Πώς ήταν σαν παιδί, η πιο συγκινητική στιγμή στη διαδρομή του και τι σημαίνει για αυτόν «καλός άνθρωπος. Ο ρέκορντμαν του Δήμου Πατρέων δίνει απαντήσεις επί προσωπικού σε μια από τις ελάχιστες φορές που μιλά για τον εαυτό του
Στην αυγή της τρίτης συνεχούς θητείας του στον δημαρχιακό θώκο της Πάτρας συναντήσαμε τον Κώστα Πελετίδη στον χώρο που σε λίγο καιρό θα στεγάζει το γραφείο του, στο εμβληματικό Παλιό Αρσάκειο της οδού Μαιζώνος που ζωντάνεψε ξανά για να στεγάσει δημοτικές υπηρεσίες.
Οι χαρακτηρισμοί που του έχουν δοθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια είναι πολλοί. Από το «επαναστάτης Δήμαρχος» μέχρι το «καλός άνθρωπος», από το «ένας από εμάς», μέχρι το «έντιμος, τελεία και παύλα».
Ο Κώστας Πελετίδης ανατρέποντας την αίσθηση πως πρόκειται ουσιαστικά για μια εσωστρεφή προσωπικότητα μιλά πρώτη φορά στο The Best Magazine για την πορεία του από την Κοζάνη μέχρι την Πάτρα, για τις σπουδές του στην ιατρική, ακόμη και για το πόσο του λείπει η κόρη του που εργάζεται στο εξωτερικό, ενώ στην ερώτηση για τους ανθρώπους που τον καθόρισαν, συγκινείται. Ο ρέκορντμαν του Δήμου Πατρέων δίνει απαντήσεις σε όλα επί προσωπικού, σε μια από τις ελάχιστες φορές που μιλά για τον εαυτό του, λίγο μόλις καιρό μετά την πανηγυρική επανεκλογή του, η οποία στο τέλος της πενταετίας θα τον «καταγράψει» ως τον Δήμαρχο Πατρέων με τα περισσότερα χρόνια σε τρεις συνεχόμενες θητείες.
Της Γωγώς Παπαδάκου
Photo: Νίκος Ψαθογιαννάκης
Πώς ήταν τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια; Ποιες είναι οι πιο δυνατές αναμνήσεις που έχετε από το παιδί που ήσασταν κάποτε;
Ευτυχισμένα χρόνια, σ’ ένα χωριό φτωχό, όπου ο αγώνας της επιβίωσης ενεργοποιούσε τους πάντες, χωρίς να ξεχωρίζει τα παιδιά. Μεγάλωνες πιο γρήγορα, δοκιμαζόσουν από πολύ μικρός κι έπαιρνες ευθύνες. Τη δουλειά την έκανες παιχνίδι. Σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο από αγάπη, με τη συλλογικότητα να κυριαρχεί σ’ όλους τους τομείς, ωριμάσαμε, ανδρωθήκαμε με κριτήριο το «εμείς».
Ήσασταν ένα εσωστρεφές ή ένα εξωστρεφές παιδί;
Νομίζω εξωστρεφές, βοηθούσε ο τρόπος ζωής μας. Η δουλειά στο χωριό ενώνει οικογένειες, για να οργανώσουν αποτελεσματικά τις καλλιέργειες, την συγκομιδή, τη μικρή οικογενειακή κτηνοτροφία. Ήμασταν ομάδα και χαιρόμασταν με τα πολύ λίγα.
Πότε μπήκε το μικρόβιο της πολιτικής; Θυμάστε τη στιγμή που είπατε «εγώ τώρα θα δραστηριοποιηθώ πολιτικά»;
Λόγω των συνθηκών ζωής, αναζητούσα από μικρός το γιατί δουλεύουμε τόσο πολύ και το αποτέλεσμα το παίρνουν οι έμποροι. Ξεκινώντας το Πανεπιστήμιο ήρθα σ’ επαφή με τις ιδέες της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και εντάχθηκα στον συλλογικό αγώνα, για να έχουμε μια κοινωνία ανθρώπινη, χωρίς αδικία, όπου κουμάντο θα κάνουν αυτοί που δουλεύουν, παράγουν, δημιουργούν και όχι οι εκμεταλλευτές τους. Έτσι, εντάχθηκα στις γραμμές του ΚΚΕ, για να ακολουθήσει ένα ωραίο ταξίδι αγώνων για το δίκιο και την προκοπή του λαού. Από την Κοζάνη στην Πάτρα.
Πώς προέκυψε αυτή η μετακόμιση; Και πώς σας φάνηκε η Πάτρα όταν την είδατε για πρώτη φορά;
Στην Πάτρα ήρθα λόγω δουλειάς, δεν είχα τότε περιθώριο να περιμένω, για να αρχίσω ειδικότητα στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα και επειδή η Πάτρα δεν είχε αναμονή, ήρθα εδώ. Μας απορρόφησε η δουλειά στο νοσοκομείο, όπου γνώρισα έναν διαφορετικό τρόπο συνεργασίας, επαφής. Βρήκα γρήγορα την περπατησιά μου, από κοινού με τους συμπολίτες μας, συνδέθηκα μαζί τους και ρίζωσα.
Τι είναι αυτό που σας έκανε να επιλέξετε την Ιατρική; Και γιατί τον τομέα της καρδιολογίας;
Στα χωριά η έλλειψη γιατρού ήταν (και είναι) έντονη, συνεχώς τρέχαμε στον «πρακτικό». Έτσι, ξεκίνησε ο προσανατολισμός της ιατρικής. Η καρδιολογία ήρθε, γιατί ο καθηγητής μου στη φυσιολογία μας «κούρασε» ιδιαίτερα με την καρδιά και ό,τι κουράζεσαι να το μάθεις, στο τέλος το αγαπάς και σε συγκινεί.
Γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με τα κοινά της Πάτρας, αν και δεν κατάγεστε από αυτή;
Με τα κοινά ασχολήθηκα παντού όπου έζησα, στην Κοζάνη, την Ιταλία, την Έδεσσα και φυσικά στην Πάτρα. Ο λόγος είναι ότι όπου ζεις, οφείλεις να αγωνίζεσαι για τον άνθρωπο, το δίκιο, να μην υπάρχει εκμετάλλευση. Ο τόπος που ζεις να γίνεται όλο και καλύτερος. Λόγω και της προσφυγικής μου καταγωγής, ριζώνω και αγαπώ τον τόπο που η ζωή με έφερε, ευκολότερα. Αυτό, μαζί με την ιδεολογία μου, με κάνει να επιθυμώ να προσφέρω ό,τι μπορώ περισσότερο.
Σας λείπει η ιατρική;
Με την έννοια της καθημερινής πρακτικής και της καθημερινής επαφής με τους ασθενείς; Φυσικά. Ως γιατρός δεν κάνεις μόνο επάγγελμα, έχεις δεσμούς ζωής μ’ αυτούς που σε εμπιστεύονται, είναι η μεγάλη οικογένειά σου. Μου λείπουν, τους σκέφτομαι κι ας μην έχω την επαφή που είχα. Ευτυχώς, αρκετούς τους συναντώ στην κοινωνική ζωή και παίρνω δύναμη, ανοίγεται η καρδιά μας, ακριβώς γιατί δεν είχαμε τυπική σχέση.
Σας έχουν χαρακτηρίσει «δήμαρχο της ενσυναίσθησης», γιατί ο κόσμος σάς νιώθει σαν έναν δικό του άνθρωπο. Πώς αποτυπώνεται αυτό μέσα σας συναισθηματικά;
Είναι αμοιβαίο. Όταν δεν έχεις «δεύτερες» σκέψεις στο μυαλό σου, ιδιοτελή συμφέροντα, όταν αγαπάς τον άνθρωπο, τότε οι ματιές συναντιούνται και βγαίνει η αλληλοεκτίμηση. Δεν είναι ανάγκη να ξεχωρίζεις τον απέναντί σου, η συντριπτική πλειοψηφία είμαστε το ίδιο, μπορούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια ο ένας με τον άλλον. Είναι κοινή πεποίθηση στον κόσμο της Πάτρας ότι πέρα από πετυχημένος δήμαρχος είστε και ένας καλός άνθρωπος.
Τι σημαίνει για εσάς "καλός άνθρωπος";
Η συγκρότηση και η ιδεολογία μου, η πολιτική μου τοποθέτηση, δεν επιτρέπουν την αδιαφορία για τις ανάγκες του διπλανού μου. Αν μπορώ να προσφέρω, θα το κάνω αγόγγυστα, γι’ αυτή την κοινωνία παλεύουμε. Στη ζωή μου, ήρθα πολύ κοντά με πολλούς «καλούς ανθρώπους». Οι περισσότεροι άλλωστε, είμαστε καλοί άνθρωποι, οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες μάς δυσκολεύουν στο να έχουμε μια κοινωνία που θα προάγει την καλοσύνη. Εδώ είναι που πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, για να γίνει σύντομα πραγματικότητα.
Περιμένατε ότι θα επανεκλεγείτε; Και μάλιστα με υψηλά ποσοστά;
Στο πρόσωπό μου συγκεντρώνεται και εκφράζεται η συλλογική προσπάθεια χιλιάδων συμπολιτών μας και όλοι βάζουν το μικρό ή μεγάλο λιθαράκι τους. Η Λαϊκή Συσπείρωση, χιλιάδες αγωνιστές, πορευτήκαμε αγωνιζόμενοι σ΄ ένα εχθρικό περιβάλλον, που έβαζε και βάζει πολλά εμπόδια, για να έχουμε αυτά που δικαιούμαστε. Έγινε πολύ μεγάλη προσπάθεια, δόθηκαν αγώνες για το καλό της πόλης μας, μαζί με τους εργαζόμενους του Δήμου και το σύνολο της πόλης, έγινε πρωτόγνωρο έργο. Αυτό αναγνωρίστηκε. Συνεχίζουμε με μεγαλύτερη εμπειρία και ωριμότητα. Δεν μας ενδιαφέρει ο Πελετίδης, μας ενδιαφέρει ο πατραϊκός λαός και η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
Πρόσφατα σας είδαμε να κάνετε δυναμική είσοδο στα social media στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Πώς σας φάνηκε αυτός ο κόσμος;
Κατά την προεκλογική περίοδο, θέλαμε η αλήθεια για το έργο μας να φτάσει σε όσους περισσότερους μπορούσαμε. Δυστυχώς, δεν προβάλλαμε από πριν, επαρκώς τη δουλειά που γινόταν στην πόλη μας. Έτσι, αξιοποιήσαμε και την τεχνολογία στην επικοινωνία μας, με σεμνότητα και με γνώμονα την αλήθεια. Η ζωή προχωρά και μαζί κι εμείς.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική μέχρι σήμερα, στιγμή, που σας άγγιξε προσωπικά, κατά τη θητεία σας ως δήμαρχος;
Όταν είδα, σε εκδήλωση του Λαϊκού Φροντιστηρίου, να διδάσκουν παιδιά, που στο παρελθόν ήταν μαθητές του και επέστρεψαν για να βοηθήσουν.
Υπήρξε κάποια στιγμή σε όλη αυτή τη διαδρομή που νιώσατε απογοήτευση ή θυμό και είπατε… "μέχρι εδώ ήταν";
Ο δρόμος που πορευόμαστε στον Δήμο είναι μακρύς και δύσκολος και έχει και τις πικρίες του. Δεν φτάσαμε στο σημείο να πούμε «μέχρι εδώ ήταν», γιατί ο αγώνας που κάνουμε είναι συλλογικός, δεν έχει ατομικά χαρακτηριστικά. Παλεύουμε μαζί με τον πατραϊκό λαό να ξεπεράσουμε εμπόδια, κοιτάζουμε το μεγάλο κάδρο, δεν χανόμαστε στη λεπτομέρεια.
Ποιο είναι το προσωπικό σας στοίχημα για τα επόμενα πέντε χρόνια στον δημαρχιακό θώκο της Πάτρας;
Τα επόμενα πέντε χρόνια πρέπει να συνεχίσουμε όλοι μαζί, ώστε τα σοβαρά βήματα και οι κατακτήσεις που είχαμε να πάρουν «σάρκα και οστά», να ολοκληρωθούν και να μην έχουμε πισωγυρίσματα. Να συγκεντρώσουμε περισσότερες δυνάμεις, για να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που βάζει η κυβερνητική πολιτική, να έχουμε κι άλλες επιτυχίες στις μεγάλες διεκδικήσεις της πόλης μας.
Υπάρχει χρονικό όριο στην πολιτική; Θα σας βλέπατε υποψήφιο δήμαρχο και μετά τη λήξη της θητείας που μόλις ξεκινάει;
Δεν είχα φιλοδοξία να γίνω Δήμαρχος. Είμαι μέλος μιας συλλογικής ομάδας, που θέλει να προσφέρει στην πόλη και τον πατραϊκό λαό. Ο αγώνας για προκοπή, για μια ανθρώπινη κοινωνία, είναι η ζωή μας και δεν έχει χρονικό περιθώριο, ούτε εξαρτάται μόνο από τις θέσεις στις οποίες βρισκόμαστε.
Θα θέλατε να σπάσετε το αυτοδιοικητικό ρεκόρ του Ανδρέα Καράβολα;
Δεν με συγκινούν τα ατομικά ρεκόρ, τα παράσημα, το «εγώ». Δεν είναι τυχαίο ότι επί εννιά χρόνια δεν αναγράφεται, ούτε και θα αναγραφεί, επιγραφή «έργο επί Δημαρχίας Πελετίδη».
Αν δεν είχατε ασχοληθεί με την αυτοδιοίκηση και την πολιτική γενικότερα, πώς φαντάζεστε ότι θα ήταν η ζωή σας και η καθημερινότητά σας σήμερα;
Η συμμετοχή μου στον αγώνα, για να έχουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου κουμάντο θα κάνουν αυτοί που εργάζονται και όχι αυτοί που ιδιοποιούνται τον «ιδρώτα» τους, είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μου. Χωρίς συμμετοχή σ’ αυτόν τον αγώνα, η ζωή δεν έχει υψηλό νόημα.
Φωτογραφία του Δημάρχου, άκρη δεξιά, με την οικογένειά του από αρμάθιασμα καπνών.
Τι σας ξεκουράζει; Τι είναι αυτό που σας αποφορτίζει μετά από μια έντονη καθημερινότητα;
Μου αρέσουν πολύ τα ιστορικά βιβλία. Διαβάζω αρκετά και τα τελευταία χρόνια έχω ξεκινήσει μια προσπάθεια συγγραφική. Να γράψω ένα βιβλίο. Εκεί αφιερώνω τον ελεύθερό μου χρόνο. Αφορά τη Μικρασιατική καταστροφή, όχι όμως από την οπτική της ιστορικής περιγραφής. Αναζητώ τις αιτίες του χθες και προσπαθώ να τις συνδυάσω με το σήμερα. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα είχαμε μείνει στις πατρίδες μας;
Εύχομαι να το ολοκληρώσετε σύντομα
Θα δούμε. Το δουλεύω αρκετά χρόνια, στις διακοπές μου αλλά απαιτείται πολύς χρόνος. Δεκάδες βιβλία, πηγές. Διαβάζω κάτι, μου δίνει μια νέα πληροφορία, αυτή με οδηγεί σε μια άλλη τεκμηρίωση και ούτω καθεξής, με αποτέλεσμα να χρειάζεται κι άλλο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι που με ξεκουράζει και με γεμίζει.
Αν κάνατε έναν αυθόρμητο απολογισμό, υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή κάποια στιγμή που σας έχει καθορίσει; Το «κομβικό σημείο» της ζωής σας μέχρι τώρα σε όλα τα επίπεδα ποιο θα λέγατε ότι είναι;
Κομβικό σημείο για μένα και αδιαπραγμάτευτο είναι η γυναίκα μου και το παιδί μου (τα μάτια του βουρκώνουν). Από εκεί και πέρα σε κάθε φάση της ζωή μου υπήρχαν άνθρωποι που με επηρέασαν. Για παράδειγμα στο Πανεπιστήμιο, υπήρχαν καθηγητές πληθωρικοί που όταν τους άκουγες σου δημιουργούσαν το ενδιαφέρον να δεις την Ιατρική και τη ζωή με διαφορετικό μάτι. Σε έβαζαν στο μεγάλο κάδρο και στο πώς πρέπει να βαδίζεις στη ζωή. Σε ό,τι αφορά την ιδεολογία μου η μεγάλη επιρροή ήρθε από τους γονείς μου, την οικογένειά μου και τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσα.
Λειτουργείτε με το ένστικτο ή είστε της «τετράγωνης λογικής» κι εξετάζετε μόνο τα δεδομένα;
Συνδυαστικά λειτουργώ θα έλεγα. Έχει υπάρξει στιγμή που το ένστικτό σας σας οδήγησε τελικά σε άλλο δρόμο από αυτόν που αρχικά «περπατούσατε»;
Επειδή προέρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια και φτωχά μέρη, ήρθα σε επαφή με έναν κόσμο που επίσης ζει δύσκολα. Αυτό βγάζει μια αντίληψη που μερικές φορές όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον απόλυτο ορθολογισμό, με τα δεδομένα κ.τλ. σε βοηθά να καταλάβεις ότι αυτά αποκλειστικά και μόνο δεν θα σε οδηγήσουν ακριβώς σε αυτό που θέλεις. Έτσι επανέρχεσαι γρήγορα στην κατεύθυνση που πρέπει. Η επαφή μου με τα λαϊκά στρώματα ενισχύει συχνά το ένστικτό μου και με οδηγεί στη σωστή κατεύθυνση. Έχει τύχει πολλές φορές να κάνετε αυτή τη στροφή; Πάρα πολλές φορές. Στον δρόμο της ζωής μου και σαν γιατρός και σαν αυτοδιοικητικός συνάντησα «σειρήνες» που ίσως και να με αποπροσανατόλιζαν. Αν δεν είχα δυνάμεις να με επαναφέρουν στον δρόμο που πρέπει θα κινδύνευα να βρεθώ σε άλλους δρόμους από αυτούς που είχα χαράξει. Ευτυχώς τα βιώματά μου, ο χώρος στον οποίο ανήκω και οι ιδέες μας παίζουν έναν ισχυρό ρόλο στο να με επαναφέρουν εκεί που πρέπει.
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά σας; Και ποιο το βασικό σας προτέρημα;
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ελαττώματα, όπως και χωρίς προτερήματα. Στον μεγάλο αγώνα που κάνουμε, μειώνουμε στο μέγιστο τα ατομικά ελαττώματα, μέσω της συλλογικής προσπάθειάς μας. Αυτό που γίνεται δεν είναι αποτέλεσμα του ΕΝΟΣ, αλλά ΟΛΩΝ.
Ξέρουμε ότι η κόρη σας δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο εξωτερικό. Σας λείπει η καθημερινή επαφή μαζί της;
Όπως σε όλους που δεν έχουν τα παιδιά τους κοντά τους. Ελπίζω να ‘ρθει ο καιρός και να μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των νέων ανθρώπων που ζουν μακριά από την πατρίδα τους.
Στο τέλος της ημέρας, σαν τι θα θέλατε να σας θυμούνται οι πατρινοί;
Σαν τον γείτονά τους, με τον οποίο πορεύονταν μαζί και άνοιγε η καρδιά τους όταν τον έβλεπαν να περπατά δίπλα τους.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
