«Βραχήκαμε» κι εμείς στο πολυσυζητημένο, sold out «Ιnk» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, τι είδαμε

Η γεμάτη νερό σκηνή και μια λιτή καταβύθιση στο ερωτικό εγώ του διάσημου Ελληνα καλλιτέχνη

Ανάμεσα στα πλήθη που συνέρρεαν αυτό το μήνα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και εμείς, από τη στήλη TheBestView του thebest.gr. (Προνοώντας βέβαια για εισιτήριο από νωρίς και με επιμονή, καθώς οι 19 παραστάσεις του «Ink» έγιναν ανάρπαστες ταχύτατα, αποτελώντας αναμφίβολα το κορυφαίο σε απήχηση καλλιτεχνικό γεγονός της σαιζόν στην πρωτεύουσα). Δεν μιλάμε βέβαια πλέον για χοροθέατρο. Πουθενά χορός. Ο παγκοσμίου βεληνεκούς δημιουργός Δημήτρης Παπαϊωάννου παρουσίασε την πιο προσωπική και σκοτεινή του performance- τη λιγότερο εμπορική και κατανοητή από όλες τις άλλες- δηλαδή ένα ντουέτο γεμάτο συμβολισμούς σε μια πλημμυρισμένη από νερό σκηνή.

Ο ίδιος, μαυροφορεμένος, κινούταν στο βρεγμένο δάπεδο, ενώ μια μάνικα πετούσε διαρκώς νερό. Το νερό σημαίνει ζωή και η ζωή είναι μια θάλασσα με ερωτικά βάθη, όπου πασχίζουμε να κολυμπήσουμε ικανοποιώντας αρχέγονες επιθυμίες για επιβίωση, επικράτηση, σεξουαλική ικανοποίηση αλλά και αποδοχή και αγάπη. «Ψαρεύοντας» και αγωνιώντας να τιθασεύσει το δικό του «ασπόνδυλο», ο κεντρικός ήρωας εμπλέκεται σε μια αέναη μάχη διεκδίκησης. Το ιδανικό του πόθου του έχει τη μορφή του νεαρού Γερμανού χορευτή Σούκα Χορν, με το αλαβάστρινο κορμί, που παραπέμπει σε γλυπτό και είναι το μοναδικό φωτεινό στοιχείο του θεάματος. (Αρα και ό,τι πιο πολύτιμο στη δύσβατη ζωή μας).

Ολόγυρα μια νάυλον «μεμβράνη» που άλλοτε κρύβει, άλλοτε αποκαλύπτει αλλά κυρίως «ανασαίνει» με την όλη διαδρομή. Εννοείται πως τέτοιες συνθέσεις δεν ευνοούν τις επεξηγήσεις και τις αναλύσεις, έστω κι αν μεγάλο κομμάτι του κοινού τις αποζητάει. Είναι φτιαγμένες για να μεταδώσουν κυρίως το συναίσθημα και όχι την όποια υπόθεση. Η χρήση των συμβόλων ήταν καθοριστική. Το χταπόδι που θες να δαμάσεις και να μαλακώσεις, τα κόκκινα δεσμά, ο γαλαξίας που μετατρέπεται σε αμνιακό υγρό και γεννάει την ελπίδα, αλλά στην συνέχεια το «μωρό» κατασπαράζεται, τα στάχυα της πρωτόγονης ανάγκης της συνουσίας, οδηγούν σε διάφορους συνειρμούς. Και πάντα χαιρόμαστε στο φινάλε μιας παράστασης να προβληματιζόμαστε γόνιμα και να συγκρίνουμε εντυπώσεις και απόψεις.

Θα λέγαμε πάντως ότι το «Ink» κολάκευε λιγότερο την έμφυτη ανάγκη μας για πληθωρικό θέαμα. Ηταν πιο εγκεφαλικό, λιτό και εσωστρεφές, άρα πολύ λιγότερο περιγραφικό και προσιτό από άλλες δουλειές του Παπαϊωάννου. Επιπλέον δεν ήταν πολυπρόσωπο, ούτε μοιραζόταν πιο «εύπεπτες» συλλογικές θεματικές. Ηχητικά κυριαρχούσαν ο ήχος της ροής του νερού και του μουσαμά και σε μικρότερο μέρος η ποιητική μουσική του Κορνήλιου Σελαμσή εκτελεσμένη από την MucicAeterna του Θεόδωρου Κουρεντζή. Η επαναλαμβανόμενη κινησιολογία προκαλούσε μια μονότονη, μελαγχολική αίσθηση. Η περιπλάνηση του «εγώ» του διάσημου καλλιτέχνη απέφερε πάντως εικόνες σαν ζωντανά έργα τέχνης, που σου «μένουν». Προτείνει το «κάτι άλλο» και παραμένει μοναδικός όπως πάντα.