Ο πνευματικός άνθρωπος avant garde της κοινωνίας

Την εποχή μας τη χαρακτηρίζει η φυγή από τον κοινωνικό αγώνα και η αδιαφορία για τα κοινωνικά προβλήματα και την επίλυση τους.  Μια ζοφερή κατάσταση, η οποία νομοτελειακά στο μέλλον θα αυξήσει τη ροπή ανελευθερίας του σύγχρονου ανθρώπου  στο σύνολο των δραστηριοτήτων του, πολιτικά, οικονομικά και πνευματικά. Αυτός αρνούμενος να αγωνιστεί για την εξωτερική του ελευθερία κινδυνεύει να απωλέσει και την εσωτερική, της οποίας ο πυρήνας στηρίζεται σε συγκεκριμένους αξιακούς κανόνες. Ιστορικά δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση, δηλαδή να χάνει τον προσανατολισμό του και να γίνεται έρμαιο των ρημαγμένων κοινωνικών, ηθικών και πνευματικών του ερεισμάτων.

Η ραγδαία εξέλιξη των θετικών επιστημών  με τα τεράστια τεχνολογικά τους επιτεύγματα και το νέο «αλάθητο» που πρεσβεύουν κατακερματίζουν τις θεωρητικές, ηθικές και αισθητικές μορφές, καθώς και τις αξίες δοκιμάζοντας ιδιαίτερα το πνεύμα και τους πνευματικούς ανθρώπους. Μπροστά σ’ αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων η κοινότητα των τελευταίων με τις τόσες διαφορές τους στα ερωτήματα, αλλά και στις απαντήσεις που θέτει η κοινωνία, έχει μετατραπεί σ’ έναν κόσμο σκόρπιο που αδυνατεί να τη βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων  που την ταλανίζουν.

Η «διασπορά» των πνευματικών ανθρώπων «επέτρεψε» τη χαλάρωση  των ποικίλων δεσμών που συγκρατούν τις ανθρώπινες ομάδες, την οικογένεια με την κοινότητα, το άτομο με το έθνος του κ.λπ. Παρεμπιπτόντως, μεγαλύτερη σταθερότητα εμφανίζεται στους δεσμούς εκείνους που στηρίζονται σε υλικά συμφέροντα…

Ο πνευματικός άνθρωπος, ζώντας σ’ ένα τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, πρέπει να αντιδράσει μπροστά στη συνεχιζόμενη διάβρωση των κοινωνικών δεσμών. Επιβάλλεται να ισχυροποιήσει τη θέση του σε ρόλο avant garde  στη νέα οργάνωση του κόσμου, της νέας κοινωνίας. Να παραμείνει αδούλωτος, ελεύθερος, ανεπηρέαστος, αδέσμευτος από τις όποιες εξαρτήσεις των καιρών, πιστός στις ιδέες του και άτρομος εκφραστής των στοχασμών του. Οδηγός και συνοδοιπόρος του απλού ανθρώπου στον αγώνα του για πραγματική ελευθερία, αξιοπρέπεια και  πολιτισμένη ζωή.

Προικισμένος με περισσή ατομικότητα, εσωτερική, πνευματική και ηθική ελευθερία είναι αντίθετος προς τη φυγή από τους κοινωνικούς αγώνες.  A priori παραμένοντας στο διηνεκές ανυπόταχτος στη «μάζα» είναι χρήσιμος στην ιστορία του ανθρώπου ως παράγοντας ελευθερίας.

Εν κατακλείδι, ως αδιαφιλονίκητος πνευματικός ηγέτης της κοινωνίας, πρέπει να συνδράμει μ’ όλες του τις δυνάμεις στην τήρηση του χρυσού κανόνα στον αγώνα για κοινωνική ελευθερία και ελεύθερο πνεύμα.