«Μαρία, βλέπεις αυτό που βλέπω;»- Η Μαρία Κυριακοπούλου διηγείται τη συγκλονιστική εμπειρία της μητρότητας με παρένθετη

Πώς είναι η καθημερινότητά σας τα τελευταία δύο χρόνια μετά τον ερχομό των παιδιών;

Κοιμάμαι 5 ώρες το 24ωρο καθώς ασχολούμαι με τα μωρά αποκλειστικά εγώ. Υπάρχει μόνο μία γυναίκα στην οποία τα εμπιστεύομαι τώρα που επέστρεψα στη δουλειά. Για δύο χρόνια έμεινα μακριά από την εργασία μου, γύρισα πριν από δυόμιση μήνες. Είναι δύσκολο, όταν όμως έχεις έναν στόχο, μένεις προσηλωμένος σε αυτόν.

Ο «δρόμος» μέχρι να γεννηθούν επιτέλους τα μωρά σας ήταν μακρύς. Η μητρότητα ήταν κάτι που σκεφτόσασταν πάντα;

Θα πιαστώ από την λέξη «επιτέλους» γιατί έκανα όντως έναν αγώνα πολλών χρόνων μέχρι να καταφέρω τελικά να κρατήσω στην αγκαλιά μου τα «ανθρωπάκια μου». Ξεκίνησα μόνη μου. Η ιδέα να κάνω μόνη μου παιδιά «καρφώθηκε» στο μυαλό μου όταν ήμουν 35-36 ετών. Τότε ξεκίνησα τη διαδικασία λήψης ωαρίων.

Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στο να αποφασίσετε να κάνετε μόνη σας ένα παιδί;

Δεν είχα βρει τον ιδανικό για εμένα, τον άνθρωπο που θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας των παιδιών μου. Πάντα με προβλημάτιζε αυτό γιατί είμαι κατά του να έχεις παιδιά με κάποιον με τον οποίο ίσως υπάρχουν προστριβές. Είναι καλύτερο να μην έχεις καθόλου παιδιά σε αυτή την περίπτωση ή να κάνεις μόνη σου αυτό το βήμα. Επέλεξα τον δεύτερο δρόμο. Σωστό ή λάθος, δεν μπορώ να απαντήσω ακόμα, θα το πω στο μέλλον. Μέχρι τα 40 λόγω πολλών επαγγελματικών υποχρεώσεων είχα μείνει στάσιμη σε αυτό το κομμάτι. Η εξωσωματική η οποία γίνεται για τη λήψη ωαρίων, είναι μία σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία για την γυναίκα, ειδικά όταν είναι εργαζόμενη full time. Όμως όταν κάτι το θέλεις πολύ, βρίσκεις τη δύναμη.

Πώς φτάσατε τελικά στην απόκτηση των παιδιών;

Από τα 35 που ξεκίνησα τις προσπάθειες, απέκτησα τα παιδιά μου στα 53 μου. Μετά το διαζύγιό μου, απευθύνθηκα σε τράπεζα σπέρματος, η Ελλάδα έχει καλές και αξιόπιστες τράπεζες και ένα κέντρο με βοήθησε πολύ. Η παρενθετότητα υπήρχε πάντα σε μένα λόγω προβλημάτων υγείας. Η παρένθετη μητέρα που γέννησε τα παιδιά μου ήταν η τρίτη γυναίκα με την οποία προσπάθησα. Έγιναν όλα νόμιμα, με δικαστικές αποφάσεις. Η πρώτη ήταν συγγενικό μου πρόσωπο, ενώ η δεύτερη ήταν μία άγνωστη κοπέλα. Βίωσα μία άσχημη κατάσταση μαζί της καθώς ήταν τελείως αναξιόπιστο άτομο. Υπήρξαν κυήσεις που διακόπηκαν.

Δεν χάσατε ωστόσο το κουράγιο σας…

Όχι, ποτέ. Βρέθηκε ένας αξιόλογος άνθρωπος που ήθελε πραγματικά να βοηθήσει. Έγιναν όλες οι νομικές διαδικασίες. Κάναμε δικαστήριο και προχωρήσαμε μαζί. Υπήρξε μία εγκυμοσύνη που απέτυχε. Τα παιδιά ήρθαν με τη δεύτερη προσπάθεια.

Είχατε να αντιμετωπίσετε κι ένα ζήτημα σχετικά με το όριο ηλικίας που προέβλεπε η νομοθεσία…

Ήμουν 52 χρόνων όταν πετύχαμε τη δεύτερη κύηση και το όριο ηλικίας για την απόκτηση παιδιού με παρένθετη μητέρα ήταν τα 50 έτη. Καθώς όμως είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία με άλλες δύο παρένθετες μητέρες με δικαστική απόφαση και το δικαστήριο γνώριζε την ιστορία μου, μου έδωσε άδεια. Πλέον η νομοθεσία έχει αλλάξει και το όριο ηλικίας είναι μεγαλύτερο. Επιπλέον λόγω της ηλικίας μου, πήρα άδεια και από την Εθνική Αρχή Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής προκειμένου να προβώ σε εμβρυομεταφορά γονιμοποιημένων εμβρύων μου στην παρένθετη μήτρα.

Συγκινηθήκατε μιλώντας για την παρένθετη μητέρα που γέννησε τα παιδιά…

Ναι. Έχω φίλη που είχε βρει παρένθετη μητέρα, η οποία τελικά πήρε κάποια χρήματα και εξαφανίστηκε. Δεν είναι τόσο εύκολο να βρεθεί μία παρένθετη μητέρα. Αυτή η κοπέλα ήθελε να με βοηθήσει να πραγματοποιήσω το όνειρό μου…

Πώς ήταν η πρώτη συνάντηση με την παρένθετη μητέρα;

Τότε ήταν 38 χρονών, είχε δικά της παιδιά, μάλιστα είχε και δίδυμη κύηση χωρίς εξωσωματική. Ήθελε πραγματικά να βοηθήσει. Όταν την είδα, έχοντας μάθει και βιώσει πια πολλά για την παρενθετότητα, αντίκρισα μία κοπέλα που ήταν ειλικρινής σε αυτά που έλεγε. Αποφάσισα λοιπόν να πω «ναι» παρακάμπτοντας το γεγονός ότι είχε παραπάνω κιλά απ’ όσο θα έπρεπε για να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Όσες γυναίκες γίνονται παρένθετες μητέρες δεν πρέπει να έχουν παραπάνω βάρος καθώς αυτό μπορεί να δημιουργήσει διάφορα προβλήματα υγείας. Συχνά ακούμε για ιστορίες με γυναίκες που γίνονται παρένθετες μητέρες για τα χρήματα.

Τι ισχύει στο οικονομικό κομμάτι;

Ο νόμος δεν επιτρέπει αμοιβή στην παρένθετη, καταβάλλεται όμως αποζημίωση για αποχή αυτής από οποιαδήποτε άλλη εργασία, είναι αναγκαία για την πραγματοποίηση της κύησης και της λοχείας. Από εκεί και πέρα ζητώνται ποσά που είναι «αλλοπρόσαλλα». Μου έχει συμβεί να μου ζητήσουν μέχρι και 60.000 ευρώ σε κάποια κέντρα. Οι λοιπές δαπάνες από την αρχή έως και την είσοδο των παιδιών στο σπίτι είναι μία «οικονομική αιμορραγία».

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σας όταν πλέον υπήρξε εγκυμοσύνη και μάλιστα δίδυμη κύηση;

Μετά τα «χαμένα» παιδιά, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν ήρθε η στιγμή. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπα στο μόνιτορ. Με ρώτησε ο γυναικολόγος μου, «Μαρία, βλέπεις αυτό που βλέπω;». Ήταν απερίγραπτο. Πώς ήταν το διάστημα της εγκυμοσύνης; Υπήρξε κάποια στιγμή που ηρεμήσατε; Περάσαμε πολλά. Η παρένθετη έκανε σάκχαρο, μπήκε στην ινσουλίνη, όμως το υποστήριξε. Από εκεί και πέρα, για το αγοράκι μου υπήρχαν ενδείξεις για σύνδρομο down.

Το πάλεψα σύμφωνα με τις ιατρικές οδηγίες μέχρι τέλους. Αδυνατούσε να δεχτεί το μυαλό μου το ενδεχόμενο της διακοπής της κύησης. Και με το κοριτσάκι μου υπήρχε ένα πρόβλημα αιμάτωσης. Αναγκαστικά γεννήθηκαν πρόωρα, δεν υπήρξαν προβλήματα στη μονάδα. Η κόρη μου βρισκόταν στην απλή μονάδα και την τάιζα εγώ. Τον γιο μου που βρισκόταν σε θερμοκοιτίδα, δεν μου επέτρεπαν να τον αγγίζω προκειμένου να τον προστατέψω από πιθανές λοιμώξεις. Πίστευα όμως πολύ ότι θα τα καταφέρω. Έχει μεγάλη σημασία να πιστεύεις. Παρά τα εμπόδια που υπήρχαν, δεν εγκατέλειπα.

Έχετε επαφή με την παρένθετη μητέρα;

Όχι συχνά. Αρχικά σκόπιμα άφησα κι ένα χρονικό περιθώριο καθώς κι αυτή είχε δεθεί συναισθηματικά με τα παιδιά που κυοφορούσε. Ήταν καλό να πάρει το χρόνο της. Η παρένθετη μητέρα γεννά πάντα με καισαρική και ολική νάρκωση, δεν βλέπει τα παιδί που γεννιέται ούτε βρίσκεται στον ίδιο όροφο με αυτό. Είναι σε άλλη πτέρυγα για να μην υπάρχει επαφή.

Έχουμε ακούσει για ιστορίες με παρένθετες μητέρες που δεν ήθελαν να δώσουν τελικά τα παιδιά που γέννησαν. Το φοβηθήκατε αυτό;

Ισχύει. Είχαμε κάνει συμβολαιογραφικές πράξεις βέβαια, και από τη μεριά μου. Ξέρετε, υπάρχουν περιπτώσεις που η μητέρα αρνείται να πάρει το παιδί από την παρένθετη. Ξέρω παρένθετη που μεγαλώνει παιδί με σύνδρομο down που κυοφορούσε γιατί οι γονείς δεν το έπαιρναν, το εγκατέλειψαν.

Πώς ήταν η στιγμή που περιμένατε τη γέννηση των παιδιών στο μαιευτήριο;

Ήταν πολύ περίεργο το συναίσθημα που βίωσα γιατί στην αίθουσα αναμονής, στο μαιευτήριο, ήμουν η μοναδική γυναίκα. Λόγω της πανδημίας επιτρεπόταν να βρίσκεται μόνο ένα άτομο ανά γέννα. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν άντρες (σύζυγοι ή σύντροφοι). Όταν βγήκε ο γιατρός και μου είπε ότι γεννήθηκαν τα παιδιά μου, η φράση που είπα ήταν, «να τα δω!». Σάστισα όταν τα είδα. Πέρασαν λίγα λεπτά για να συνειδητοποιήσω ότι είναι δικά μου, ότι θα πάμε μαζί στο σπίτι. Περάσαμε κάποιες μέρες φόβου και αγωνίας μέσα στο νοσοκομείο, ώσπου ήρθε η μέρα που θα πηγαίναμε σπίτι.

Πώς ήταν αυτή η μέρα που πήρατε το δρόμο για το σπίτι;

Ήταν μαζί μου η αδελφή μου. Ενώ οδηγώ πολύ και η οδήγηση για εμένα είναι «έξοδος», εκείνη την ημέρα, δεν μπορούσα να οδηγήσω από το άγχος και τον φόβο μου. Και η αδελφή μου δεν ήθελε να «πάρει την ευθύνη». Ξεκινήσαμε από το μαιευτήριο στην Αθήνα για την Πάτρα με εμένα οδηγό. Δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα στη διαδρομή και τα μωρά, ενώ θα έπρεπε, δεν ξύπνησαν καθόλου.

Όταν μείνατε στο σπίτι οι τρεις σας, ποιες ήταν οι σκέψεις σας;

Όταν πλέον ήξερα ότι τα παιδιά είναι καλά στην υγεία τους, σκεφτόμουν ότι δε με ένοιαζε τίποτα άλλο. Και συνεχίζω, κάθε πρωί που ξυπνάω να λέω ότι δε μου λείπει τίποτα. Παλιότερα με απασχολούσαν επαγγελματικές σκέψεις, τώρα λέω ότι τα έχω όλα. Δε θέλω να χάνω στιγμή, θέλω να τα μεγαλώσω εγώ. Τα αλλάζω και τα ταΐζω μόνο εγώ. Τώρα που έχω επιστρέψει στη δουλειά έχω έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης και βλέπω ότι είναι χαρούμενα μαζί της. Πλέον έχουν αρχίσει να μιλάνε; Η μικρή μου, μίλησε όταν ήταν 9 μηνών και είπε «εντάξει». Συνήθως μιλάνε πρώτα τα κορίτσια, αλλά ο γιος μου είναι εκείνος που λέει ολοκληρωμένες προτάσεις. Γενικά όμως τα κάνουν όλα μαζί, είναι «καρμπονάκια».

Ποια είναι τα ονόματά τους;

Θα βαπτιστούν το καλοκαίρι. Την κόρη μου τη λέω Μύριαμ που είναι το πρώτο όνομα της Παναγίας. Τον γιο μου τον λέω Σιλουανό, είναι από τους πιο σύγχρονους Αγίους.

 Άρα ίσως έχετε και μία βαθιά πίστη στο θεό;

 Ναι. Πιστεύω ότι όλο αυτό που κατάφερα το έκανα με τη βοήθεια της Παναγίας και της μητέρας μου που έφυγε από τη ζωή πριν από 26 χρόνια. Τη νιώθω πάντα δίπλα μου. Έχω τρεις αδελφές που είναι πολύ θετικές και υποστηρικτικές, όμως θετικότατος ήταν ο πατέρας μου, έχει «τρελαθεί» με τα εγγόνια του.

Τι σας αγχώνει ως μητέρα;

Από τη στιγμή που πήγα με τα παιδιά στο σπίτι ένιωσα μέσα μου μία βαθιά ανασφάλεια για δύο πράγματα. Το ένα ήταν ότι είμαι μόνη μου. Σκεφτόμουν ότι αν φύγω από τη ζωή, δεν έχουν πατέρα, έναν δεύτερο άνθρωπο. Με προβληματίζει και από κοινωνική άποψη η έλλειψη του πατέρα. Τα μικρά παιδιά είναι σκληρά πολλές φορές. Πολύ σύντομα θα τους το εξηγήσω, λοιπόν, όσο καλύτερα γίνεται. Ακούνε τη λέξη «μπαμπά» και τη λένε χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει. Θα πρέπει να τα προετοιμάσω. Σκέφτομαι ότι θα πρέπει να είναι δυνατά παιδιά γιατί βλέπουμε το μπούλινγκ που γίνεται γύρω από πολλά θέματα. Εύχομαι να είναι πιο «μοντέρνα» η κοινωνία μας. Εύχομαι να είναι «πιο αποδεκτό» από την κοινωνία. Προσπαθώ, ωστόσο, να μεγαλώσω δύο δυνατά παιδιά έτσι ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν το οτιδήποτε, αν χρειαστεί. Μπορεί και να μη χρειαστεί. Εγώ για παράδειγμα ως κωφή δεν αντιμετώπισα ποτέ μπούλινγκ. Ίσως δεν το επέτρεψα, ίσως η ανατροφή παίζει κάποιο ρόλο.

Αφήνετε ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει κάποιος σύντροφος στη ζωή σας;

Δεν το αποκλείω. Δεν είμαι άνθρωπος που αποτρέπει τη συντροφικότητα. Θέλω χρόνο να μεγαλώσουν τα παιδιά, αν προκύψει δε θα πω «όχι». Δεν είμαι αρνητική. Αυτό που με νοιάζει όμως πρώτα είναι να δώσω στα παιδιά όσο πιο πολλά εφόδια μπορώ και από εκεί και πέρα δε θα παρεμβαίνω. Μου αρέσει ο καθένας να έχει τον «χώρο» του, να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην κάνει κακό σε κάποιον. Κι εγώ άλλωστε έκανα αυτό που ήθελα, χωρίς να ενοχλώ κάποιον. Ακόμα κι αν κάποιος με κρίνει αρνητικά.

Είναι «δύσκολο» να μιλάτε για τον «δρόμο» που ακολουθήσατε προς τη μητρότητα;

Με το θέμα δεν έχω ταμπού. Αν η ιστορία μου βοηθήσει κάποια γυναίκα να «δει ένα δρόμο», θα χαρώ. Όμως δε θα πω σε καμία γυναίκα να κάνει αυτό που έκανα. Δεν είμαι κατά της συντροφικότητας, ούτε κατά της «ολοκληρωμένης» οικογένειας, όπως τη θέλει η ελληνική κοινωνία. Μου αρέσει που έχω τον πατέρα μου, την οικογένειά μου. Δε θεωρώ ότι πρέπει να είναι κανόνας στην κοινωνία να μεγαλώνεις μόνος σου παιδιά.

«Πικραθήκατε» που δεν έχετε δημιουργήσει το κλασικό μοντέλο οικογένειας…

Μία μητέρα μόνη με δύο παιδιά σε ένα σπίτι εξαντλείται, η αυπνία την διαλύει. Έχω σκεφτεί πολλές φορές «γιατί να είμαι μόνη μου;». Όμως αυτή τη στιγμή δεν έχω κάποιο άλλο όνειρο. Τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής. Από τη στιγμή που τα φέρνουμε στον κόσμο οφείλουμε να τα φροντίσουμε πραγματικά, όχι άλλη παιδική κακοποίηση.

Τι θα λέγατε σε μία γυναίκα που δυσκολεύεται να γίνει μητέρα;

Να το προσπαθήσει μέχρι τέλος. Δεν απογοητεύεσαι ποτέ, συνεχίζεις. Από την άλλη, εύχομαι και η Πολιτεία να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο στα θέματα μονογονεϊκής οικογένειας, κυρίως στον εργασιακό τομέα.

Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο My Way για την ευγενική φιλοξενία της φωτογράφησης. 

Φωτογραφίες: Νίκος Ψαθογιαννάκης

Ειδήσεις Τώρα

Τα τρία «τ» του κύριου πρύτανη- «Ακόμα με βασανίζει η σκέψη αν έπρεπε να σπουδάσω Ιατρική»

Τριετίες: Ποιοι τις δικαιούνται και ποιοι τις χάνουν

Περιστέρι: Τους ρώτησαν τι ομάδα είναι και τους ξυλοκόπησαν