Ο διακεκριμένος τενόρος Αντώνης Κορωναίος στο thebest.gr: "Η όπερα έχει κάτι μαγικό, αρκεί κάποιος να δοκιμάσει να το ζήσει ζωντανά"

Η πορεία του διαγράφεται λαμπρή στο κλασσικό οπερατικό τραγούδι με σημαντικές συνεργασίες, πολλά βραβεία και διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχοντας πραγματοποιήσει πλήθος συναυλιών με τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες στα καλύτερα μουσικά θέατρα της χώρας μας και της Ευρώπης. Ο λυρικός τενόρος Αντώνης Κορωναίος έχει κατακτήσει με τη φωνή του ένα τεράστιο και απαιτητικό κοινό στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου. Δεν έχει μόνο συγκλονιστική φωνή. Είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων.

Σε κερδίζει με τη συναισθηματικότητα και την αβρότητά του που συνδυάζονται με μια «αφοπλιστική» απλότητα και μια σπάνια ευγένεια. Ο λυρισμός, η συναισθηματική ειλικρίνεια, το αστείρευτο πάθος και το ασίγαστο ταλέντο του, ο επαγγελματισμός και η πειθαρχία του πάνω στη σκηνή ερμηνεύοντας ρόλους, βασικούς και πρωταγωνιστικούς προ-κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, τον κατατάσσουν ως έναν από τους καλύτερους ερμηνευτές της γενιάς του, γνωρίζοντας παγκόσμια καταξίωση. Με φωνητικές και υποκριτικές ικανότητες, με άρτιες σπουδές στο πιάνο και στα ανώτερα θεωρητικά και ευρεία μουσική παιδεία από τους καλύτερους διεθνούς φήμης δασκάλους φωνητικής και θεωρητικών μουσικής, πρωταγωνιστεί σε θέατρα της Ελλάδας και του εξωτερικού έχοντας αποσπάσει πολλά πρώτα βραβεία.

Ενας καλλιτέχνης σπάνιας ποιότητας γνωστός για την κρυστάλλινη φωνή του, πάντα ζεστός και εξαιρετικά έντονος στις ερμηνείες του, εξελίχθηκε, προόδευσε, υπήρξε συνεπής στο μόχθο, την διαρκή άσκηση και τη μελέτη που κάνουν το ταλέντο να «ξετυλιχθεί» και να διαρκέσει. Στη συζήτησή μας αυτή διανύουμε μαζί το δρόμο μιας μεγάλης καριέρας, στεκόμαστε στις πιο σημαντικές στιγμές αυτής και ανακαλύπτω ένα μεγάλο κλασσικό τραγουδιστή, ένα σπουδαίο και βαθιά φιλοσοφημένο άνθρωπο που μιλά για τα παιδικά του χρόνια, τα πρώτα επαγγελματικά του βήματα, τις σπουδές και την καριέρα του στο εξωτερικό, αποκαλύπτοντάς μας τα μελλοντικά του σχέδια.

-Πρώτα βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς, σημαντικές συνεργασίες, διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εμφανίσεις σε μουσικά θέατρα, εκατοντάδες συναυλίες. Σε όλα αυτά τι άλλο μπορούμε να προσθέσουμε;

Αγάπη και πίστη σε αυτό που αποφάσισα από μικρή ηλικία να ακολουθήσω. Μουσική και φωνή. Ευτυχισμένες στιγμές συνύπαρξης και συνεργασίας με ανθρώπους στη σκηνή.

-Πόσο εύκολο είναι για έναν Έλληνα κλασσικό αοιδό να σταθεί μπροστά σε αυτό το μεγαλείο που κουβαλάνε όλα αυτά τα μεγάλα λυρικά θέατρα; Φαντάζομαι ότι ο δρόμος ήταν δύσκολος και οι σπουδές σημαντικές….                                   

Θέλει διαρκή μελέτη και  προετοιμασία μα είναι παράλληλα και η πιο ωραία στιγμή να βρίσκεσαι σε αυτούς τους χώρους. Μιλώντας με το χέρι στην καρδιά, οι άνθρωποι, όταν είσαι καλά προετοιμασμένος, σε αυτά τα θέατρα σε βοηθούν και σε υποστηρίζουν σε όλα τα επίπεδα.

-Από ποιον δεχτήκατε τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα-ακούσματα;

Από την οικογένειά μου, ο πατέρας μου, τενόρος κι εκείνος και μαέστρος Εκκλησιαστικών χορωδιών καθώς και ψάλτης, άκουγε διαρκώς όπερα, δη τενόρους στο πικ-απ. Εύκολο ήταν να θέλω να είμαι στη μουσική. Πρώτος τενόρος που άκουσα ήταν ο Mario Lanza. Πρότυπα μου σε πολύ μικρή ηλικία ο Placido Domingo και ο Giuseppe di Stefano (του οποίου το πρώτο βραβείο πήρα στο διαγωνισμό του από τον ίδιο).

-Τι σας ώθησε στη μουσική και το κλασσικό τραγούδι; Οι σπουδές στο εξωτερικό ήταν επιλογή ή ανάγκη;

Αγάπησα την κλασσική μουσική από πολύ μικρή ηλικία, δεν ετέθη θέμα επιλογής γιατί λάτρεψα το κλασσικό τραγούδι από την αρχή. Οι σπουδές στο εξωτερικό ήταν ανάγκη βέβαια. Έμαθα πολλά στην Ελλάδα μα στο εξωτερικό ήταν η συνολική σπουδή και συμμετοχή στο οπερατικό «γίγνεσθαι» πολύ πιο ολοκληρωμένη.

-Υπήρχαν στην παιδική σας ηλικία κάποιοι τραγουδιστές της όπερας που τους θαυμάζατε και τους είχατε ως πρότυπο; Επίγονο ποιων καλλιτεχνών θεωρείτε τον εαυτό σας;

Όπως ανέφερα ο Mario Lanza, Domingo, o Di Stefano μα και Έλληνες όπως ο Κώστας Πασχάλης, καθηγητής μου, ο Γεώργιος Ζερβάνος, ο Νίκος Μοσχονάς, ο Νίκος Ζαχαρίου, ο Δημήτρης Καβράκος, η Αγνή Μπάλτσα. Επίγονος είναι νομίζω λίγο βαρύς σαν τίτλος. Προσπαθώ να κάνω με πολύ αγάπη κι επιμέλεια όσο καλύτερα αυτό που έμαθα. Το αν έκανα σωστή πορεία αυτό το κρίνουν άλλοι ιστορικά.

-Τι θεωρείτε μεγαλύτερη πρόκληση στο συγκεκριμένο είδος που έχετε επιλέξει; Τι απαιτεί η ζωή ενός λυρικού τραγουδιστή της όπερας;

Απαιτεί πειθαρχία, ενασχόληση κι άσκηση διαρκή, μελέτη και πάθος. Πρόκληση είναι για μένα να στέκομαι στο ύψος των ρόλων που καλούμαι να ερμηνεύσω. Μεγάλη ευθύνη μα και ικανοποίηση όταν το πετυχαίνω.

-Έχετε ερμηνεύσει ρόλους πρωταγωνιστικούς και βασικούς σε πάνω από 20 όπερες. Ποιο ρόλο ξεχωρίζετε και ποια συνεργασία;

Ένας από τους ρόλους που έχω αγαπήσει πολύ είναι αυτός του Duka di Mantova στο  «Rigoletto» του Giuseppe Verdi. Συνεργασίες εξαιρετικές με πολλούς όμως θα αναφέρω σα μνημειώδη τη συνεργασία μου με τη Αγνή Μπάλτσα στο έργο «Ιταλιάνα» στο Αλγέρι του Gioacchino Rossini στην Κρατική Όπερα της Βιέννης και στο Εθνικό θέατρο του Τόκιο.

-Ποια η μαγικότερη στιγμή πάνω στη σκηνή; Να κερδίζετε προσωπικά την αναμέτρηση με το έργο «πιάνοντας» το αίσθημα του συνθέτη μέσα από τις νότες που μετατρέπονται σε ευχάριστα ακούσματα ή να μοιράζεστε με όλο και μεγαλύτερο κοινό όσα έχετε κερδίσει; 

Πιστεύω ότι αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Η προσπάθεια είναι να πλησιάσουμε τη σκέψη του συνθέτη στην απόδοση μας και να δώσουμε προσωπικό χρώμα. Εάν συμβεί αυτό νομίζω ότι το κοινό ανταποκρίνεται πάντα θετικά. Σίγουρα το κυνήγι της δόξας δεν είναι το άμεσο ενδιαφέρον μου. Η μελέτη και η συνέπεια στην απόδοση όσων ζητά ο συνθέτης είναι το ευκταίο.