Πολιτισμός της αφίσας και των σπρέι

Παρανομία, κακογουστιά και ακαλαισθησία  το τρίπτυχο του  πολιτισμού μας σήμερα.

               Ένας πολιτισμός που οικοδομείται από ηλικιωμένους  συμπολίτες μας  μέχρι και τους μαθητές των  σχολείων.

               Σεβάσμιες μορφές και προσωπικότητες που έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο, στον αγώνα  για λευτεριά και  την πνευματική αναγέννηση της  υπόδουλης πατρίδας  μας , και που η ευγνωμοσύνη μας κάποτε  τους έστησε ανδριάντες ,τις προσβάλουμε  με ρύπους πάσης φύσεως, εμείς οι νεοέλληνες του πολιτισμού της αφίσας και των σπρέι.

               Και δεν είναι μόνο τα αγάλματα που δέχονται την βάναυση μεταχείριση και τον  βανδαλισμό  , είναι και τα κτίρια, οι τοίχοι, οι κολώνες  και οποιαδήποτε επιφάνεια  προσφέρεται για να καταθέσουν την πλεονάζουσα φαιά ουσία τους τα  «καλοαναθρεμμένα» παιδιά μας.

                  Όταν μάλιστα το άτομο, σε λαοσυνάξεις  ενάντια στην όποια αρχή και εξουσία, για ασήμαντες  ή και για  σημαντικές ακόμα νόμιμες διεκδικήσεις γίνεται μάζα και εξωτερικεύεται το αχαλίνωτο εσώψυχο «κάλλος»  τότε ότι βρεθεί μπροστά μας, γίνεται εχθρός κι αντίπαλος, γίνεται το αντικείμενο της εκτονωσης μας.

                Την εκτόνωσή μας  αυτή, εισπράττουν   πρώτα-πρώτα  τα μνημεία,  οι τοίχοι δημοσίων  κτιρίων, καταστημάτων και κατοικιών, είτε με την μορφή της ρύπανσης με  μπογιές  ή με την επικόλληση αφισών είτε και  με  την καταστροφή τους.

                Τελευταία παρά το γεγονός ότι υπήρχε σχετική διάταξη( άρθρο 382 παρ.4 ) στον ποινικό μας νόμο που  απειλούσε , με  ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους,  εκείνους που  προκαλούσαν φθορές ή βλάβες αρχαιολογικών, καλλιτεχνικών ή ιστορικών μνημείων ή αντικειμένων,  η ευρεία  επέκταση του φαινομένου  ,  υποχρέωσε τον νομοθέτη   να ψηφίσει ένα νέο  κι  αυστηρότερο νομοθέτημα (Ν.3028/2002)  σύμφωνα με το οποίο, σε παρόμοιες περιπτώσεις , ο δράστης  τιμωρείται  με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο(2) ετών και αν η πράξη γίνει στο πλαίσιο οργανωμένης εγκληματικής δραστηριότητας η από πολλούς ενωμένους για την τέλεσή της  επιβάλλεται κάθειρξη μέχρι δέκα(10) ετών.

                Όμως δυστυχώς παρά την αυστηρότερες ποινές με τις οποίες εξοπλίστηκε το νομικό-ποινικό μας οπλοστάσιο, η  ρύπανση  αγαλμάτων, αρχαιολογικών ,δημοσίων και  κοινοχρήστων  χώρων συνεχίζεται.

               Προ καιρού   κάποιοι νεαροί  και μάλιστα σπουδαστές είχαν ρυπάνει με την αναγραφή συνθημάτων τους τοίχους του Αρχαιολογικού Μουσείου  κι αντιμετώπισαν τη δικαιοσύνη.

                Εξαιτίας της προσαγωγής τους στη Δικαιοσύνη υπήρχε ένα κύμα συμπαράστασης  προς τους  διωκόμενους, μια πρακτική αδιανόητη για μια πολιτισμένη χώρα. Συμπαράσταση στους βανδάλους.

                 Τι άλλο μας επιφυλάσσει ο σημερινός μας «πολιτισμός» η κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη.

                 Σε μια άλλη περίπτωση κάποιοι επίσης νεαροί φοιτητές, μετά την μεσονύκτια διασκέδασή τους, μεθυσμένοι όπως ήταν , κατέβασαν την μαρμάρινη κεφαλή του ανδριάντα του Δήμαρχου Βότση από την πλατεία  Τριών Συμμάχων Δυνάμεων,  προξένησαν φθορές και   την πήραν   στο αυτοκίνητό τους  και  συνέχισαν τη διασκέδασή τους.

                Επειδή όμως ευρίσκονταν υπό την επήρεια μέθης το Δικαστηριο  τους επέβαλε  μειωμένη ποινή,     φυλάκιση    πέντε μηνών.

                Αλλά τι να περιμένει κανείς όταν κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή και συμμετέχουν στη διαμόρφωση και  ψήφιση  των νόμων, τα ίδια  έρχονται και  διαφημίζουν την παρανομία τους, με  αφίσες τις οποίες ανεξέλεγκτα και εκτός των προς τούτο,   υπό του νόμου προβλεπόμενων πλαισίων, επικολλούν είτε  για να προπαγανδίσουν την ιδεολογία τους,  είτε  για  να αναγγείλουν  εκδηλώσεις  τους

               Σε κάθε κόμμα πέραν των νεολαίων ή κάποιων αμειβόμενων  αφισοκολλητών υπάρχουν και τα στελέχη εκείνα τα οποία δίνουν τις κατευθύνσεις και έχουν την ευθύνη  των κινητοποιήσεων, της  ιδεολογικής καθοδήγησης, των εκδηλώσεων , δεν θα πρέπει  να σεβαστούν τους νόμους; και την αισθητική μας ;

              Γιατί ενώ εμφανίζονται  να  σέβονται το συνταγματικό μας καθεστώς και τη δημοκρατία μας, ενεργούν και συμπεριφέρονται με άκρατο ολοκληρωτισμό με έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον και τον  άνθρωπο;

               Σήμερα που ζούμε στην ηλεκτρονική εποχή, στην εποχή της πληθώρας των μέσων επικοινωνίας και ενημέρωσης, χάθηκαν τόσοι άλλοι πρόσφοροι κατά  ανώδυνοι για το περιβάλλον και την αισθητική μας, τρόποι προβολής και διαφήμισης  των όποιων εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων των κομμάτων, φορέων  και  οργανώσεων;

                   Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους και μάλιστα από την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη  να επιβάλλει ποινές και πρόστιμα , τη στιγμή που τα ίδια ίσως και καλύτερα αποτελέσματα  μπορούμε να εξασφαλίσουμε  με   πολλούς   άλλους  νόμιμους   τρόπους  διαφήμισης και ενημέρωσης;

                Μια άλλη προσβολή της αισθητικής μας και του περιβάλλοντος είναι και εκείνη  με τις πινακίδες που είναι διάσπαρτες,  κυριολεκτικά φυτεμένες,  σε κάθε δρόμο, σε κάθε κτίριο, σε κάθε δέντρο, σε κάθε μάνδρα, όπου βρει  εν τέλει,   πρόσφορο χώρο ο καθένας είναι ένα άλλο σοβαρό  ζήτημα.

                   Ο κάθε επαγγελματίας, ο κάθε βιοτέχνης, ο κάθε  έμπορος,  τοποθετεί σε κάθε σταυροδρόμι σε κάθε γωνιά τις πινακίδες του για να γνωστοποιήσει τις προσφερόμενες υπηρεσίες του, το προϊόν του, και την ύπαρξή του.

                    Επιβάλλεται η άμεση απομάκρυνσή τους.

                    Ένα άλλο ζήτημα έχει να κάνει με τους θιασώτες των γκράφιτι.

                    Θεωρούμε πως θα πρέπει να  διαθέσουμε κάποιους χώρους στους «καλλιτέχνες» αυτούς  να ικανοποιήσουν το χόμπι τους  και παράλληλα  να βελτιώσουμε  αισθητικά κάποιες μεγάλες  επιφάνειες  κτιρίων, και να σταματήσει αυτού του είδους η ανεξέλεγκτη «καλλιτεχνική» ρύπανση.

                     Έχω την  ελπίδα, πως κάποτε θα  συναισθανθούμε  σαν λαός πως πρέπει  να βάλουμε τάξη στην  ζωή μας, να βελτιώσουμε τις συνθήκες της καθημερινότητας και να λάβουμε υπόψη  μας πέρα από τις καθαρά βιολογικές  μας ανάγκες πως υπάρχουν και ψυχικές-πνευματικές ανάγκες,  ανάγκες αισθητικής κι ομορφιάς.

                   Σε όλα αυτά τα  θέματα  το κύριο βάρος πέφτει στις πλάτες των δασκάλων και των γονέων και τέλος στην πολιτεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση  που εκ καθήκοντος είναι υποχρεωμένοι να διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ανθρώπινο και  πολιτισμένο.

                    Εάν δεν διαμορφώσουμε παρόμοιες συνθήκες διαβίωσης, δεν δικαιούμεθα  και θεωρώ περιττό να αναζητούμε  την καθιέρωση και υλοποίηση Ευρωπαϊκών πολιτιστικών θεσμών.

                   Για να διορθωθούν όλα αυτά ο καθένας μας  πρέπει να αναλάβει το μερίδιο  ευθύνης που του αναλογεί . Ας το ελπίσουμε.