Ο Μητσοτάκης, ο Σαμαράς, το κέντρο και τα «ορεινά»

Πέρα και πίσω από τις διάφορες «αναγνώσεις» της στάσης του Αντώνη Σαμαρά με αφορμή το μεταναστευτικό, μοιάζει να κρύβεται μια συνήθης πολιτική αγωνία η οποία είθισται να εκδηλώνεται όταν στον αντίποδα καταγράφεται επίμονη ανθεκτικότητα.

Στην τάση Σαμαρά εντός της Νέας Δημοκρατίας η οποία εκπροσωπεί το δεξιό κομμάτι του κόμματος διεκδικώντας δάφνες ιδεολογικής καθαρότητας και σαφούς ιδεολογικού στίγματος,  είναι πλέον ευδιάκριτη, πέραν των άλλων,  η αγωνία του πότε –ίσως και πώς- θα πάψει να πουλάει η μετοχή «Μητσοτάκης».

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό αποτελεί πρωτίστως αγωνία και μέριμνα της αντιπολίτευσης, αλλά ίσως αυτό να το έλεγε κάποιος που δεν έχει εντρυφήσει στο παρασκήνιο της εν Ελλάδι πολιτικής ζωής και δη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης η οποία εκάστοτε είναι πολύ πιο σκληρή, ίσως και πολύ πιο … αποδοτική από την αντιπολίτευση έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε θεσμικά.

Ο χώρος της δεξιάς της... δεξιάς, εντός της Νέας Δημοκρατίας θέλει να εκφραστεί όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και σε επίπεδο ηγεσίας. Θέλει να πει «εδώ είμαστε» και περιμένουμε τη φθορά που θα φέρει και πάλι στα χέρια μας τη σκυτάλη. Και πως το κάνει αυτό; Χαϊδεύοντας το ακροδεξιό ακροατήριο και επιχειρώντας να τραβήξει το αυτί του Μητσοτάκη για θέματα που τον τοποθετούν ακόμη πιο κοντά στο κέντρο. Στο χώρο δηλαδή που η δεξιά της δεξιάς ιστορικά θεωρεί ξένο προς το ιδεολογικό της στίγμα, αλλά και στο χώρο στον οποίο- επίσης ιστορικά- επαφίεται κάθε φορά το εκλογικό αποτέλεσμα.

Η σχέση Μητσοτάκη με το κέντρο παραμένει ισχυρή και μέχρι στιγμής αδιατάραχτη κυρίως εξαιτίας του πολυκερματισμού της αντιπολίτευσης ο οποίος δονείται ακόμη από αβεβαιότητα, σύγχυση και αδυναμία πολιτικού προσανατολισμού με το αφήγημα της αριστεράς να ταλανίζει, με… αριστερόμετρο, τον χώρο που εκφραζόταν μέχρι πρότινος ενιαία από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η σταθερότητα στη διείσδυση Μητσοτάκη στο χώρο του κέντρου και το άνοιγμα προς αυτόν με θέσεις όπως αυτές για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ή τους μετανάστες, θέματα για τα οποία είχαμε και την αντίδραση Σαμαρά, ανησυχεί τη δεξιά πτέρυγα της δεξιάς ισόποσα με το ιδεολογικό στίγμα της παράταξης έτσι όπως αυτό εκφράζεται μέσα στα χρόνια. Ένας Μητσοτάκης «εγκαταστημένος» στο χώρο του κέντρου, είναι ένας Μητσοτάκης που δύσκολα «πέφτει», για να το πούμε απλά.

Ναι μεν η Ευρώπη πορεύεται προς τα δεξιά με το μεταναστευτικό να είναι ένα από τα βασικά διακυβεύματα αυτής της στροφής, ναι μεν στη σύσταση εντός της ελληνικής Βουλής  καταγράφεται ένα ποσοστό της τάξης του 12% το οποίο μαζί με αυτό που εκφράζεται  μέσα και από τις δεξιές  παρυφές της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να δώσει ένα σημαντικό ποσοστό, αλλά αυτό το ποσοστό, με βάση τον τρέχοντας πολιτικό χάρτη, δεν μπορεί να δώσει διακυβέρνηση και σίγουρα όχι αυτοδύναμη, όπως δεν μπορεί να δώσει και τη δύναμη της μεταρρύθμισης που μόνο το κέντρο μπορεί να προσφέρει.

Η στάση Μητσοτάκη απέναντι στο νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών αναμένεται  να στείλει πολλά μηνύματα  τόσο στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας και τα δεξιά της όσο και στο χώρο του κέντρου, πολλώ δε  μάλλον αν αυτό γίνει πριν τις ευρωεκλογές. 

Θα παραμείνει αμετακίνητος παρά τις αντιδράσεις ενός μέρους της Ν.Δ. που είναι βαθιά συντηρητικό και ήδη δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι το ζήτημα του μεταναστευτικού; Και πόσο θα οξυνθεί η διαφωνία με τον Σαμαρά η οποία προς στιγμήν επιλύεται με ελιγμούς;

Για το τέλος ας κρατήσουμε έναν προβληματισμό. Κάνει καλό η κακό στον Μητσοτάκη ο Σαμαράς όταν σηκώνει τους τόνους;

Είναι καλύτερο οι αντιδράσεις του σκληρού δεξιού ακροατηρίου να έρχονται  μέσα από τη Νέα Δημοκρατία  (εν είδη συγκράτησής του) ή από τα κόμματα που βρίσκονται στα άκρα και τα «ορεινά» της πολιτικής και των εδράνων της Βουλής;