Χριστούγεννα και Πάτρα: Είναι σαν να λείπει από την πόλη το μυαλό που γεννάει ιδέες

Κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, έχουμε και την ίδια συζήτηση η οποία συμπυκνώνεται στο προφανές ερωτηματικό διαρκείας που φυσικά παραμένει αναπάντητο, κάτι σαν έθιμο των εορτών προς διατήρηση ενός αχρείαστου μυστηρίου: τι κάνει η Πάτρα ώστε να καταστεί προορισμός την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, ή έστω μια στάση αλά city break στο δρόμο για κάπου αλλού;

Το συμπέρασμα «τίποτα» είναι η μόνιμη επωδός, τουλάχιστον στο επίπεδο της επί της πόλης αρχής, δηλαδή σε επίπεδο Δήμου.

Σαν να έχουμε σταυρώσει τα χέρια ένα πράγμα αποδεχόμενοι ότι η πόλη έχει πάρει διαζύγιο με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, περιόδους κατά τις οποίες είθισται να υπάρχουν πολλές εσωτερικές μετακινήσεις.

Και τούτο μάλιστα ενώ συνορεύουμε με τα Καλάβρυτα, με έναν δηλαδή από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς των εορτών ενώ, λόγω της γέφυρας Ρίου Αντιρρίου είμαστε μια ανάσα από την Ναυπακτία και δη την ορεινή, επίσης δηλαδή έναν εκ των κουρυφαίων χειμερινών τουριστικών προορισμών.

Ας μπούμε για λίγο στη ψυχολογία ενός επισκέπτη των Χριστουγέννων, ενός δηλαδή, κατά κανόνα, εσωτερικού επισκέπτη, εγχώριου. Τι θέλει να δει κάποιος που εκδράμει για τις γιορτές έστω και για μια μέρα ή σκέφτεται να επιχειρήσει απλά μια στάση; Σαφέστατα κάτι που καθιστά πρωτότυπη την εκδρομή του, κάτι που είτε τον ψυχαγωγεί εποχικά όπως το χιόνι, ή η γραφικότητα π.χ. των ορεινών οικισμών, είτε τον εντυπωσιάζει και συναρτάται με τις γιορτές, όπως π.χ. ένα χριστουγεννιάτικο πάρκο που δεν μοιάζει με τα άλλα, ένα φεστιβάλ που δεν έχει ξαναγίνει, μια… προχωρημένη  εγκατάσταση κλπ.

Τι έχει να προτείνει η Πάτρα πέραν του χριστουγεννιάτικου χωριού με τα ξωτικά που ενέσκηψε τα τελευταία χρόνια και αποτελεί μια ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία παραπέμπει εν πολλοίς στον μύλο των Τρικάλων  και  φυσικά υπολείπεται αυτού; Αρκεί μια στολισμένη πλατεία με φάτνη, όπως συμβαίνει στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας;

Προφανώς όχι.

Στην Πάτρα αρνούμαστε να δούμε το μέλλον και να το δημιουργήσουμε, εν πολλοίς, συνεργαζόμενοι μεταξύ μας.

Αρνούμαστε να δούμε τη μεγάλη εικόνα και αρκούμαστε σε αποσπασματικές ενέργειες οι οποίες δεν μπορούν να αλλάξουν την ροή των πραγμάτων και οδηγούν σε ανακύκλωση και στασιμότητα, επισκεπτών και προτάσεων.

Αντί να κάνουμε χρήση της γιορτής για να ενισχύσουμε το τουριστικό προϊόν της πόλης, κάνουμε χρήση της… πόλης, για να εγκαταλείψουμε το τουριστικό προϊόν.

Κάτι σαν «Πάτρα ίσον παραθαλάσσια πόλη», άρα «πόλη χωρίς ενδιαφέρον τα Χριστούγεννα». Μπορείς να πεις το συλλογισμό και βολικό. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια. Δεν μας βάζει σε κανένα πειρασμό συνεργασίας (ιδίως με ιδιώτες), δεν μας βγάζει από το γνωστό αφήγημα και φυσικά δεν έχει ρίσκο.

Είναι σαν να λείπει από αυτή την πόλη το μυαλό που γεννάει ιδέες. Επειδή ωστόσο η Πάτρα δεν φημίζεται για τα απενεργοποιημένα της μυαλά (κάθε άλλο), είναι πιο λογικό να θεωρήσουμε ότι αυτό το μυαλό, ή τα μυαλά υπάρχουν αλλά είτε δεν εισακούγονται, είτε κουράστηκαν  να διατυπώνουν ιδέες ακριβώς επειδή δεν εισακούγονται.

Και τι είναι μια πόλη χωρίς την έμπνευσή της; Μια πόλη στο σημειωτόν. Ακόμη κι αν αυτό είναι εορταστικό.