Του Γιάννη Μουγγολιά
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος συνεχίζεται το γνωστό και καταξιωμένο τμήμα του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που με πλήθος ταινιών αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία στους σινεφίλ να έρθουν σε επαφή με τις τάσεις του σινεμά που επικρατούν στις μέρες μας σε κάθε άκρη του πλανήτη. Στην ουσία πρόκειται για ένα ανοιχτό παράθυρο στη σύγχρονη κινηματογραφία που εξοικειώνει τον θεατή με διαφορετικές κουλτούρες και εθνότητες αποδεικνύοντας πως το σινεμά κινείται και αναπνέει δημιουργικά στις γνωστές μας αλλά και στις πιο απίθανες χώρες.
Η καλύτερη έως σήμερα ταινία στο τμήμα αυτό ήταν η ταινία «Ένας Μικρός Αδερφός» της Γαλλίδας Λεονόρ Σεράιγ που η πρώτη της ταινία «Montparnasse Bienvenue» το 2017 απέσπασε σημαντικά βραβεία όπως τη Χρυσή Κάμερα για την Καλύτερη Πρώτη Ταινία στο Φεστιβάλ Καννών και το βραβείο Καλύτερης Γαλλικής Ταινίας στο 6ο φεστιβάλ Champs-Élysées στο Παρίσι. Η τελευταία της ταινία «Ο μικρός αδελφός» διακρίθηκε με το Βραβείο CST Νέων Τεχνικών του Κινηματογράφου (Marion Burger) στο Φεστιβάλ Καννών 2022.
Η ταινία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 80 στη Γαλλία και παρακολουθεί μια μετανάστρια που ήρθε στη χώρα από την Ακτή Ελεφαντοστού και μένει σε προάστιο του Παρισιού με τους δυο γιούς της. Η αφήγηση ξετυλίγεται σε τρεις διαφορετικές χρονικά φάσεις μιας εικοσαετίας. Η πανέμορφη, γεμάτη δυναμισμό, ενέργεια, ζωντάνια και λάμψη γυναίκα-μητέρα χωρίς σύζυγο, παρά τις αντιξοότητες που της επιβάλλουν η ζωή και οι συνθήκες του μεγαλώματος των δυο παιδιών, αλλά και το επάγγελμα της καθαρίστριας που κάνει σε ξενοδοχεία και σπίτια, τιμά στο έπακρο την γυναίκας και της χαράς της ζωής. Αγαπά και θέλει να ζήσει, αλλάζει ερωτικούς συντρόφους και συνάπτει σχέσεις και με κάθε τρόπο κρατά το χαμόγελο στα χείλη της γυρίζοντας την πλάτη στη μιζέρια, τη θλίψη και τη δυστυχία. Η Αναμπέλ Λενγκρόν προσφέρει μια υποδειγματική ερμηνεία με εξαιρετική εκφραστικότητα, σπάνια αξιοπρέπεια και ευαισθησία, σωματικότητα, αναδεικνύοντας το ψηλά σηκωμένο μέτωπο μια γυναίκας που καλλιεργεί και νοιάζεται για όλες τις πλευρές της. Ο αγώνας για την επιβίωση αλλά και η έγνοια της να είναι πραγματικά γυναίκα δεν υπονομεύονται στιγμή από την παραμέληση των μητρικών καθηκόντων της. Η Λεονόρ Σεράιγ σκηνοθετεί με φαντασία, φυσικότητα και αλήθεια την ταινία της που εκτός από τη φάση της ενηλικίωσης των δυο μικρών που κυρίως συντελείται στα δυο τελευταία μέρη της ταινίας, φωτίζει τη διάσπαση της οικογένειας που εκ των πραγμάτων έχει δρομολογηθεί. Παράλληλα υπογραμμίζει τα λεπτά όρια ανάμεσα στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας και την ωριμότητα των μεγάλων, ενώ καταθέτει ένα εξαιρετικά άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα διατυπώνει έναν συγκροτημένο προβληματισμό για την ενηλικίωση και την ανθρώπινη ελευθερία με τον πιο ποιητικό τρόπο.
Εντυπωσιακό αν και ίσως λίγο πιο φορτωμένο από ότι θα έπρεπε το φιλμ «Ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος» του Ιρανού Χουμάν Σεγιεντί που παρακολουθεί την ιστορία ενός άστεγου φτωχού εργάτη που έχει χάσει τη γυναίκα του και το παιδί του από έναν καταστρεπτικό σεισμό και το γεγονός αυτό έχει αφήσει έντονο το αποτύπωμα πάνω του.
Η ταινία αρχίζει με τη ρήση του Μαρκ Τουαίην «Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάνει όμως ομοιοκαταληξίες» και ο 42χρονος σκηνοθέτης σκηνοθετεί ένα πολυεπίπεδο φιλμ που ακροβατεί επιδέξια και με οξυδέρκεια σε διάφορες ισορροπίες για να διατυπωθεί ο κριτικός και στοχαστικός του λόγος. Στο εργοτάξιο που δουλεύει ο Σακίμπ στήνεται το σκηνικό για τα γυρίσματα μιας κακής ταινίας για τις αθλιότητες και τη φρίκη που σκόρπισε ο Χίτλερ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εντελώς απροσδόκητα στον ήρωα δίνεται ο ρόλος του Χίτλερ και ανοίγουν οι ελπιδοφόρες προοπτικές να ξεφύγει από τη σκληρή εργασία. Η ταινία στο πρώτο μέρος όπου στήνεται το σκηνικό, γίνεται το κάστινγκ και γυρίζονται οι πρώτες σκηνές, είναι μπολιασμένη με γερές δόσεις χιούμορ, ωστόσο στην πορεία εξελίσσεται με μοναδικό τρόπο σε ένα εφιαλτικό ταξίδι που μπορεί να μετατραπεί η πυξίδα που οδηγεί πάνω στη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία. Οξύτατη και πολυεπίπεδη κριτική στη διαιώνιση της φασιστικής εξουσίας που καυτηριάζει η ταινία που γυρίζεται μέσα στην ταινία που βλέπουμε. Οι σκηνοθέτες στο βωμό της επιτυχίας των στόχων τους δεν διστάζουν όπως αποδεικνύεται από ένα ατυχές συμβάν ούτε στην ανθρώπινη ζωή και γίνονται στυγνοί δικτάτορες και δυναστεύουν τους συμμετέχοντες, άρα και τον Σακίμπ ο οποίος από ήσυχος ανθρωπάκος μετατρέπεται σε άγριο θηρίο για να υπερασπίσει τη ζωή του αλλά και τον κύριο λόγο που του δίνει χαρά σε αυτή τη ζωή και τον κρατά καλά κρυμμένο στο υπόγειο του σπιτιού που ζει, μέρους του σκηνικού της ταινίας. Αριστοτεχνική ταινία ισορροπιών λοιπόν ανάμεσα στο μύθο και στην ιστορία αλλά και στην κυριαρχία-απόλυτη εξουσία και στην κατοχή.
Τέλος σε μια συμπαραγωγή Γαλλίας, Πορτογαλίας και Βελγίου το «Ζωντανό πνεύμα» της Γαλλίδας Κριστέλ Άλβες Μέιρα μας προσφέρει μια ατμοσφαιρική εμπειρία με ξεχωριστές μυσταγωγικές και μεταφυσικές προεκτάσεις. Η ταινία που φέρνει στο νου το «Πνεύμα του μελισσιού» του Ισπανού Βίκτορ Ερίθε, κινείται ανάμεσα σε ένα ποιητικό δείγμα μαγικού ρεαλισμού μπολιασμένο από τελετουργικό ρυθμό αλλά και με πολλά κωμικά στοιχεία. Η Κριστέλ Άλβες Μέιρα που ξεκίνησε ως θεατρική σκηνοθέτρια περνώντας στο χώρο του ντοκιμαντέρ με δυο ταινίες που γύρισε στο Πράσινο Ακρωτήρι και στην Ανγκόλα, δημιούργησε με το «Ζωντανό πνεύμα» ένα απολαυστικό και συνάμα καθηλωτικό φιλμ με σπάνια ευαισθησία ρίχνοντας τους προβολείς στη σχέση της μικρής Σαλομέ και της γιαγιάς της-μάγισσας που και μετά τον θάνατό της επικοινωνεί με την εγγονή της. Πρόκειται στην ουσία για μια ιδιαίτερη ιστορία ενηλικίωσης που για να επιτευχθεί πρέπει να αποκοπεί ο «πνευματικός» ομφάλιος λώρος γιαγιάς και κόρης. Σε όλο αυτό το πνευματικό ταξίδι μέσω μαγείας, πάνω από το φέρετρο της γιαγιάς.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
