Μια αξέχαστη βραδιά
Μια τρυφερή βραδιά, συγκινησιακά φορτισμένη και φιλοσοφικά δομημένη ήταν αυτή της 23ης του περασμένου Σεπτεμβρίου, στο Πολύεδρο στην Πάτρα με θέμα «Για την φιλία» και ομιλητή τον πολιτικό στοχαστή Νίκο Ηλιόπουλο.
Παρόντες πολλοί φίλοι του από τον καιρό των σπουδών του στην Πάτρα, συναγωνιστές στους φοιτητικούς και τους αντιδικτατορικούς αγώνες, παλιοί σύντροφοι της εποχής του «Ρήγα Φεραίου», αλλά και νέοι γνώριμοι που έσπευσαν να ακούσουν τον Νίκο Ηλιόπουλο, τον στοχαστή, τον συγγραφέα, τον μαθητή του Κορνήλιου Καστοριάδη, τον διδάκτορα Κοινωνικών Επιστημών του πανεπιστημίου Paris X.
«Η φιλία δεν έχει απασχολήσει πολύ την πολιτική σκέψη. Καιρός ν’ αρχίσει. Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, δημοκρατικής παιδείας και στάση ζωής» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Νίκος Ηλιόπουλος, ο οποίος στο τέλος της εκδήλωσης άκουσε και ένα «υποκλίνομαι» από μικροφώνου, από άγνωστό του παριστάμενο στην εκδήλωση-συζήτηση που κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού ώρα μετά την ομιλία.
«Μπορούμε να είμαστε φίλοι, χωρίς να είμαστε ομοϊδεάτες και ομόγνωμοι; Τίποτα δεν είναι απόλυτο στα ανθρώπινα.
Και γι’ αυτό δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες. Υπάρχουν όμως πολιτικοί προσανατολισμοί και επιλογές αρχών. Η δημοκρατική παιδεία και στάση ζωής, διαθέτουν την πειθώ, τα επιχειρήματα. Και όχι τις ύβρεις, τους χαρακτηρισμούς, τη μισαλλοδοξία, τον εξοβελισμό» σημείωσε μεταξύ άλλων ο πολιτικός στοχαστής.
«Η δημοκρατία – κατά τον Αριστοτέλη – αποδέχεται τις συγκρούσεις των απόψεων, για να αποφεύγει τις αιματηρές συγκρούσεις. Αν κάποιος έχει «λάθος» γνώμη σ’ ένα θέμα, έχουμε κακή γνώμη γι’ αυτόν. Μια τέτοια λογική, οδηγεί, όχι μόνον στον εμφύλιο αλλά και στον εμφίλιο πόλεμο. Την αλήθεια την ψάχνουμε, δεν την κατέχουμε. Φιλία και αλήθεια κινούνται σε διαφορετικά πεδία» είπε ο Νίκος Ηλιόπουλος.
Η αλήθεια δεν υπάρχει, ώστε να δένει ή να διαλύει φιλίες. Η αναζήτηση της ορθότερης γνώμης, μέσα από τον δημοκρατικό διάλογο, θα μπορούσε να ανανεώσει αυτό που λέμε πολιτική και όλη την κοινωνία.
Αυτή την «αλήθεια» – το σωστό κατά τη γνώμη μας – πρέπει να τολμάμε να την πούμε στον φίλο, και να την ακούει χωρίς να μας κόβει την καλημέρα».
Ο Νίκος Ηλιόπουλος ξεκίνησε την ομιλία του με έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό στις φίλες και φίλους από τα παλιά ! «Με συνδέουν ακατάλυτοι δεσμοί ! Φιλίες που καλύπτουν ήδη 64 χρόνια και τις χαρακτηρίζει η έκφραση «Φάγαμε μαζί ψωμί κι αλάτι», τόνισε. «Πάτρα, σε ξεπέρασε το Παρίσι σε χρόνια διαμονής και ζωής. Παραμένω όμως πάντα θετός γιος σου! Μιλώ πάντα ως πολιτικός στοχαστής και δημοκρατικός πολίτης. Ο στοχαστής συλλογίζεται· συνεχώς, διαρκώς, αέναα. Δεν φτιάχνει θεωρίες. Δεν ξέρει το παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον. Τα αποσαφηνίζει».
Αναφερόμενος στην δεινή κατάσταση της σημερινής κοινωνίας, ο Νίκος Ηλιόπουλος τόνισε: «Ξεθώριασμα, φθορά, όχι κρίση, τέλος των τεσσάρων θεμελιωδών αξιών. Η αλυσίδα τους – αν θέλετε μια πιο γλυκιά έκφραση, ο ειρμός τους – είναι ολόκληρη η ζωή ενός ανθρώπου: θρησκεία-οικογένεια-εκπαίδευση-εργασία.
Προσοχή εδώ. Δεν οικτίρω το κατάντημά των τεσσάρων θεμελιωδών αξιών, δεν εκπλιπαρώ την επιστροφή τους, την αποκατάστασή τους, αδύνατη άλλωστε· η φθορά τους είναι δίχως επιστροφή, δίχως αναστροφή και αντιστροφή.
Διότι διακρίνω νέες πηγές έμπνευσης, νέους τρόπους ζωής, άλλες στάσεις ζωής»
Αναφερόμενος στη φιλία τόνισε ότι δεν είναι δυνατόν να ανήκουν στο ίδιο γένος, στην αυτή γενική κατηγορία, ως αίσθημα και συναίσθημα, ο έρωτας, η φιλία, η στοργή των γονιών για τα παιδιά τους, η αγάπη και αφοσίωση μεταξύ των αδελφών.
Αυτή η γενίκευση είναι καταστροφική, διότι τα συμπεριλάβαμε όλα στην αγάπη, με αποτέλεσμα να μη ξέρουμε τι ακριβώς είναι η αγάπη».
Τι μπορούμε να προτείνουμε σήμερα; «Δημοκρατική πολιτική σκέψη σημαίνει ς κατ’ αρχήν σαφέστατος ορισμός των εννοιών που χωρίς αυτόν δεν υπάρχει πολιτική σκέψη» τόνισε ο κ. Ηλιόπουλος. «Σημαίνει ομότιμα συνέπεια σκέψης και πράξης (και η σκέψη, είναι πράξη).
Σημαίνει δημοκρατική ανάγνωση της παρούσας κοινωνίας (διαύγαση το λέγει ο Καστοριάδης, για ν’ αποφύγει τον όρο θεωρία τον οποίον απορρίπτει· ούτε επιστήμη ούτε θεωρία στα των ανθρώπων πράγματα. Κατανόηση το λέγει η Χάννα Άρεντ.)
Εισάγω μια δική μου ορολογία ουσίας: Δημοκρατική ανάγνωση της παρούσας κοινωνίας. Σημαίνει να παρατηρούμε την κοινωνία με αμεροληψία και αντικειμενικότητα, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν βεβαίως, και να δεχόμαστε να δούμε όλα τα ρεύματα σκέψης που υπάρχουν στις γραμμές της. Πολλότητα των ανθρώπων και των ανθρώπινων πραγμάτων. Όλες τις στάσεις ζωής.
Ο δημοκρατικός άνθρωπος είναι εύκολο να σκεφτεί ότι … δεν είναι μόνος του στην κοινωνία, και ότι η πολυποικιλία δεν είναι από χέρι, εξαρχής, εξ ορισμού, κάτι κακό. Ακούγοντας μερικούς να υπερβάλλουν την επίδραση κάποιων «κακών» ιδεών (κατά τη γνώμη τους βεβαίως) στην κοινωνία, ο δημοκρατικός άνθρωπος συλλογάται πόσο ολοκληρωτικοί είναι και πόσο ολοκληρωτικά σκέφτονται : αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν ικανοποιημένοι αν όλοι ήταν μαζί τους, δικοί τους, είχαν δηλαδή τις ίδιες ιδέες και πρακτικές ζωής με αυτούς. Οι «κακοί» στη φυλακή ή στα γκουλάγκ (ή Γκουλάγκ).
Δημοκρατική ανάγνωση της παρούσας κοινωνίας, σημαίνει επίσης, δημοκρατικές προτάσεις για το νέο, για την εκ νέου επινόηση της φιλίας επί του προκειμένου.
Όταν προτείνω μου λέν: Θέλεις να μας επιβάλεις ! Απαντώ: Δεν θέλω να σας επιβάλω απολύτως τίποτα. Η κοινωνία σας επιβάλει, μας επιβάλει, το μονόχνωτο μοντέλο της σε όλα !
Ούτε καν το {ατομικό γενικά ή το προσωπικό μου} παράδειγμα δεν προβάλλω (ως πλήρη ισότητα και άρα δυνατότητα για όλους), παρότι νομίζω, γνώμη μου είναι, ότι δίπλα σε 1000 βιβλία, η στάση ζωής ενός Σωκράτη, η στάση ζωής ενός και μόνο, π.χ. του Σωκράτη, είναι χίλιες φορές βαρύτερο, μετράει περισσότερο.
Σας καλώ μόνο να σκεφτούμε ! Το δίπολο ελευθερία-ισότητα στη φιλία
Το κατεξοχήν δίπολο που χαρακτηρίζει τη φιλία. Κληρονομημένο και προς συνέχιση της {μιας} όμορφης παράδoσης.
Η Φιλία είναι η πιο ελεύθερη απ’ όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, η πιο εξισωτική. Και η πιο δημοκρατική. Αν θέλουμε να είναι «σωστή» φιλία. Δεν υπάρχει εξουσία στη φιλία ! Στο ερωτικό ζευγάρι (ζεύγος, συζευγμένο ή όχι, συζυγικό ή όχι, κάτω από τον ίδιο ζυγό), εξουσία υπάρχει.
Τι ν’ αποφύγουμε από μερικά σημερινά χαρακτηριστικά, αρνητικά ας πούμε. Στη δημόσια σφαίρα, μέσα σε θεσμούς, π.χ. πολεοδομία Πάτρας: η φιλία πρέπει να πάψει να είναι – όπως η πολιτική ζωή – πελατειακή.
Πρέπει να πάψει να είναι ιδεολογική. (Να καταργηθεί η λέξη σύντροφος· το ανέκδοτο αυτής της πρότασής μου, στην ΚΕ του ΚΚΕ εσωτερικού, το 1985). Να γίνει ανιδιοτελής !
Να γίνει αισθητική ! Το ωραίο, και όχι αναγωγή του ωραίου σε αυτό που είναι του γούστου μου ή του γούστου του φίλου μου, των φίλων μου.
Να γίνει, όπως πάντα ήταν, τις περισσότερες φορές, πηγή έμπνευσης, χαράς, ελευθερίας και ισότητας· «φιλότης-ισότης», «κοινά τα των φίλων», αρχαιοελληνικές παροιμίες !
Ας χαρακτηρίζει τη φιλία η διαφωνία, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δημοκρατίας! Όχι όμως η ύβρις, κι ο εξοστρακισμός. Ας την χαρακτηρίζει η ιστορικότητα, μέσα στην αντικειμενικότητα της ιστορίας· και όχι η φάρσα: Είσαι Γερμανοτσολιάς. Άλλη φάρσα: Εγώ, βλέπω τον Παρθενώνα. Στα όρια της προσωπικής ζωής, αλλά και μέσα στο δημόσιο λόγο.
Η ζωή είναι τραγική από μόνη της, ας μην την κάνουμε πιο τραγική, ας μην τα κάμουμε όμως όλα τραγικά, δραματικά !»
Οι φίλοι και η φίλη που έφυγαν
«Εκπληρώνω το χρέος μου, το οφειλόμενο χρέος μου» είπε στο τέλος της ομιλίας του ο Νίκος Ηλιόπουλος για τους φίλους και τη φίλη που έφυγαν, προκαλώντας διάχυτη συγκίνηση αναφερόμενος σε αξέχαστους απόντες που έζησαν και έδρασαν στην Πάτρα, αφιερώνοντας στον καθένα ένα κομμάτι της σκέψης του και της καρδιάς του αλλά και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο:
Δημήτρης (Χασαπογιάννης)
Το ευθυτενές και ατημέλητο αγόρι. Ο μειλίχιος ευφυής άνδρας. Που δεν είχε κακό λόγο για κανένα στο στόμα του. Στενός συνεργάτης μου – τον ξέρω καλά λοιπόν – που έφτανε γύρω στις 3 και μισή κάθε μέρα στα γραφεία της Πατρέως, μετά τη δουλειά του.
Ο μοναχικός Δημήτρης του Ολυμπιακού. Λυπημένος και περίσκεπτος, απογοητευμένος.
Που διάλεξε (;) να πεθάνει μόνος του, απογοητευμένος από τις αθλιότητές μας ! Και τους συντηρητισμούς των αριστερών επαναστατών και των εξεγερμένων φεμινιστριών.
Κόκκινο τριαντάφυλλο σιωπής ! Στο μονοθέσιο τραπέζι του!
Νίκος (Μηλιώνης)
Στις κορυφές της φιλίας μέχρι το (απρόσμενο και άδικο) τέλος. Σεπτέμβριος 2019, στο Πεταλίδι, χωριό του παραθερισμού μου, ο Νίκος, ο Παναγιώτης, κι εγώ. Υπάρχει και φωτογραφία. Ήρθαν να με δουν διότι είχα διαγνωσθεί με καρκίνο του προστάτη. Μη φοβάστε, όλοι οι άνδρες έχουν.
Τον είδαμε κουρασμένο. (Ποιος θα το ’λεγε ;)
Όμορφος, μεγαλοπρεπής, με τον πιο συγκροτημένο λόγο απ’ όλους μας.
Ψάλτης και τραγουδιστής των λυγμικών ρεμπέτικων.
Το αγόρι με την αινιγματική ματιά. Φιλικός μέχρι καταστροφής. Η καλοσύνη, βρε αδερφέ, έχει και τα όριά της.
Ο αναβλητικός σε κρίσιμα ζητήματα ζωής! Γιατί; Ένα περίφημο μυθιστόρημα του έχει αφιερωθεί.
Χαιρετίζω τον Βασίλη, το βλαστάρι του ! Ο Νίκος μας, φρόντισε κι ανθίζει η σκέψη του.
Η φωτογραφία σύμβολο του Νίκου
Νομίζω ότι η φωτογραφία αυτή, που δεν ξέρω σε ποιον τόπο έχει ληφθεί – βλέπω πίσω μια πόρτα που μοιάζει χωριού –, αποτυπώνει (εύστοχα) πολλά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του Νίκου: νηφαλιότης, διαύγεια, ίσως ελαφρά μελαγχολία – σε όλους μας αυτό, ενατένιση, μάτια προς κλειστά διότι πάντα ανοικτά τα μάτια της ψυχής (του), λιτότης μεγαλοπρεπής (ή αριστοκρατική – υπάρχει και τέτοια), και άλλα πολλά.
Πορτραίτο από μη ζωγράφο
Κρυστάλλινη σκέψη, μεγαλοπρεπής ομιλία, λαλιά ξεκάθαρη. Παρουσιαστικό και παρουσία, που πήγαιναν μαζί.
Πρόσχαρος και απλός. Τον είδε ποτέ κανείς να παραπονιέται ;
Ένα διαμάντι από τα πολλά του Ρήγα της Πάτρας.
Ψάλτης και τραγουδιστής. Το τραγούδι του; Το μονοπάτι !!!
Καλοφαγάς και πότης – όχι ηλιοπότης ! ας πίνει φρέσκο αέρα ο Ελύτης.
Ο Νίκος μας !
Απλό παιδί, συνεσταλμένο, ντροπαλό.
Ήπιος χαρακτήρας, δεν τον είδα ποτέ να οργιστεί.
Στέρεος στις ψαγμένες απόψεις του, και θαρραλέος στην υποστήριξή τους.
Από ένα μικρό χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης, την Μάλτα.
Ο Νίκος μας !
Ο Νίκος ήταν του Παναθηναϊκού
Κόκκινο τριαντάφυλλο … φιλίας …
Γιάννης (Καρούσος)
Ο ήρωάς μου.
Δωδεκάμιση χρόνια με κομμένο πνεύμονα. Τα έβγαλε παλληκαρήσια.
Φάγαμε μαζί το τελευταίο βράδυ, κατά το πέρασμά μου από την Πάτρα, Σεπτέμβριος 2020. (Είχε έρθει μαζί με Νίκο Μηλιώνη στο Πεταλίδι).
Διαυγέστατος στις πολιτικές αναλύσεις, και πλήρως ενημερωμένος πάντα. Επειδή δεν είχε υπολογιστή, συνεχίζαμε την αλληλογραφία σε χαρτί μέσω ταχυδρομείου. Αυτοδίδακτος.
Ένας άλλος μοναχικός της Πάτρας, τα τελευταία χρόνια. Με στέκι ή στέκια για να πίνει τον καφέ του και να τον βρίσκουν οι φίλοι του.
Ένας εμπεριστατωμένος, και βαθύς, γνώστης της Πάτρας και των παλιών Πατρινών. Ξέρω μυστικά που δεν θα τα μάθετε ποτέ.
Πέθανε. Κανένας να πει έναν αποχαιρετιστήριο λόγο στο κατευόδιό του !
Αχ ! Πάτρα ! Αχ, επαρχία του Μάνου Ελευθερίου, όλα τα σφάζεις, όλα τα σκοτώνεις !
Και τον βάλανε και αυτόν, σε ραδιοφωνική συνέντευξη μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, από το 114 μέχρι το 2020! Μία η αριστερά. Όλοι παιδιά της. Τώρα πήρε επιτέλους και την εξουσία.
Καλά, τόση δα αμνησία ! Υπήρξε διάσπαση φίλοι, και παλιοί σύντροφοι. Υπήρξε ανανέωση ! Που έσβησε διότι ο κομμουνισμός δεν ανανεώνεται. Είναι, όπως λένε και οι Γάλλοι, ή να τον πάρεις ή να τον αφήσεις ! (Το είχα ήδη πει στην ΚΕ του ΚΚΕ εσωτερικού από το 1985, πριν φύγω για Παρίσι το 1986. Ο Μπάμπης Δρακόπουλος με είχε πλησιάσει μετά την ομιλία μου και μου είχε πει χαμηλόφωνα : Ίσως έτσι είναι.) Υπήρξε όμως διάσπαση και προσπάθεια επιδίωξη ανανέωσης.
Δεν είχε ομάδα ο Γιάννης !
Κόκκινο τριαντάφυλλο στην ωραία μνήμη της μορφής του
Γιάννα (Τιγγινάγκα)
Πέρσι (καλοκαίρι 2021), δεν ήρθα στην Πάτρα. Και με περίμενε! Το μετάνιωσα πικρά.
Το Γιαννάκι, ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής μου ! Πάντα ερωτεύσιμη.
Μείναμε παντοτινοί φίλοι.
Δεν χρειαζόταν, όταν ερχόμουν στην Αθήνα, να της τηλεφωνήσω για να την δω. Χρόνια ολόκληρα πήγαινα στα παραπήγματα (προκατασκευασμένα γραφεία) των εργασιών για την αναστήλωση της βιβλιοθήκης του Αδριανού. (Μνήμες Αδριανού, ή Αδριανού Απομνημονεύματα, το αριστούργημα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, 1951 στη Γαλλία, 1999 στην Ελλάδα· έχουμε πάντα μια … μικρή «καθυστέρηση».) Ήξερα ότι σίγουρα θα την έβρισκα εκεί. Όλη σχεδόν η αρχιτεκτονική ζωή της αφιερώθηκε σε αυτό το έργο. Υπάρχει και βιβλίο της.
Η γυναίκα – και ο άνθρωπος – με την οποία είχα συζητήσει περισσότερο και βαθύτερα για τον έρωτα. Το γιατί είναι απλό: υπήρχαν εμπειρίες – όχι όμως ως αυτοσκοπός.
Καθώς έχουν να πουν «οι ανδρείοι της ηδονής» (Καβάφης, ποίημα Επήγα), και ποίηση ζωής να γράφουν: «τι τολμηρή ηδονή !» (Καβάφης, ποίημα Απ’ τες εννιά), αντί να κλαψουρίζουν και να μετανιώνουν.
Κάθε ομιλία μπορεί να είναι και διδακτική· αυτή η λέξη, didactique, στα γαλλικά έχει την έννοια ότι μια ομιλία μας μαθαίνει πράγματα που ίσως δεν γνωρίζαμε.
Θα πω κατά συζήτησή μας, την άποψη του Φουριέ για τη φιλία των εραστών μετά το τέλος του έρωτά τους. Έτσι για να μαθαίνουμε αξιόλογες απόψεις. Ενδιαφέρουσες πάντα.
Η Γιάννα είναι που αυθόρμητα μου είχε πει : Δεν θέλω να λέγομαι αριστερή.
Δεν ασχολήθηκε ποτέ … με το ποδόσφαιρο.
Κόκκινο τριαντάφυλλο στα χρυσά μαλλιά της, στην αρχιτεκτόνισσα του έρωτα
Ένα τριαντάφυλλο !
Στα χρυσαφιά μαλλιά της.
Κρατήστε μου, κρατήστε μου
το γέλιο στη μιλιά της.
Ένα τριαντάφυλλο !
Στη ζωντανή ψυχή της.
Φωτίστε μου, φωτίστε μου
την άνοιξη, την εποχή της.
Δώστε στη Γιάννα
ένα τριαντάφυλλο !
Ένα τριαντάφυλλο
σας παρακαλώ !
Παρίσι, 22 Νοεμβρίου 2021
Μιχάλης (Ζουρνάς)
Πέθανε στις 13 Σεπτεμβρίου 2022, στο νοσοκομείο του Ρίου.
Το τζόβενο ! Ο πιο θαλερός απ’ όλους μας !
Χαρούμενος, γελαστός πλακατζής ! «Ωραίος σαν εραστής» !
Στις 12 Σεπτεμβρίου του έστελνα τηλεφωνικό μήνυμα για να έρθει σε μια συνάντηση παλιών φίλων της Πάτρας, και την επαύριον, μου ήρθε νταμπλάς μόλις έμαθα το κακό μαντάτο. Είχα να του κάνω και μια ερώτηση. Θυμάμαι ότι ήταν στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας στο ξεκίνημα της κατάληψης, τον Νοέμβριο του 1973. Φαίνεται όμως ότι έφυγε αμέσως για Αθήνα διότι συμμετείχε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Δεν θυμάμαι λοιπόν τι ακριβώς έγινε.
Θα πω και κάτι που ίσως ακόμα κι ο ίδιος δεν θα θυμόταν.
Στη δικτατορία, στις ταβέρνες και σε μία που είχα βγάλει Μακρύ τραπέζι, από ένα τραγούδι του Μαρκόπουλου (Κάποια ξημερώματα σε μακρύ τραπέζι …), διότι όμως είχε μόνο ένα μακρόστενο τραπέζι για να καθόμαστε όλοι μαζί (κύριος Γιώργος λεγόταν το αφεντικό), τραγουδούσαμε τα Χίλια μύρια κύματα από τον δίσκο Ιθαγένεια σε στίχους Κ. Χ. Μύρη (ήταν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος).
Μεγάλωσαν τα γένια μας
η ψυχή μας αλλιώτεψε
αγριεμένο το σκυλί
γαβγίζει τη φωνή του
βοήθα καλέ μου
μη φαγωθούμε μεταξύ μας.
Ο Μιχάλης τραγούδαγε
βοήθα καλέ μου
να φαγωθούμε μεταξύ μας.
Ας διακρίνουμε κάθε στιγμή το μη από το να!
Κόκκινο τριαντάφυλλο στον χειμερινό κολυμβητή της Αίγινας. Εκεί τον σκέπασε το κύμα και το χώμα. Χαίρετε όλες και όλοι !
Και σε μια απελευθερωτική προοπτική, που μένει όμως να δημιουργήσει νέα άπλετη ελευθερία, όλοι άπαντες δίχως γένος (γένος εννοώ αρσενικό, θηλυκό, ουδέτερο, …).
Χαίρε, ο άγνωστος φίλος ! Φίλε αδερφή ψυχή (Ρασούλης, 1975; Και είναι 2022)
Τριαντάφυλλο κόκκινο, στον άγνωστο φίλο του χθες, του σήμερα, του αύριο!
Αφιερώνω τις σελίδες αυτές σ’ έναν νέο στοχαστή και καλό φίλο μου, που είδα μετά χρόνια πολλά στο Ρέθυμνο, όπου πήγα για αυτόν, ανάμεσα στις 14 και 19 Σεπτεμβρίου. Λέγεται Βαγγέλης Βανταράκης"
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
