Καζάκος το Μπάρρυ; Γιατί όχι και Βόγλης ο Λαδόπουλος και Λυμπεροπούλου η Πειραϊκή;

Ο Κώστας Καζάκος υπήρξε ένας μεγάλος καλλιτέχνης και επ’ αυτού, θαρρώ, δεν θα είχε  κανείς να καταθέσει αντιρρήσεις, τουλάχιστον όχι επαρκώς τεκμηριωμένες. Υπήρξε και ένας σημαντικός άνθρωπος και βεβαίως ούτε επ’ αυτού μπορεί κανείς να διαφωνήσει.

Λογικές και οι τιμές και οι αναφορές σε αυτόν ανεξαρτήτως κομματικών αποχρώσεων καθώς όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη οφείλουμε όλοι να υπερβαίνουμε τις όποιες γραμμές.

Άλλωστε η ομορφιά της τέχνης εδράζεται, ή θα έπρεπε να εδράζεται, στην υπέρβαση των γραμμών. Από όποια πλευρά και αν βρίσκεται κανείς.

Στην μακρά πορεία της καλλιτεχνικής του διαδρομής, ο πολυσχιδής Κώστας Καζάκος (είχε διατελέσει και βουλευτής Επικρατείας του ΚΚΕ) πέρασε και από την πόλη της Πάτρας. Ήταν ένας από τους πολλούς καλλιτεχνικούς διευθυντές του ΔΗΠΕΘΕ της (επιλογή της Δημοτικής αρχής), όπως η Μάγια Λυμπεροπούλου, η παρουσία της οποίας υπήρξε εμβληματική για το θέατρο της πόλης, ο Βίκτωρας Αρδίττης, ο Νίκος Αρμάος, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Θέμης Μουμουλίδης, η Λυδία Κονιόρδου, ο Γιάννης Βόγλης, ο Θοδωρής Αμπαζής,  ο Σταύρος Τσακίρης και τελευταία ο Λουκάς Θάνος. 

Έμεινε στην Πάτρα για δύο χρόνια και στη συνέχεια παρέδωσε τη σκυτάλη, αφήνοντας το αποτύπωμά του με ορισμένες, λίγες, παραστάσεις χωρίς να έχει προλάβει, εξαιτίας και του μικρού χρονικού διαστήματος της παραμονής του, να προχωρήσει σε δομικές παρεμβάσεις και αλλαγές ώστε να κάνουμε λόγο για νέα εποχή, για νέα κατεύθυνση στο ΔΗΠΕΘΕ, η για εκτόξευση της φήμης του.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι άξιο απορίας πώς ο Δήμος της Πάτρας αποφάσισε με διαδικασίες εξπρές να μετονομάσει το θέατρο Μπάρρυ σε θέατρο Κώστας Καζάκος και πώς αυτό πέρασε και ομόφωνα (!) από το Δ.Σ. του Θεάτρου.

Να αλλάξει δηλαδή  το όνομα ενός χώρου άμεσα συνδεδεμένου με τη βιομηχανική ιστορία της πόλης την περίοδο της ακμής της (δεν έχει δα και πολλές τέτοιες περιόδους), για να τιμήσει έναν μεγάλο μεν καλλιτέχνη που δεν κατάγεται δε από την πόλη και δεν συνέδεσε το όνομά του καν με μια μακρά και εντυπωσιακή στροφή στο θέατρό της, ή με κάποιο ιδιαίτερο στίγμα. Και μάλιστα, να συμβαίνει αυτό, όταν άλλοι σημαντικοί καλλιτέχνες καταγόμενοι απο την πόλη όχι απλώς δεν τιμήθηκαν, αλλά δεν τυγχάνουν μιας έστω τιμητικής αναφοράς στο πέρας των χρόνων.

Τι είναι αυτό που κάνει την Πάτρα να θέλει να σβήσει το όνομα Μπάρρυ και να υιοθετήσει το όνομα Καζάκος, σε ένα κτίριο που όλοι μα όλοι γνωρίζουμε με το όνομα της οικογένειας που μας παραπέμπει στην εποχή της σταφίδας, στην πολιτισμική και οικονομική κινητικότητα της Πάτρας και σε ένα εκ των ελαχίστων εναπομεινάντων κτιρίων αναφοράς σε αυτή την περίοδο;

Άν υποθέσουμε ότι είναι απολύτως κατανοητό να ονομάζεται το Εργοστάσιο Τέχνης σε Θάνος Μικρούτσικος, μιας και μιλάμε για ένα διακεκριμένο τέκνο της Πατραϊκής γης με εγνωσμένη προσφορά και τομές στον πολιτισμό της πόλης (Διεθνές Φεστιβάλ), δεν είναι καθόλου μα καθόλου κατανοητό να μπαίνουμε στη διαδικασία μετονομασίας ενός χώρου με ιστορική καταγραφή για να τιμηθεί ένας πολύ  άξιος καλλιτέχνης ο οποίος όμως δεν είναι καν Αχαιός και δεν προσέφερε καλλιτεχνικά στην  Πάτρα τίποτα περισσότερο από λίγες παραστάσεις. Να σβήνουμε δηλαδή ένα κομμάτι βιομηχανικής της ιστορίας για ένα πέρασμα δύο ετών του Κώστα Καζάκου από το θέατρό μας κατά τη δύση της καριέρας του.

Με αυτή τη λογική, θα μπορούσαμε όταν πέθανε ο Γιάννης Βόγλης να μετονομάσουμε το Μέγαρο Λόγου και Τέχνης σε Μέγαρο Γιάνη Βόγλη,  όταν πέθανε η Μάγια να πετάγαμε τον Τσίλερ από τη μαρκίζα και να ονομάζαμε το Δημοτικό Θέατρο, Θέατρο Μάγιας Λυμπεροπούλου και τώρα που πέθανε η Ειρήνη Παπά να αλλάζαμε το όνομα του Λαδόπουλου ή της Πειραϊκής Πατραϊκής.

Κάτι δεν πάει καλά με τούτη τη βιασύνη και δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι ενταγμένη στη  γνωστή υπόθεση "ό,τι είναι αστικό το σβήνουμε ως λάθος της ιστορίας" και "ό,τι είναι  «κόκκινο» το βάζουμε στη θέση του ακόμη και όταν είναι δι’ ολίγον καιρό εισαγόμενο".

Η Πάτρα χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή και μεγαλύτερη σοβαρότητα. Και σίγουρα χρειάζεται λιγότερο ιδιοκτησιακή αντίληψη από αυτούς που τη διοικούν και περισσότερος σεβασμός στην ιστορία, την οποία, δυστυχώς για κάποιους, δεν την γράφει το ΚΚΕ.