Χωρίς "υπόστεγο" …

Θα μπορούσε να είναι τίτλος παλιάς Ελληνικής ταινίας, όμως δεν είναι! Είναι η ανάγκη πολλών έμβιων όντων του πλανήτη μας για προστασία από διάφορα φαινόμενα που δεν μπορεί να ερμηνεύσει ή τα ερμηνεύει ως επικίνδυνα και άρα ψάχνει να βρει μια προστασία από αυτά.  

Στο πέρασμα του χρόνου αυτή η ανάγκη έγινε πιο σύνθετη και ειδικά ο άνθρωπος δημιούργησε πάμπολους τρόπους προστασίας από φαινόμενα, συναισθήματα και καταστάσεις.

Η καβάτζα, η λούφα, το υπόστεγο του καθενός μας είναι ιερό μα  πολύ πιο ιερά είναι τα κοινωνικά υπόστεγα που φτιάξαμε ,όλοι μαζί, για να καλύψουν τις ανάγκες των πολλών και όχι μόνο του εαυτού μας. 

Είναι  αυτόματη η ανάγκη μας και πάνω σε αυτή δομήσαμε διάφορα κοινωνικά αναχώματα και μάλιστα βάλαμε σε αυτά και φύλακες που διασφαλίζουν ή θα διασφάλιζαν την καλή και ομαλή λειτουργία των προστατευτικών δομών … προς αγαλλίαση και των δικών μας φόβων, σκιών και δαιμόνων. 

Δυστυχώς και με το πέρασμα των χρόνων αντιληφθήκαμε πως κανείς δεν μας προστατεύει από τους φύλακες που ορίσαμε ή ορίστηκαν από μόνοι τους να προστατεύουν και να φυλάνε τα ιερά, τα όσια, τα θέσφατα, τα όνειρα και τα ζητούμενα.

Βλέπουμε τα κοινωνικά υπόστεγα να καταρρέουν, το ένα μετά το άλλο…

Βλέπουμε να είμαστε και πάλι γυμνοί και απροστάτευτοι σε κάθε τι που πιστεύαμε πως επιμελώς είχαμε φροντίσει.

Με τα υπόστεγα να μας έχουν καταπλακώσει αναρωτιόμαστε τι μας επιφυλάσσει το αύριο;

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;  

Τι γεννά την μόνιμη απαξίωση των πάντων; 

Γιατί φτάσαμε ως εδώ;

Ποιος και τι έφταιξε που γεμίσαμε με γκρεμισμένα υπόστεγα  και κοινωνικά αποκαΐδια;   

Πως θα τα ξαναφτιάξουμε;

Με τι κόστος ; 

Με τι δύναμη;

Με πια προοπτική;

Θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας ή θα μείνουμε πεσμένοι να μας βαράνε όλοι οι καιροί και οι συνθήκες;

Όσο θα υπάρχουν αναποτελεσματικοί  Πολιτικοί …

Επίορκοι δικαστικοί …

Παρανομούντες αστυνομικοί…

Κηδεμονευόμενοι δημοσιογράφοι… ε τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι χρηματιζόμενοι γιατροί, οι παιδόφιλοι στους παιδικούς σταθμούς, οι πυρομανείς στην πυροσβεστική, οι ανίεροι ιερείς, οι διεστραμμένοι γονείς, οι βιαστές συγγενείς, οι κλέφτες με δικαιώματα, οι σεξουαλικά προβληματικοί … και ότι άλλο μας πληγώνει!!!

Ούτε ο Στράτος δεν μας σώνει… ούτε καν εκείνος (ο Κίμ) που πατάει το κουμπί και μας αφανίζει όλους!!!

Και να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας πάλι τις ιδίες σαχλαμάρες θα κάνουμε.

Πάλι θα φτιάξουμε υπόστεγα που μόνοι μας θα γκρεμίσουμε. 

Πάλι οι λύκοι θα φυλάξουν τα πρόβατα.

Πάλι θα πιέζουμε το μεγάλο ψάρι να μην φάει το μικρό.

Πάλι θα φτιάχνουμε επιτροπές για ότι δεν θέλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά. 

Πάλι θα βλέπουμε το πουλόβερ ξηλωμένο και θα κομπάζουμε για το χρώμα του. 

Η ωμή αλήθεια και η σκληρή πραγματικότητα μας αφυπνίζει προς στιγμήν μα αδυνατούμε να αντιδράσουμε.

Μάθαμε και συνηθίσαμε την φρίκη;

Εν μέρει την δικαιολογούμε γιατί κατά βάθος ξέρουμε και περιμέναμε πράγματα να συμβούν;

Κλείνουμε τα μάτια και απλά ονειρευόμαστε ένα ομορφότερο σήμερα και αύριο ,αφού μας είναι αδύνατον να το φτιάξουμε;

Μαζί με τα υπόστεγα καταστράφηκαν και οι γέφυρες και οι υποστηρικτικοί μηχανισμοί.

Τρέχουμε να κρυφτούμε από τις αλλαγές που δεν ξέρουμε ποιος τις επιβάλει… δεν είναι τραγικό;

Πολεμάμε έναν ισχυρό αλλά αόρατο αντίπαλο.

Με τα υπόστεγα πεσμένα τα πάντα αλλάζουν προς το χειρότερο.

Συνακροάσεις αβέρτα…Κοινωνική ναυτία…Μουντιάλ χωρίς μπίρα…

Αλλού Παπάς …αλλού τα ράσα του. 

Να φτιάξω υπόστεγο ή φρούριο;

Ο Θόδωρος Μάρκου είναι Δημοσιογράφος  με σπουδές στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο  Τμήμα Ιστορίας - Ελληνικού Πολιτισμού