Περί Δικαίου

Οι δικαστικές αίθουσες άλλοτε ασφυκτικά γεμάτες, άλλοτε ανησυχητικά άδειες, μου προκαλούσαν πάντα τρομερή ανησυχία.

Είναι η δυναμική τους, με την αναπάντεχη μετακίνηση του κατηγόρου σε κατηγορούμενο ή αντιστρόφως; Είναι τα παλλόμενα από ανάμεικτα συναισθήματα πλήθη; Είναι το αυστηρό, προσωποποιημένο βλέμμα του Νόμου; Είναι τα ξύλινα έδρανα,  σιωπηλοί παρόντες  κάποιας ανείπωτης αλήθειας ή παράδοξα χωνευτήρια ενός καλοδουλεμένου ψεύδους; Ή είναι τελικά η σχεδόν ενστικτώδης βεβαιότητα ότι στο χώρο αυτό δεν αναμετράται το κατά κόσμον και κατά συνθήκη δίκαιο με το άδικο αλλά το ίδιο το Σύστημα με τον Άνθρωπο;

Η ιστορία  έχει αποδείξει ότι από τις δικαστικές αίθουσες ο Άνθρωπος εξέρχεται μεταμορφωμένος,  καταπονημένος, πιο αδύναμος από ποτέ. Δικαιωμένος ή μη αναγκαία κινείται σε προσδιορισμένα από το Σύστημα πλαίσια για ν' αντικρούσει το παράδοξο, να επαναλάβει το αυτονόητο, να εκθέσει και να εκτεθεί, να εξαντλήσει και να εξαντληθεί σε ενδείξεις, μαρτύρια, αποδείξεις, ν' αναπνεύσει εντός τους ξοδεμένο αέρα, να απωλέσει κάτι εν τέλει από την φυσική του ταυτότητα. Τραγικό, αναλογίζομαι, αν βρεθεί σε τέτοια θέση ο άνθρωπος, σε μια εποχή που από την εικόνα ή το πληκτρολόγιο ενός δωματίου έχει ήδη κριθεί πριν κριθεί. Τραγικό, διότι εν τοιαύτη περιπτώσει η προσφυγή στις δικαστικές αίθουσες φαντάζει μονόδρομος, τον οποίο θα περπατήσει μόνος για να παλέψει με το θηρίο της συκοφαντίας, της λασπολογίας, του συμφέροντος, της σκοπιμότητας ώστε να δικαιωθεί.

Στις αίθουσες- παλαίστρες όμως, των δικαστηρίων η Ανθρωπότητα σπανίως εντοπίζει τα ίχνη του Δικαίου.  Συνηθέστερα, με την έναρξη ενός δικανικού αγώνα, εκχωρείται στην Αρχή που ορίζει τι ήταν μέχρι χθες νόμιμο και σήμερα παράνομο περί του αυτού, η εξουσία ενεργοποίησης ενός ψυχρού κι ανάλγητου μηχανισμού, που θέτει εν κινδύνω την ίδια την ελευθερία και την αξιοπρέπειά της.

Στις αίθουσες  δικαστηρίων η Ανθρωπότητα ενίοτε δικάζει και καταδικάζει το Δίκαιο.

Στις αίθουσες δικαστηρίων η Ανθρωπότητα συχνά θλίβεται και  συνθλίβεται.