«Με ακολουθεί ακόμη το κοριτσάκι των Ολυμπιακών»
Είναι πανέμορφη. Αλλά δεν είναι αυτό που σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Η αύρα αυτού του κοριτσιού, η απλότητα, η ισορροπία, το παιδί που εξακολουθεί να είναι ανέπαφο μέσα της, ο απόλυτα ακομπλεξάριστος και χαλαρός τρόπος με τον οποίο σου απευθύνεται (σαν να έρχεται από μια οικεία ανάμνηση και μια αυθύπαρκτη εγγύτητα), σε κατακτούν από το πρώτο «γειά» που σου λέει με ένα μεγάλο χαμόγελο το οποίο ρίχνει φως σε ένα ξεχωριστό άνθρωπο και ένα ιδιαίτερο μυαλό.
Το «κορίτσι της Φλόγας» δεν είναι γεννημένο για να σβήνει τα φώτα. Είναι γεννημένο για να λάμπει. Σαν το όνομά του.
-Συνέντευξη στη Γιώτα Κοντογεωργοπούλου- Φωτό Δημήτρης Σοφιανόπουλος
(Από το περιοδικό TheBest Magazine Δεκεμβρίου που κυκλοφορεί στα περίπτερα της Πάτρας)
Είναι το πρόσωπο που αποτυπώθηκε στη μνήμη μας από την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Είναι το κορίτσι που έσβησε τη Φλόγα των Αγώνων και κατάφερε μέσα από μια εικόνα που σηματοδοτούσε το τέλος, να δημιουργήσει ένα νέο όνειρο, «αρπάζοντας» τα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών που εκείνο το ζεστό βράδυ του Αυγούστου έβλεπαν στην οθόνη μια κούκλα από την Ελλάδα να κοιτάζει ψηλά με δύο μεγάλα εκφραστικά μάτια, σαν να αντικρύζει κατάματα το μέλλον.
«Με ακολουθεί ακόμη και σήμερα εκείνη η εικόνα» μου λέει η Φωτεινή που δεν έπαψε ποτέ να κοιτάζει ψηλά και να ανεβαίνει κορυφές όπως ανέβαινε το δεκάχρονο κορίτσι με το λευκό φόρεμα τις σκάλες στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο.
Σήμερα, στα 28 της χρόνια η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου έχει το δικό της “success story”, το οποίο είναι βγαλμένο από το προσωπικό της «παραμύθι», καθώς κατάφερε μέσα από μια διαδρομή που δεν ήταν στρωμένη με ευκολίες, να συγκροτήσει έναν καταπληκτικό (δεν το λέω εύκολα αυτό) χαρακτήρα αλλά και να βρει γερά και σταθερά πατήματα στο χώρο της επιστήμης και της έρευνας στον οποίο πορεύεται με ενθουσιασμό, εξασφαλίζοντας υποτροφίες και συνεργασίες που την κατατάσσουν στην «αφρόκρεμα» της νέας γενιάς επιστημόνων.
Μια από αυτές, την οδήγησε ως τη μοναδική Ελληνίδα φοιτήτρια με υποτροφία, στο “Watson School of Biological Sciences” της Νέας Υόρκης, το κορυφαίο Κέντρο Μοριακής Βιολογίας, παγκοσμίως πρωτοπόρο στην έρευνα αιχμής και την υψηλή εκπαίδευση.
Τα φώτα έπεσαν τότε ξανά πάνω της. Και τα είχε κερδίσει με το σπαθί της.
Η Φωτεινή έχει ήδη ένα πολύ «γεμάτο» βιογραφικό. Είναι σήμερα υποψήφια διδάκτορας στο εργαστήριο Αναπτυξιακής Βιολογίας της Dr Caroline Hill στο The Francis Crick Institute του Λονδίνου. Ξεκίνησε την ακαδημαϊκή της πορεία στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και συνέχισε τις σπουδές της στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα της Μοριακής Ιατρικής στο Ιmperial College του Λονδίνου. Έχει εργαστεί ως ερευνήτρια στο Cold Spring Harbor Laboratory, NY, ως James D. Watson Fellow, στο Cambridge University και University College London και έχει λάβει μεταξύ άλλων υποτροφίες από το Ίδρυμα Ιωάννης Λάτσης, το Ίδρυμα Κώστας Λαιμός και το Ίδρυμα Έλενα Ηλιοπούλου Γιαμά. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ανήκει στην ομάδα πρεσβευτών του Ιδρύματος Vodafone και συμμετέχει ενεργά στις προσπάθειες στήριξης των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδος.
H πορεία της Φωτεινής δεν ακολουθεί τα στερεότυπα έτσι όπως ίσως τα έχουν ορισμένοι στο μυαλό τους με βάση τα τρέχοντα, «παραδοσιακά» δεδομένα.
Η κοπέλα που βρέθηκε έκπληκτη στο Watson και ετοιμάζεται να γίνει διδάκτωρ, δεν ήταν αριστούχος φοιτήτρια με την κλασσική έννοια της βαθμολογίας 9,5 -10. Δεν είχε καν αποφασίσει εξ΄αρχής να ακολουθήσει το Βιολογικό. Δεν «βυθίστηκε» στο διάβασμα, δεν παραμέλησε την προσωπική και την κοινωνική της ζωή, ούτε τους φίλους της, διατηρεί αμέτρητα παράλληλα ενδιαφέροντα, δεν διαθέτει «πλάτες», χρήματα ή «υψηλές» γνωριμίες και έχει σημείο εκκίνησης ένα σπίτι πάνω στο λόφο, στα παιδικά χωριά SOS της Βάρης.
Η Φωτεινή πέρασε την πόρτα των χωριών SOS στα 7 της χρόνια. Την πέρασε αμήχανη και μουδιασμένη, όπως κάθε παιδί που καλείται να ζήσει χωρίς τη βιολογική του οικογένεια και βγήκε από αυτή ένα κορίτσι γεμάτο χαρά, γνωστικά όπλα και όνειρα το οποίο δηλώνει πώς δεν θα άλλαζε με τίποτα την οικογένεια που απέκτησε εκεί.
«Ήταν ένα μαγικό μέρος» λέει καθώς θυμάται τη στιγμή που πήρε από το χέρι τη μαμά Όλγα. Ένα χέρι που δεν άφησε-και δεν την άφησε- ποτέ. Γιατί παρά τις θυελλώδεις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, υπάρχουν ακόμη-ευτυχώς-, φωτεινές «φωλιές» καθαρών και δοτικών ανθρώπων για τα παιδιά που αναζητούν ελπίδα.
Στα χωριά SOS περιγράφουν την Φωτεινή ως ένα ήσυχο και φιλικό παιδί, άριστη μαθήτρια στο σχολείο, που αγαπούσε τον αθλητισμό και κυρίως το μπάσκετ, με ερωτήματα και ανησυχίες για τη ζωή κατά τα εφηβικά του χρόνια, πρόσχαρο και θετικό.
Μετά την Ολυμπιάδα και τις διακρίσεις που κέρδισε με το σπαθί της, έγινε το καμάρι τους. Και στο τέλος, έγινε πρεσβευτής αυτής της υπέροχης δομής που κάνει πράξη την αγάπη.
Η Φωτεινή που «περπάτησε» τα φοιτητικά της χρόνια στην Πάτρα, μιλάει στο BEST για το παιδί και για την επιστήμονα και μας δίνει μια γεύση γεμάτης νεανικής ζωής.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από το τέλος. Από το βροχερό Λονδίνο όπου ζει τα τελευταία.
«Τριανταρίζουμε και συγκατοικούμε;»
«Εδώ στο Λονδίνο συγκατοικώ με άλλες δύο κοπέλες, κοντά στο κέντρο σχετικά. Η συγκατοίκηση δεν αρέσει σε πολύ κόσμο. Λένε κάποιοι “ε, δεν θα τριανταρίσουμε και θα συγκατοικούμε”. Δεν το σκέφτομαι να πω την αλήθεια. Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Εμένα μου αρέσει κιόλας η συγκατοίκηση. Όπως μου αρέσει και το Λονδίνο» μου λέει και με βάζει στο κλίμα των σπουδών της: «κάνω το διδακτορικό μου αυτό τον καιρό στο εργαστήριο Αναπτυξιακής Βιολογίας της Dr Caroline Hill. Ερευνώ τον μοριακό μηχανισμό διαφοροποίησης των εμβρυικών βλαστοκυττάρων σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων»
Μελετώντας τα βλαστοκύταρα
«Για να εξηγήσω πιο απλά το αντικείμενο της μελέτης, το εργαστήριό μου μελετάει γενικά πώς αναπτύσσεται ένας οργανισμός. Έχουμε διάφορους οργανισμούς που μελετάμε. Μπορεί να μελετάμε τον ανθρώπινο οργανισμό, τα ψάρια, τα ποντίκια… Εγώ στην δική μου έρευνα μελετώ βλαστοκύταρα σε σχέση με το πώς ενεργοποιούνται κάποια γονίδια πολύ νωρίς στην ανάπτυξη» μου εξηγεί η Φωτεινή όταν της ζητάω εκλαΐκευση του αντικειμένου. «Δεν ασχολούμαι με κάποια ασθένεια όπως θα μπορούσε πχ κάποιος να πει ότι μελετώντας τον καρκίνο θα μπορέσουμε να βγάλουμε ένα φάρμακο. Κάνω ακριβώς το αντίθετο. Μελετώ τη φυσιολογία και τις φυσιολογικές λειτουργίες ενός οργανισμού, ώστε να μπορούμε να καταλάβουμε τι απορρυθμίζεται όταν έχουμε για παράδειγμα μια ασθένεια σαν τον καρκίνο. Και επειδή τα γονίδια που εγώ μελετάω απορρυθμίζονται πολύ συχνά σε διάφορες μορφές του καρκίνου, μπορούμε έτσι να καταλάβουμε και να έχουμε πληροφορίες για να μπορέσουμε να μελετήσουμε στη συνέχεια τόσο τον καρκίνο όσο και διάφορες άλλες ασθένειες».
«Ήθελα την Ιατρική, η Βιολογία με … συνάντησε»
«Θα μπορούσαμε πούμε ότι η Βιολογία ήταν κάτι που ασυναίσθητα είχα επιλέξει από παιδί. Μου άρεσε πάρα πολύ η φύση από όταν ήμουν μικρή. Μου άρεσε πάρα πολύ να βλέπω και να εξερευνώ τον κόσμο και να προσπαθώ να δίνω απαντήσεις σε πράγματα που γίνονται γύρω μας. Η έρευνα και οι θετικές επιστήμες αυτό κάνουν. Προσπαθούν να καταλάβουν τον κόσμο. Οπότε ναι μεν μετά όταν ήταν να δώσω εξετάσεις εκτιμούσα πάρα πολύ το επάγγελμα του γιατρού που είναι ένα κλασικό παράδειγμα προσανατολισμού για τα παιδιά που είναι αριστούχοι στο σχολείο, αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι το ίδιο ενδιαφέρον έχει και η βασική έρευνα και ότι κάτι μέσα μου με πάει στη Βιολογία. Αν έπαιρνα περισσότερα μόρια πιθανότατα τώρα να ήμουνα στην Ιατρική. Βέβαια εμένα η Βιολογία ήταν το μάθημα που μου άρεσε, εξαιτίας αυτής κατέληγα στην Ιατρική. Θεωρώ ότι πολλές φορές δεν έχουμε το σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό από μικρή ηλικία και ξεχνάμε περισσότερο επαγγέλματα που μπορεί να ταιριάζουνε και στο χαρακτήρα μας και μπορεί να έχουνε και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ακόμη και ενώ ήμουν στην Βιολογία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας και πάλι φλέρταρα με την ιδέα μήπως δώσω κατατακτήριες εξετάσεις για να μπω στην Ιατρική. Δεν το έκανα, γιατί τελικά κατέληξα μετά από πολλή σκέψη ότι το ερευνητικό αντικείμενο είναι αυτό που εμένα με ενθουσιάζει. Συνέχισα λοιπόν με τη Βιολογία και στράφηκα στο ερευνητικό κομμάτι προσπαθώντας να πάρω στη συνέχεια και διάφορες υποτροφίες για να φύγω στο εξωτερικό σε ερευνητικά κέντρα ώστε να είμαι σίγουρη πριν κάνω το επόμενο βήμα του διδακτορικού που είναι μια απαιτητική διαδικασία, 4 χρόνια διάβασμα έρευνα, προσήλωση κλπ.».
«Ήταν μαγική εμπειρία η υποτροφία για το Watson»
«Ήταν για μένα κάτι μαγικό η υποτροφία Watson. Ήμουν στο προπτυχιακό, δεν είχα πάρει ακόμη το πτυχίο μου και έφευγα για δύο μήνες στη Νέα Υόρκη! Ούτε τα αγγλικά μου δεν είχα καλά καλά εξασκήσει. Ήξερα ότι τα άτομα που θα ήταν εκεί θα ήταν από top Πανεπιστήμια της Αμερικής. Αυτό με φόβιζε πάρα πολύ αλλά τελικά από όλη αυτή τη διαδικασία κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα βρεθούμε να είμαστε ή να λέμε ότι είμαστε έτοιμοι για να κάνουμε κάτι. Έμαθα από αυτή την εμπειρία ότι καθώς μπαίνεις στο χορό αρχίζεις να χορεύεις. Πιστεύω ότι ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα μέχρι σήμερα.
Την κυνήγησα αυτή την υποτροφία μπορώ να πω αλλά ήμουν και τυχερή. Μου έλειπε καθώς σπούδαζα κάποια ενημέρωση για το τι πρέπει να κάνουμε πώς πρέπει να κυνηγήσουμε αυτά τα πράγματα. Έτυχε να βρίσκομαι στο γραφείο του κ. Ματσούκα και να δουλεύω part time τα απογεύματα μετά τη σχολή. Ήταν η εποχή που ο ίδιος κανόνιζε το συνέδριο του James Watson (σ.σ. κορυφαίος Αμερικανός μοριακός βιολόγος, γενετιστής και ζωολόγος γνωστός για την ανακάλυψη της δομής του DNA, βραβευμένος με Νόμπελ Ιατρικής), ο οποίος θα ερχότανε να μιλήσει στην Ελλάδα και έτυχε να ψάξω το μέρος από το οποίο προέρχεται και να δω ότι υπάρχουν προγράμματα για προπτυχιακούς. Έτσι έκανα την αίτηση και μετά με δέχθηκαν. Δεν το πίστευα όταν μου είπαν ότι είχα γίνει δεκτή. Πέταξα από τη χαρά μου. Γενικά δεν είναι εύκολη διαδικασία να παίρνεις υποτροφίες. Υπάρχουν πολλές αποτυχίες στη διαδικασία αλλά υπάρχουν και πάρα πολλές υποτροφίες και ευκαιρίες και πρέπει συνεχώς να δοκιμάζουμε την τύχη μας με αυτές, γιατί η διαδικασία της έρευνας συνεχίζεσαι για πολλά χρόνια και έχουμε ανάγκη τις υποτροφίες. Έχει σημασία και το πόσο το κυνηγάς και πόσο δείχνεις ότι αυτό που ψάχνεις το έχεις μελετήσει και σε ενδιαφέρει και δεν έχεις κάνει τυχαία αίτηση».
«Όχι, δεν ήμουν αριστούχος»
«Στο Πανεπιστήμιο δεν ήμουν αριστούχος. Άν το αριστούχος σημαίνει πτυχίο πάνω από 9,5 όχι, δεν ήμουν. Με 8 τελείωσα το Πανεπιστήμιο. Αλλά στα μαθήματα που με ενδιέφεραν, που ήταν η μοριακή βιολογία, η αναπτυξιακή βιολογία και η βιοχημεία, εκεί ναι ήταν τα εννιάρια και τα δεκάρια. Είναι ένα πολύ γενικό πτυχίο αυτό της Βιολογίας στην Ελλάδα. Τέσσερα χρόνια με πάρα πολλά διαφορετικά αντικείμενα. Δεν έδινα μεγάλη σημασία σε αυτά που ήταν εκτός του αντικειμένου μου».
«Δεν θα γυρίσω στην Ελλάδα»
«Έχω αυτό το χρόνο κι άλλον έναν να τελειώσω το διδακτορικό μου, δηλαδή δύο γεμάτα χρόνια. Μετά δεν νομίζω ότι θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Νομίζω ότι θα μείνω στο εξωτερικό. Ωραία είναι στο εξωτερικό (γελάει). Τώρα ειδικά το Λονδίνο, δύσκολο είναι να βγει δεύτερο, ακόμη κι αν το συγκρίνουμε με άλλες μεγάλες πόλεις ή με την δική μας την Αθήνα, την αγαπημένη. Εκτός και αν ο συγκρίνουμε με τη διασκέδαση και τον ωραίο ήλιο, που σαν την Ελλάδα δεν έχει. Αλλά όσον αφορά ερευνητικά τις ευκαιρίες εξέλιξης και δημιουργίας, εντάξει είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του κόσμου το Λονδίνο, έχει τόσα πολλά πράγματα, τόσο πολύ κόσμο».
«Δεν έχω ακόμη κατασταλάξει, είναι πολλοί οι δρόμοι»
«Εμένα μου αρέσει πολύ η επιστήμη γενικά, πάνω από όλα. Μου αρέσει η διαδικασία τώρα που μελετάω και διαβάζω και προσπαθώ να συνθέσω πληροφορίες και να ανακαλύψουμε κάτι… είναι πολύ συναρπαστικό. Για το μέλλον δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο στόχο να πω την αλήθεια. Και για μένα και για τα νέα παιδιά που είναι στο χώρο αυτό, υπάρχουν πολλές ευκαιρίες μετά από ένα διδακτορικό. Κάποιος μπορεί και να μην μείνει π.χ. στην έρευνα αυτή καθαυτή. Και εγώ προσωπικά σκέφτομαι ότι αυτή την εμπειρία της επιστήμης θα μπορούσα να την κατευθύνω σε πολλούς διαφορετικούς δρόμους. Υπάρχουν startups εδώ, μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, είναι πολλοί δρόμοι έξω από τα ακαδημαϊκά, που σκέφτομαι να διερευνήσω. Η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Κάναμε λάθος στα δεκαοκτώ που νομίζαμε ή μας έλεγαν ότι θα πρέπει να ξέρουμε τι θα κάνουμε, με τι θα ασχοληθούμε. Στην πορεία ανακαλύπτεις συνεχώς πράγματα. Δέκα χρόνια μετά εγώ π.χ. δεν έχω κατασταλάξει. Με ενδιαφέρει πολύ και το κοινωνικό κομμάτι δηλαδή το πώς θα φέρουμε περισσότερο κόσμο στο δρόμο της επιστήμης και της έρευνας, πως θα δώσουμε ευκαιρίες σε νέα παιδιά, πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση για να αλλάξουμε κακώς κείμενα στον κόσμο, πώς μπορεί η επιστήμη να συμβάλει σε θέματα όπως π.χ. η κλιματική αλλαγή ή η ενεργειακή κρίση που κάνει τον κόσμο να δυσκολεύεται τόσο πολύ, πώς μπορούμε να βρούμε τρόπους και μέσα από τα πανεπιστήμια ή μέσα από την κοινότητα να βοηθήσουμε σε θέματα υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικής προσφοράς».
«Βγήκα πολύ πλούσια από το Πανεπιστήμιο της Πάτρας»
«Δεν θα ήθελα να πάω σε άλλο Πανεπιστήμιο. Βγήκα πολύ πλούσια από το Πανεπιστήμιο της Πάτρας και από το Τμήμα Βιολογίας και γενικά είμαι πάρα πολύ υπέρ της δωρεάν παιδείας και τού να έχουν όλοι την ευκαιρία για να μπουν σε ένα Πανεπιστήμιο κάτι που εδώ στο εξωτερικό είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο. Βλέπουμε ότι μόνο τα άτομα που έρχονται από πιο υψηλά οικονομικά στρώματα έχουν πρόσβαση και θα είναι κρίμα αν και η Ελλάδα γίνει στο μέλλον έτσι. Μακάρι να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τα δωρεάν Πανεπιστήμια. Το ότι έχουμε τετραετείς σπουδές είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα, είμαστε πάτα πολύ πλήρεις όσον αφορά τη μόρφωση και την κατάρτιση. Το θέμα είναι ότι πρέπει να κοιτάμε παράλληλα και πώς θα τα εξελίξουμε τα Πανεπιστήμιά μας. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι στενάχωρα όπως το να γκρεμίζονται χώροι επειδή γίνονται διαδηλώσεις ή να είναι σε κακή κτιριακή κατάσταση ή να μην αναβαθμίζονται, να μην έχουμε υλικοτεχνικές υποδομές, να μην ανανεώνεται η ύλη και να έχουμε βιβλία εικοσαετίας. Ακόμη κι έτσι όμως είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο. Στην Αγγλία έχουμε πάρα πολλούς και πολύ καλούς Έλληνες επιστήμονες.
Και στο ερευνητικό κέντρο που είμαι και το οποίο το διαφημίζουνε ότι έχει ερευνητές από όλους τους λαούς και από όλο τον κόσμο, έχουμε παρά μα πάρα πολλούς Έλληνες. Οι Έλληνες που τελειώνουν τα Ελληνικά πανεπιστήμια έχουν τη δυνατότητα να πάνε πολύ ψηλά».
«Δεν θα την άλλαζα με τίποτα την Πάτρα»
«Μεγάλωνα στην Αθήνα και όταν πέρασα στην Πάτρα έλεγα “που θα πάω εγώ τώρα, καλύτερα να μείνω στη μεγάλη πόλη, στην Αθήνα, με τους φίλους μου, τις δραστηριότητές μου…” Και τελικά δεν θα την άλλαζα με τίποτα την Πάτρα. Είναι ένα από τα καλύτερα μέρη για σπουδές, θα το πρότεινα σε όλα τα παιδιά. Ποια Αθήνα! Να μη σου πω ότι τα παιδιά που έμειναν στην Αθήνα είχαν και άσχημη εμπειρία επειδή δεν είχαν αυτό που είχαμε εμείς, που ήμασταν όλοι μια παρέα, όλοι μαζί βγαίναμε το βράδυ στους κεντρικούς δρόμους και βλέπαμε όλους τους φίλους μας. Δεν χρειαζόταν καν να κανονίσουμε τηλεφωνικά να βρεθούμε. Αυτό που έχει η Πάτρα, το παρεϊστικο και αυτή η μικρή κοινωνία που όλα είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα είναι φοβερή εμπειρία για έναν φοιτητή».
«Αγαπώ τον πεζόδρομο και το κάστρο»
«Επειδή αγαπώ και πολύ τη θάλασσα, ο πεζόδρομος αυτός που κατεβαίνει μέχρι κάτω στην παραλία, η Αγίου Νικολάου, που πηγαίναμε για περπάτημα, ήταν ένα από τα πολύ αγαπημένα μου μέρη. Και το κάστρο είναι πανέμορφο! Αλλά ακόμη και στο Ρίο που είναι το πανεπιστήμιο έχουμε αυτή την τόσο ωραία θέα! Στην Πάτρα έμενα και στο κέντρο στην αρχή στην οδό Κολοκοτρώνη και στην βόρεια πλευρά, στην οδό Βόλου.
Έχω φίλους που έχουν φύγει από την Πάτρα και είναι πλέον όπως και εγώ σε άλλα μέρη και έχουμε ακόμη επαφές. Γενικά οι φιλίες που κάνουμε στα φοιτητικά χρόνια είναι πολύ βαθιές».
«Μου λένε συχνά, “κάπου σε ξέρω εσένα”»
«Έχει πλάκα, αλλά πράγματι με ακολουθεί ακόμη το κοριτσάκι των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν ξέρω αν αυτό ακολουθεί και τα άλλα άτομα που είχανε παρόμοια εμπειρία τότε στους Ολυμπιακούς αγώνες αλλά όντως έχουν περάσει τόσα χρόνια και το συζητάμε ακόμη. Έχει ενδιαφέρον να με θυμούνται ως το κορίτσι που έσβησε τη Φλόγα και να το θυμούνται όλο αυτό με τόση αγάπη. Τυχαίνει συχνά άνθρωποι που δεν με ξέρουν, κυρίως οι Έλληνες γιατί οι ξένοι δεν είναι τόσοι συνδεδεμένοι με αυτή την εμπειρία, να μου λένε “κάπου σε ξέρω εσένα, έχεις κάνει καμία διαφήμιση ποτέ; Ήσουνα ποτέ στην τηλεόραση; Παίζεις στο θέατρο;”
Και εγώ τους λέω “μπα, θα μοιάζω σε καμία γνωστή σας”. Aλλά και εγώ τη θυμάμαι αυτή την εμπειρία με τρυφερότητα αν και ένα παιδί δέκα ετών δεν συνειδητοποιεί τι είναι αυτό που συμβαίνει, το βλέπει με άλλα μάτια, το βιώνει αλλιώς».
«Όταν βρέθηκα μέσα στο στάδιο με τόσο κόσμο τρόμαξα»
«Είναι λίγο φοβιστική εμπειρία όλο αυτό για ένα παιδάκι νομίζω. Ήμουνα δέκα χρόνων και δεν είχα συναίσθηση του χώρου, ούτε της κατάστασης. Κατά αρχάς δεν μου είχανε περιγράψει πώς θα είναι ακριβώς αυτή η εμπειρία. Δεν μου είχανε πει ότι θα είμαι στη μέση του γηπέδου και θα είναι γεμάτο κόσμο, ούτε ότι θα είναι γεμάτο οθόνες, ότι θα υπάρχουν κάμερες και θα πάει η εικόνα στα σπίτια τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν ήξερα τίποτα. Κι έχει πλάκα γιατί δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν.
Οι φίλοι μου την επόμενη μέρα, ακόμη και άλλοι συγγενείς, με είδαν ξαφνικά μέσα στο στάδιο.
Τις πρόβες τις κάναμε αλλά ήταν σε άλλους χώρους και δεν είχα καμία σχέση. Κάναμε 10 πρόβες και καθόμασταν χαλαρά… Η πρόβα μέσα στο γήπεδο με τις μεγάλες σκάλες έγινε το ίδιο απόγευμα. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνει ένα παιδάκι δέκα χρονών. Οπότε όταν βρέθηκα εγώ εκεί μέσα τρόμαξα, ήταν φοβερή η αίσθηση, ήθελα να τελειώσει γρήγορα για να φύγω.
Την επόμενη μέρα στους φίλους μου ήμουν σχεδόν διάσημη και αυτό με έκανε να νοιώθω παρά πολύ άβολα γιατί ήταν το θέμα συζήτησης για πολύ καιρό, για ένα, δύο, τρία χρόνια μετά. Όταν πηγαίναμε καμία εκδρομή με το σχολείο, ντρεπόμουνα, τους έλεγα μην πείτε σε κανένα τίποτα. Όμως ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το χειροκρότημα, εκείνη την εικόνα».
«Θυμάμαι τι μου είπε ο Παπαϊωάννου»
«Από όσα γνωρίζω και μου έχουν πει, ο Παπαϊωάννου πήγε στα παιδικά χωριά SOS και ζήτησε ένα παιδάκι για την τελετή. Ήταν και άλλα δύο παιδάκια από όσο θυμάμαι που προτάθηκαν, το ένα ήταν αγόρι.
Στο τέλος με ενημέρωσαν και μου είπαν “θα κάνεις αυτό το πράγμα. Εγώ ήμουν στην κατασκήνωση τότε δεν καταλάβαινα το μέγεθος να μπορώ να πω τι είναι αυτό το πράγμα, ναι πάω ή όχι δεν πάω. Δεν ξέρω πώς έγινε η επιλογή, γιατί στο τέλος διάλεξε εμένα. Αυτό που θυμάμαι από τον Παπαϊωάννου ήταν να μου λέει ότι “είναι φοβερή αντίθεση να σε λένε Φωτεινή και να σβήνεις τη φλόγα”».
Κρατώντας τη Φλόγα, 14 χρόνια μετά
«Μετά από 14 χρόνια, είχα την τιμή να κρατήσω την Ολυμπιακή Φλόγα ξανά ως λαμπαδηδρόμος για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2018. Τότε ως ένα 10χρονο παιδί μού είπαν να σβήσω τη Φλόγα που σημάδεψε το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Το 2018 έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό. Να μεταλαμπαδεύσω το φως. Νομίζω ότι αυτός ο ρόλος μου ταίριαζε καλύτερα».
«Να σε συστήσω για την τηλεόραση;»
«Συνέβη και αυτό, ναι. Όταν ήμουνα εκεί στα 18, 19 που είχα γνωρίσει πολλά άτομα φεύγοντας και από την Αθήνα, υπήρξε ο γνωστός του γνωστού που μου είπε “να σε φέρω σε επαφή; Γιατί δεν πας στην τηλεόραση;” Όχι δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο, δεν θα μου ταίριαζε (γελάει). Καλά είμαι με την επιστήμη μου».
«Άν δεν ήταν τα παιδικά χωριά SOS…»
«Δε το συζητώ. Όχι μόνο δεν θα άλλαζα την εμπειρία να είμαι στα παιδικά χωριά SOS αλλά δεν θα τα άλλαζα και με κανένα άλλο ανάλογο οργανισμό. Δεν θα επέλεγα κάτι άλλο. Τα παιδικά χωριά SOS είναι παράδειγμα στο χώρο της προστασίας παιδιών. Είναι φοβερό το πόσο με βοήθησαν. Ακόμη και για αυτές τις σπουδές που λέγαμε πριν. Καλές οι υποτροφίες που πήρα από τους βαθμούς και τις επιδόσεις μου, αλλά όσο ήμουνα στην Πάτρα τα χωριά με βοηθούσανε για να πληρώσουμε το ενοίκιο, να ζήσω σε μια άλλη πόλη. Νομικά στα 18 τελειώνει η στήριξη των παιδιών αλλά τα χωριά SOS δεν έχουν αφήσει ποτέ ένα παιδί μετά τα 18, μόνο του. Είναι εκεί κοντά μας μέχρι να ανεξαρτητοποιηθούμε και να είμαστε ικανοί να βγάλουμε τα προς το ζην μόνοι μας, είναι πάντα δίπλα μας.
Εκτός αυτού είναι απίστευτη και η δομή που είναι φτιαγμένη στο πρότυπο της οικογένειας. Στη Βάρη είναι τα σπιτάκια πάνω στο λόφο και κάθε σπιτάκι είναι μια οικογένεια που έχει μια μαμά (η οποία δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο και είναι το πρόσωπο αναφοράς) και 4-5 παιδιά μέσα στο κάθε σπίτι που μεγαλώνουνε σαν αδέλφια. Όλο αυτό είναι πολύ σημαντικό για παιδιά που δεν μεγαλώνουνε με τους δικούς τους γονείς, όπως ήμουν κι εγώ. Εκεί γίνονται πολύ δυνατές σχέσεις. Επειδή είναι και πολλά τα παιδιά, μπορεί να είναι όλα αυτά τα χρόνια που ήμουνα στο χωριό πάνω από 50 τα παιδιά με τα οποία έχω συνυπάρξει σε διάφορες στιγμές της ζωής μου. Δεν γίνεται να έχω επαφή με όλους αλλά είναι μαγικό ότι όταν βρεθούμε τώρα, ακόμη και τυχαία, είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Αρχίζουμε να μιλάμε σαν τότε και να λέμε τα νέα μας και να γελάμε με τα αστεία που λέγαμε».
«Η μαμά Όλγα και τα αδελφάκια»
«Μου αρέσουν πολύ οι μεγάλες οικογένειες και εγώ που έλεγα θα ήθελα να έχω αδελφάκια, βρέθηκα μέσα σε ένα σπίτι όπου ήμασταν 5 παιδιά. Και βρέθηκα να έχω μαζί τους πολύ στενές σχέσεις όπως και με την Όλγα τη μητέρα SOS. Με την Όλγα έχουμε ακόμη τις ίδιες σχέσεις, την αγαπώ πολύ. Είναι η μητέρα μου. Και με τα παιδιά στο σπίτι το ίδιο. Αυτές είναι σχέσεις ζωής. Θα ήθελα κι εγώ κάποια στιγμή να προσφέρω το ίδιο. Εγώ έφυγα από τα χωριά άλλα υπάρχουν άλλα παιδιά πίσω και μακάρι όσοι έχουμε φύγει να βοηθάμε όσο μπορούμε. Έζησα την αγάπη και την προσφορά και θέλω να την επιστρέψω.
Στηρίζω τα παιδικά χωριά SOS όπως μπορώ, με διάφορες δραστηριότητες, με ημιμαραθωνίους, με εκδηλώσεις όπως το φιλανθρωπικό event «Reaching for the Stars» που διοργανώθηκε από την ελληνική ομογένεια στο Τορόντο του Καναδά, με δράσεις και εδώ στο Λονδίνο».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
