«Τίτλοι τέλους φιλενάδα…»

«Το παλεύω φιλενάδα». Αυτή ήταν η ατάκα του Νίκου στο τελευταίο τηλεφώνημα που είχαμε πριν από λίγο καιρό.

Μιλούσε για την ασθένειά του με τόση ψυχραιμία σαν να ήταν ένα ακόμη φαινόμενο που έπρεπε να αναλυθεί και να αντιμετωπιστεί.

Και μετά, σε περνούσε στην επόμενη κουβέντα βάζοντάς σε στο μεγάλο κάδρο, στο τι γίνεται στην πολιτική, στην κοινωνία και «ποια είναι η γνώμη σου για αυτό φιλενάδα;».

Αυτό τον ψιλόλιγνο, υπερκινητικό και ανήσυχο τύπο τον γνώρισα λίγο καιρό αφότου είχα επιστρέψει  στην Πάτρα από σπουδές, και είχα ξεκινήσει να δουλεύω στα ΜΜΕ της πόλης. Ήταν ο Νίκος, ο υποψήφιος, τότε, Νομάρχης που όλοι φώναζαν με το μικρό του όνομα.

Ο Νίκος ο Οικολόγος, με το ζεστό χαμόγελο, τα έξυπνα μάτια που έμοιαζαν να κοιτάζουν κάπου πέρα από αυτό που βλέπεις.

Ο Νίκος της ανανεωτικής Αριστεράς που τα βράδια έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε και εμείς, οι του Τύπου, συρρέαμε να τον ακούσουμε και να περάσουμε καλά. Γιατί με τον Νίκο, πάντα περνούσες καλά.

Ο Νίκος της παρέας, ο πάντα πρόθυμος για κουβέντα και αναλύσεις. Ο Νίκος των χαρούμενων μεσημεριών στο παλιό City τη… μικρή Βουλή της Πάτρας, εκεί όπου οι πολιτικές συζητήσεις, και όχι μόνο, ήταν το αλάτι και το πιπέρι της ημέρας και τα γέλια ακούγονταν δυνατά μέχρι το διπλανό οικοδομικό τετράγωνο και η ζωή είχε το άρωμα της ευτυχίας που φέρνει το «μαζί» της μεγάλης, δεμένης συντροφιάς, που όσο και αν ξιφουλκούσε, στο τέλος κατέληγε πάλι με χαμόγελα και ίσως λίγο μεγαλύτερη χαρά από πριν. Τις συντροφιές άλλωστε τις δένει οι διαπίστωση ότι τίποτα δεν τις χωρίζει…

Ήταν, ο Νίκος, ο ίδιος και πριν και μετά τη Βουλή. Καμία έπαρση, καμία αλλαγή. Ούτε καν την εποχή που τον «ανακάλυψαν» τα αθηναϊκά ΜΜΕ, εξαιτίας του εμβριθούς  πολιτικού του λόγου μιας και τα ΜΜΕ έχουν τον τρόπο τους να σε κάνουν άλλο άνθρωπο χωρίς να το καταλάβεις. Ο Νίκος επέστρεφε στην Πάτρα, πάντα ο ίδιος, άντε με περισσότερες ιδέες, περισσότερες πληροφορίες και μεγαλύτερη γκάμα για αναλύσεις. Και… «που λες φιλενάδα…»

Eίχε και κάτι άλλο σημαντικό ο Νίκος,  το οποίο πιστεύω απόλυτα ότι ήταν συνώνυμο του ευφυούς ανθρώπου. Είχε πάντα ανοικτές τις κεραίες του. Ήξερε να εξετάζει αλλά και να επανεξετάζει τα πράγματα. Να θεωρεί αλλά και να αναθεωρεί τις απόψεις του. Δεν είχε παρωπίδες. Δεν δενότανε σε κομματικά άρματα. Το μυαλό του ήταν απείθαρχο και η σκέψη του διεισδυτική και ελεύθερη από σχήματα και εμμονές, κάτι που αποτυπωνόταν και στην προσωπική του ζωή καθώς ζούσε και συμπεριφερόταν σαν να ήταν ακόμη… φοιτητής και έβγαινε με τους φίλους του να τα πουνε, έχοντας κατά νου ότι ο κόσμος αλλάζει συνεχώς και εσύ πρέπει να είσαι πάνω στην ταχεία που οδηγεί στο μέλλον.

Ο Νίκος τέλος, ήταν από αυτούς που έχαναν και δεν κέρδιζαν χρήμα από την πολιτική και αυτό είναι παράσημο. Μεγάλο! Η εντιμότητα σε αυτό τον τόπο, όπως και οι πραγματικές αξίες, δεν αμείβονται, δεν ανταμείβονται, αλλά και δεν αντικαθίστανται.

Τώρα τον ακούω να λέει «τίτλοι τέλους φιλενάδα…» και σκέφτομαι αν υπάρχει πράγματι τέλος με ανθρώπους σαν τον Νίκο. Νομίζω πώς όχι. Άλλωστε, πέρα από τη Μιράντα, την γυναίκα με την οποία διέγραψε την πορεία της ζωής του, έχω την τύχη να κοσμεί τη λίστα των φίλων μου ο Κωνσταντίνος (Ντίνο τον φωνάζουμε), ο γιος του. Και, πιστέψτε με, του μοιάζει πολύ.