Φεμινισμός και Αργεντίνικο ταγκό- Για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα...

 Η γέννηση του αργεντίνικου ταγκό μας οδηγεί πίσω στον 19ο αιώνα, στα προάστια του Μπουένος Άιρες. Το ταγκό είναι μουσικό είδος και κοινωνικός χορός. Πλέον, χωρίζεται στο αργεντίνικο ταγκό και στο ευρωπαϊκό το οποίο είναι πιο συντηρητικό και στις αρχές του επιφυλασσόταν για τις πιο ‘‘υψηλές κοινωνίες “.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, έμφυλη αυτή τη φορά διάκριση του τρόπου που χορεύεται το ταγκό. Το «πατριαρχικό» ταγκό και το «φεμινιστικό» ταγκό. Στο πρώτο ο άντρας ηγείται και η γυναίκα ακολουθεί.

Η γυναίκα περιμένει υπομονετικά το «κάλεμα» του καβαλιέρου και ο ανταγωνισμός μεταξύ των φύλων λαμβάνει αρμονική διάσταση και καλλιτεχνική μορφή. Με σπασμωδικές, απότομες κινήσεις, υποτάσσεται το θηλυκό σε ένα καρτερικό ρόλο ελέγχου και χορευτικής επιβολής. Η απαραίτητη περιβολή του σώματος της ντάμας με μακριά φορέματα και ψηλά τακούνια συχνά συνοδεύεται από χειρονομίες σε ακατάλληλα σημεία.

Στο δεύτερο, το «φεμινιστικό» ταγκό, δεν υπάρχει καβαλιέρος και ντάμα. Καθώς οι χορευτικοί ρόλοι εναλλάσσονται αναδεικνύεται η κομψότητα, η δύναμη και η ομορφιά που μπορεί να εκφράσει μια γυναίκα μέσω του χορού. Η ενεργητικότητα, η αποφασιστικότητα και η ετοιμότητα καθοδήγησης, η τυπολογία της στάσης και της κίνησης, καθώς και το στοιχείο της πειθαρχίας, αρχετυπικά αποδιδόμενα χαρακτηριστικά στον άντρα συνδυάζονται από το ζευγάρι με την παθητικότητα, την ευαισθησία, την προσφορά και την αφοσίωση με αποτέλεσμα μέσα στην μέθη του χορού να εξαφανίζονται οι ρόλοι που προκαταβολικά αποδίδουμε στα δύο φύλα.

Το ταγκό μπορεί να αποτελέσει μια διέξοδο έκφρασης από την στυγνή καθημερινότητα.  Εξαιτίας της κοινωνικής ανισορροπίας στον κόσμο μας και της παρουσίας κλισέ που υπαγορεύουν τι μπορεί και δεν μπορεί να είναι η θηλυκότητα, η εκμάθηση του αργεντίνικου τάνγκο είναι ένας τέλειος τρόπος για να ανακαλύψει ή να εξερευνήσει μια γυναίκα την θηλυκότητα της. Είναι ένας χορός, με τον οποίο οι γυναίκες έχουν τη δύναμη να είναι εξίσου δυνατές και δυναμικές με τους συντρόφους τους, επιτρέποντάς τες να απελευθερώσουν και να ορίσουν τη θηλυκότητά τους με όποιον τρόπο αισθάνονται σωστό.

Το ταγκό σε τελευταία ανάλυση δεν είναι μόνο χορός, είναι φιλοσοφία ζωής. Είναι μια κουλτούρα που μας επιτρέπει να χορεύουμε με πάθος στη μουσική ενώ μας πηγαίνει πίσω στα βασικά. Αυτά τα βασικά περιλαμβάνουν το περπάτημα και την ορθοστασία, την χωρική επίγνωση, χρησιμοποιώντας την ελαστικότητα και την ευλυγισία των μυών και αποκτώντας την τέλεια στάση. Δεν υπάρχει τίποτα “αδύναμο” σε αυτό, μονάχα χρειάζεται απόλυτη εναρμόνιση νου και σώματος για το αποτέλεσμα που βλέπουμε με ευχαρίστηση από μακριά. Στο «φεμινιστικό» ταγκό που μας αρέσει να χορεύουμε ή να βλέπουμε τα μέλη της εθελοντικής ομάδας του Κέντρου «Εριφύλη» απολαμβάνουμε εκτός των άλλων και την εναρμόνιση μεταξύ των φύλων.

Κατερίνα Μανιάτη