τον γνώριμο σφύριγμα, όταν μου τραγουδούσε τις μελωδίες του από το τηλέφωνο….» λέει, μεταξύ άλλων, μιλώντας στο thebest.gr με αφορμή τη συμπλήρωση 8 χρόνων από το θάνατο του.
- Η πρώτη επαφή
-Ναι, καλησπέρα…
-Καλησπέρα!
-Ο Κύριος Αντώνης;
-Ναι ποιος είναι…
-Κύριε Βαρδή καλησπέρα σας. Μου έδωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το τηλέφωνό σας…..
- Α ναι!!! Ο Βασίλης Γιαννόπουλος;
-Μάλιστα….
«Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με τον Αντώνη Βαρδή. Τον άνθρωπο, που έμελλε μετά από αυτή μας την επαφή να γίνει «μόνιμος» συνεργάτης μου στην στιχουργική μου πορεία. Το σημαντικότερο όλων βέβαια είναι πως η καλλιτεχνική μου σχέση με τον Αντώνη Βαρδή, υπήρξε πολυδιάστατη και πώς αλλιώς θα γινόταν άλλωστε από τη στιγμή που είχα να κάνω με έναν τόσο μεγάλου βεληνεκούς καλλιτέχνη.
Κι όταν μιλώ για το βεληνεκές του ανδρός δεν αναφέρομαι φυσικά στην αναγνωρισιμότητά του ή στην ικανότητά του να βρίσκει τον τρόπο να υπάρχει μόνιμα στα μέσα προκειμένου να δικαιολογήσει την ύπαρξή του στο χώρο, ως είθισται…. Αναφέρομαι στην καλλιτεχνική του δεινότητα, όσον αφορά τον τρόπο που προσέγγιζε τη μουσική του δράση. Αναφέρομαι στον άνθρωπο Αντώνη, που εύκολα μπορούσες να παρεξηγήσεις αν δεν ήσουν υποψιασμένος, για τον τρόπο που λειτουργούσε τη ζωή του».
- Η συνεργασία που εξελίχθηκε σε φιλία…
«Ο Αντώνης είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος μέσα από το χώρο που με έκανε να θέλω να τον έχω φίλο. Εκείνος με τίμησε με την φιλία του από την πρώτη κιόλας στιγμή θα έλεγα, άσχετα αν εγώ το κατάλαβα αρκετά αργότερα. Τώρα που κάθομαι κι αναλογίζομαι λόγια και συμπεριφορές από το παρελθόν καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Ο Αντώνης Βαρδής, υπήρξε πολύτιμος δάσκαλος, υπέροχος συνεργάτης κι αληθινός φίλος μου.
Ο χώρος της μουσικής, είναι ένας αρκετά δύσκολος χώρος για να μπορέσεις να τον διαβάσεις να τον μάθεις και στο τέλος να τον κερδίσεις με τις λιγότερες απώλειες. Ο σεβασμός τον οποίον είχαν οι άλλοι στο πρόσωπο του Αντώνη Βαρδή, αντανακλούσε τον πρώτο καιρό και λίγο πάνω μου καθώς η θέση μου ήταν πλάι του στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Τούτο και μόνο ήταν αρκετό, να «ανδρωθώ» καλλιτεχνικά κάτω από την προσοχή και τον ευχάριστο και γεμάτο χιούμορ τρόπο που είχε, να μου μεταφέρει το οτιδήποτε. Ο Αντώνης, υπάρχει στη ζωή μου και θα υπάρχει για όσο υπάρχω, απλά γιατί τον κουβαλάω μέσα μου ως ζωντανή μνήμη.
Ο ήχος της φωνής του βρίσκεται ακόμα στ’ αυτιά μου, μαζί με κείνο τον γνώριμο σφύριγμα, όταν μου τραγουδούσε τις μελωδίες του από το τηλέφωνο…. Δεν θεωρώ ότι ο Αντώνης με το «φευγιό» του πήρε από τη ζωή αυτά που εκείνη του όφειλε, μέσα από την κοινωνία ολόκληρη εννοώ…. Έχουν «φύγει» καλλιτέχνες απείρου μικρότερου καλλιτεχνικού διαμετρήματος κι έχουν γι’ αυτούς γραφτεί, ειπωθεί και παιχτεί για ημέρες από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης διθύραμβοι.
Καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή της εικόνας. Ζούμε στην εποχή του αριθμού των ακολούθων στο instagram και των φίλων στο facebook. Σήμερα τα συστατικά στοιχεία του να είσαι «κάποιος» του να αξίζεις δηλαδή την προσοχή και να απολαμβάνεις την αποδοχή του κοινού, είναι να είσαι για παράδειγμα influencer με χιλιάδες ακολούθους. Οι αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι το σελοφάν, το περιτύλιγμα, η εικόνα, το image!!!!
Ως εκεί… Ευτυχώς που ο Αντώνης Βαρδής υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει, ως ένας βράχος στα θεμέλια της καλλιτεχνικής μας ζωής, που βαστάζει το οικοδόμημα της τέχνης της μουσικής στο μέτρο που τον αφορά. Ευτυχώς που υπάρχουν καλλιτέχνες όπως ο Αντώνης, που υπηρέτησαν πιστά, με αγάπη και αλήθεια την τέχνη τους κι άφησαν πίσω του διαμάντια, σκαλοπάτια δηλαδή για να πατήσουν τα νέα παιδιά, να διδαχθούν και να συνεχίσουν την πορεία του Ελληνικού τραγουδιού με την ίδια αγάπη και αθωότητα….
Ο φίλος μου Αντώνης Βαρδής, κάποιο πρωινό που μιλούσαμε στο τηλέφωνο, μια μέρα σαν αυτή πριν κάμποσα χρόνια, έπαψε πια να είναι ο χιουμορίστας, ο εργατικός, ο καθημερινός γητευτής των νοτών, των ήχων και των στίχων…
Οι μελωδίες του, οι ενορχηστρώσεις του, το παίξιμο στην κιθάρα, τα λόγια του, η φωνή του ως τραγουδιστή, που ήταν σχολή για όλους του τραγουδιστές, σίγησε απότομα… Για το μιντιακό μας σύστημα έμοιασε σαν να έσβησε το άστρο του.. Κι όμως…. Το άστρο του φίλου μου Αντώνη, λάμπει κάθε μέρα σε κάθε σταθμό, σε κάθε μουσική σκηνή, σε κάθε μουσική συντροφιά, γιατί ελληνικό τραγούδι χωρίς Αντώνη Βαρδή, είναι σαν δρομολόγιο χωρίς προορισμό».
*«Κλήθηκα να μοιραστώ δυο λόγια για τον Αντώνη, που να αφορούσαν άγνωστες στιγμές μέσα από τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί… Δεν κατάφερα να κάνω κάτι τέτοιο γιατί δεν θα αφορούσε ούτε τον ίδιο. Προτίμησα να αφήσω την ψυχή μου να «πει» τα δικά της γι αυτόν του σπουδαίο καλλιτέχνη που εξακολουθεί να ζει ανάμεσά μας»
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
