«Υπάρχει ένα μωρό που μικρότερο δεν έχω δει στη ζωή μου»- Μία ιστορία που «χτυπάει» κατευθείαν καρδιά, στο TheBest

Πότε και πώς είδες για πρώτη φορά τον γιο σου;

Η πρώτη φορά ήταν πίσω από τζάμια, καλώδια και μηχανήματα υποστήριξης. Τον αντίκρισα για πρώτη φορά, τον Αύγουστο του 2017, στο νοσοκομείο του Ρίου, όπου ο πατέρας μου έκανε χημειοθεραπείες. Μία φίλη μου εργάζεται εκεί ως γιατρός και κάποια στιγμή μoυ είπε χαρακτηριστικά πως «υπάρχει ένα μωρό που μικρότερο δεν έχω δει σίγουρα στη ζωή μου». Πήγα λοιπόν να το δω. Τον «ερωτεύτηκα» και το είπα. Στη συνέχεια τον είδε και ο σύντροφός μου και είπε ακριβώς το ίδιο.

Πώς βρέθηκε ο Νικόλας στο νοσοκομείο χωρίς τους βιολογικούς του γονείς;

Ο μικρός είναι από την Νότια Κορέα και η μητέρα του βρέθηκε στη χώρα μας προ[1]κειμένου να γεννήσει. Τον εγκατέλειψε μετά τη γέννησή του. Ο Νικόλας γεννήθηκε υπέρ πρόωρα, όταν ήταν 5,5 μηνών και ζύγιζε 780 γραμμάρια.

Ποιες ήταν οι σκέψεις σου;

Έπαθα σοκ όταν τον είδα γιατί ουσιαστικά δεν είδα ένα μωρό. Ακόμα δεν είχε το κεφαλάκι του, τού το είχαν τυλιγμένο. Δεν ήξερες από πού να τον πιάσεις, χωρούσε σε μία χούφτα. Δεν κατάφερα να τον πάρω αγκαλιά για πολλούς μήνες. Με το που τον είδα όμως πήρα την απόφαση ότι ήθελα να μείνω μαζί του, χωρίς να έχω μάθει την ιστορία του. Στην αρχή δεν ήξερα τίποτα, ρώτησα «ποιανού είναι αυτό το μωρό;» κι έμαθα τι είχε συμβεί.

Ποια ήταν η άποψή σου για την υιοθεσία γενικότερα πριν προχωρήσετε σε αυτήν;

Άποψή μου είναι πως εάν έχεις κάποια χρήματα να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, είναι καλύτερα να βοηθήσεις κάποιο που έχει έρθει ήδη στον κόσμο και έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Όταν είδα τον γιο μου, ρώτησα ποιο ήταν το μέλλον του, τον κοίταξα στα μάτια και άλλαξαν όλα.

Υπάρχουν πράγματα που θα πρέπει να αλλάξουν στη διαδικασία των υιοθεσιών στην Ελλάδα;

Σαφέστατα οι διαδικασίες της υιοθεσίας θα πρέπει πλέον να γίνονται ηλεκτρονικά για να διεκπεραιώνεται πιο εύκολα το γραφειοκρατικό κομμάτι. Θα πρέπει οι ειδικοί να κρίνουν σωστά κατά πόσο κάποιος θέλει να προχωρήσει σε υιοθεσία. Οι υποψήφιοι γονείς να έχουν μία ανοιχτή αγκαλιά για ένα παιδί χωρίς να «ψηλαφίζουν» λεπτομέρειες όπως το χρώμα των ματιών, των μαλλιών, μία διαταραχή, ένα πρόβλημα υγείας ή την εθνικότητά του. Κανείς μας δεν γεννήθηκε τέλειος όπως επίσης και κανένας δεν έχει συμβόλαιο για το τι θα συμβεί στο μέλλον.

Ποια ήταν η διαδικασία για να πάρετε την επιμέλεια του Νικόλα και να τον έχετε μαζί σας στο σπίτι;

Ο δρόμος ήταν «στενός», μακρύς, γεμάτος «ομίχλη». Χαρτιά, γιατροί, δικαστήρια, επισκέψεις σε κοινωνικές υπηρεσίες. Πέρασαν πέντε μήνες αγωνίας και για την υγεία του παιδιού, αλλά και για την απόφαση του δικαστηρίου. Σε τέτοιες περιπτώσεις δηλώνεις ότι έχεις ενδιαφέρον για ένα παιδί που βρίσκεται μέσα στο νοσοκομείο και από εκεί και πέρα αποφασίζεις να μείνεις ψύχραιμος και να έχεις κουράγιο για πολύ «τρέξιμο». Αυτή η διαδικασία είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Υπερβολικά δύσκολη. Αρχικά πηγαίνεις με τον δικηγόρο σου στην κοινωνική υπηρεσία.

Εκεί θα σε απορρίψουν, θα σε διώξουν, θα εξηγήσεις ότι δε θέλεις να κάνεις κακό. Θα σταθείς για ώρες έξω από την εισαγγελία ανηλίκων μαζί με ανθρώπους που έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά παιδιών, που έχουν βλάψει παιδιά. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Περνάς από πολλά ψυχολογικά τεστ, και σαφώς έτσι πρέπει. Σε περνάνε από πολλές δυσκολίες για να καταλάβουν πόσο πολύ το θες να έχεις μαζί σου ένα παιδί, να γίνεις ο γονιός του. Προσωπικά έκανα κάτι που δεν έχω ξανά κάνει, γονάτισα και ζήτησα να έρθει το παιδί στο σπίτι, έστω για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Πήραμε λοιπόν τον Νικόλα στο σπίτι, στις 24 Δεκεμβρίου 2017. Προϋπόθεση ήταν να μπει αμέσως μετά στο νοσοκομείο για νοσηλεία ξανά.

Πώς ήταν εκείνα τα Χριστούγεννα;

Ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα. Δε θα τα ξεχάσω ποτέ. Ήμασταν κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο γιατί το παιδί έπρεπε να είναι απόλυτα προστατευμένο μέσα στο περιβάλλον του. Έκανε μπάνιο, κοιμόταν και καθόταν μόνο σε ένα δωμάτιο, ήταν 2.100, δεν είχε πάρει τα κιλά που θα έπρεπε. Στις 15 Ιανουαρίου μπήκε ξανά στο νοσοκομείο.

Τις πρώτες μέρες που μείνατε στο σπίτι, καταλάβατε πόσο θα άλλαζε η ζωή σας;

 Το είχαμε ήδη συνειδητοποιήσει. Όταν η κοινωνική υπηρεσία, οι κοινωνικοί λειτουργοί που σε επισκέπτονται, η πρόνοια, σε ρωτάνε συνέχεια «αν ξέρεις πού βαδίζεις, ότι θα σου έρθει μέσα στο σπίτι ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να μην είναι δικό σου», συνειδητοποιείς απόλυτα τι θα συμβεί και τι θα αλλάξει στη ζωή σου. Ωστόσο, δεν είχαμε κάποιο άγχος, ήμασταν σίγουροι για το τι θέλαμε.

Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να μείνεις κοντά στον Νικόλα και να γίνεις η μαμά του;

Όταν πήγαινα να τον δω στο νοσοκομείο, από το τζάμι πάντα, μέσα από αυτό ήταν η επαφή μας, άρχιζε να κλαίει τη στιγμή που απομακρυνόμουν. Ένιωθε την παρουσία μου, του μιλούσα, κι όταν έφευγα, έβαζε τα κλάματα. Δίπλα του βρίσκονταν άλλα δύο υγιέστατα μωρά που δεν είχαν τους γονείς τους. Ένιωθα στοργή για εκείνα καθώς τα είχαν εγκαταλείψει κι αυτά, όμως με τον Νικόλα ήταν διαφορετικά, ήταν σαν κάτι να μου έλεγε ότι ήταν παιδί μου και ότι έπρεπε να είμαστε μαζί.

Άλλαξε ο ερχομός του παιδιού τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή και τα πράγματα γενικότερα;

Ο γιος μου άλλαξε την κοσμοθεωρία μου. Με έχει κάνει να αγαπήσω την κάθε ώρα και στιγμή που βρίσκομαι και υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο.

Ποια είναι τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε ο Νικόλας;

Για δυόμιση χρόνια ο μικρός μπαινοέβγαινε σε νοσοκομεία της Πάτρας και της Αθήνας. Μέχρι ενός έτους δεν ήταν ξεκάθαρο, είχαμε αποφασίσει πως ό,τι και να έχει θα κάνουμε το καλύτερο για εκείνον, ότι περισσότερο μπορούμε για να βελτιωθεί η κατάστασή του. Είναι κάτι που από την αρχή βίωσες με τον σύντροφό σου… Παντρευτήκαμε μετά από απαίτηση της δικαστού για να πάρουμε την οριστική επιμέλεια. Δεν είχαμε σκοπό να παντρευτούμε, δεν ήταν ο γάμος κάτι που μας απασχολούσε. Παντρευτήκαμε στο δημαρχείο για χάρη του Νικόλα. Είμαστε οι γονείς του, ό, τι και να γίνει.

Δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη σκέψη;

Ποτέ. Κάποια στιγμή, ενώ φεύγαμε με ασθενοφόρο από την Πάτρα, εγώ κι ο Νικόλας δεμένοι γιατί ήταν μωράκι, κάποιο δικό μου πρόσωπο με ρώτησε αν ήθελα, σε συνεννόηση με τη δικηγόρο, να δηλώσω ότι δεν αποδέχομαι πλέον το παιδί. Ήμουν στεναχωρημένη, «κλειδωμένη» μέσα σε ένα νοσοκομείο, σε μία κλινική όπου νοσηλεύονταν παιδιά με σοβαρά νοσήματα. Οπότε κάποιο πρόσωπο που με αγαπούσε, το πρότεινε. Τσακώθηκα, είπα ότι το παιδί είναι παιδί μου και δεν επιστρέφεται.

Τι ρόλο έχει παίξει η στήριξη από την οικογένειά σας σε αυτή τη διαδρομή;

Η στήριξη είναι σημαντική. Οι πρώτες ημέρες ή μήνες είναι προσαρμογής, άρνησης ή αποδοχής. Μέχρι να φτάσεις στην αποδοχή υπάρχουν στάδια. Υπάρχει η «απλή» αποδοχή από απόσταση, η αποδοχή και η απόλυτη αφοσίωση.

Σήμερα, ποια είναι τα προβλήματα υγείας του Νικόλα;

Δεν γίνεται να αντιμετωπιστούν όλα, όμως υπάρχει περιθώριο να βελτιωθούν κάποια πράγματα. O Νικόλας έχει εγκεφαλική παράλυση με σπαστική τετραπληγία, αυτή είναι η διάγνωση που έχουμε. Έχει επίσης νεφρολιθίαση, η πρώτη διάγνωση όμως ήταν ότι έχει όγκο στα νεφρά, χρειάστηκε να μείνουμε στο «Ελπίδα». Ποια είναι τα περιθώρια βελτίωσης; Έχει περιθώρια να βελτιωθεί η κίνησή του, ενώ θα πρέπει να κάνει λογοθεραπεία, εργοθεραπεία. Το παιδί ήταν «κουμπωμένο», δεν κουνούσε τα χέρια του και τα πόδια του. Και δε μιλούσε, έβγαζε κάποιες κραυγές. Αυτή τη στιγμή ο Νικόλας μιλάει, και κουνάει τα άκρα του.

Ποιες ήταν οι πρώτες του λέξεις;

Του έχουμε πει μία μικρή ιστοριούλα για το γεγονός ότι έχει δύο μαμάδες και δύο μπαμπάδες. Εμένα και τον σύντροφό μου μας είπε με τα ονόματα μας, έτσι μας αποκαλεί μέχρι σήμερα, ξέροντας ότι είμαστε η μαμά του και ο μπαμπάς του. Αν τον ρωτήσει κάποιος, θα πει ότι αυτό είμαστε, η μαμά και ο μπαμπάς. Οι πρώτες λέξεις του ήταν «παππούς» και «γιαγιά», και εννοούσε τους γονείς μου.

Πώς στηρίζει η Πολιτεία το μεγάλωμα ενός παιδιού με τέτοιες ανάγκες;

Ο Νικόλας λαμβάνει το εξωϊδρυματικό επίδομα το οποίο δε φτάνει ούτε για να κάνει φυσικοθεραπεία. Εννοείται ότι πρέπει να αλλάζει συχνά και αμαξίδιο. Στην Πάτρα, στην επαρχία γενικότερα, δεν υπάρχουν υποδομές για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα υγείας. Πηγαίνουμε στην Αθήνα όσο είναι εφικτό για να κάνει θεραπείες και να έχει μία καλύτερη εξέλιξη. Αυτό είναι ιδιαίτερα επίπονο για το παιδί, ενώ απαιτεί και αρκετά χρήματα. Από εκεί και πέρα το καλύτερο είναι η διδασκαλία στο σπίτι, χρήζει ιδιαίτερης προσοχής που δε μπορεί να την έχει σε ένα δημόσιο σχολείο, ακόμα κι αν είναι ένα ειδικό σχολείο. Αυτή τη στιγμή ωστόσο δεν την δικαιούται.

Τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι για τον γιο σου;

 Μετά από 6 χρόνια, πολλές φορές κάθομαι και τον κοιτάω. Λέω «παλικάρι μου ας περπατήσεις και δε θέλω τίποτα άλλο». Το μόνο που θέλω είναι να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται και κάθε μέρα προσεύχομαι να μπορώ να είμαι δίπλα του και να φτάσει σε αυτό το σημείο. Δε θέλω να πάθω κάτι και να μην μπορεί να αυτοεξυπηρετείται. Αυτό που μας απασχολεί είναι να είμαστε καλά για να φροντίζουμε τον γιο μας.

Θα θέλατε να αποκτήσετε με τον σύζυγό σου κι ένα βιολογικό παιδί;

Πάντα το σκεφτόμουν, και πριν και μετά τον Νικόλα. Από τότε που ήμουν 26-27 χρόνων ήθελα να κάνω πάνω από ένα παιδί. Τα παιδιά είναι χαρά και αγάπη. Έχουμε πει ότι θα αφήσουμε λίγο χρόνο μέχρι να βελτιωθεί η κατάσταση του Νικόλα και να αποκτήσει αδελφάκι.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις μέσα από την ιστορία σας;

Μητέρα δεν είναι εκείνη που γεννά ένα παιδί, αλλά εκείνη που το μεγαλώνει. Όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη από φροντίδα και αγάπη.

Φωτογραφίες: Νίκος Ψαθογιαννάκης 

Από το THE BEST MAGAZINE

Ειδήσεις Τώρα

Ποια ήταν η Πατρινή Ελένη Διγενοπούλου- Ζαφειροπούλου που έκανε δωρεές στην πόλη

Οι «Ακαδημαϊκοί» της Πατρινής Αποκριάς- «Σκοπός να διαφυλάξουμε και να μεταλαμπαδεύσουμε την κληρονομιά του Πατρινού Καρναβαλιού»

«Μαρία, βλέπεις αυτό που βλέπω;»- Η Μαρία Κυριακοπούλου διηγείται τη συγκλονιστική εμπειρία της μητρότητας με παρένθετη