Οι 10 αμερικανικές κωμωδίες που πρέπει να δεις “χθες”

Βράδυ Τρίτης και το ρολόι στο κινητό μου δείχνει 23:14. Μόλις έχω επιστρέψει σπίτι. Γραφείο, εξωτερικές δουλειές, υποχρεώσεις και πόσα ακόμα σε περιβάλλον καύσωνα. Οι μετακινήσεις αυστηρά από κλιματιστικό σε κλιματιστικό, παρόλα αυτά ο ιδρώτας έχει αφήσει τα σημάδια του επάνω του.

Ανοίγω το ψυγείο, στέκομαι για λίγο μπροστά του και ένα κύμα ψυχρής ανακούφισης με πλημμυρίζει. «Μπορώ να μείνω, άραγε, μέσα του;», σκέφτομαι για μια στιγμή, αλλά δεν χρειάζεται. Παίρνω ένα αναψυκτικό, ρίχνω σε ένα μεγάλο ποτήρι αρκετά παγάκια και ακούγεται ο ήχος του ανθρακικού που αφρίζει. Η υψηλή θερμοκρασία του σώματος αρχίζει να υποχωρεί ενώ ανοίγοντας τα παράθυρα του σπιτιού δημιουργείται ένα ελαφρό αεράκι που λειτουργεί αποσυμφορητικά -δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει και για τις πυρκαγιές που έχουν ανάψει σε διάφορα σημεία της Αττικής. Έντονη μέρα απ’ όλες τις απόψεις. Χρειάζομαι κάτι που θα λειτουργήσει ως κάθαρση στον ψυχισμό και το μυαλό μου, κάθομαι στον καναπέ και ανοίγω Netflix. Σκέφτομαι κωμωδίες αλλά η διάσημη πλατφόρμα δεν με ικανοποιεί με την database της, οπότε συνδέω τον σκληρό δίσκο μου στην τηλεόραση και “βουτάω” στους φακέλους μου.

 
Αρκετοί τίτλοι ταινιών τραβάνε την προσοχή μου αλλά κανένας όσο το “Airplane!” του 1980 -πριν λίγο καιρό ήταν διαθέσιμο στο Netflix, πλέον όχι. Πριν πατήσω play αναρωτιέμαι γιατί πλέον δεν κυκλοφορούν τέτοιες κωμωδίες. «Είμαι εγώ ή έτσι είναι όντως;». Η κωμωδία έχει αλλάξει τα τελευταία αρκετά χρόνια. Έχει μπει σε καλούπια, φοβάται τη σάτιρα, η σκηνοθεσία δεν ακολουθεί το σενάριο και έχει αποστασιοποιηθεί από το αστείο. Η κωμωδία, σε πρώτη φάση, πρέπει να προκαλεί γέλιο. Οτιδήποτε άλλο, όπως ο προβληματισμός για διάφορα θέματα λόγω της σύγχρονης woke κουλτούρας που τα πάντα πρέπει να έχουν ηθικό δίδαγμα, οφείλει να έρθει αργότερα (αν το κρίνει ο παραγωγός) και όχι να είναι αυτοσκοπός. Ναι, γέλιο προκαλεί και το απρόοπτο -ή και όχι- τράβηγμα της καρέκλας όταν ο άλλος πάει να κάτσει και πέφτει. Πείραγμα επιπέδου νηπιαγωγείου, αλλά αν δεν περάσεις από αυτό το στάδιο πώς θα φτάσεις στο πανεπιστήμιο;

 
Με αυτή την σκέψη, και με αφορμή όλα τα παραπάνω που εκτυλίχθηκαν σε πλαίσιο φαρσοκωμωδίας στην οθόνη μου, αποφάσισα να καταγράψω 10 αμερικανικές κωμωδίες οι οποίες κάνουν αυτό ακριβώς: Σε παίρνουν από το νηπιαγωγείο και σε πηγαίνουν πανεπιστήμιο -όπως είχε ειπωθεί και στην ταινία “Ας Περιμένουν οι Γυναίκες” (1998) του Σάκη Τσιώλη. Τώρα, ποιο είναι το πανεπιστήμιο της κωμωδίας, δεν το γνωρίζω. Ίσως οι παραγωγές των Monty Python, αλλά για την ιστορική βρετανική παρέα χρειάζεται ένα άλλο κείμενο, για κάποια άλλη στιγμή.

 
Οι 10 must watch κωμωδίες του αμερικανικού κινηματογράφου

Airplane! (1980)
Σκηνοθέτες: Jim Abrahams, David Zucker, Jerry Zucker | Ηθοποιοί: Cast: Leslie Nielsen, Robert Hays, Julie Hagerty, Lloyd Bridges, Peter Graves

Info: Η ταινία που καθόρισε την αμερικανική κωμωδία, ο προπομπός της εκτόξευσης της δημοτικότητας του Saturday Night Live (SNL) που επηρεάστηκε από αυτήν αλλά και ταυτόχρονα επηρέασε την αισθητική του “Airplane!”. Δεν χρειάζεται να σας πω πολλά για το συγκεκριμένο έργο καθώς “μιλάει” από μόνο του. Μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία της ταινίας, ο Leslie Nielsen έγινε μεγάλος σταρ του κινηματογράφου συνδέοντας το όνομά του με την κωμωδία, ενώ η Αγία Τριάδα των σκηνοθετών συνεργάστηκε ξανά στις ταινίες “Naked Gun” και “Hot Shots”.

Young Frankenstein (1974)
Σκηνοθέτης: Mel Brooks | Ηθοποιοί: Gene Wilder, Marty Feldman, Peter Boyle

 
Info: Ίσως η καλύτερη παρωδία του μεγάλου σκηνοθέτη που εμπνέεται από την ιστορία του Φρανκενστάιν και τις ταινίες που είχαν κυκλοφορήσει την δεκαετία του 1930. Υπέροχα διασκεδαστική, με τον Gene Wilder σε μεγάλα κέφια (στον ρόλο του εγγονού του Φρανκενστάιν), άρα, πολλά γέλια. Η ταινία έλαβε θετικές κριτικές από τους κριτικούς της εποχής και ήταν υποψήφια για δύο βραβεία Όσκαρ, για τη Φωτογραφία και το Σχεδιασμό Κοστουμιών. Κωμικοτραγικές εικόνες, σκηνές που θυμίζουν πίνακες εξπρεσιονισμού, όλα ρεαλιστικά και αστεία. Το “Young Frankenstein” είναι μια από τις πιο δημοφιλείς κωμωδίες όλων των εποχών και, ταυτόχρονα, μια από τις καλύτερες.

National Lampoon’s Animal House (1978)
Σκηνοθέτης: John Landis | Ηθοποιοί: John Belushi, Karen Allen, Tom Hulce

Info: Η ταινία διαδραματίζεται στο πανεπιστήμιο Faber College κατά τη δεκαετία του 1960 και ακολουθεί την ιστορία των Delta Tau Chi, αδελφότητας γνωστής και ως Animal House. Αυτοί είναι μια ομάδα… ανόητων αλλά γενναίων φοιτητών που βρίσκονται συνεχώς σε μπελάδες με τη διοίκηση του πανεπιστημίου. Το “(National Lampoon’s) Animal House” ήταν μια τεράστια επιτυχία στο αμερικανικό box office και θεωρείται μια κλασική κωμωδία, προπομπός άλλων ταινιών αντίστοιχης αισθητικής, όπως το “American Pie”, το “Bad Neighbours” κ.α. Η ταινία έχει επίσης χαρακτηριστεί ως μια αντιπολιτευτική κωμωδία που καυτηριάζει την αυταρχική νοοτροπία των πανεπιστημίων και την ηθική υποκρισία της αμερικανικής κοινωνίας. Κάτι που ήταν κάπως αναμενόμενο, αφού ο Chriss Miller από τη συγγραφική ομάδα της ταινίας -μαζί του οι Harold Ramis και Douglas Kenney- έγραφε στο εμβληματικό (και σάτυρο) περιοδικό National Lampoon τις εμπειρίες του από την πανεπιστημιακή αδελφότητα Zeta Beta Tau.

Coming to America (1988)
Σκηνοθέτης: John Landis | Ηθοποιοί: Eddie Murphy, Arsenio Hall, James Earl Jones

Λίγα μόλις χρόνια αφότου έγινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην Αμερική, η χρυσή περίοδος του Eddie Murphy πλησίαζε ήδη στο τέλος της -είχε ξεκινήσει από μικρές stand-up σκηνές για να καταλήξει στο λαμπρό καστ του SNL. Όμως αυτή η ιστορία με τους Αφρικανούς πρίγκιπες και τις κληρονόμους ενός καταστήματος fast food είναι το κατάλληλο κύκνειο άσμα για τον Murphy που αγαπήσαμε τη δεκαετία του ’80, προσφέροντας το χαρακτηριστικό του μείγμα ωμότητας, γλυκύτητας, ευφυΐας, στυλ και ασαφούς πολιτικολογίας, όλα τυλιγμένα σε μια ρομαντική κωμωδία. Ο John Landis είχε κάνει, ξανά, το θαύμα του.