Η νέα Βουλή, το... σκιαχτικό του πράγματος και το μάθημα που κάποιοι δεν λένε να καταλάβουν

Tα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Όχι όλα όμως.

Το σοκ που υπέστησαν όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες από την είσοδο στη Βουλή μορφωμάτων όπως οι Σπαρτιάτες και η Νίκη ήταν απλώς η απόδειξη του πόσο απενεργοποιημένα ήταν ουσιαστικά τα αντανακλαστικά μας απέναντι στους «κραδασμούς» της πραγματικότητας.

Οι λογαριασμοί με τη Χρυσή Αυγή δεν είχαν λήξει. Απλώς κάποιοι άλλαζαν το … μπλοκάκι των αποδείξεων και έμπαιναν στη Βουλή με το γράμμα του νόμου, πιάνοντας στον ύπνο όσους ξιφουλκούσαν για τη διατήρηση των υψηλών τους ποσοστών ή την πολιτική τους επιβίωση πέφτοντας σε απανωτά λάθη την ίδια ώρα που το ηφαίστειο έβραζε και το τρέχον συστημικό μοντέλο εξουσίας παρουσίαζε σοβαρή αιμορραγία.

Η ακροδεξιά τάση ενισχυόταν στην κοινωνία  τροφοδοτούμενη από την αδυναμία ορισμένων νοσταλγών να εκφραστούν στα δεξιά της δεξιάς της Νέας Δημοκρατίας μετά την κατά κράτος επικράτηση του κεντροδεξιού Μητσοτάκη, αλλά και την απογοήτευση κάποιων άλλων να εκφραστούν μέσα από άλλα πολιτικά σχήματα σε ό,τι αφορά την επένδυσή τους στον λαϊκισμό και την χονδροειδή αντιπολιτευτική τακτική που εγείρει τα κατώτατα ένστικτα στα οποία και ποντάρει η ακροδεξιά για να εκφράσει τη φωνή των ξεσαλωμένων «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, έξω οι αδελφές, φωτιά στους μετανάστες, στον Καιάδα οι μαύροι, θα σας λιώσουμε εμείς οι αδικημένοι, κάτω τα εμβόλια, θα τους δείξω εγώ, ω ρε Χρυσή Αυγή που τους χρειάζεται κλπ».

Ταΐστηκαν και από τη ρητορική του διχασμού οι ακραίοι είτε θέλουν είτε δεν θέλουν να το παραδεχθούν αυτοί που την εξέθρεψαν, από τη ρητορική της  απενεχοποίησης τής κατά το παρελθόν ... παραστρατηνένης ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή αλλά και από την λογική του άσπρου-μαύρου που κάποιοι άλλοι έκαναν σημαία.

Ο καταδικασμένος νεοναζί Κασιδιάρης αποδείχθηκε πολύ πιο… πονηρός από το πολιτικό σύστημα που προσπάθησε  να τον εξαιρέσει και για αυτό εν μέρει το γελοιοποίησε. Με λίγα τηλέφωνα κατάφερε να εξασφαλίσει τις μαριονέτες του στη Βουλή και να κάνει μια ολόκληρη χώρα να μουδιάζει, μετρώντας «ασπίδες» και «περικεφαλαίες» σε καιρό ειρήνης, πέρα από  χριστιανοταλιμπάν «Νίκης» που επίσης αναμένεται να μας δώσουν «απολαυστικές» κοινοβουλευτικές στιγμές.

Θα έλεγε κανείς ότι όλη αυτή η τέρμα δεξιά στροφή του Κοινοβουλίου αποτελεί απλώς μια εγχώρια αντανάκλαση της σύγχρονης ευρωπαϊκής εμπειρίας.

Ότι ο αντισυστημισμός, η συνομωσιολογία και η «τιμωρία» των παραδοσιακών κομμάτων με ψήφο «για να γελάσουμε», ή «για να τους δείξουμε», όπως και η ακροδεξιά και τα παρακλάδια της, είναι Ευρωπαϊκή τάση.

Η αλήθεια είναι ότι το χθεσινό αποτέλεσμα οφείλεται εν πολλοίς στην διαπίστωση ότι  το υπάρχον συστημικό πολιτικό μοντέλο δεν ανταποκρίνεται στις συνθήκες της κοινωνίας, δεν ακουμπάει τις ανάγκες της, δεν διαθέτει την αξιοπιστία που αυτή θα επιθυμούσε, ή δεν μιλάει την ίδια γλώσσα μαζί της.

Οι ψήφοι στους Σπαρτιάτες ήταν σε ένα μεγάλο ποσοστό τους ψήφοι του χαβαλέ και της αντίδρασης για την αντίδραση και όχι συνειδητοποιημένοι ακροδεξιοί ψήφοι.

Ίσως και να το ακούγαμε όλο αυτό με λιγότερη ανησυχία αν στην άλλη άκρη στην Ελληνική Βουλή δεν είχαμε μετά τα χθεσινά αποτελέσματα μια εξωφρενικά αποδυναμωμένη αντιπολίτευση και μια Κεντροαριστερά σε κατάσταση νευρικής ανορεξίας.

Η συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σε 48 έδρες του στερεί τη δυνατότητα άσκησης κορυφαίων αντιπολιτευτικών κοινοβουλευτικών προνομίων. Δεν μπορεί να  προχωρήσει σε κατάθεση πρότασης δυσπιστίας στην Κυβέρνηση. Επίσης, και δεν μπορεί να υπογράψει αίτημα πρότασης στην Ολομέλεια για την συγκρότηση Εξεταστικής των Πραγμάτων Επιτροπής.

Για να συμβούν όλα αυτά, απαιτείται η συνδρομή και άλλων κομμάτων της Αντιπολίτευσης.

Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι, ποιο θα είναι το αντίβαρο απέναντι στη δεξιά παντοκρατορία και την ακροδεξιά εισβολή;

Ποιος θα κρατήσει αντίσταση με λίγα λόγια, όταν ο μεν Τσίπρας βιώνει καθεστώς κατακρήμνισης ο δε Ανδρουλάκης δεν κατάφερε να καρπωθεί οφέλη στη δεύτερη αναμέτρηση για να καταστεί αυτός ο απέναντι πόλος;

Είναι προφανές ότι οι κομματικές ηγεσίες του προοδευτικού χώρου θα πρέπει να συνομιλήσουν για να αμυνθούν.

Και πριν από αυτό, θα πρέπει να σοβαρευτούν. Να αφήσουν τον λαϊκισμό και τη δαιμονοποίηση στην άκρη, να πλησιάσουν τους πολίτες με πειστικό, σύγχρονο  και συγκροτημένο λόγο να καταθέσουν  προτάσεις για λύσεις, να κινητοποιήσουν την κοινωνία. Θα πρεπει να απευθυνθούν περισσότερο στη λογική και λιγότερο στο θυμικό.

Ήρθε η ώρα του ρεαλισμού και του ορθολογισμού, ιδίως για τον ΣΥΡΙΖΑ που υπέστη και την κατεδάφιση.

Ναι μεν η δημιουργία ενός εναλλακτικού πόλου εξουσίας που θα παρέχει στους πολίτες μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, έχει μεγάλο και μακρύ δρόμο μπροστά της, αλλά αυτός ο δρόμος δεν θα καλυφθεί ούτε με κορώνες περί ηγεμονίας Μητσοτάκη (τον …ηγεμόνα τον ψήφισε το 40%), ούτε με συνθηματολογία του πληκτρολογίου, ούτε με ένα κόμμα «όσα παίρνει ο άνεμος», ούτε με μονομερή εμμονική  αφιέρωση στην μάχη με την ακροδεξιά που καταλήγει αυτοπροσδιορισμός και που- όπως όλες οι εμμονές-, οδηγεί σε  γραφικότητες ενισχύοντας επί της ουσίας τον "στόχο" παρά παραλύοντάς τον.

Τα σημειώνω όλα αυτά, μιας και είδα ήδη από χθες στα πάνελ  κάτι ροπές του ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ προς αυτή την αμετανόητη  κατεύθυνση.

Δεν ξεκινάνε καλά με λίγα λόγια. Το μάθημα δεν έγινε ούτε χθες πάθημα για ορισμένους.