«Παγίδα»

Αν κάτι έχει σημασία σε αυτή τη ζωή, πρώτον, είναι να μασάς καλά το φαγητό σου πριν το καταπιείς, και δεύτερον, να μην αφήνεις τον εαυτό σου να παραπλανηθεί από την επιφάνεια των πραγμάτων. Μάθε πως κάθε άνθρωπος είναι όλα όσα σκεπάζει επιμελώς στη σιωπή του, πως μες στις αντιφάσεις είναι που χαράζει και δύει η αλήθεια του κόσμου, πως το ένστικτο οφείλει να είναι η μύτη του μυαλού, και πως για να ανάψεις το φως, πρέπει μπρος σου να υπάρχει απάτητο σκοτάδι.

Απόγευμα Κυριακής. Θέατρο Πάνθεον, Πάτρα. Λίγα λεπτά μετά τις έξι η μυστηριώδης εξαφάνιση μιας νιόπαντρης γυναίκας θα ταράξει τα νερά. Σε ένα σαλέ στη γαλλική εξοχή, και μετά από έναν καβγά με το σύζυγό της, θα χαθούν τα ίχνη της και μαζί η κίτρινη Μερσεντές της. Ο άνδρας που μένει πίσω δε χάνει καιρό. Επιστρατεύει τη βοήθεια ενός αστυνομικού επιθεωρητή και την αναζητά διακαώς. Πανικός, ανησυχία και φόβος για την τύχη της, τον κατακλύζουν, όσο διατυμπανίζει πως πρόκειται για τον έρωτα της ζωής του.

Μέχρι που εμφανίζεται μια άλλη γυναίκα στο προσκήνιο που επιμένει πως είναι η σύζυγός του. Πως ο ίδιος έχει ψυχολογικό πρόβλημα, πως παθαίνει συχνά διαλείψεις, πως ακολουθεί βαριά φαρμακευτική αγωγή εγκεκριμένη από ψυχίατρο και πως μονάχα εκείνη μπορεί να τιθασεύσει τον διαταραγμένο νου του. Ο άνδρας φυσικά αντιδρά. Σχεδόν ωρύεται πως αυτή που συστήνεται ως η κυρία Κορμπάν, τού είναι μια παντελώς άγνωστη, και πιθανώς απατεώνισσα, η οποία έχει στόχο να τον εκμεταλλευτεί οικονομικά. Άραγε ο πατέρας Μαξιμίν, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς στο πλάι της υποτιθέμενης κυρίας Κορμπάν τι ρόλο να παίζει; Η ιδιόρρυθμη νοσοκόμα που διατείνεται πως την αναγνωρίζει, να την γνωρίζει όντως τόσο καλά; Μια μαρτυρία απ’ το πουθενά, ενός μεθυσμένου, θα θεωρηθεί φερέγγυα;

Όλα μοιάζουν απλά, μα δεν είναι, κι όλο λύνεται ο γρίφος, μα όλο και πιο μπλεγμένος καταλήγει. Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Τάκης Παπαματθαίου, Έφη Μουρίκη, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μαρία Αντουλινάκη και τέλος, ΚωνσταντίνοςΓιαννακόπουλος, παίζουν θάρρος ή αλήθεια επί σκηνής. Ποιος εντέλει να στήνει την παγίδα και σε ποιον; Κάθε φορά που πάει να ανάψει το κερί της αλήθειας, ο βαρύς άνεμος της εξαπάτησης, το σβήνει σχεδόν χαιρέκακα.

Ο θεατής τα αναμένει όλα και ταυτόχρονα δεν ποντάρει σε τίποτα. Μια ιστορία απύθμενου μυστηρίου που έχει κάτι από Κρίστι και Χίτσκοκ, απλώνεται μπρος στα μάτια του και τον καλεί να κάνει τις δικές του υποθέσεις, να ζυγίσει κίνητρα, ευκαιρίες, χαρακτήρες και περιστάσεις. Το έργο του Ρομπέρ Τομά στη μοναδική σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, δεν είναι απλώς μια δίωρη έξοδος για το κοινό.

Η πλοκή του είναι εκείνη που θα μας θυμίσει πως ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης που δίνει στον καθένα μας την αντανάκλαση του προσώπου του. Η πλοκή του, με άλλα λόγια, συνδυαστικά με τις oneofakindερμηνείες του cast, πείθει πως τελικά δεν έχει σημασία το ποιος είσαι, αλλά το ποιος νομίζουν όλοι οι άλλοι ότι είσαι, πως όπου υπάρχουν πολλά λεφτά, να μην εμπιστεύεσαι ούτε τον εαυτό σου, και πως η αλήθεια είναι η επίκληση των πολλών, μα το παιχνίδι των λίγων.

Η «Παγίδα» που ταξίδεψε ως την Πάτρα στις 6 και 7 Μαΐου ήταν αυτή που μας παγίδευσε. Κι όταν άναψαν τα φώτα και το χειροκρότημα δεν έλεγε να κοπάσει, όσα αντιλήφθηκα ήταν τα εξής: πως προτιμώ να ζω σε ένα κόσμο που περιτριγυρίζεται από μυστήριο, πως η Τέχνη είναι ακραία μαγεία, εκτός από μια βαθιά διανοητική και συναισθηματική διαδικασία, πως ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να θέτει τις ερωτήσεις κι όχι να τις απαντά, και πως όπως θα έλεγε σαφώς κι ο Όσκαρ Ουάιλντ, κάθε άγιος έχει παρελθόν και κάθε αμαρτωλός μέλλον. Η βαθμολογία μου για το  έργο; Έξι. Όσα και τα αστέρια στο σανίδι.

Αναστασία Φ. Δημητροπούλου

Συγγραφέας