Βιβή Παξινού: Η στενή συνεργάτης του Ανδρέα Ηλιάδη μιλάει για τον "ΣΥΝάνθρωπο"

Ενώ πολλοί από εμάς που επικροτούμε τους δότες και τους δωρητές οργάνων, νιώθουμε ανακούφιση όταν βλέπουμε ότι κάποιος συνάνθρωπός μας σώθηκε χάρη σε κάποια μεταμόσχευση, δεν κάνουμε βήμα παραπέρα.

Δεν ψάχνουμε, δεν ενημερωνόμαστε, μένουμε στην υποστήριξη των ηρώων, αλλά δεν κάνουμε το βήμα να γίνουμε οι ίδιοι εν δυνάμει σωτήρες μιας ζωής.

Η δωρεά οργάνων στη χώρα μας αντιμετωπίζεται με καχυποψία, επιφυλακτικότητα και τις περισσότερες φορές με δειλία. Η υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό της, όταν δοκιμαζόταν και αγωνιζόταν καθημερινά να δώσει τα μέγιστα και να κρατηθεί στη ζωή, την έκαναν να αφιερωθεί στο κοινωνικό έργο του εθελοντισμού μετουσιώνοντας τον πόνο και την θλίψη σε πράξη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Η Βιβή Παξινού, ιδρύτρια και επικεφαλής της εθελοντικής ομάδας «ΣΥΝάνθρωποι», εκπαιδευμένη εθελόντρια και στενή συνεργάτης –επί μια δεκαετία και πλέον- του Διευθυντή της ΜΕΘ Παίδων και Εφήβων του ΠΠΓΝΠ, Ανδρέα Ηλιάδη συνδράμει με κάθε τρόπο τους μικρούς ασθενείς με παροχή βοήθειας και ψυχολογικής στήριξης σε παιδιατρικές κλινικές, την ψυχιατρική και το ογκολογικό τμήμα του νοσηλευτικού ιδρύματος υποστηρίζοντας την δωρεά οργάνων  και προσφέροντας την ελπίδα σε συνανθρώπους μας να έχουν ζωή μέσα από άλλους που χάνονται άδικα. Δίνοντας έμφαση στην ενημέρωση και την επαγρύπνηση και τη σωστή εκπαίδευση των νέων ανθρώπων, στοχεύει να στείλει τα πιο ηχηρά μηνύματα στην κοινωνία εξαίροντας τη σημασία και την αξία των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων, κάνοντας τη διαφορά. 

Πόσο σημαντικό είναι το έργο της ΜΕΘ Παίδων και Εφήβων του ΠΠΓΝΠ σε  δράσεις και συνεργασίες με τον ΕΟΜ που αναδεικνύουν την προσφορά του προς το κοινωνικό σύνολο;
Όπως λέει και ο κος Ηλιάδης: «τα διαμάντια να μην βρίσκονται στο χώμα αλλά να λάμπουν πάνω στη γη βοηθώντας έναν άλλον άνθρωπο να ζήσει», και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό. Οι συγγενείς που μένουν πίσω, όταν παίρνουν μια τέτοια απόφαση, πρέπει να είναι οπλισμένοι με κουράγιο και δύναμη ψυχής.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα δώριζαν τα όργανά τους ή τα όργανα του παιδιού τους. Υπάρχουν γνώμες που είναι εναντίον της μεταμόσχευσης, καθώς παρεμβαίνει ο άνθρωπος στη φυσικότητα. Ποια η βασική σας τοποθέτηση στο συγκεκριμένο ζήτημα; Γιατί πιστεύετε ότι οι άνθρωποι δεν γίνονται δότες και δωρητές οργάνων; Τι θα τους λέγατε, ώστε να κινητοποιηθούν και να συνεισφέρουν στην όλη διαδικασία;

Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν με αγωνία μια δεύτερη ευκαιρία.. Να την πάρουν. Η θρησκεία, η καχυποψία και τα ταμπού (φόβος και άγνοια) καθορίζουν το πολύ χαμηλό ποσοστό της δωρεάς συμπαγών οργάνων και ιστών στη χώρα μας. Πολλοί πιστεύουν ότι οι γιατροί θα επισπεύσουν το θάνατό τους για να πάρουν όργανα. Ποτέ οι γιατροί μας δεν θα το έκαναν αυτό. Ακόμη κι αν είσαι δότης, την τραγική στιγμή μπορεί να αλλάξεις γνώμη και χρειάζεται έγγραφη συγκατάθεση. Τίποτα δεν προχωρά δίχως τη συγκατάθεση συγγενών και γονιών. Όταν το αποφασίσουν και οι δύο γονείς γίνονται ταχύτατες κινήσεις από τους γιατρούς της ΜΕΘ και στη συνέχεια ακολουθούν τα πρωτόκολλα με τις υπογραφές. 

Πώς μπορούμε να γίνουμε δωρητές οργάνων και ιστών; Ποια η διαδικασία και οι προϋποθέσεις;
Η διαδικασία είναι πολύ απλή. Με μια αίτηση στον ΕΟΜ και να μην έχουμε κάποιο σοβαρό νόσημα. 

Τι σκεφτήκατε όταν σας μίλησαν για πρώτη φορά για την δωρεά οργάνων; 
Εγώ ήμουν ήδη δωρήτρια και κάθε ενήλικος μπορεί να το κάνει για τον εαυτό του γιατί είναι δική του και μόνο επιλογή. Εκεί που «λυγίζεις», είναι στα παιδιά. 

Θεωρείτε ότι η Ελλάδα υποστηρίζει τη δωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις συγκριτικά με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες; Η πολιτεία έχει αξιολογήσει σωστά τη δωρεά οργάνων, προκειμένου να χαραχθεί πολιτική που θα οδηγήσει στην αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος;
Μέχρι πριν 2-3 χρόνια ήμασταν πολύ πίσω. Σήμερα βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να γίνουν δωρητές οργάνων και ιστών. Ο κος Ηλιάδης είναι σταθερή αξία ως γιατρός και διευθυντής της ΜΕΘ Παίδων του ΠΠΓΝΠ, όλοι αναγνωρίζουμε το έργο που προσφέρει, αν και υπάρχουν ορισμένοι που διαβάλλουν το έργο του. Αυτό το είδαμε πρόσφατα με τις δηλώσεις γνωστού ποινικολόγου στην δίκη Πισπιρίγκου.

Υπάρχουν στιγμές που σκεφτήκατε να τα παρατήσετε και υπάρχει κάποιο περιστατικό που σας έχει συγκινήσει και σας έχει δώσει ώθηση να συνεχίσετε αυτό το έργο αγάπης και προσφοράς προς τον άγνωστο πάσχοντα συνάνθρωπο;
Υπάρχουν πάμπολλα περιστατικά, ιδιαίτερα στη ΜΕΘ Παίδων. Το τελευταίο ήταν με την 14χρονη Χριστινούλα που «έφυγε» από κοντά μας τον Ιούλιο. Θέλω να σας πω ότι η απώλεια είναι κάτι που βιώνει ο καθένας διαφορετικά. Όταν όμως πρόκειται για παιδί, εκεί θεωρώ ότι «σπάει» η φυσιολογική αλυσίδα και εξέλιξη. Είναι κάτι πέρα από τα όρια της φαντασίας για κάθε γονιό που χάνει το παιδί του. 

Τι ανθρώπινες αντοχές πρέπει να έχουν γονείς που χάνουν το παιδί τους από τη μια στιγμή στην άλλη; 
Οι αντοχές είναι μηδαμινές έως ελάχιστες. Απορώ κι εγώ η ίδια πώς βρίσκουν αυτή την δύναμη γονείς που χάνουν τα παιδιά τους και αποφασίζουν να δωρίσουν τα όργανα τους. Νιώθω σεβασμό, λατρεία και δέος μπροστά σε αυτήν την πράξη ζωής δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε άλλα παιδιά που περιμένουν χρόνια να πάρουν ένα μόσχευμα για να συνεχίζουν να ζουν. Υποκλίνομαι και γονατίζω μπροστά τους.