Ο Αύγουστος Κορτώ επιστρέφει στην Πάτρα και μιλάει στο thebest για «Το πράσινο αστέρι»

Τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου επιστρέφετε στην Πάτρα με το νέο σας βιβλίο. Ποια είναι η σχέση που έχετε αναπτύξει με την πόλη και τους αναγνώστες της;

Η Πάτρα φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό μου την πιστιρικαρία. Μπορεί να έχω αναγνώστριες που είναι γιαγιάδες, και με βλέπουν με συγκινητική τρυφερότητα – σχεδόν σαν επίτιμο εγγόνι – η ιδέα πως ένα βιβλίο μου μιλά στο αεικίνητο, διαρκώς πολιορκούμενο μυαλό ενός παιδιού δεκαεννιά, είκοσι χρονώ, μου φέρνει απερίγραπτη χαρά και καμάρι. Οπότε, ναι – η θαλπωρή της Πάτρας είναι για μένα συνυφασμένη με φοιτητόπουλα, με αναγνώστριες κι αναγνώστες που μόλις με ανακάλυψαν, και νιώθουν πως τους μιλάει – τους γράφει – δικός τους άνθρωπος.

Κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα καινούργιο σας βιβλίο, το κοινό σας το «αγκαλιάζει». Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Ήταν μια μεγάλη, ανέλπιστη τύχη, που ξεκίνησε με το Κατερινάκι. Χωρίς να το συνειδητοποιώ απόλυτα, μίλησα λιτά κι αππογυμνωμένα σε χιλιάδες ανθρώπους, κι ένα μεγάλο τους κομμάτι δεν έχει πάψει να με ακολουθεί απ’ το ένα βιβλίο στο επόμενο, νιώθοντας πως οι ιστορίες μου τους μιλούν χωρίς περιστροφές και τεχνάσματα για χαρές και λύπες που, ως ένα βαθμό, καθρεφτίζουν τη ζωή τους.

Για εσάς, σε τι διαφέρει αυτό το βιβλίο από τα προηγούμενα;

Όπως δεν ξέρεις ότι ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου παραμονεύει στη γωνία της ετυχίας μέχρι που αρχίζεις να μοιράζεσαι μαζί του τα πάντα, έτσι και το ‘Πράσινο αστέρι’, όταν γράφτηκε, μου φανέρωσε πως ήταν το απόσταγμα όλου του συγγραφικού μου έργου – το βιβλίο που, κι ας μην το ήξερα, ονειρευόμουν εδώ και δυόμισι δεκαετίες να γράψω.

Αυτή τη φορά, ποια «ανάγκη» σας οδήγησε για να γράψετε για ένα μέρος όπου «ζουν ευτυχισμένες οι ψυχές των νεκρών καλών ανθρώπων»;

Η άρνηση του θανάτου, της οριστικότητας της απώλειας. Οι άνθρωποι που λάτρευα κι έχασα δεν ζουν μονάχα μες στη φτωχή καρδιά μου – όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται, έχουν δική τους ζωή και ύπαρξη, αυτόνομες απ’ τη μνήμη μου. Το πράσινο αστέρι είναι η φαντασίωση κι ο καημός μου – πως μια μέρα, αυτό που δεν χάθηκε ποτέ απ’ τους αγαπημένους μου νεκρούς, θα με υποδεχτεί με μιαν αγκαλιά σαν αυτή που μας ένωνε κάποτε. Είναι τόσο ακέραιοι, που δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ψυχή μου είναι η παντοτινή, προσωρινή φυλακή τους.

«Το Πράσινο Αστέρι» αφηγείται μία γλυκόπικρη ιστορία. Ήταν κατά κάποιο τρόπο «επίπονη» η συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Παρότι είναι ένα βιβλίο που κουβαλά μεγάλη θλίψη στην ιστορία του, βασανιστική αποθυμιά, το ‘Πράσινο αστέρι’ είναι μια ιστορία πεισματάρικης ελπίδας, μια φαντασίωση που ξέφυγε απ’ το συνηθισμένο δρόμο της γραφής.

 Γιατί αυτό το μέρος λέγεται «Πράσινο αστέρι»;

Η υπέροχη λέξη ‘παράδεισος’, μ’ όλες τις σημασίες της, προέρχεται απ’ την εβραϊκή λέξη ‘παρντές’, που σημαίνει κήπος – εξ ου και η Εδέμ. Οπότε το αστέρι δεν θα μπορούσε να ’χει άλλο χρώμα.

Ποια στοιχεία του βιβλίου θα λέγατε ότι το κάνουν να είναι «ένα βιβλίο για μεγάλους που είναι ακόμα παιδιά»;

Όλοι όσοι διαβάζουμε βιβλία φανατικά, πολλές φορές κολλάμε σε ιστορίες που μοιάζουν να περιέχουν συμπυκνωμένη τη χαμένη μας αθωότητα, και τα κομμάτια της που, σε πείσμα του επιβεβλημένου κυνισμού, εξακολουθούν να επιβιώνουν. Είτε μιλάμε για τον ‘Μικρό πρίγκιπα’, είτε για τον ‘Φύλακα στη σίκαλη’, διψάμε για την παιδικότητα που για ορισμένους προικισμένους συγγραφείς είναι ανεξίτηλη, δεύτερη φύση. Γι’ αυτό, κάθε φορά που ένας νέος αναγνώστης με ρωτά ποιος είναι ο αγαπημένος μου ποιητής, απαντώ, χωρίς σκέψη: ο Ζακ Πρεβέρ – γιατί οι στίχοι του ξεχειλίζουν ατόφια αθωότητα.

Ποιες είναι οι έννοιες που επαναπροσδιορίζετε σε αυτό το βιβλίο;

Όλες μου οι συγγραφικές εμμονές – το πένθος κι η αποθυμιά, η περιπλάνηση με οδηγό την αγάπη, το θαύμα της φιλίας, κι η αναμέτρηση με τον εαυτό, όσο σκληρή κι αν είναι – περιέχονται στο ‘Πράσινο αστέρι’ με τον πιο απλό (ακόμα κι απλοϊκό) τρόπο.

Έχετε κοινά με την ηρωίδα της ιστορίας, την Μοκοσάντα ; Ποια είναι αυτά;

Είμαστε παιδιά της πεθυμιάς. Μπορεί να ’ναι πιο θαρραλέα από μένα, και να ζει σ’ έναν κόσμο πιο μαγικό, αλλά δεν παύει να είναι αδερφή μου.

Στο επίκεντρο της ιστορίας του βιβλίου σας είναι η απώλεια… Ωστόσο «κάπου υπάρχει η πόρτα» για το φως και την αισιοδοξία... Ποια είναι τα «κλειδιά»;

Το κλειδί είναι η πίστη, ξεροκέφαλη κι ανίκητη. Αν πιστέψεις αρκετά στον παράδεισο, θα τον φτιάξεις, θα τον βρεις.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Η µικρή Μοκοσάντα φεύγει απ’ το χωριό της λίγο πριν ξεσπάσει εµφύλιος. Οδηγός της το πράσινο αστέρι, όπου ζουν, παντοτινά ευτυχισµένες, οι ψυχές των καλών ανθρώπων.
Στο ταξίδι της συναντά ζώα που γίνονται φίλοι της, κι όλοι µαζί αναζητούν την Αλτάντα, το πέρασµα των κόσµων, γιατί η Μοκοσάντα ονειρεύεται να ξαναδεί τον πατέρα της, που έχασε µικρή, κι ίσως ακόµα και τη µάνα της, γιατί δεν ξέρει τι απόγινε όταν ο πόλεμος κατάπιε το Μοκόσο.
Ο Ίκο-Ίκο, το πεινασμένο, φοβισμένο λυκάκι. Ο Λίτολο, ο µμελαγχολικός γύπας. Η Ζουζούτα, το µικρό βασανισµένο φίδι. Κι εσείς, οι αναγνώστες της περιπλάνησής τους, κάτω απ’ τη λάμψη του πράσινου αστεριού.
Ένα µμυθιστόρημα για τη φιλία και την αγάπη. Μια περιπέτεια για τον άλλο κόσμο, που ζει µέσα µας. Μια ιστορία σαν παραμύθι, για παιδικές ψυχές – σ’ ό,τι σώµα κι αν κατοικούν.
*Ο Αύγουστος Κορτώ, κατά κόσμον Πέτρος Χατζόπουλος, γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες, κριτικές και βιβλία για παιδιά. Από τις Εκδόσεις Πατάκη

Ειδήσεις Τώρα

Πάτρα: Η παρουσίαση του "ΣΣΑΜΠΑΤ" της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου καθήλωσε το κοινό - Δείτε πολλές ΦΩΤΟ

«Ferrari»: Πότε θα βγει στους ελληνικούς κινηματογράφους η πολυσυζητημένη ταινία - Βίντεο

Στις 2/12 ξεκινά στο Κέντρο Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη φωτογραφική έκθεση για τα Καλάβρυτα