Το σάντουιτς του αιώνα: Τόσο ζουμερό που το βλέπεις σε εικόνα και χορταίνεις

Ο λόγος που τα σάντουιτς είναι το καλύτερο σνακ που υπάρχει, είναι γιατί πρακτικά δεν έχουν κανόνες. Αν και το ψωμί του σάντουιτς οριοθετεί, στο μεσοδιάστημα μπορείς να βάλεις μέχρι και ένα κομμάτι μουσακά, αν σου τη βαρέσει.

 
Όση εφευρετικότητα κι αν έχεις, όσο κι αν οι πολύ καλές επιλογές μπορεί να είναι μπροστά στα μάτια σου, χρειάζεται να εμφανιστεί κάποιος άλλος να σου ανοίξει τα μάτια. Ή να ανοίξεις εσύ τα μάτια σε άλλον.

Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία Ρατατούης, στο ξεκίνημα σχετικά, όπου ο Ρεμί ο ποντικός έχει στο ένα χέρι ένα κομμάτι τυρί και στο άλλο ένα σταφύλο. Τρώει πρώτα το τυρί, μετά το σταφύλι και μετά τρώει και τα δύο μαζί. Και του ανοίγεται ένα βασίλειο γεύσεων.

 
Αυτό είναι το σάντουιτς. Το μέρος στο οποίο δύο ξεχωριστές γεύσεις αναγκάζονται να ενωθούν και η χημική τους ένωση να δώσει κάτι διαφορετικό.

Ο καλλιτέχνης έχει στα χέρια του ένα αχνιστό ψωμί που είναι σαν τσιαπάτα. Το κόβει στη μέση και ανοίγει για να μπει η γέμιση. Αυτή περιλαμβάνει ντομάτα, κεμπάμπ, μαρούλι και το υλικό που τα κολλάει όλα μεταξύ τους, την πικάντικη σάλτσα εζμέ. Κι αν θες να βάλεις και τυρί, μπορείς. Θα είναι υπερβολή και αλλοίωση αποτελέσματος, αλλά οκ. Ναι, και πατάτες μπορείς.

Αλλά τα πάντα εν σοφία εποίησαν σε τούτο το μαγαζί και για να είναι έτσι η εκδοχή η ορίτζιναλ, κάτι θα ξέρουν. Και φαίνεται στην φωτογραφία. Η ζουμερότητα του κεμπάμπ και της σάλτσας κάνουν μπαμ. Θα μπορούσαμε να χορτάσουμε μόνο βλέποντάς το. Σαν μια ψευδαίσθηση.