Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό στην υπόθεση με τον 35χρονο Ρομ στην Πάτρα

Όχι δεν είναι το «γονάτισε», δεν είναι το «πες τα κάλαντα παλιάτσο», δεν είναι καν οι φλόγες στο παντελόνι και ο κίνδυνος,  τα γέλια και η χλεύη. Δεν είναι  ούτε η προβολή στα social media εν είδει  «ψυχαγωγίας» και προς… απόλαυση φίλων και ακολούθων.

Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο σκοτεινό, πιο ύπουλο. Κάτι που σέρνει το σώμα του στην ψυχή και στο μυαλό και έρχεται από παλιά, σαν αρχαία ασχήμια.

Μια φωνή που ακούγεται υπόκωφη από το πηγάδι μιας ρευστής και ασχημάτιστης μνήμης και φέρνει στην άκρη της γλώσσας μας μια γεύση που μοιάζει με το γάλα που μας ανέθρεψε.

«Γύφτος είναι»… φωνάζει η φωνή και εμείς διακρίνουμε μέσα στην ασαφή μάζα της ανάμνησης πρόσωπα γνωστά, οικεία, διπλανά, καθοδηγητές, καθοδηγούμενους και… φοβήτορες… «Γύφτος είναι»… «Πώς είσαι έτσι σαν γυφτάκι;», «Θα σε πουλήσω στους γύφτους για να μάθεις»… «Μη κάθεσαι στο ίδιο θρανίο με το γύφτο»… «Να φύγουνε οι γύφτοι από το σχολείο»…

Τον ίδιο μακρινό αντίλαλο ακούει και ο γύφτος. Αλλάζει μέσα του μόνο το ρήμα. «Γύφτος είσαι»… λέει η υπόκωφη φωνή από το πηγάδι στο δικό του το μυαλό  και έπειτα το ρήμα παίρνει θέση στο εγώ… «Γύφτος είμαι»… «Και άραγε τούτο τι θα πει; Πως θα γίνω ο καθρέφτης του ρόλου που μου ανατέθηκε από τις φωνές».

Πώς φτιάχτηκε άραγε μέσα μας ο «γύφτος»; Και πόσο βαθιά είναι η ρίζα αυτού του κακού;

Όχι δεν είναι η φωτιά στα παντελόνια το πιο συγκλονιστικό στην υπόθεση με τον 35χρονο Ρομ στην Πάτρα.

Είναι η φυσικότητα ένθεν κακείθεν.

Η φυσικότητα των μεν (των πρωταγωνιστών της αθλιότητας) που «έλα μωρέ γύφτος είναι και θα πιει και θα χορέψει και θα γονατίσει και θα πει και ένα τραγούδι. Στην ανάγκη πάνω, θα πάρει και φωτιά. Η πρώτη του θα είναι;»

Η φυσικότητα του δε, (του θύματος), που «πλάκα κάνανε τα παιδιά. Ε, με το θάρρος που’ χανε μου βάλανε φωτιά… Τι φωτιά; Στο καλαμπούρι έγινε. Καλαμπούρι μου κάνουνε, καλαμπούρι κάνω».

Η φυσικότητα της ανάρτησης στα social. Η παντελής έλλειψη δεύτερης σκέψης, έστω μιας υποψίας, της παραμικρής,  ότι αυτή η σκηνή δεν είναι φυσιολογική, δεν είναι ανθρώπινη, δεν είναι νόμιμη, δεν είναι αστεία και –άκου να δεις!- μπορεί να σε μπλέξει.

Έκπληκτοι και οι μεν και ο δε, βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε κάτι που θεωρούν απολύτως …φυσιολογικό. Έτσι το μάθανε. Κάποιοι βαράνε το νταούλι και ο γύφτος χορεύει. «Αυτοί είναι οι ρόλοι. Προς τι η τόση αναστάτωση;»

Το σύστημα μάς έχει βάλει στις ουρές. Οι άνθρωποι και οι υπό άνθρωποι. Οι βασιλείς και οι γελωτοποιοί τους. Οι νομοταγείς και ο μεγάλος βραχνάς στις παρυφές της ζωής τους. Αυτά μας μάθανε και αυτά ακόμη μας μαθαίνουν.

Και θα τα μαθαίνουμε για χρόνια πολλά ακόμα, όσο το κράτος θα βρίσκει στους δρόμους των εξαθλιωμένων Ρομ τρόπους για να κάνει τις δουλειές του φτιάχνοντας γκέτο και διαιωνίζοντας την παραβατικότητα ως τρόπο ζωής των ανθρώπων που ζουν εντός αυτών έτσι ακριβώς όπως τους διδάσκουμε ότι πρέπει να ζουν: χοροπηδώντας στη φωτιά μας.