Η ταινία των Ντάνιελς παίζεται στα Options Cinemas, στη Βέσο Μάρε και έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον
Είναι αναμφίβολα η πιο «απίθανη» φετινή επιλογή για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ταινίας και δεν λέμε, αξίζει που συμπεριλήφθηκε στις 10 ταινίες που διεκδικούν το κυριότερο Όσκαρ της 95ης απονομής στις 12 Μαρτίου 2023 αλλά συνάμα τολμούμε να πούμε πως αν ίσχυε όπως στο παρελθόν αυστηρώς η 5άδα, ίσως και να μην είχε χωρέσει.
Από την άλλη, η αλλόκοτη ταινία «Everything Everywhere All at Once – Τα Πάντα» σε σενάριο και σκηνοθεσία των Ντάνιελς (των σχεδόν συνομήλικων Daniel Kwan και Daniel Scheinert που είναι 34-35 χρονών) πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό, διεκδικεί όχι μόνο το Όσκαρ καλύτερης ταινίας αλλά συνολικά 11 αγαλματίδια, τα περισσότερα από κάθε άλλη ταινία φέτος. Είναι υποψήφια και στη σκηνοθεσία και στο πρωτότυπο σενάριο και είναι πολύ δυνατή και στις κατηγορίες των ερμηνειών με την Μαλαισιανής καταγωγής Μισέλ Γέο να έχει πολλές πιθανότητες να είναι αυτή που θα φύγει με το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου ενώ υποψήφιοι είναι και η 32χρονη Stephanie Hsu στον καλύτερο β’ γυναικείου ρόλο, ο 51χρονος Ke Huy Quan, αλλοτινό παιδί ηθοποιός από τα «Goonies» των 80ς, υποψήφιος στον β’ ανδρικό και φυσικά η 64χρονη Τζέιμι Λι Κέρτις που είναι υπέροχη στο ρόλο της δημόσιας υπαλλήλου της εφορείας κερδίζοντας την 1η της υποψηφιότητα για Όσκαρ στην 40χρονη και πλέον κινηματογραφική της καριέρα.
Η ταινία κατά τα γνώμη μας (την είδαμε το περασμένο Σάββατο), έχει την εξής ιδιομορφία: συνδυάζει παρά πολλά και είναι «τρελούτσικη», τολμηρή, γεμάτη ιδέες, μηνύματα και το πιο σημαντικό καταφέρνει παρά τις παραξενιές της στο τέλος να σε συγκινήσει. Και μιλάμε για μία ταινία κοντά 140 λεπτών που στο σενάριο της και στις εικόνες της μπλέκει παράλληλα σύμπαντα, τους εαυτούς των ηρώων σε άλλες «ζωές» καλύτερες από αυτές που ζουν στην πραγματικότητα, κουνγκ φου και άλλες πολεμικές τέχνες, ολίγη φιλοσοφία και μαζί «ανακατεύει» και υπογραμμίζει ακόμη πιο έντονα προς το φινάλε τις οικογενειακές σχέσεις, το χάσμα που συνήθως υπάρχει μεταξύ γονέων και παιδιών, και την ανάγκη σεβασμού των προσωπικών επιλογών του καθενός και του σεξουαλικού προσανατολισμού του μακριά από στερεότυπα και ντροπές. Είναι πολλά μαζί και θα λέγαμε πως κάπου μέχρι τη μέση η ταινία μας μπέρδεψε και μας κούρασε και ειδικά όλο αυτό το ευφυές παιχνίδι μe τα άλλα σύμπαντα που στόχο έχει να πει πόσο τελικά μικροί και ασήμαντοι είμαστε μέσα στο χάος, σίγουρα ήθελε έναν λιγότερο περίπλοκο χειρισμό ώστε να μπορεί και ο μέσος θεατής να μην «χαθεί».
Αλλά είπαμε οδεύοντας από το μισό προς το τρίτο μέρος της ταινίας, οι Ντάνιελς σαν να ηρεμούν, σαν να θέλουν να βάλουν τάξη στο συναισθηματικό χάος και τις πολλές ιδέες του νου τους και εκεί είναι που συμβαίνει το «μαγικό», να μας συγκινήσουν και γι’ αυτό ίσως η συγκεκριμένη ταινία να έφτασε τόσο μακριά και να είναι αυτή τη στιγμή η ταινία με τις 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ και στην απονομή μοιάζουν όλα ανοιχτά, μπορεί το φιλμ ή να σαρώσει ή να περιοριστεί σε 2-3 πολύ Όσκαρ.
Κρατήσαμε ατάκες της Ασιάτισσας ηρωίδας που ζει στην Αμερική, Evelyn Quan (θαυμάσια η 60χρονη Μισέλ Γέο) και που έχει «πήξει» στην πνιγηρή καθημερινότητα της ως ιδιοκτήτρια επιχείρησης πλυντηρίων όπου πλένουν τα ρούχα τους πολίτες, όπως «ο πατέρας μου μπορεί να μην ένιωθε περήφανος για μένα, νιώθω όμως εγώ για τον εαυτό μου και ότι έχω καταφέρει» και «ας χαρούμε έστω τις στιγμές της επικοινωνίας μας». Η Έβελιν που βλέπει τη ζωή της να καταρρέει, την επιχείρηση της να είναι στο στόχαστρο της εφορίας, τον άνδρα της να της ζητά διαζύγιο και την κόρη της να έχει σχέση με μία άλλη νεαρή γυναίκα, καταφέρνει μέσα από το χάος, μέσα από την περιήγηση των άλλων εκδοχών του εαυτού και της ζωής της να συνειδητοποιήσει πως πρέπει να πορευόμαστε με μοναδικό εφόδιο την καλοσύνη και την κατανόηση. «Όχι δεν είσαι ανέραστη», λέει σε μία από τις καλύτερες και φορτισμένες σκηνές του φιλμ η Έβελυν στην εφοριακό Τζέιμι Λι Κέρτις!
Το να προσπαθείς να περιγράψεις και να εξηγήσεις την ταινία αυτή ίσως και να της μειώνεις την αξία. Μένουμε στην τρελή διάθεση της, στην ευρηματικότητα και στα μηνύματα της σε μία εποχή έτσι κι αλλιώς αλλόφρονα. Απλά πρέπει να αναρωτηθούμε: ήταν ανάγκη όλα αυτά οι Ντάνιελς να τα πούνε με τόσο μπερδεμένο και κουραστικό σε πολλά σημεία τρόπο. Η απλότητα όσο και αν λογίζεται ως αδυναμία είναι πολλές φορές σοφότερη από την τυχόν φλυαρία.
Κείμενο: ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
