Η Λιολιώ, η Μαρίσα, η τηλεόραση, ο Δήμος Ραφήνας και τα εγγόνια
Μία από τις πιο λαμπερές παρουσίες της ελληνικής τηλεόρασης, η Χριστίνα Λαμπίρη, «μοιράζει» πλέον τη ζωή της μεταξύ Αθήνας και Πάτρας προσπαθώντας να ζει όσες περισσότερες στιγμές μπορεί με τα δύο εγγόνια της αφού η κόρη της, Μαρίσα, μένει μόνιμα με την οικογένειά της στην Αχαϊκή πρωτεύουσα.
Παρά το απαιτητικό πρόγραμμα που έχει ως Δημοτική Σύμβουλος στον Δήμο Ραφήνας, ως «κλασική» γιαγιά βρίσκει χρόνο να «πέφτει» στα πατώματα για να παίξει μαζί τους, να τα πηγαινοφέρνει στο σχολείο και έχει άγχος για… τα πάντα! Η ιδιαίτερη σχέση της με την Πάτρα, ωστόσο, ξεκίνησε πιο πριν, όταν η Λιολιώ Κολυπέρα την προσκάλεσε, ως πρόεδρος του Συλλόγου Άλμα Ζωής Νομού Αχαΐας, να συμμετέχει στο Pink The City.
«Η Λιολιώ είναι ο “φάρος” μου, ένα σημαντικό σταυροδρόμι για εμένα, μου άνοιξε νέα μονοπάτια» λέει στο The Best Magazine. Προσιτή, με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο που την χαρακτηρίζει, μιλάει και για άλλα: για τη σχέση της με την κόρη της, αλλά και για τη σχέση της με το χρόνο.
Πώς αναπτύχθηκε η σχέση με το Σύλλογο; Τι σε κέντρισε και έμεινες κοντά του;
Η αγάπη και η υποστήριξη που έχουν τα κορίτσια, το δέσιμό τους που μου το μετέφεραν αμέσως, με τον ίδιο τρόπο με «αγκάλιασαν» κι εμένα. Νομίζω ότι είναι θέμα φιλοσοφίας. Έχουμε την ίδια φιλοσοφία, της αγάπης της υποστήριξης, του να μοιράζεσαι στιγμές και προβλήματα προσπαθώντας να βρεις λύσεις. Ο Σύλλογος βοηθάει όπου μπορεί, στον βαθμό που είναι εφικτό γιατί στην Ελλάδα όλα «νοσούν» κατά κάποιον τρόπο. Όπου μπορούμε να παρέμβουμε και να επισπεύσουμε διαδικασίες, το κάνουμε.
Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα. Σήμερα η κατάσταση είναι καλύτερη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ξεκινάμε από το «μοιράζομαι», «μιλάω», «ανησυχώ», από την πρόληψη. Όλα είναι μία αλυσίδα. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να πούμε «τι κάνει το κράτος», πρέπει κάποιος να το έχει «μοιραστεί» αυτό. Η δημόσια υγεία δυσκολεύεται πολύ, δεν υπάρχουν γιατροί, προσωπικό…
Τι σε συγκινεί σε αυτές τις γυναίκες στο «Άλμα Ζωής»;
Ακόμα κι αν δεν παρουσίαζα το Pink the city, θεωρώ ότι πάλι θα ήμουν δίπλα τους, όπως είμαι ανά πάσα στιγμή. Αγαπώ πολύ όλα τα κορίτσια, έτσι τα αποκαλώ, «κορίτσια», και φυσικά την Αγγελική Στεφανάκη που συνεχίζει ως πρόεδρος του Συλλόγου στα βήματα της «Λιολιώκας». Η δοτικότητα αυτών των κοριτσιών, λοιπόν, είναι μοναδική. Έχουμε έναν κοινό στόχο, όπου μπορεί ο καθένας με τον δικό του τρόπο να βοηθάει και να δίνει ελπίδα. Η Λιολιώ για παράδειγμα για την κόρη μου ήταν σαν δεύτερη μαμά. Με το που ήρθε στην πόλη η «μικρή», βοηθούσε όπου μπορούσε. Ήταν ένας ανεπανάληπτος άνθρωπος. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αντικατασταθούν με τίποτα, τέτοιος ήταν η Λιολιώ. Κατάφερε και ένωσε όλες αυτές τις γυναίκες κι εμείς πατώντας στα χνάρια της προσπαθούμε να συνεχίσουμε.
Υπάρχει κάποια ιστορία, μέσα από αυτή τη συνύπαρξη, με ιδιαίτερη διδακτική αξία για εσένα; Όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου για κάποιο λόγο. Η Λιολιώ ήταν, όπως της έλεγα, ο «φάρος» μου, ένα σημαντικό σταυροδρόμι για εμένα, μου άνοιξε νέα μονοπάτια. Δε ξεχνώ ποτέ την αγάπη που είχε για τη ζωή. Έλεγε ότι η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της, τα όμορφα και τα άσχημα, τις χαρές και τις πίκρες της. Αλλά η ζωή είναι ωραία και πρέπει να τη ζούμε καθημερινά». Αυτό και μόνο ήταν ένα τεράστιο μάθημα για μένα. Έχουμε οι περισσότεροι στη ζωή μας μία γκρίνια. Δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με τίποτα. Αντί να ξεκινάμε το πρωί και να αισθανόμαστε ευλογημένοι με αυτά που έχουμε και τα θεωρούμε δεδομένα, δεν το κάνουμε. Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να είμαστε δυσαρεστημένοι.
Πολλές φορές, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μία γυναίκα με καρκίνο του μαστού, αναρωτιόμαστε «τι μπορώ να της πω»… Έχεις απαντήσει στο ερώτημα;
Στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον δεν είχα γυναίκες που το αντιμετώπισαν, είχα φίλες όμως που το αντιμετώπισαν. Όση βοήθεια και να δώσεις σε έναν άνθρωπο που νοσεί, από οποιαδήποτε ασθένεια, τη μοναχικότητα δε μπορείς να την αποφύγεις. Όσα κοντά και να είσαι σε κάποιον, δεν μπορείς να «μπεις στα παπούτσια του». Μπορείς να στηρίξεις μέχρι ένα βαθμό και να πεις εκείνες τις κουβέντες που πραγματικά πιστεύεις. «Είμαι εδώ», «Είμαι κοντά σου», «Είμαι δίπλα σου». Το θέμα είναι να μπορέσει ο άλλος να ανοιχτεί, να το «μοιραστεί», να «ανοίξει την καρδιά του» και να σου μιλήσει γι΄αυτό το πράγμα. Ζούσα πολλά περιστατικά μέσω του άντρα της αδελφής μου που είναι γιατρός με αυτή την ειδικότητα. Συναντούσα πολλές γυναίκες στο ιατρείο του που αντιμετώπιζαν καρκίνο του μαστού ενώ και ο ίδιος πολλές φορές μοιραζόταν τις αγωνίες του. Αυτό που λέω πάντα είναι «στήριξη και αγάπη». Μια καλή κουβέντα και μια τεράστια αγκαλιά. Πρέπει να βρίσκεσαι «δίπλα» με οποιονδήποτε τρόπο μπορείς. Το να νοιάζεσαι, να είσαι κοντά είναι σημαντικό, είναι βασικό. Δεν υπάρχει όμως ένας «μαγικός» κανόνας για όλα. Κάθε περίπτωση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, κάθε άνθρωπος χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Είναι θέμα ενσυναίσθησης, δε «διδάσκεται».
Μετά την επαφή με την Λιολιώ, η κόρη σου εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Πάτρα. Πώς σου φάνηκε τότε αυτή η αλλαγή;
Σοκαρίστηκα στην αρχή. Δε ήταν ποτέ στη σκέψη της η περιφέρεια, το να φύγει έξω από την Αθήνα. Εγώ, όταν ήταν μικρή η κόρη μου, είχα σκεφτεί, επειδή η ζωή ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, μήπως θα ήταν καλύτερα να μετακομίσουμε σε μία άλλη, μικρή πόλη όπου ίσως τα πράγματα θα ήταν εύκολα. Κάποια στιγμή εξέτασα το ενδεχόμενο να πάμε στη Σύρο, αλλά η ζωή τελικά είχε άλλα σχέδια, ήρθαν ενδιαφέρουσες επαγγελματικές προτάσεις κι έτσι έμεινα στην Αθήνα. Η κόρη μου από την άλλη ποτέ δεν είχε μοιραστεί μαζί μου κάποια τέτοια σκέψη. Έχει μείνει πέντε χρόνια στην Αγγλία, έχει σπουδάσει εγκληματολόγος, άρα στο δικό μου μυαλό η ζωή της ήταν τελείως διαφορετικά φτιαγμένη. Όταν ερωτεύτηκε και μου είπε ότι θα μείνει στην Πάτρα, τη ρώτησα αν συνειδητοποιεί ότι η ζωή της θα αλλάξει εντελώς. Ήταν αποφασισμένη όμως να ακολουθήσει τον άνθρωπο που αγάπησε και να μείνει στην Πάτρα. Ήταν στροφή 180 μοιρών.
Από εκεί και πέρα;
Όταν εγκαταστάθηκε στην πόλη, ξεκίνησαν τα lockdown λόγω κορωνοϊού. Δεν ήμουν στον πολιτικό γάμο που έκανε και κατάφερα να πάρω ειδική άδεια περίπου 15 μέρες αφού γέννησε το πρώτο της παιδί, τον Διονύση. Είχε πλέον γίνει μαμά και είχα να τη δω «ατελείωτους» μήνες.
Τι σου αρέσει και τι όχι σε αυτή την πόλη;
Το πάρκινγκ είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα στην πόλη όμως έχω προσαρμοστεί, γενικότερα προσαρμόζομαι εύκολα. Επίσης ένας οδηγός μπορεί να σταματήσει οπουδήποτε με το αυτοκίνητό του, υπάρχει η φιλοσοφία «η πόλη μας ανήκει», έχω προσαρμοστεί και σε αυτό το αρνητικό. Μου αρέσει πολύ η Πάτρα, την αγαπώ. Την έχω μάθει μέσα από τους καλύτερους πρεσβευτές. Σε αυτήν την πόλη οι άνθρωποι είναι αυτό που έχω υιοθετήσει από τον Ανδρέα Μικρούτσικο, «Χαρούμενα Χριστούγεννα». Είναι μία πόλη που ζει σαν κάθε μέρα, όλη μέρα, να είναι γιορτή. Αυτό μου αρέσει, μου δίνει χαρά.
Από ποια στάδια έχει περάσει η σχέση σας με την κόρη σου;
Τα παιδιά μένουν για πάντα παιδιά στα μάτια του γονιού, μέχρι να ολοκληρώσει το «ταξίδι» του. Όταν αναφέρομαι στην κόρη μου, λέω, «η μικρή». Διαπίστωσα στην πορεία ότι δεν χαλαρώνεις ποτέ με τα παιδιά. Τώρα που είναι μαμά και είμαι γιαγιά, έχω διπλό άγχος, και για εκείνη και για τα εγγόνια μου. Υπάρχει ανησυχία για όλα, από το τι θα φάνε όλοι μέχρι σε ποιο σχολείο θα πάνε τα παιδιά. Είχα την ευλογία να αποκτήσω την κόρη μου όταν ήμουν 24 ετών, σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Χώρισα πολύ σύντομα και μέναμε με τους γονείς μου. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες, δεν θα είχα πει «ναι» σε πολλές ευκαιρίες που μου δόθηκαν, αν δεν ήταν δηλαδή κοντά μου οι γονείς μου.
Όταν αφήνεις ένα παιδί πίσω, αν δεν έχεις την ασφάλεια ότι είναι σε καλά χέρια, δεν μπορείς να έχεις μια δουλειά με τόσες απαιτήσεις, που δεν έχει ωράρια και απαιτεί να λείπεις πολλές ώρες. Μου έχει λείψει πολύ η παιδική της ηλικία και γι’ αυτό προσπαθώ να το αναπληρώσω αυτό με τα εγγόνια μου, δε θέλω να χάνω στιγμή. Αισθάνομαι πολλές τύψεις για την κόρη μου, ότι την άφηνα πολύ μόνη της, άσχετα αν ήταν με την μαμά μου και τον μπαμπά μου. Άρα τώρα είμαι πολύ κοντά στα εγγόνια για να το καλύψω. Πάντα είχαμε τη σχέση μαμάς- κόρης. Μπορεί να μεγαλώσαμε μαζί αλλά δεν της επέτρεψα να με δει ως κάτι άλλο, ως φίλη. Ήθελα να έχουμε μία ειλικρινή σχέση μεταξύ μας και το πλαίσιο αυτής της σχέσης, ότι εγώ είμαι μαμά, να είναι ξεκάθαρο. Φίλους μπορείς να επιλέξεις στην πορεία, η μαμά είναι μαμά κι έχει άλλο ρόλο.
Πώς είσαι ως γιαγιά;
Έχω «πολλά κουράγια», όρεξη, υπομονή και όταν είμαι με τον Διονύση, πέφτουμε στα πατώματα, παίζουμε, ζωγραφίζουμε, πηγαίνουμε στην παιδική χαρά, τον παίρνω από το σχολείο και συζητάμε πάρα πολύ. Τα ίδια θα κάνω και με τον άλλο μου εγγονό καθώς θα μεγαλώνει… Ο Διονύσης είναι 3,5 ετών, δε με λέει «γιαγιά». Είναι ξεκάθα ρο στο μυαλό του ότι είμαι η γιαγιά Χριστίνα που έρχεται από την Αθήνα. Ξέρει όμως ότι δεν θέλει να με φωνάζουν «γιαγιά» ή θα με φωνάξει «Τιτίνα» ή «Πιπίτς». Πάντα του έλεγα χαριτωμενιές όπως «που είναι το πιπίτς μου» και κάπως έτσι το υιοθέτησε και μου έδωσε αυτό το «χαϊδευτικό». Ωστόσο όταν θέλει να σιγουρευτεί για κάτι, λέει «Γιαγιά, Χριστίνα, Πιπίτς;». Όλα μαζί. Υπάρχει κι ένα αστείο περιστατικό. Κάποια στιγμή περίμενα να τον παραλάβω από το σχολικό. Όταν η συνοδός με αντίκρισε, αν και είχαμε ενημερώσει, παραξενεύτηκε. Της είπα ότι ήμουν εκεί για να παραλάβω το Διονύση και ότι είμαι η γιαγιά του, και τον ρώτησε αν με γνωρίζει. Την κοιτάζει με απορία και της απαντά, «Είναι το Πιπίτς».
Έχεις μία ζωή στην Πάτρα, κατά κάποιον τρόπο, και στην Αθήνα όμως οι υποχρεώσεις είναι πολλές…
Γενικότερα, πώς είναι η καθημερινότητα σου εκεί; Δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Έχω εκλεγεί δημοτική σύμβουλος και μάλιστα με γυναίκα δήμαρχο. Δεν ήταν δυνατόν να μην ακολουθήσω. Ήταν ένας σκληρός αγώνας και τώρα έχουμε πολλά να κάνουμε μέχρι να αναλάβουμε. Παράλληλα ασχολούμαι και με μία νέα επιχειρηματική επιλογή του συζύγου μου, ένα εστιατόριο στο Πικέρμι. Προτεραιότητα όμως είναι πάντα τα εγγόνια, έρχομαι μια φορά στις 15 μέρες.
Με τον σύζυγό σου είστε αρκετά χρόνια παντρεμένοι…
Είμαι ένας άνθρωπος που δεν ήταν ποτέ υπέρ του γάμου, άσχετα που παντρεύτηκα. Δεν ήμουν από τις γυναίκες που ονειρεύονται τη στιγμή του γάμου, το νυφικό κι όλα αυτά. Έζησα πολλά χρόνια μόνη μου, δεν υπήρχε στο μυαλό μου. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Θανάση και αυτό μας οδήγησε σε γάμο. Ήμασταν πολύ χαλαροί και οι δύο. Περνάμε πολύ όμορφα μαζί, αγαπιόμαστε βαθιά. Για μένα, είναι τα πάντα, φίλος, σύντροφος, εραστής, σύζυγος. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ, ιδιαίτερα το μυαλό του. Γενικότερα με εξιτάρουν οι έξυπνοι άνθρωποι, θέλω να παίρνω στοιχεία από αυτούς. Για εμένα, το μυαλό σε έναν άντρα είναι «το Α και το Ω». Ο Θανάσης είναι ένας αφόρητα έξυπνος άνθρωπος, έχει χιούμορ. Τον θαυμάζω.
Είστε μαζί από τότε που έκανες και τηλεόραση. Η εποχή της τηλεόρασης και η ζωή μετά από αυτήν… Κάνεις αυτό το διαχωρισμό;
Ίσως επειδή όλα μου τα χρόνια ζούσα μέσα σε αυτό τον χώρο, δεν έχω σκεφτεί να το κάνω, δε μπορώ. Το συνειδητοποιώ τώρα μέσα από αυτή την ερώτηση. Ίσως ένα κομμάτι μου έχει μείνει εκεί, «μέσα στην τηλεόραση». Δεν μπορώ να το διαχωρίσω. Μπορεί να μην ξανακάνω ποτέ τηλεόραση, αλλά μέσα στο μυαλό μου είναι σαν να γίνεται μία παύση. Ποτέ δεν σκέφτηκα τη ζωή μου πριν και μετά την τηλεόραση.
Σε τι διαφέρει σήμερα η τηλεόραση από όταν ήσουν μπροστά από τις κάμερες;
Αυτό που ζούσαμε πριν κάποια χρόνια στην τηλεόραση, σε σχέση με αυτό που γίνεται τώρα ήταν «παιδική χαρά». Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πρόλαβε αυτή τη συγκεκριμένη εποχή γιατί υπήρχε μία ξεκάθαρη τηλεόραση και προγράμματα. Είχες επιλογές. Ήμασταν δύο μεσημεριανές εκπομπές, στα υπόλοιπα κανάλια μπορούσες να δεις ό,τι ήθελες. Σήμερα, αν εξαιρέσεις την πρωινή ζώνη, βλέπεις ίδια τηλεόραση με ίδια θεματολογία όπου αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα, ο παρουσιαστής και το πάνελ. Ο ανταγωνισμός πλέον είναι ακόμα πιο σκληρός.
Προσπαθούσες να κρατήσεις μία ισορροπία, αυτή την αίσθηση έδινες…
Έκανα μία εκπομπή που δεν ήταν ο χαρακτήρας μου, ήταν κόντρα ρόλος. Προσπαθούσα, επειδή το έκανα ενοχικά, να το φέρνω όσο μπορούσα στα δικά μου μέτρα, ακόμα κι αν ήξερα ότι ο τρόπος που θα διαχειριζόμουν ένα θέμα, μπορεί να κόστιζε σε τηλεθέαση. Η τηλεόραση θέλει ένταση. Εγώ το διακωμωδούσα και λίγο, το χαλάρωνα. Αυτό που με διαφοροποιούσε είναι ότι είχα επίγνωση ότι κάνουμε ψυχαγωγία και όχι κάτι πιο σοβαρό. Δηλώνω δημοσιογράφος, αυτό είμαι και παράλληλα έχω κάνει και άλλα πράγματα, παρουσίαση, αρχισυνταξία κ.λπ.
Δίνεις την αίσθηση ότι είσαι καλά και εκτός τηλεόρασης…
Η παρουσίαση δε ήταν αυτοσκοπός. Δεν έχτισα όλη τη ζωή μου γύρω από την παρουσίαση. Τώρα διατηρώ ένα site, το life sharing. Το έκανα το 2012 ολοκληρώνοντας τη μεσημεριανή εκπομπή που έκανα τότε γιατί ένιωθα την ανάγκη να προσφέρω ως άνθρωπος. Αυτός ήταν και ο σκοπός μου όταν είπα ότι θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά και το ήξερα από τα 7 μου χρόνια. Ξεκίνησα να την κάνω με αυτή τη λογική, να βοηθάω. Γράφω λοιπόν κείμενα… εκεί, το γράψιμο είναι η εκτόνωσή μου και μέσα από αυτό το site συνεχίζω.
Για ποιο πράμα θα έλεγες ότι είσαι περήφανη σε αυτή την τηλεοπτική διαδρομή που έχεις κάνει;
Έχει να κάνει με τον τρόπο που με αντιμετωπίζει ο κόσμος. Μέσα από τις εκλογές ήρθα σε επαφή με αρκετό κόσμο και είδα ανθρώπους να με αγκαλιάζουν και να μην έχουν να μου προσάψουν κάτι κακό. Πολλοί επισημαίνουν ότι προσπάθησα να κάνω μία μεσημεριανή εκπομπή με όσο μεγαλύτερη αξιοπρέπεια μπορούσα να το κάνω. Έχω παρεξηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια με δύο ανθρώπους, με έναν από αυτούς μάλιστα, είναι ηθοποιός, αγαπιόμαστε πολύ σήμερα. Πήγα να τον βρω στο θέατρο ενώ είχε κινηθεί νομικά για κάτι που είχα πει. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια, του χτύπησα την πόρτα και από εκεί και πέρα αποκτήσαμε μία καλή σχέση. Το να βγαίνεις αλώβητος από μία εκπομπή με τέτοιο περιεχόμενο και ενώ την κάνεις για πολλά χρόνια, είναι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση, μεγαλύτερη και από τα 40αρια στον πίνακα της τηλεθέασης…
Τι θα συμβούλευες έναν νέο άνθρωπο που θέλει να εργαστεί στην τηλεόραση;
Να αγαπάει το επάγγελμα. Όταν άκουγα νέα παιδιά να ρωτάνε «ποιο είναι το ωράριο», δε συνεργαζό[1]μουν. Ο δημοσιογράφος δεν έχει ωράριο. Για να πας καλά, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου, να δουλεύεις σκληρά, να διαβάζεις και να ξέρεις τα θέματά σου.
Ποια είναι η σχέση σου με τον χρόνο;
Νομίζω μέχρι τώρα τα πάω καλά μαζί του. Είμαι αρκετά μεγάλη σε ηλικία όμως έχω τέτοια ενέργεια που αισθάνομαι ότι μπορώ να ξεκινήσω τώρα τη ζωή μου. Ο χρόνος σε σχέση με την εικόνα προφανώς και με απασχολεί. Προσπαθώ να μη με στενοχωρεί. Οι αλλαγές στο σώμα, στον οργανισμό, στις ορμόνες παίζουν τον ρόλο τους. Την τελευταία χρονιά πέρασα όλες τις αλλαγές μαζί μπαίνοντας σε μία νέα, πιο ώριμη φάση της ζωής μου.
Στην αρχή τρόμαξα αλλά πλέον έχω ενέργεια, διάθεση και νομίζω ότι έχω πάρα πολλά χρόνια μπροστά μου για να κάνω πράγματα. Νομίζω ότι έχω μηδενίσει κοντέρ και έχω όρεξη και διάθεση να κάνω τα πάντα. Ωστόσο, για την επόμενη πενταετία το όνειρό μου, αυτό που προέχει, είναι να αφήσουμε έργο στον Δήμο μας, να βοηθήσουμε τον Δήμο μας με τον καλύτερο τρόπο και να αφήσουμε το όμορφο αποτύπωμά μας.
Έχεις κάποιο «μότο» με το οποίο θα μπορούσαμε να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση;
Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα να σου αλλάξουν τη ζωή…
Φωτογραφίες: Νίκος Ψαθογιαννάκης
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
