Μια ταινία «custom made» για την καθηλωτική πρωταγωνίστρια και αυτό - καλώς ή κακώς- φαίνεται
Διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι πως η «Φόνισσα» έχει ρεύμα! Κυριακή βράδυ, με βροχή και σκοτεινή αίσθηση ολόγυρα, η ταινία δελέασε αρκετό κόσμο (μετά από ένα δεκαήμερο προβολών ήδη), που μάλιστα είχε κάνει προκράτηση εισιτηρίων. Και το 98% ήταν γυναίκες.
Ακολουθώντας αυτό που συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, το έργο κινητοποίησε τους θεατές και στην Πάτρα, οπότε αυτό και μόνο αναμφίβολα είναι πολύ αισιόδοξο για το εγχώριο σινεμά. Επιπλέον, το ποιοτικό αποτέλεσμα του φιλμ με τα εικαστικά χαρακτηριστικά είναι σαφώς ανώτερο από την πλειοψηφία των διεθνών ταινιών που «σερβίρουν» συνήθως οι ισχυρές εταιρείες διανομής και παραγωγής.
Όπως έχει γραφτεί και ξαναγραφτεί, θεωρούμε κι εμείς πως η πρωταγωνίστρια Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δικαιώνει τον τίτλο της κορυφαίας Ελληνίδας ηθοποιού και πραγματικά δίνει ρεσιτάλ στον μυθιστορηματικό ρόλο της Φραγκογιαννούς του Παπαδιαμάντη. Το βλέμμα, οι κινήσεις, η παγωμένη έκφραση, η στάση του σώματός της αποτυπώνουν το συλλογικό έγκλημα της πατριαρχικής κοινωνίας στους απόκρυμνους βράχους της ελληνικής επαρχίας. Αν και ανείπωτο, όλοι ξέρουν αλλά κάνουν πως δεν ξέρουν. Οι άντρες, μέσα στη φτώχεια, βιαοπραγούν στις γυναίκες τους, ενώ προτιμούν να θανατωθούν τα κορίτσια που γεννιούνται εφόσον δεν μπορούν να τα ζήσουν και να τα προικίσουν.
Το θέμα είναι συνταρακτικό από μόνο του λοιπόν. Και τελικά το «κουβαλάει» στους ώμους της η Καραμπέτη και μόνο. Οι διαδρομές της μέσα στο χωριό σκορπούν το θάνατο. Κυκλοφορεί σε ένα μονοχρωματικό τοπίο με πέτρινα σπίτια, δρομάκια, αυλές, πλαγιές, ουρανό, όλα γκρίζα- μπεζ. Σε μια αέναη «φυλακή» δίχως διέξοδο. Μαυροντυμένη, μιλάει λίγο και αναπολεί διαρκώς τη μητέρα της με τις σκληρές της αλήθειες. Σαν όραμα του χθες, που επιδράει στο παρόν και το μέλλον.
Το φιλμ έχει στηθεί σαν αρχαία τραγωδία με μια κυρίαρχη κεντρική φιγούρα και γύρω το «χορό» του χωριού. Μια ομάδα ανθρώπων απεικονισμένων πανομοιότυπα και επιφανειακά, με κοινά γνωρίσματα. Η ιστορία έτσι φαντάζει σύντομη και επαναλαμβανόμενη, δίχως κορυφώσεις και εκπλήξεις. Σαν παθητική ρουτίνα, με αντίστοιχες παρόμοιες ιστορίες. Ετσι, παρά τους διαδοχικούς φόνους αλλά και την τελική αυτοκτονία της Χαδούλας, δεν έχουμε κλιμάκωση και ένταση. Τα γύρω πρόσωπα προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε διαφορετικές ερμηνευτικές μανιέρες αλλά συνολικά αποπνέουν μια ενιαία, επιδερμική γραφικότητα. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και το περιβάλλον της ως σκηνικό κατορθώνουν βέβαια να σου αφήσουν την πολύτιμη αίσθηση για γόνιμο προβληματισμό όταν φεύγεις από τη σκοτεινή αίθουσα. Μονοδιάστατα όμως, δίχως να φωτίζονται και να αναπτύσσονται, ώστε να σου «μένουν» οι γύρω ιστορίες, συντονίζοντας κάποιο «κρεσέντο». Με λίγα λόγια φαίνεται – καλώς ή κακώς- πως η ταινία είναι custom made για την πρωταγωνίστρια.
Έγκυος η Αντιγόνη Κουλουκάκου: «Θεωρώ είμαι γεννημένη μαμά»
Η φετινή χριστουγεννιάτικη κάρτα του βασιλιά Καρόλου και της Καμίλα
H Chanel στις μπυραρίες του Μάντσεστερ, οι καλεσμένοι πήγαν γήπεδο την παραμονή
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
