Πάτρα: Ο δημοσιογράφος Κώστας Μπουλμπασάκος παρουσιάζει το πρώτο του θεατρικό έργο και μιλάει στο thebest για την «Αγρυπνία»

Το πρώτο του θεατρικό έργο παρουσιάζει ο Κώστας Μπουλμπασάκος.

Πρόκειται για το έργο «Η αγρυπνία» που ανεβαίνει στο θέατρο «Μηχανουργείο» και κάνει πρεμιέρα στις 27 Οκτωβρίου. Οι πρόβες είναι εντατικές ενώ την παράσταση σκηνοθετεί ο Γεράσιμος Ντάβαρης.

Πρόκειται για «μία καυστική σάτιρα, μία ιστορία απληστίας με πολλές ανατροπές και κοινωνικά μηνύματα στην σύγχρονη Ελλάδα της βολής, της απαξίωσης και της αναξιοκρατίας». Επί σκηνής, η περιουσία μιας υπερήλικης και άκληρης θείας που πεθαίνει λίγο μετά την κορύφωση της πανδημίας, γίνεται το μήλο της έριδος ανάμεσα στα πέντε ανίψια της, που σκαρφίζονται τάματα και υποσχέσεις εκ μέρους της εκλιπούσας, απουσία διαθήκης.

Λίγο πριν την πρεμιέρα ο Κώστας Μπουλμπασάκος μίλησε στο thebest.gr για το έργο, την απληστία που πραγματεύεται αλλά και για τη μαγεία του θεάτρου.

Πώς προέκυψε το πρώτο σας θεατρικό έργο;

Προέκυψε μετά από μία συζήτηση με φίλους. Συζητούσαμε κάτι σχετικό με τη συγκεκριμένη υπόθεση  και σκέφτηκα να γράψω ένα θεατρικό έργο, φυσικά μπήκαν νέα στοιχεία, διάλογοι, μυθοπλασία. Είναι μία καυστική σάτιρα για τα πάθη των ανθρώπων σε μία φοβική και αλλοτριωμένη κοινωνία, μακριά από κάθε αξία. Στο έργο μία υπερήλικη γυναίκα πεθαίνει και μένουν  πίσω η αδελφή της που της μοιάζει πολύ και τα ανίψια της. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας προσπαθούν όλοι να πάρουν ένα μέρος από την περιουσία. Ο καθένας ισχυρίζεται ότι η θεία που έφυγε από τη ζωή, του υποσχέθηκε κάτι. Το βασικό θέμα που θίγει το έργο είναι η απληστία των ανθρώπων, είναι κάτι που γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις.

Ο τίτλος; Ποια ήταν η έμπνευση;

Ο τίτλος πάντα είναι κάτι που έρχεται μέσα από αυτό που γράφεις, στην περίπτωσή μας είχαμε «μία αγρυπνία που έγινε απληστία». Το έργο γράφτηκε την περίοδο της πανδημίας, στο τέλος της, μέσα σε ένα μήνα, κατευθείαν ως θεατρικό. Δεν ήταν βιβλίο ή μυθιστόρημα.

Αυτό το διάστημα οι πρόβες ήταν εντατικές. Πώς ήταν αυτή η διαδικασία;

Το θέατρο είναι μία συλλογική δουλειά, μπορεί ο συγγραφέας να βάζει το σπόρο όμως χρειάζεται και ο κηπουρός, οι ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης. Ήταν μία πρωτόγνωρη διαδικασία, όμορφη και νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει, κυρίως τους ηθοποιούς και το σκηνοθέτη.

Πλησιάζοντας στην πρεμιέρα της παράστασης υπάρχει άγχος;

Πάντα υπάρχει ένα άγχος πριν παρουσιάσεις κάτι που έχεις γράψει, υπάρχει μία αγωνία. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική, δε μπορεί να είναι ακριβώς ίδια με μία άλλη, η μαγεία του θεάτρου είναι αυτή, δε μπορεί όλα να είναι ακριβώς το ίδιο κάθε φορά. Για παράδειγμα μία κίνηση ενός ηθοποιού. Αυτό είναι το εκπληκτικό, ότι κάθε παράσταση γίνεται από την αρχή. Κάθε θεατής κρατάει κάτι διαφορετικό μετά από μία παράσταση, οι θεατές είναι οι κριτές, είναι εκείνοι που κρίνουν το αποτέλεσμα.