Ο Καζάκος του κινηματογράφου- Η συνάντηση με την Καρέζη: "αισθάνθηκα ένα κρακ μέσα μου και είπα, α, εδώ είμαι, αυτό είναι!”

Ο Κώστας Καζάκος που έφυγε από τη ζωή στα 87 του χρόνια και που οι Πατρινοί τον θυμούνται από την περίοδο που διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ (2015-2017), υπήρξε ένας πρωταγωνιστής του κινηματογράφου με πολλές και αξιόλογες εμφανίσεις και ρόλους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ήταν ένας από τους σταρ του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου κι ας μην του άρεσε ο χαρακτηρισμός καθώς ο Κώστας Καζάκος ήταν εξ’ αρχής ένας ψαγμένος, πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης που συνέχισε την παράδοση σημαντικών Ελλήνων ηθοποιών με έντονη πολιτική συνείδηση όπως οι εκλιπόντες Μάνος Κατράκης και Αλέκος Αλεξανδράκης.

Το πώς γνωρίστηκε με την πρωταγωνίστρια Τζένη Καρέζη, με την οποία κατόπιν παντρεύτηκαν και απέκτησαν τον γιο τους, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, το αναφέρει με ωραίες λεπτομέρειες ο Μάκης Δελαπόρτας στο βιβλίο του «Τα Backstage του ελληνικού σινεμά» (εκδόσεις Άγκυρα). Γνωρίστηκαν λοιπόν όταν έπαιξαν στο φιλμ του 1967, «Κοντσέρτο για Πολυβόλα» σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου και λέγεται πως η Τζένη Καρέζη όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Κώστα Καζάκο ένιωσε ένα κρακ μέσα της. Η ταινία αυτή όπως γράφει ο Μάκης Δελαπόρτας, δεν ήταν απλώς μία ακόμα μεγάλη επιτυχία της αλλά η «επιτυχία της ζωής της» καθώς εδώ πρωτοσυνάντησε τον Κώστα Καζάκο, τον άνθρωπο που σημάδεψε όχι μόνο της μετέπειτα καλλιτεχνική της πορεία αλλά και την ίδια την ύπαρξη της. Ήταν δύο κόσμοι διαφορετικοί που συναντήθηκαν, ενώθηκαν και χάραξαν έκτοτε έως τον Ιούλιο του 1992 που «έφυγε» η Καρέζη από τη ζωή, μία κοινή και τόσο επιτυχημένη πορεία. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Ο Καζάκος νέος ηθοποιός, βαθιά ιδεαλιστής, αγωνιστής και ταλαντούχος.

Η Καρέζη είχε φτάσει πια στο σημείο να ξέρει τι θέλει και ποια είναι. Ο έρωτας τους ήταν πολύ δυνατός και σαρωτικός ταυτόχρονα. Η Τζένη Καρέζη όπως αφηγείται ο Μάκης Δελαπόρτας, είχε πει σε μία συνέντευξη της:

«Το 1967 θεωρώ ότι ήταν χρονιά-σταθμός στη ζωή μου γιατί τότε γνώρισα τον Κώστα (Καζάκο), Χρωστάμε και οι δύο αιώνια ευγνωμοσύνη στον Φίνο γιατί γνωριστήκαμε χάρη στην ταινία “Κοντσέρτο για Πολυβόλα”. Θυμάμαι μας γνώρισαν ένα πρωινό που είχαμε γύρισμα στα Ίσθμια. Μόλις είπαμε “χαίρω πολύ”, αισθάνθηκα ένα κρακ μέσα μου και είπα, “α, εδώ είμαι, αυτό είναι!”. Το ένστικτο μου, μού είπε πολλά. Από εκείνη την ημέρα γίναμε αχώριστοι. Παίζαμε τάβλι, κάναμε ατελείωτες βόλτες και συζητούσαμε για ώρες. Πιστεύω πως μέχρι τότε ζούσα σε μία απόλυτη μοναξιά. Έβγαινα, διασκέδαζα, σπαταλιόμουν σε άσκοπες συζητήσεις και συναθροίσεις. Ο Κώστας ήταν ο άνθρωπος που με επηρέασε παντοιοτρόπως, περισσότερο από οποιονδήποτε και οτιδήποτε στη ζωή μου. Από την ώρα που τον γνώρισα κατάλαβα πόσο σημαντική μπορεί να είναι η προσωπική ζωή του ανθρώπου, ο σύντροφος στο σπίτι σου, το παιδί σου, η καριέρα σου. Μετά τη γνωριμία μας, εκείνος και το θέατρο με ενδιέφεραν εξίσου. Με τον Κώστα Καζάκο άρχισαν να με ενδιαφέρουν πιο ουσιαστικά πράγματα. Πριν μου άρεσε η κοσμική ζωή κι ολίγο να ντυνόμαστε, να επιδεικνυόμαστε και σε κάποιο φλερτ να ενδίδουμε ενώ δεν με ενδιέφερε και ιδιαίτερα τι γινόταν γύρω μου, τα κοινωνικά προβλήματα, η πολιτική ας πούμε. Με τον Κώστα Καζάκο βρήκα τον αληθινό εαυτό μου».

Πράγματι λοιπόν όπως επισημαίνει και ο Μάκης Δελαπόρτας, ο Καζάκος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή της Τζένης Καρέζη. Ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης, προερχόταν από μια άλλη σχολή, μία άλλη νοοτροπία. Κουβαλούσε μέσα του τον μύθο του Κουν ενώ ήταν ήδη βαθιά πολιτικοποιημένος και αγωνιστής με οράματα. Η Τζένη Καρέζη ανακάλυψε δίπλα στον Καζάκο έναν άλλο κόσμο, πιο αληθινό, γήινο και πιο φιλοσοφημένο. Από τη στιγμή που γνωρίστηκαν, δεν χώρισαν ποτέ, ούτε επαγγελματικά αλλά ούτε και προσωπικά και έγιναν ένα από τα πιο ταιριασμένα και αγαπημένα ζευγάρια της εγχώριας σόου μπιζ της εποχής.

Ο Κώστας Καζάκος που να θυμίσουμε πως είχε παίξει στο Αρχαίο Ρωμαικό Ωδείο της Πάτρας μαζί με την Τζένη Καρέζη στις παραστάσεις «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη (στο πλαίσιο τότε του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας επί καλλιτεχνικής διεύθυνσης Θάνου Μικρούτσικου) και «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Γεωργιανού Ρόμπερτ Στούρουα (διευθυντή τότε του Θεάτρου της Μόσχας) ο οποίος είχε σκηνοθετήσει το ζευγάρι Καρέζη – Καζάκο & στην πολυσυζητημένη παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή το 1986.

Επιστρέφοντας στην κινηματογραφική παρουσία του πάντα στιβαρού και γοητευτικού Κώστα Καζάκου, ξεχωρίζουν το κοινωνικό δράμα «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» παραγωγή της Φίνος Φιλμ του 1969, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Νίκου Φώσκολου όπου είχε συμπρωταγωνιστήσει σε δραματικό ρόλο η Μάρθα Καραγιάννη, το «Αγάπη και αίμα» πάλι του Νίκου Φώσκολου το 1968 με συμπρωταγωνίστρια την Τζένη Καρέζη και μαζί τους και τον Λάκη Κομνηνό, η «Λυσιστράτη» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ζερβουλάκου που μάλιστα είχε διακριθεί με το Α’ Χρυσό Βραβείο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την αρτιότερη παραγωγή της χρονιάς, και «Ο Δραπέτης» του Λευτέρη Ξανθόπουλου το 1991 όπου ο Κώστας Καζάκος είχε υποδυθεί έναν καραγκιοζοπαίκτη. Το συγκεκριμένο μάλιστα φιλμ είχε συμμετάσχει και προβληθεί στο 44ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών το 1991 στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών.

Σπουδαστής ακόμα στην κινηματογραφική Σχολή Σταυράκου, ο Κώστας Καζάκος νεότατος το 1956 είχε παίξει στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Η Αρπαγή της Περσεφόνης» πλάι στην Αλέκα Κατσέλη. Ακόμα είχε παίξει στο κοινωνικό δράμα «Κοινωνία ώρα Μηδέν» σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο Νίκου Φώσκολου, πλάι στον Νίκο Κούρκουλο, την Μαίρη Χρονοπούλου και την Φλωρέττα Ζάννα που στην α’ προβολή του στις αίθουσες στις 5 Δεκεμβρίου 1966 είχε κόψει σχεδόν 600.000 εισιτήρια, στην ταινία «Μια γυναίκα στην αντίσταση» το 1970 σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου πλάι στην Τζένη Καρέζη, στο «Υποβρύχιο Παπανικολής», πολεμική ταινία του 1971, σε σκηνοθεσία Γιώργου Ζερβουλάκου όπου υποδύθηκε τον κυβερνήτη του υποβρυχίου Μίλτο Ιατρίδη κατά τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο και στο αξιόλογο και εμπορικά επιτυχημένο φιλμ «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο», το 1980, σε σκηνοθεσία του Νίκου Τζίμα. Με τον Νίκο Φώσκολο συνεργάστηκε και στην ταινία "Η Λεωφόρος του μίσους" που προβλήθηκε τη σαιζόν 1968-1969 και έκοψε 550.847 εισιτήρια (έπαιξε μαζί του η Μαίρη Χρονοπούλου) ενώ από τα πιο συγκινητικά φιλμ που είχε κάνει μαζί με την Τζένη Καρέζη ήταν η «Ερωτική Συμφωνία» το 1972 όπου μάλιστα ο ίδιος είχε υπογράψει & τη σκηνοθεσία ενώ η Καρέζη είχε διπλό ρόλο.

Βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε την επιβλητική του ερμηνεία ως Αγαμέμνονας στην "Ιφιγένεια" (εν Αυλίδι) σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη το 1977 όπου μάλιστα είχε συμπρωταγωνιστήσει με την Ειρήνη Παπά ως Κλυταιμνήστρα (η Ειρήνη Παπά έσβησε στα 96 της χρόνια στις 14/9/2022). Το φιλμ με την Τατιάνα Παπαμόσχου στον κεντρικό ρόλο είχε προταθεί για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Τέλος όπως διαβάσαμε, από το 1973 είχε συχνή συμμετοχή και παρουσία & σε τηλεοπτικές σειρές ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης ή και τα δύο. Ανάμεσα στις σειρές που πήρε μέρος ήταν οι: «Μαρίνα Αυγέρη», «Μεγάλη Περιπέτεια», «Ο Μεγάλος Ξεσηκωμός», «Μαύρη Χρυσαλλίδα», «Κλειστά Παράθυρα», «Τμήμα Ηθών», «Το Γελοίον του Πράγματος», «Βέρα στο δεξί», κ.α.