Πώς η αυτοπεποίθηση του «ανήκομεν εις την Δύσιν» έγινε «δεν θα πρωτοπορήσουμε κιόλας»

H ιστορία έχει ως εξής:

Δύο εβδομάδες μετά τη νίκη του στις εκλογές του Ιουνίου, εν μέσω μετεκλογικής ευφορίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγγειλε μέσω συνέντευξής του στο Bloomberg την πρόθεσή του να θεσμοθετήσει τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Εκτός από τις προσωπικές του πεποιθήσεις (είχε υπερψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης που είχε φέρει το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας ένα ρίσκο που του «βγήκε» στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας που ακολούθησαν), συνέβαλε στην απόφασή του και η συγκυρία της πολιτικής του κυριαρχίας που του δίνει τη δυνατότητα να προχωρήσει χωρίς «φρένο» στην εν λόγω μεταρρύθμιση, και χωρίς να χρειάζεται να κρατήσει ισορροπίες π.χ. με τον Αντώνη Σαμαρά.

Επιπλέον, με αυτή του την κίνηση ενισχύει το κεντρώο προφίλ που επιθυμεί να προβάλει, σε μια περίοδο που η ελληνική κοινωνία δείχνει έτοιμη να αποδεχθεί το αυτονόητο. Ότι δηλαδή ο νόμος και οι κυβερνήσεις πρέπει να προσαρμόζονται στην εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα με στόχο να διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς διακρίσεις. Ακόμη κι αν αυτά αφορούν μειοψηφίες, ή κυρίως όταν αυτά αφορούν μειοψηφίες.

Είναι κρίμα λοιπόν, που αυτή η ιστορική συγκυρία, και ιστορική στιγμή για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα μας, αντί να πανηγυρίζεται, αντί να προβάλλεται ως νίκη της δημοκρατίας και λύτρωση για μια μερίδα πολιτών που τα δικαιώματά τους καταπατώνται εδώ και αιώνες, θα έρθει προς ψήφιση στο κοινοβούλιο «κουτσουρεμένη», ως μια αναγκαιότητα που δεν πολυθέλουμε, αλλά τι να κάνουμε, αφού πρέπει να συμπορευθούμε με τη Δύση και τις ευρωπαϊκές οδηγίες.

Η αυτοπεποίθηση του «ανήκομεν εις την Δύσιν» μετατρέπεται σε «κάνουμε τα απολύτως απαραίτητα, αλλά όχι να πρωτοπορήσουμε κι όλας».

Είναι κρίμα γιατί τέτοιες συγκυρίες είναι μοναδικές, είναι κρίμα γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει ένα αντίστοιχο λάθος με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ  το 2015. Κάνει τη μισή δουλειά, από τον φόβο αντιδράσεων. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τότε αρκετές δικαιολογίες, αυτές τώρα αυτές δεν υπάρχουν.

Είναι κρίμα μια κίνηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γενναία απο έναν δεξιό πρωθυπουργό, να αυτοϋπονομεύεται αποκλείοντας τα ομόφυλα ζευγάρια ανδρών από την παρένθετη υποβοηθούμενη γονεϊκότητα και μάλιστα πράττοντας ένα ολίσθημα προς μια άλλη κατηγορία πολιτών που τα δικαιώματά της πλήττομαι εδώ και αιώνες βάναυσα. Τις γυναίκες. Η αναφορά σε γυναίκες -  μηχανές αναπαραγωγής πέρα από πατερναλιστική προτροπή προς το αυτονόητο δικαίωμα των γυναικών είναι και ένα ανούσιο επιχείρημα.

Όχι μόνο γιατί η παρένθετη κύηση αφορά ήδη με νόμο του κράτους εκτός από τα ετερόφυλα ζευγάρια και γυναίκες μόνες, αλλά και γιατί οποιοδήποτε ομόφυλο ζευγάρι αντρών θα μπορεί να αποκτά παιδί με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή σε χώρες του εξωτερικού και στη συνέχεια θα εγγράφει το παιδί στο ελληνικό δημοτολόγιο. Ή θα το κάνει εκτός πλαισίου του νόμου, όπως ήδη συμβαίνει σήμερα.

Όμως εκτός από το πολιτικό – δικαιωματικό μέρος αυτού του ζητήματος υπάρχει και το κοινωνικό-ψυχολογικό.

Για την ιστορία 39 χώρες επιτρέπουν την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, κάποιες εδώ και δεκαετίες. Όλες οι έρευνες και η επιστημονική βιβλιογραφία δείχνει ότι στατιστικά τα παιδιά των ομόφυλων γονέων δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ετερόφυλες οικογένειες.

Είναι οξύμωρο να υπάρχουν τόσες αντιδράσεις για τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφύλων, σε μια χώρα που ο καθένας μπορεί να γίνει γονιός χωρίς την υποχρέωση ούτε μιας συμβουλευτικής από έναν ψυχολόγο, όταν καθημερινά οι τίτλοι των ειδήσεων αναφέρονται σε σοκαριστικές ιστορίες που κρύβονται πίσω από την «αγία ελληνική οικογένεια», κι όταν παιδιά στοιβάζονται εγκαταλελειμμένα σε ιδρύματα. 

Θα έχει επίδραση ένα πιθανόν εχθρικό κοινωνικό περιβάλλον στην ψυχοσύνθεση των παιδιών που θα ανήκουν σε οικογένειες ομόφυλων γονιών;

Για την πρώτη γενιά παιδιών πιθανόν να έχει. Όπως είχε και για τα πρώτα παιδιά χωρισμένων γονιών, που ήταν δακτυλοδεικτούμενα, όπως είχε και για τα παιδιά εκτός γάμου, όπως έχει και για τα τρανς άτομα, τους γκέι κ.ο.κ. Μέχρι να γίνει σύνηθες.

Αντί λοιπόν ο καθένας να εκρήγνυται δημοσίως με πρόσχημα την έννοια του για την ψυχολογία αυτών των παιδιών, ας σκέφτεται ότι υπάρχουν ήδη παιδιά ομόφυλων ζευγαριών στην χώρα μας που το μόνο τους πρόβλημα είναι ότι ακούν δημοσίως το τελευταίο διάστημα να αποκαλούνται οι γονείς τους ανώμαλοι.

Και αν δεν μπορεί κανείς να συνεισφέρει με άλλον τρόπο στη δημόσια συζήτηση, ας σιωπά. Γιατί υπάρχουν ήδη οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών με παιδιά στην ελληνική κοινωνία, απλά τώρα θα αποκτήσουν ορατότητα.

Εξάλλου αυτή είναι η ιστορία του κόσμου. Η κοινωνία προχωρά ανεξάρτητα από το τι πιστεύει η εκκλησία, οι τραγουδιστές και οι τηλεπερσόνες της.

 *Φωτό απο Wikipedia