Πάτρα: Το βραβευμένο «Blue Jean» προβάλλει η Κινηματογραφική Λέσχη στις 16/10

-Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της, η Τζόρτζια Όκλεϊ μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1988, όπου η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ ετοιμάζεται να περάσει ένα νόμο που θα στιγματίζει τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Αυτό αυξάνει την κοινωνική πίεση στην Τζιν, μια καθηγήτρια γυμναστικής που ζει διπλή ζωή. Η άφιξη μιας νέας μαθήτριας, όμως, θα οδηγήσει σε μια ενδοσχολική κρίση που θα δοκιμάσει τις αντοχές και τις αξίες της.

Το ζητούμενο για την Όκλεϊ ήταν ο βρετανικός κοινωνικός ρεαλισμός, την παράδοση του οποίου υπηρετεί με σεβασμό, και η LGBTQ+ ατζέντα να δώσουν τα χέρια, αποφεύγοντας τη διδακτική αντιπαράθεση. Ένα κερδισμένο κινηματογραφικό στοίχημα, το οποίο αν και δεν ανατρέπει τις αφηγηματικές συμβάσεις ενός δράματος συνειδητοποίησης, έχει σαφή πολιτική στόχευση και στέρεα σεναριακή συγκρότηση.

Υποψήφιο για BAFTA πρωτοεμφανιζομένου δημιουργού και βραβευμένο στα φεστιβάλ Βενετίας, Σεβίλλης και Θεσσαλονίκης (για τη γυναικεία ερμηνεία του), περιπλέκει συγκινητικά τα συναισθήματα της ασφυκτιούσας ηρωίδας του, είναι σκληρό χωρίς να είναι κυνικό και επιστρέφει γενναία σε ένα τραυματικό παρελθόν παραμένοντας απόλυτα επίκαιρο.  - Χρήστος Μήτσης

-Η Τζιν βγάζει την πετσέτα και κοιτιέται στον καθρέφτη. Έχει βάψει τα κοντά αγορίστικα μαλλιά της ένα πορφυρό ξανθό - ίδιο με του Ντέιβιντ Μπόουι στο μουσικό βίντεο του «Blue Jean». Είναι γυμνάστρια σε δημόσιο γυμνάσιο της πόλης. Εσωστρεφής, σιωπηλή, απόμακρη από τους συναδέλφους της στην αίθουσα των καθηγητών. Δεν έχει πολλά κοινά μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι τους φοβάται και λίγο - μην την αποκρυπτογραφήσουν, μην την καταλάβουν. Γιατί η Τζιν είναι λεσβία - κι αυτό δεν είναι κάτι τόσο απλό στην Αγγλία της Θάτσερ.

Βρισκόμαστε στο 1987 και οι Συντηρητικοί μόλις έχουν ψηφίσει το διαβόητο Άρθρο 28 που απαγόρευε την «διάδοση της ομοφυλοφιλίας», ώστε να συνεχιστεί η «παράδοση της οικογένειας», να «προστατευτούν» τα παιδιά και «να μην εισπράττουν ότι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι γκέι». Οι ομοφυλοφιλικές κοινότητες στην Αγγλία δίνουν αγώνες στους δρόμους, αλλά η Τζιν παραμένει στην ντουλάπα της. Διακυβεύονται πολλά - θα χάσει τη δουλειά της. Άλλωστε, όπως λέει στη Σιμπάν, την απενοχοποιημένη λεσβία ερωμένη της, «εκείνη δεν νιώθει την ανάγκη να περιφέρει την σεξουαλικότητα της σαν παράσημο».

Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Η εσωτερικευμένη της ντροπή για αυτό που είναι, τη διχάζει. Δεν αντέχει να απολογείται σε όλους - την πιο συντηρητική αδελφή της και τον τοξικό γαμπρό της που «δεν ξέρουν αν μπορούν να την εμπιστεύονται με τον ανιψιό της». Τη διευθύντρια που την υποπτεύεται. Τη γειτόνισσα που την κοιτάει στραβά. Προτιμά να μην μιλά, να μην προκαλεί. Να διδάσκει τα κορίτσια άμυνα χωρίς να τα αγγίζει. Να μπαίνει στα αποδυτήρια με το βλέμμα στο πάτωμα. Να είναι αυστηρή και απροσπέλαστη. Και κοίτα να δεις: όλα αυτά συμφωνούν με το Άρθρο 28.

Τι κάνει; Πώς προδίδει έτσι τη φύση της, την κοινότητα της, τον εαυτό της; Πώς προδίδει έτσι την Λόις, την 15χρονη λεσβία μαθήτριά της που γίνεται αντικείμενο μπούλινγκ από τις άλλες; Είναι τόσο έντονος ο φόβος της που θα αφήσει ένα κορίτσι αβοήθητο, για να μην δώσει δικαιώματα;

Το ντεμπούτο της Τζόρτζια Οκλεϊ επιστρέφει στο παρελθόν για να μας μιλήσει για το παρόν. Γιατί αν θεωρούμε καθησυχασμένοι ότι το «Άρθρο 28», και οι κοινωνίες που το επέτρεψαν, ανήκουν σε περασμένους καιρούς, ο «Don’t Say Gay» νόμος της Φλόριντα έρχεται να μάς διαψεύσει. Οι κοινωνίες μας τείνουν να επιστρέψουν σε έναν δογματικό πουριτανισμό που καθησυχάζει τα χρηστά ήθη. Για αυτό και η επαγρύπνιση για τη διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ουσιαστική.

Όμως όχι. Η Οκλεϊ δεν έχει φτιάξει μία στρατευμένα πολιτική ταινία. Δεν έχει καμία διάθεση για διδακτισμό ή μεγαλόστομα μηνύματα. Με σημασία στη λεπτομέρεια, καυστική στο θέμα της και τρυφερή με την ηρωίδα της, μάς παραδίδει μία προσωπική ταινία. Μέσα από τον εγκλωβισμό της Τζιν καλούμαστε να νιώσουμε την κοινωνική ασφυξία. Μέσα από την θλίψη (blue) της, την περιθωριοποίηση. Μέσα από τον φόβο της, την ανθρώπινη σκληρότητα.

Γυρίζοντας σε 16άρι και κρατώντας τη χρωματική παλέτα ξεβαμμένη και τους φωτισμούς ωχρούς (ο DP Βίκτορ Σέκουιν έχει επιτύχει το τέλειο γκρίζο), η 80ς Αγγλία μοιάζει τόσο μουντή όσο και η αποστειρωμένη, κοντόφθαλμη πολιτική της.

Μέσα σε αυτό τον κόσμο η Τζιν αισθάνεται τα πάντα και τα κρύβει όλα. Η συγκλονιστική Ρόζι Μακ Γιούιν που την ερμηνεύει κρατά το πρόσωπο της ακίνητο, αλλά στα μάτια της ανάβει ένας προτζέκτορας συναισθημάτων. Με πειθαρχία χορογραφεί τις κινήσεις του σώματος της σε μία ανδρόγυνη συστολή. Μικρές αμηχανίες, συμπλεγματικές αντιδράσεις, μικροστιγμές δισταγμού συνθέτουν την ερμηνεία της και την πανοπλία της Τζιν.

Για αυτό κι όταν ο ήλιος λούσει το πρόσωπο της και το γέλιο της δραπετεύσει άναρχο, ο θεατής δεν χρειάζεται happy end. Γίνεται μάρτυρας ενός happy beginning. - Πόλυ Λυκούργου

H Georgia Oakley - Τζόρτζια Όουκλι είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτρια που αγαπάει ιδιαίτερα τις αντισυμβατικές αφηγήσεις με γυναίκες πρωταγωνίστριες. Οι βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες της έχουν συμμετάσχει σε δεκάδες διεθνή φεστιβάλ.  Επιλέχθηκε για τα προγράμματα Berlinale Talents και iFeatures με την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, το Blue Jean. Βρίσκεται στο στάδιο ανάπτυξης της δεύτερης ταινίας της σε συνεργασία με την BBC Film. Παράλληλα, βρίσκεται σε διαδικασία μεταφοράς ενός μυθιστορήματος της Άννα Χόουπ για την June Films. Κατά πάσα πιθανότητα την ταινία θα σκηνοθετήσει η Κλεμάνς Ποεσί. Το "Blue Jean" έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2022. 

Φιλμογραφία: 2012 Hush (μμ), 2014 Callow & Sons (μμ), 2017 Little Bird (μμ), 2018 We Did Not Fall from the Sky (μμ ντοκ), 2022 Blue Jean.

*Εκ των υποστηρικτών επικοινωνίας των προβολών της Κινηματογραφικής Λέσχης Πάτρας είναι το thebest.gr

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΡΑ

Λαϊκή Συσπείρωση: Tι λέει για το debate Πελετίδη- Σβόλη

Αφιέρωμα στον Φράνκο Τζεφιρέλι στην Αθήνα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του

"Σφαγή" στη Δυτική Αχαΐα: Αλεξόπουλος μηνύει Μυλωνά

Μπάρμπρα Στρέιζαντ: «Ο Μάρλον Μπράντο μου έκανε ερωτική πρόταση με τη σύζυγό του στο δίπλα δωμάτιο»