Γιατί η πλατεία Γεωργίου «καταπίνει» τις τελετές έναρξης; Ζητείται επιτέλους έμπνευση, πρόταση, ανατροπή

Παραδοσιακά, την επομένη της τελετής έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού ακολουθεί γκρίνια.

Περισσεύουν τα επικριτικά σχόλια σε συντροφιές, σε media, στο διαδίκτυο κλπ. Το ζήτημα είναι πως η πλατεία Γεωργίου συνεχίζει να «καταπίνει» όσα διαδραματίζονται στο πατάρι- σύμφωνα με εκείνους που τα παρακολουθούν βέβαια… καθώς έφηβοι και νέοι προφανώς εστιάζουν στο υπαίθριο μαζικό συναπάντημα. Και μόνο.

 Με δεδομένες τις καλές προθέσεις των δημοτικών αρχών, καθώς όλοι θέλουμε τα καρναβαλικά events να σαγηνεύουν και να εκπροσωπούν ένα θεσμό με αισθητικό και δημιουργικό status, αναρωτιόμαστε γιατί ακολουθείται η ίδια, πανομοιότυπη συνταγή. Αυτό το «δρώμενο» που συνδέει χαιρετισμούς, με σκετσάκια, μουσικά live, χορό και ατάκες παρουσιαστών, το οποίο σχεδόν πάντα αποτυγχάνει να αρέσει.  Δείχνει «μικρό» και βαρετό για να εστιάσει κανείς πάνω του.

Η ουσία δεν είναι εάν περιλαμβάνει κομματικό μανιφέστο ή μια φωνή είναι λιγότερο ή περισσότερο εύηχη. Αν δε γίνεται αντιληπτό πως η εξιστόρηση περί «Θησαυρού» δεν αντέχεται τέτοια βραδιά (και άλλωστε πόσους αφορά). Λείπει η έμπνευση, η διάθεση, η πρόταση. Το να έρθουν τα «πάνω κάτω», μια δραστική αλλαγή σελίδας δηλαδή.

Θα λέγαμε λοιπόν ότι το project θα πρέπει να μελετηθεί ως event σε μεγάλο, ανοιχτό στάδιο. Να έχει εκτόπισμα. Εφόσον αδυνατείς να έχεις guest star με δημοτικότητα, δυναμική και «αμπαλάζ» διεθνούς υπερπαραγωγής που θα συνταράξει τα πλήθη και θα ενσωματωθεί στο θεσμό, μπορείς να επενδύσεις στα δικά σου μεγάλα χαρτιά. Γιατί να έχεις στο πλάι ή πίσω σου το έμβλημα του Δημοτικού Θεάτρου; Γιατί να μην εμφανίσεις το άρμα του Βασιλιά Καρνάβαλου; Αυτά δεν είναι τα εμβλήματα της μοναδικότητας της μεγαλύτερης γιορτής της πόλης; Ποιος μαγνητίζεται πλέον από ένα stage χαμηλών πτήσεων και μια ατμόσφαιρα με γνωρίσματα λαικού πανηγυριού;