Μόνο αν γίνεις η μάνα του Θωμά από τα Γρεβενά θα καταλάβεις

Για να νιώσεις κάτι, πρέπει να το προσωποποιήσεις, να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του πρωταγωνιστή μιας κατάστασης, πολύ περισσότερο ενός δράματος. Μόνο έτσι θα καταλάβεις. Άν το δεις στη γειτονιά σου. Στο σπίτι σου. Στην καρδιά σου.

Για να κατανοήσει λοιπόν ο καθένας μας αυτό που συνέβη με τον 6χρονο από τα Γρεβενά, θα πρέπει πρώτα να βάλει τον εαυτό του στη θέση της μάνας του και να ζήσει με τη σκέψη του καρέ καρέ, αυτό το οποίο αναγκάστηκε να βιώσει μια γυναίκα το έτος 2023 στην Ελλάδα που επαίρεται για την ευρωπαϊκή της πορεία.

Άν υποθέσουμε λοιπόν ότι είσαι η μάνα αυτού του παιδιού, σού συνέβησαν τα εξής: Το μικρό σου, αυτό που μεγάλωνες σαν να ήταν ο κόσμος όλος, που λαχταρούσες για ένα έστω ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων του, έπαθε ανακοπή. Στα 6 του χρόνια. Έτσι ξαφνικά. Χωρίς ποτέ να έχει περάσει από το νου σου ότι θα πάθει έστω μια γρατζουνιά, ότι θα πέσει να χτυπήσει, ότι θα βήξει, θα αδικηθεί... η καρδιά του μικρού σου  σταμάτησε.

Η λογική σου δεν μπορούσε να το χωρέσει. Και ίσως να μη το χωρέσει ποτέ. Σαν σύννεφο το βλέπεις ακόμη όλο αυτό το αδιανόητο που σου πήρε την ψυχή. Κι είναι οι γιατροί αυτοί που πήραν πάνω τους το ρόλο του θεού.

Οι γιατροί την έδωσαν τη μάχη και τον επανάφεραν το Θωμά. Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που οι γιατροί καλύπτουν τα κενά του συστήματος για να εισπράττουν εξόντωση και αδιαφορία. Η καρδιά του μικρού ξεκίνησε πάλι να χτυπά και μαζί με αυτή κι η δική σου. Το αίμα στις φλέβες σου επανήλθε όπως και η ελπίδα. «Θα ζήσει» είπες μέσα σου. «Θα ζήσει».

Είναι η στιγμή που οι γιατροί φαντάζουν γίγαντες και κρέμεσαι από τα λόγια τους. Είναι η στιγμή που το νοσοκομείο γίνεται  η μήτρα που θα ξαναγεννήσει το παιδί σου, θα  το επιστρέψει με τη βοήθεια της επιστήμης και των μηχανημάτων ξανά στο σπίτι, στα παιχνίδια του, στο σχολείο του, στη ζωή του.

To παιδί το δικό σου όμως, δεν έχει νοσοκομείο. Το παιδί το δικό σου, μεταφέρεται στο Ιπποκράτειο στη ΜΕΘ Παίδων αλλά δεν υπάρχει κρεβάτι!

8 όλα κι όλα τα κρεβάτια σε όλη τη βόρεια Ελλάδα λες και έχει υπογραφεί συμβόλαιο με το θεό να μην κινδυνεύουν τα παιδιά. Ποια; Τα παιδιά. Τα πιο ευάλωτα πλάσματα σε ατυχήματα και ασθένειες.

Και τότε, εκείνη τη στιγμή, μαθαίνεις ότι δεν υπάρχει τριγύρω σου ΜΕΘ  να υποδεχθεί το παιδί σου για να το βοηθήσει να ζήσει. Η ΜΕΘ για το δικό σου το παιδί είναι 300 χιλιόμετρα μακριά από τα Γρεβενά. Στην Πάτρα! Το παιδί σου, το νήμα της ζωής του οποίου κρέμεται από μια κλωστή, πρέπει να ταξιδέψει  ώρες μέσα σε ένα ασθενοφόρο! Και τι ασθενοφόρο!

Βάζεις τότε την ελπίδα σου στις ρόδες και λες πάλι «θα ζήσει»! Και παίρνεις το δρόμο για την Πάτρα. Οδικώς. Εσύ καταπίνεις το δρόμο και ο δρόμος την καρδιά σου.

Μέχρι που το ασθενοφόρο χαλάει και η καρδιά σου μένει στην άσφαλτο μαζί με το παιδί. Εκεί, στο δρόμο μέχρι να βρεθεί άλλο ασθενοφόρο από τα Γιάννενα μιας και η Άρτα δεν έχει!

Και άντε να το περιμένεις και άντε να μετράς τα λεπτά με πανικό κι άντε να μεταφέρεται το παιδί σε νέο ασθενοφόρο για να κινήσει για Πάτρα. Το παιδί που είχε υποστεί ανακοπή!

Πόσες ζωές έχεις ήδη χάσει στο δρόμο και πόσες το παιδί σου; Πόσες ευκαιρίες έχουν πεταχτεί στα χιλιόμετρα; Ποιος έχει τη ευθύνη για όλα τούτα  και πού είναι η συγνώμη, οι συγνώμες που όφειλαν να ακουστούν;

Ποιον θα ακούσεις ξανά να σου μιλάει για σύστημα υγείας και δεν θα ανακατευτεί ο κόσμος μέσα σου; Ποιος υπουργός θα τολμήσει να σε κοιτάξει στα μάτια;

Ποιος θα διανοηθεί να μιλήσει για νοσοκομεία, για ΜΕΘ, για ασθενοφόρα, για τσίπα, σε μια χώρα που η ανθρώπινη ζωή φορτώνεται να ταξιδέψει 300χιλιόμετρα μετά από ανακοπή;

Σε ποιο θεό και ποιο άνθρωπο να ξαναπιστέψεις;

Εσύ, εγώ, όλοι, είμαστε η μάνα του 6χρονου Θωμά. Και αυτό είναι το κράτος από το οποίο εξαρτάται η ζωή των πολύτιμών μας.

Σε άλλη χώρα ο υπουργός υγείας θα είχε παραιτηθεί. Στη δική μας ασχολείται με την ιδιωτικοποίηση της υγείας. 

(σ.σ. Μια βαθιά υπόκλιση στη μάνα του Θωμά που μετά απ' όλα αυτά είχε την ψυχή να δώσει ζωή με τη ζωή του γιου της)