Ένα διαφορετικό ταξίδι για υπομονετικούς επιβάτες (1932)
Όλα τα πράγματα στην Ελλάδα υπέστησαν την πρόοδο του χρόνου. Και αν δεν την υπέστησαν μοιραίως, καταβάλλουν πάντως μια προσπάθεια διά να ευπρεπισθούν, να συγχρονισθούν και να ανταποκριθούν προς τις ανάγκες της εποχής
Το μόνο πράγμα το οποίο εμμένει στα πάτρια είναι ο σιδηρόδρομος της Πελοποννήσου!
Φαντάζομαι ότι μόλις κατασκευάστηκε θα πήγαινε γρηγορότερα και θα είχε περισσότερη άνεση. Για το πρώτο είμαι απολύτως βέβαιος, αφού τότε δεν θα υπήρχαν οι αναρίθμητοι σταθμοί και σταθμίσκοι της διαδρομής. Για το δεύτερο μπορεί να υπάρχουν αντιρρήσεις μια πού τώρα υπάρχει αρκετό ηλεκτρικό φώς, σχετική καθαριότητα, ασφάλεια και βαγκόν-ρεστοράν κατά το ήμισυ διάστημα με καλό φαΐ και κρύο νερό.
Και όμως ο σιδηρόδρομος εθεωρείτο κάποτε το ταχύτερο μέσον συγκοινωνίας στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν αυτό ειπώθηκε γιά τον Πελοποννησιακό. Οι άνθρωποι όμως συνηθίζουν να λένε: ¨Θα πεταχτώ μια ματιά με το τραίνο¨! Βρίσκουν πώς οι σιδηρόδρομοί μας πετούν και κινούνται ταχύτερα από τα βλέμματά μας!
Αθήναι-Πάτραι-Κυπαρισσία-Καλάμαι. Έκανα προ ημερών με τον Υπουργό της Εθνικής Οικονομίας την διαδρομή αυτή. 336 χιλιόμετρα μέχρι Καλαμών σταθμοί 52.
Ξεκινήσαμε στις 7.35 το πρωί και φθάσαμε στις 9 ½ το βράδυ. Μια ολόκληρη ημέρα σε τραίνο το οποίον έψησε ο ήλιος, το οποίον έτρεμε αφόρητα, δίδοντας την εντύπωση ότι πρόκειται να εγκαταλείψει τις γραμμές. Οι τιναγμοί και το άσθμα του έπαιρναν την μορφή δραματικών επικλήσεων βοηθείας. Τι να του κάνουμε μού έλεγε ξένος συνάδελφος. Τι σφυρίζει και αγωνιά; Μήπως θέλει να κατεβούμε να σπρώξουμε;
Ακουμπισμένοι στο παράθυρο, όταν ο ήλιος βρίσκεται από την αντίθετη πλευρά ξεκουράζαμε το βλέμμα μας στα καταπράσινα τοπία με την φετινή τους πλουσιότατη βλάστηση.
Τα αμπέλια φορτωμένα από καρπό γέρνουν προς το χώμα ζητώντας λίγη δροσιά στον ίδιο τους τον ίσκιο. Παντού πράσινο. Πιο έντονο, πιο απαλό, για όλους τους συνδυασμούς και όλες της σχολές ζωγραφικής. Το τραίνο δεν βιάζεται καθόλου. Σαν καλός πράκτορας του ελληνικού τουρισμού εννοεί να μας δείξει όλη τη χάρη και τη γοητεία του Πελοποννησιακού τοπίου.
Οι εντυπώσεις και τα ταμπλό δεν είναι τόσο φευγαλέα όσο θα ήταν με ένα εξπρές πού τρέχει 60 χιλιόμετρα. Οι… φωτογραφικές μας εντυπώσεις δεν είναι ενσταντανέ, είναι πόζες παρμένες με ηρεμία και άνεση.
Δυστυχώς δεν είμεθα περιηγητές και μαζί μας όλοι οι εις το τραίνο επιβαίνοντες Έλληνες, οι οποίοι σκύβουν με ανησυχία από τα παράθυρα γιά να διαβάσουν τα ονόματα των μικρών σταθμών πού το τραίνο τιμά με τη παρουσία του, προκειμένου να καταστρώσουν τους υπολογισμούς της αφίξεως.
Και ακούει κανείς:
-Ακόμη οκτώ ώρες, ακόμη πέντε, ακόμη τρείς. Μέχρι Καλαμών ώρες 14, χιλιόμετρα 336! Δηλαδή 24 χιλιόμετρα την ώρα μέση εμπορική ταχύτης! 24 την ώρα εις τα 1932.
Στις ανηφοριές μπορείτε να κατέβετε να κόψετε γρήγορα-γρήγορα ένα κομμάτι ανθισμένης λυγαριάς και να… ξαναπηδήσετε στο τραίνο.
Αυτά εις το 1932, όταν το αεροπλάνο φθάνει αυθημερόν στο Παρίσι από το Τατόι σε 100 λεπτά, τα καράβια περνούν σε 4 ½ ημέρες τον Ατλαντικό και τα αυτοκίνητα παίρνουν τα 100 τους χιλιόμετρα την άσφαλτο με άνεση!
Ο ήλιος μας δέρνει τώρα από όλες της πλευρές και μας αναγκάζει να αναζητήσουμε λίγο ίσκιο μέσα στα βαγόνια. Το βαγκόν-ρεστοράν προτιμάται. Ο κ. Υπουργός γράφει τα ουσιώδη σημεία του λόγου του. Η ατμόσφαιρα έχει όλη την απαιτουμένη σοβαρότητα και όλον τον σεβασμό πού επιβάλλει η παρουσία του…
Τα αρκαδικά τοπία είναι πολύ αυστηρά. Λίγη βλάστηση μόλις υπάρχει για να μπορέσει το τοπίο να αποκτήσει την απαραίτητη γραφικότητα. Κάπου-κάπου στα υψώματα πού τα δέρνει αλύπητα ο ήλιος ξεχωρίζουν μερικά λευκά στίγματα πλαισιωμένα από βαθύ πράσινο. Είναι μοναστήρια σφηνωμένα μέσα στους βράχους…
Εισερχόμεθα στην Μεσσηνία. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει και ο μεσσηνιακός κάμπος πού απλώνεται μπροστά μας χρυσωμένος ολόκληρος από της ανταύγειές του παίρνει ένα καθαρό ειδυλλιακό χαρακτήρα. Ανάμεσα στα πυκνά ελαιόδεντρα ξεχωρίζουν ωραιότατες αγροικίες και κάπου-κάπου ο τρούλος καμιάς μικρής ταπεινής εκκλησούλας, πού συμπληρώνει τη χάρη και τη γραφικότητα του συνόλου.
Ακουμπισμένοι όλοι στα παράθυρα, νοτισμένοι από τη βραδινή δροσούλα πού άρχισε να μας χαϊδεύει τα πρόσωπα, είχαμε λησμονήσει την τεμπελιά του τραίνου και την κούραση του ταξιδιού.
Θα λησμονούσαμε ακόμη ότι οι 14 ώρες συμπληρώθηκαν και ότι φθάσαμε στον σταθμό της Καλαμάτας αν δεν μας ξάφνιαζαν οι ζητωκραυγές, τα χειροκροτήματα και οι προσφωνήσεις της υποδοχής του κ. Υπουργού.
(βασισμένο σε κείμενο του Μ. Κυριακίδη για τα ΑΘΗΝΑΙΚΑ ΝΕΑ, 1932)
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
